ตอนที่29 กลับกลายเป็น

ต๭นที่29 กลับกลายเป็น จิรฐาอาบน้ำเสร็จออกมา เห็นประตูห้องนอนยังคงปิดไว้ ก็นั่งลงบนโซฟาก่อน หยิบเอาวารสารข่าวต่าง ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ มาอ่านตามสะดวก เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในเวลานี้ เป็นโทรศัพท์ของพิมพ์ลดา โทรศัพท์มือถือของเธออยู่ในกระเป๋า จิรฐาคิดว่าเขาไม่สะดวกที่จะไปรื้อค้น ก็ไม่ได้ใส่ใจ รอจนเสียงดังหยุดลงเอง แต่เสียงดังเพิ่งหยุด ไม่นานสักครู่ก็ดังขึ้นมาอีก บางทีคนมีธุระด่วนหาพิมพ์ลดา! จิรฐาคิดแล้วยังคงเปิดกระเป๋าของเธอหยิบโทรศัพท์มือถือจากภายในออกมา บนหน้าจอของโทรศัพท์มือถือที่แสดงเป็นคุณอรัญญา จิรฐาคิดแล้วคิดเล่า พลันคิดขึ้นได้ว่าวันนี้เพิ่งได้พบคุณแม่ของภรรยาที่ดูเหมือนจะชื่อคุณอรัญญา เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ที่บ้านของเธอโทรศัพท์มาต้องการจะถามว่าทำไมเธอยังไม่กลับบ้าน รับสายแล้วรายงานตัวว่าสบายดีก็น่าจะดี จิรฐาคิดแล้วก็กดรับสายฟัง “นังหนู เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วใช่ไหม ทำไมยังไม่กลับบ้านน่ะ?”พอโทรศัพท์ติด ยังไม่รอให้จิรฐาพูดก่อน คุณอรัญญาปลายสายด้านโน่นก็ได้รีบถามขึ้นก่อนแล้ว “คุณแม่เหรอครับ? ผมจิรฐาครับ”จิรฐาพูดคุยกับโทรศัพท์ไม่ช้าไม่เร็วด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “อ๋อ?”แม้ว่าวันนี้ได้พบลูกเขยที่จู่ ๆ ก็โผล่ออกมา แต่คุณอรัญญายังไม่อาจตอบสนองได้ในทันที“อ้อ!จิรฐาใช่ไหม? ตอนนี้พิมพ์ลดาอยู่กับคุณไหม?” “ครับ แม่ พิมพ์ลดาอยู่กับผมที่นี่ ตอนนี้เธอไม่สะดวกรับโทรศัพท์ คืนนี้อาจจะไม่กลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้แต่เช้า ผมจะพาเธอไปส่งครับ" จิรฐาตอบ “อ้อ?”คุณอรัญญายังงงงวยแล้วงงงวยอีกเป็นนานจึงได้ตอบสนองกลับมา“โอ้ โอ้ โอ้ โอ้! ดี ดี ดี นังหนูกับคุณอยู่ด้วยกัน ฉันก็โล่งใจ เธอก็ช่างเหลือเกิน กับฉันนี่แม่แก่ยังต้องอายเนียม เดทกับคุณชัด ๆ ก่อนออกบ้านไปก็ยังหลอกฉันว่าไปกินข้าวกับยัยสไปร์ทนั่น ถ้างั้น ตอนกลางคืนนั่นก็ต้องรบกวนคุณช่วยดูแลนังหนูพิมพ์ลดานั่นแล้ว ฉันจะรีบจัดข้าวของของเธอแยกออกมา วันหน้าก็ให้เธอย้ายไปที่คุณนั่น” “ดีครับ ขอบคุณแม่ครับ ถ้างั้นต้องรบกวนท่านแล้วครับ”จิรฐากล่าวต่อไป รอยยิ้มบนใบหน้าสดใสมากยิ่งขึ้น “พูดอะไรแบบนั้น พรุ่งนี้ตอนคุณพานังหนูกลับมา ก็มากินข้าวด้วยกัน” “ดีครับ งั้นลาก่อนครับแม่!” “ลาก่อน” รอจนคุณอรัญญาวางสายโทรศัพท์แล้ว จิรฐาจึงค่อยเก็บโทรศัพท์มือถืออย่างพึงพอใจและวางมันบนโต๊ะน้ำชา ก่อนหน้าจอจะดับลง เขาเหลือบมองเวลาบนนั้น พิมพ์ลดานี่ได้เข้าไปนานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่ได้ออกมา? เงยหน้าขึ้น เขาเห็นประตูห้องนอนยังคงปิดสนิทเช่นเดิม“คงไม่ใช่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมั้ง?”คิดแล้ว เขาก็วางวารสารลง ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ในห้องน้ำ หลังจากพิมพ์ลดาอาบน้ำเสร็จ เธอถือผ้าเช็ดตัวที่จิรฐาช่วยเตรียมให้เธอเช็ดซับคราบน้ำบนร่างกาย รู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่ชอบมาพากล เธอก้มศีรษะลง มองต้นขาด้านในที่มีจุดๆสีแดงปรากฏอยู่ลาง ๆ “โอ้!”พระเจ้า! ในช่วงบ่ายเธอยังกำลังคิดว่าทำไมท้องน้อยจึงเจ็บอย่างรางเลือนเป็นครั้งคราว กลับกลายเป็น... “พิมพ์ลดาน่ะพิมพ์ลดา ที่แท้เจ้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งใช่ไม่ใช่? ทำไมถึงได้ลืมวันสำคัญขนาดนี้ของตัวเองไปได้น่ะ?”มองเมือกเหลวสีแดงสดที่ไหลตามต้นขาขาวผ่องของตนเองลงไปนั้น พิมพ์ลดาทิ้งผ้าขนหนูไป รีบดึงกระดาษชำระมาเช็ดทำความสะอาด จิรฐาเพิ่งผลักประตูเดินเข้ามาในห้องนอนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องนั้นดังมาจากในห้องน้ำ เขารีบก้าวจ้ำพรวด สามก้าวเป็นสองก้าว เดินไปที่ห้องน้ำ เคาะทุบประตู ถามว่า”พิมพ์ลดา คุณเป็นอะไรไปแล้ว? พิมพ์ลดา...” “โอ้?”เขามาทำไม? ตอนนี้พิมพ์ลดาเองยังมือไม้พัลวันยุ่งวุ่นวาย ได้ยินเสียงจิรฐาในเวลานี้ ดูเหมือนเธอยิ่งยุ่งเหยิงมากขึ้น “ไม่ ไม่มีเรื่องใด!” ไม่ถูกต้อง เสียงกรีดร้องนั่นเมื่อครู่เป็นเธอร้องออกมาจริง ๆ รู้สึกว่าพิมพ์ลดาต้องมีเหตุแน่ จิรฐากล่าวต่อไปว่า“พิมพ์ลดา คุณเปิดประตู!”