已经是第一章了
ตอนที่ 36 คนดี อยู่นิ่ง ๆ
ตนที่ 36 คนดี อยู่นิ่ง ๆ
เขาทอดสายตาออกไปมองเห็นพิมพ์ลดาสวมเสื้อผ้าฝ้ายคอกลมและกางเกงลำลองของเขา คลุมเสื้อโค้ทของตนเองออกมา มือยังถือกระเป๋า “พิมพ์ลดา คุณจะไปไหน?”
“ฉัน ฉันกลับบ้านก่อนนะ”มือที่ถือกระเป๋ากำไว้แน่น พิมพ์ลดาตอบแล้วเดินไปที่ประตูเอง
“พิมพ์ลดา?”ได้ยินจิรฐาเรียกชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งออกมาทันที อิงนราก็หยุดการอภิปรายอันยืดยาวของตัวเองลง เมื่อได้ยิน เสียงผู้หญิงดังมาตามหลัง เธอตกใจ แต่ขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากถามให้ชัดเจนในช่วงนั้น น้องชายเธอในสายโทรศัพท์ทางนี้ก็สาดน้ำเย็นให้เธอหนึ่งชาม
“พี่สาวครับ ที่นี่ผมมีอะไรต้องทำนิดหน่อย เท่านี้ก่อนครับ” จิรฐาพูดจบก็วางสายโทรศัพท์มือถือ โยนโทรศัพท์มือถือไปข้าง ๆ แล้วรีบลุกขึ้น ก่อนที่พิมพ์ลดาจะเดินไปถึงประตู รีบดึงมือของเธอไว้ทีเดียว
เมื่อครู่อีกนิดเดียวก็จะได้มีอะไรแบบนั้นกับเขาแล้ว ขณะนี้พิมพ์ลดาแม้แต่ความกล้าที่จะหันไปดูเขาก็ไม่มีแล้ว เธอดึงแล้ว ดึงเล่า ต้องการจะดึงมือของตนเองออกมาจากมือใหญ่ของเขา แต่ความพยายามทั้งหมดก็สูญเปล่า
จิรฐาก้าวมาข้างหน้าโอบกอดพิมพ์ลดาจากด้านหลังไว้แน่น เดิมพิมพ์ลดาก็อับอายกระอักกระอ่วนถึงที่สุด ยิ่งถูกเขาโอบกอดเข้าอีก ตกใจดิ้นรนคิดที่จะพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา
แต่เธอยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งกอดแน่นมากขึ้น
“พิมพ์ลดา คนดี อยู่นิ่งๆ” ซุกศีรษะลงเข้าที่ซอกคอของเธอ จิรฐาพึมพำเบาๆในคอ เธอไม่ได้เข้าใจ ยิ่งเธอดิ้นรนแบบนี้ ยิ่งกระพือไฟโลกีย์ที่ยังไม่จางหายไปหมดนั้นของเขาให้ลุกโชกช่วงขึ้น
ขณะที่เขาพูด ลมหายใจอันอบอุ่นได้เป่ารดซอกคอ กระตุ้นให้พิมพ์ลดาช๊อคไม่กล้าขยับสักนิด ร่างของเขาแนบสนิทร่างเธอไว้แน่น พิมพ์ลดาแม้เธอจะขี้เท่ออีกยังไง ก็ยังสามารถสัมผัสถึงความแกร่งนั้นที่ทิ่มแทงบริเวณก้นของเธอ
เธอเชื่องลง จิรฐาถึงกล้าปล่อยเธอบ้าง คางของเขาลูบไล้ไหล่ของเธอไปมา น้ำเสียงเพราะอดกลั้นต่อเพลิงโลกีย์จนเปลี่ยนเป็นค่อนข้างแหบแห้ง “อยู่ต่อ ดีไหม?”
“ฉัน ฉันอยากกลับบ้าน” พิมพ์ลดาไม่กล้าหายใจแรง พยายามตอบด้วยเสียงที่มั่นคง
ได้ยินเธอพูดว่ากลับบ้าน จิรฐาก็กอดเธอไว้แน่นอีกแล้ว “พิมพ์ลดา ตอนนี้ ที่นี่คือบ้านเธอ”
คำพูดของจิรฐาสกัดกั้นจนพิมพ์ลดาไม่สามารถพูดจาได้ในชั่วครู่เดียว ตลอดเวลาเธอรู้สึกว่าตัวเองเก่งสวยดี แต่ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เจอจิรฐา วาทศิลป์ที่ดีของเธอก็เหมือนกับไอน้ำที่อยู่ๆก็ลอยหายไปท่ามกลางมนุษย์ หายวับจนมองไม่เห็นไป
จิรฐาหมุนตัวพิมพ์ลดาในอ้อมแขน ให้เธอหันมายืนเผชิญหน้ากับตนเอง มองเธอหลบสายตาตนเอง เขาจึงต้องฝืนเชยคางของเธออีกครั้ง “พิมพ์ลดา มองผม”
แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้พิมพ์ลดาไม่ยอมร่วมมือเต็มที่ แม้ว่าจะถูกเขาเชยคางไว้ แต่ก็พยายามที่จะเปลี่ยนสายตามองไปด้านข้าง ทำตาเหลือกขาว
เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบนี้ของเธอ จิรฐาทั้งโกรธและตลก แย้มริมฝีปาก เขาถามว่า “เมื่อครู่ ผมทำให้คุณตกใจใช่มั้ย?”
น้ำเสียงของเขานุ่มนวลสุด ๆ ยามปกติ เขาพูดกระซิบอย่างเบา ๆ อ่อนโยนเช่นนี้ต่อผู้คนเมื่อไรบ้าง?
พึงทราบว่าการทำตาเหลือกขาวก็เป็นสิ่งที่เหนื่อย พิมพ์ลดาค่อยๆถอนสายตากลับมาและประสานสายตากับเขา คิดแล้วคิด เธอพยักหน้างึก ๆ
“ขอโทษ!เป็นผมใจร้อนผลีผลามเกินไปแล้ว” ในที่สุดเธอก็ได้ประสานสายตากับตัวเองแล้ว จิรฐารู้สึกจิตใจเบิกบานอย่างไม่รู้สาเหตุพักหนึ่ง “ผมสัญญา ผมจะไม่ทำอะไรคุณในตอนกลางคืน ผมรู้ วันนี้คุณอยู่ในช่วงเวลาพิเศษ” จิรฐากำลังพยายามกอบกู้ภาพลักษณ์ของตนเอง เขาไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนเจ้าชู้ ยิ่งกว่านั้น เขาก็ไม่ได้ชมชอบกลเม็ดเด็ดพรายนิยมมีเซ็กส์ในช่วงประจำเดือน สรรพสิ่งในคืนนี้ เขาหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้วจริง ๆ ช่วงเวลานั้น แม้แต่เขาเองก็แปลกใจที่จู่ๆสติปัญญาของตนเองไปที่ไหนซะแล้ว
已经是最新一章了
加载中
