ตอนที่ 1 นัดบอดแต่งงาน

ตอนที่ 1 นัดบอดแต่งงาน “กู้เหยา นี่เป็นบัตรเอทีเอ็มของผม รหัสคือ 131224 ในบ้านนี้ถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม คุณจัดการไปได้เลยนะครับ” เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ในหูของเธอยังคงได้ยินคำพูดทั้งหมดที่สามีป้ายแดงบอกกับเธอขณะที่ยื่นบัตรเอทีเอ็มใบหนึ่งให้เธอก่อนจะออกจากบ้านไป ความจริงก็คือ เธอแทบจะไม่รู้จักตัวตนของผู้ชายคนนี้ซึ่งเป็นสามีของเธอเลย นอกจากชื่อของเขาที่ว่าชื่อ เยว่ แซ่ ฉิน ของตัวเองแล้ว เรื่องอื่นๆที่เกี่ยวกับตัวเขาเธอไม่รู้อะไรเลย แม้แต่ในครอบครัวของเขามีสมาชิกกี่คนเธอก็ยังไม่รู้ กู้เหยาไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเธอกล้าตกลงปลงใจแต่งงานกับผู้ชายที่เจอหน้ากันแค่เพียง 2 ครั้งคนนี้ได้อย่างไร เมื่อ 10 วันก่อน ด้วยความช่วยเหลืออย่างเต็มใจของหลินเช่นเช่น กู้เหยาก้าวเข้าสู่ถนนสายนัดบอดอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่อาจจำได้ เธอได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งชื่อโม่ข่าย เธอไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก หลังจากที่ 3 ปีก่อนเธอเคยถูกหักหลัง เธอจึงไม่อยากจะเรื่องมากอีก มีแต่ถูกคนอื่นคอยเจ้ากี้เจ้าการ เป็นเพราะเธอไม่สามารถเจ้ากี้เจ้าการใครได้อีก ดังนั้นนัดบอดวันนั้น เธอจึงไปถึงก่อนเวลา 15 นาที เนื่องจากคุณสมบัติทางกายภาพของเธอไม่ได้โดดเด่นอะไรมากนัก มีเพียงคุณสมบัติด้านอื่นๆที่พอจะเชิดหน้าชูตา น่าจะเป็นที่ประทับใจให้ฝ่ายตรงข้ามได้บ้าง ถ้าเกิดได้พบเจอกับผู้ชายที่เหมาะสมเข้าจริงๆเธอก็จะตกลงปลงใจแต่งงานกับเขา พ่อแม่จะได้หมดห่วงเสียที ผู้ชายที่นัดกับเธอมาในเวลาที่พอดีๆ ไม่เร็วหรือช้าจนเกินไป เขาแต่งกายด้วยเสื้อสูทและรองเท้าหนังอย่างเป็นทางการมาก ทำให้รู้สึกว่าเขาให้ความสำคัญกับการนัดพบครั้งนี้มากแค่ไหน กู้เหยารู้สึกประทับใจไม่น้อยกับการได้เจอเขาครั้งแรก เขากล่าวทักทายด้วยท่าทางอันเรียบง่าย : “สวัสดีครับ คุณกู้ ผมชื่อโม่ข่ายครับ” ประโยคหนึ่งอันเรียบง่ายกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทั้งสุภาพและนุ่มนวลอย่างมาก ทำให้กู้เหยารู้สึกไพเราะเป็นพิเศษ ยิ่งประทับใจในตัวผู้ชายคนนี้มากขึ้นไปอีก หลังจากที่ทั้ง 2 คนพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันตามปกติ จึงแลกเบอร์โทรศัพท์กันไว้ แล้วขอตัวแยกจากกันตามารยาท ผ่านการนัดบอดมาก็หลายครั้ง กู้เหยาไม่ได้จริงจังอะไรมากกับการนัดครั้งนี้ เธอคิดว่า ครั้งนี้ก็คงเหมือนกับหลายๆครั้งที่ผ่านมา ไม่มีอะไร จนกระทั่งเมื่อ 2 วันก่อนเธอได้รับโทรศัพท์จากโม่ข่ายกะทันหัน น้ำเสียงของเขายังคงสุภาพและมีมารยาท : “คุณกู้ครับ ตอนเย็นคุณว่างไหมครับ?” เย็นนั้น โม่ข่ายนัดเธอออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารเสฉวนด้วยกัน กู้เหยาไม่ค่อยชอบอยู่ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนั้น เธอพูดคุยน้อยมาก เธอค่อนข้างรักษามารยาทจึงไม่ค่อยได้ทานอะไรมาก ทีแรกเธอคิดจะหาเหตุผลขอตัวกลับก่อน ระหว่างที่ลังเลอยู่นั้น โม่ข่ายชิงพูดขึ้นก่อน : “คุณกู้ครับ วันพุธหน้าผมว่าง วันนั้นเราไปจัดการเรื่องทะเบียนสมรสให้เสร็จเลยดีไหมครับ?” “ทะเบียนอะไรนะคะ?” กู้เหยาตกตะลึงในคำพูดของโม่ข่าย “ทะเบียนสมรสไงครับ” เขาเน้นย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง ไม่ได้พูดเล่นๆ “ทะเบียนสมรส?” กู้เหยายังคงไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ออกแรงหยิกหน้าขาของตัวเองเพื่อเตือนสติว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป พลางพินิจพิจารณาดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างถ่องแท้อีกครั้ง โม่ข่ายเป็นผู้ชายที่มีคิ้วหนาคมเข้ม แววตาเป็นประกายดูมีชีวิตชีวา รูปหน้าหล่อเหลาดังภาพวาด ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางคนนับหมื่นเขาก็ดูโดดเด่นแตกต่างอย่างชัดเจน ลักษณะท่าทางของเขาดูเป็นคนเอาจริงเอาจัง ดูจากภายนอกแล้วเป็นคนมีเหตุมีผล นี่แค่ครั้งที่ 2 ที่เธอเจอหน้าเขา เขาก็จะขอเธอแต่งงานแล้วหรือ? จากนั้นไม่นาน น้ำเสียงอันนุ่มลึกของผู้ชายคนนั้นก้เอ่ยขึ้นต่อว่า : “ผมคิดว่าคุณกู้คงจะคิดเหมือนผม การนัดพบแบบนี้ก็เพื่อที่จะสร้างครอบครัว แต่งงานกัน มีทายาท ดำเนินชีวิตแบบธรรมดาๆเหมือนคนทั่วๆไป” “ใช่คะ ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ว่าพวกเราเพิ่งเจอหน้ากันแค่ 2 ครั้งเอง คุณไม่คิดว่ามันเร็วเกินไปหน่อยหรือคะ?” กู้เหยาบอกความคิดของตัวเองออกไปบ้าง ใช่ เธอคิดอยากจะมีครอบครัวของตัวเอง แต่ไม่คิดว่ามันจะกะทันหันถึงขนาดนี้ “อาจจะดูเร็วเกินไปหน่อย” โม่ข่ายพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย “หลังจากที่เจอกันครั้งแรก ผมกลับไปทบทวนดูอยู่ 2 วัน ความประทับใจแรกที่คุณกู้มีให้ผมนั้นไม่เลวทีเดียว ตัวผมเองรู้สึกว่าเราสองคนน่าจะไปด้วยกันได้ดี ดังนั้นผมจึงคิดว่าน่าจะลองดู” กู้เหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย อย่างสงสัย : “ในความคิดของฉัน การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ลองดู? ถ้าเกิดว่าลองแล้วไม่ดี คุณคงไม่คิดว่า.....” ยังฟังเธอพูดไม่ทันจบ โม่ข่ายรีบตัดบททันที : “คุณกู้ครับ พวกเราก็โตๆกันแล้ว น่าจะเข้าใจตัวเองดีถึงความต้องการโดยธรรมชาติของมนุษย์ ไม่ใช่แค่เรื่องความรักเพียงอย่างเดียว” กู้เหยาไม่ได้พูดอะไรต่อ มองหน้าของโม่ข่ายอย่างพินิจพิจารณา ดูเผินๆผู้ชายคนนี้ดูเป็นคนเรียบร้อย น่าจะเป็นคู่สมรสที่ดีได้ แต่ว่า เธอจะมอบชีวิตของตัวเองที่เหลืออยู่ไว้ในกำมือของผู้ชายที่เจอกันแค่เพียง 2 ครั้งหรือ? ได้จริงๆหรือ? เมื่อเห็นว่าเธอรู้สึกลังเลใจ โม่ข่ายจึงเอ่ยต่อไปว่า : “ผมอาจจะใจร้อนเกินไป จนลืมนึกถึงความรู้สึกของคุณ ให้เวลาคุณกู้ลองกลับไปคิดดูก่อนก็ได้ครับ ถ้าคุณคิดว่าผมพอจะใช้ได้ ก็โทรกลับมาหาผม ผมจะรอรับโทรศัพท์คุณครับ” หลังจากกลับบ้านไปวันนั้น กู้เหยาคิดทบทวนเรื่องนี้อยู่ทั้งคืน เธอยอมรับว่าทัศนะคติระหว่างเขาและเธอนั้นตรงกัน เช่นเรื่องที่เขาเอ่ยว่าความรักอาจไม่คงอยู่ไปตลอดกาล หลังจากที่เธอเคยทุกข์ทรมานเพราะความเจ็บปวดในครั้งนั้น เธอจึงไม่เชื่ออีกเลยว่าในโลกนี้ยังมีสิ่งที่เรียกว่าความรักอยู่อีก เธอนอนไม่หลับทั้งคืน วันต่อมา กู้เหยาโทรหาโม่ข่ายแต่เช้า ตอบรับคำขอ “แต่งงาน” ของเขา เช้าวันเดียวกันนั้น กู้เหยาเตรียมทะเบียนบ้านไว้ ตอนบ่ายจึงเดินทางไปที่สำนักงานเขตพร้อมกับโม่ข่ายเพื่อทำเรื่อง ขณะที่เธอและโม่ข่ายถือทะเบียนสมรสเดินออกจากสำนักงานเขตมาด้วยกัน ในใจรู้สึกตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก มีคนกล่าวไว้ว่าการแต่งงานถือเป็นชีวิตที่ 2 ของผู้หญิงเรา ตอนนี้มันดูเหมือนง่ายมาก เอกสารสำคัญทางราชการได้ลงตราประทับของเขาไว้ในชีวิตเธอเรียบร้อยแล้ว เมื่อวานกู้เหยาได้ย้ายเข้าไปอยู่ในอพาร์ทเม้นของโม่ข่ายเรียบร้อย เมื่อคืนโม่ข่ายแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการยกห้องนอนของตัวเองให้เธอ แล้วเขาก็ย้ายไปนอนอยู่อีกห้องหนึ่ง กู้เหยานึกไม่ถึงเลยว่า ก่อนออกมาทำงานวันนี้ โม่ข่ายจะเอาบัตรเอทีเอ็มให้เธอไว้ ระหว่างเธอและเขายังไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ ทำไมเขาถึงได้กล้าไว้ใจให้เธอจัดการเรื่องในบ้านทั้งหมด? “กู้เหยา นักข่าวที่นัดไว้พากันไปรออยู่ข้างในแล้ว คนของท่านประธานและผู้จัดการคนใหม่กำลังจะมาถึง เธอมัวแต่ทำอะไรอยู่?” น้ำเสียงของสวีย่าวอั้ย ผู้จัดการแผนกลูกคาสัมพันธ์ดับฝันของเธอลงทันที เธอรีบดึงสติกลับมาพร้อมจัดท่าทางของตัวเอง : “ผู้จัดการสวีคะ ขอโทษด้วยคะ ฉันจะตั้งใจให้ดีคะ” สวีย่าวอั้ยจ้องเธอตาถลน พร้อมน้ำเสียงดุดันว่า “น่ากู้เหยา ถึงแม้เธอจะเป็นพนักงานของแผนกธุรกิจ แต่หัวหน้าของเธอส่งเธอให้มาช่วยแผนกของเรา เธอก็ต้องกระตือรือล้นหน่อยสิ อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา” กู้เหยาเม้มปากพยักหน้า : “ผู้จัดการสวีคะ ฉันเหม่อลอยไปชั่วครู่ จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วคะ” สวีย่าวอั้ยมองค้อนกู้เหยาอีกครั้ง จากนั้นจึงย้ายสายตาไปทางอื่น พลางโบกมือเรียกลูกน้องในแผนก 2 – 3คนที่ทำหน้าที่คอยต้อนรับอยู่ให้มาหาเธอ “ทุกคนกระฉับกระเฉงกันหน่อย งานวันนี้ขอให้ทุกคนเตรียมพร้อมเอาไว้อย่างดีนะ อย่าให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นได้” ขณะที่สวีย่าวอั้ยกล่าวนั้น สายตาอันแหลมคมจริงจังกวาดตามองไปยังพนักงานแต่ละคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเธอ