ตอนที่27 ผมอยู่คนเดียว

ต๭นที่27 ผมอยู่คนเดียว เข้าร้านอาหารแล้ว พิมพ์ลดาก็ถอดเสื้อโค้ทออกไปแล้ว ตอนนี้ชุดแซกสีขาวของเธอที่หน้าอกเลอะก้อนไอศกรีมสีชมพูขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนกำลังจะค่อยๆละลาย เธอเองก็ได้รู้สึกถึงความเย็นที่ค่อย ๆ ซึมซาบสู่ทรวงอกนั้นแล้ว “ขอประทานโทษครับ!ขอประทานโทษครับ!”บริกรชายที่ด้านข้างรีบดึงกระดาษทิชชู่ทำท่าคิดจะช่วยเช็ดให้คุณพิมพ์ลดา แต่มือของเขาไม่ทันสัมผัสถูกเสื้อผ้าของคุณพิมพ์ลดา ก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งจับไว้ก่อน “ขอบคุณ ผมทำเองก็ได้ครับ”ไม่รอบริกรตอบสนอง จิรฐาก็ได้ลุกขึ้นแล้ว หยิบเสื้อโค้ทของพิมพ์ลดาช่วยคลุมให้เธอแล้วโอบกอดพาเธอออกมาจากโอเก้อแล้ว ช่วยเธอเปิดประตูรถออก จิรฐากล่าวว่า“บ้านผมอยู่ใกล้ๆ พาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” “โอ้ ฉัน...”พิมพ์ลดายังคิดจะพูดว่าตนเองโบกนั่งแท็กซี่กลับบ้านไปเปลี่ยนเองก็ได้ แต่ว่าคำพูดเธอยังไม่ทันได้ออกจากปาก ศีรษะก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งกดลงไป หลังจากนั้นก็เหมือนบ่ายเมื่อวานนี้แบบนั้น ถูกจิรฐาแข็งขืนอัดเข้าไปในรถ “ชายคนนี้เข้าใจว่าอะไรเรียกว่าถนอมบุปผา อ่อนโยนต่อผู้หญิงเป็นบ้างไหม?”ฉวยโอกาสที่จิรฐายังไม่ได้ขึ้นรถ พิมพ์ลดาแอบบ่นออกมาเสียงต่ำแล้วดึงกระดาษทิชชู่ในรถเขา เริ่มเช็ดคราบสกปรกที่บริเวณหน้าอกตนเอง ไอศกรีมละลายผ่านกระโปรงบางเบาของเธอเปรอะบนหน้าอกของเธอ ทั้งเหนียวทั้งเย็น ทำให้พิมพ์ลดาได้แต่ค้อนปะหลับปะเหลือกอย่างจนใจ จิรฐากล่าวว่าบ้านเขาอยู่ในบริเวณใกล้เคียง ไม่ได้พูดผิดจริง ๆ เลี้ยวมุมถนนมาก็ถึงแล้ว แต่เมื่อรถแล่นเข้าไปในหมู่บ้าน พิมพ์ลดาจึงจำได้ว่าเมื่อสักพักตนเองมองผ่านกระจกรถได้เห็นชื่อหมู่บ้าน ทำไมคุ้นเคยปานนั้น? หมู่บ้านกลางเมือง? โอ้! “นั่นไม่ใช่ ...” “เป็นอะไร?” พิมพ์ลดาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงออกมา ได้ยินชายข้างกายรับคำของตนเอง เธอจึงพบว่ารถได้หยุดลงแล้ว หมู่บ้านกลางเมือง นั่นไม่ใช่สถานที่ที่พ่อแม่และคุณปู่ของจิรฐาอาศัยอยู่หรอกหรือ? มองชายที่อยู่ข้างกายตอนนี้ พิมพ์ลดากระพริบตา ในสมองนึกถึงตอนกลางวันเมื่ออยู่ในบ้านของเธอ คำพูดที่จิรฐากล่าวกับพ่อของเธอ เธอจำได้ว่าเข้าใจอย่างชัดเจน เวลานั้นจิรฐาก็ได้พูดว่าพ่อแม่และปู่เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านกลางเมือง ไม่ได้น่ะ เธอยังไม่พร้อมที่จะพบพ่อแม่สามีน่ะ! และจะพบพ่อแม่สามี ก็ไม่ควรเป็นสภาพแบบนี้ของเธอในตอนนี้น่ะ! เห็นพิมพ์ลดาเหม่อมองตัวเองงง ๆ ตลอดเวลา จิรฐาขมวดคิ้วเล็กน้อย ชูมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเธอ“คิดอะไรหรือ?” “จิรฐา คุณจะพาฉันไปพบพ่อแม่ของคุณหรือ?”พิมพ์ลดาถาม ตาทั้งคู่ยังคงจ้องมองเขาไม่กระพริบตา พบพ่อแม่? ปัญหาปุ๊บปั๊บเหล่านี้ของพิมพ์ลดา จิรฐาก็ได้คิดแล้วคิดเล่า จึงจำคำพูดเรื่อยเปื่อยของตนเองเมื่อตอนกลางวันขึ้นได้ มองดูสีหน้าเธอที่จริงจังและเคร่งเครียด จิรฐาหัวเราะ เคลื่อนตัวเข้าไปหาเธอ เห็นร่างสูงใหญ่ของจิรฐาเคลื่อนเข้ามาหาตนเอง สัญชาตญาณของพิมพ์ลดาก็ขยับร่างถอยไปข้างหลัง รถโบราไม่ใหญ่พอ พื้นที่มีจำกัด พิมพ์ลดายังไม่ได้รู้สึกว่าตนเองปลอดภัย หลังพิงประตูรถแล้ว แต่ ตอนนี้เฉพาะหน้า การกระทำของจิรฐาไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดลง “คุณ คุณทำอะไร?”มองดูใบหน้าหล่อเหลาที่ใกล้แค่เอื้อมในเวลานี้ พิมพ์ลดาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจสักครั้ง จิรฐาก็ไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกว่าการที่เห็นพิมพ์ลดามีสีหน้าแสดงออกน้อยๆในลักษณะเครียดประสาททั้งต้องระมัดระวังแบบนี้ เขาก็จะอารมณ์ดีอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เอื้อมมือเชยคางของเธอขึ้นมา จ้องมองที่ตาทั้งคู่ของเธออย่างหยอกล้อและบอกความจริงแก่เธอเรื่องหนึ่งว่า“พิมพ์ลดา ผมอยู่คนเดียว” อยู่คนเดียว? นั่น... “คุณ คุณ คุณ ฉัน ฉัน ฉัน...” จิรฐาใกล้ชิดตนเองมากขนาดนี้ ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา พิมพ์ลดารู้สึกว่าตนเองหายใจลำบากอยู่บ้าง คำพูดสามารถพูดอย่างไรให้ชัดเจนได้? พอเธอเปิดปาก ลิ้นก็พันกัน