ตอนที่ 9 ลักพาตัว

ต๭นที่ 9 ลักพาตัว ภาพการจราจรที่รถสวนไปสวนมาอย่างไม่หยุดหย่อน ฉันรู้สึกได้ว่าภายใต้เสียงอันสับสนอลหม่านนั้นยังมีความรู้สึกสงบอยู่ในใจ ราวกับว่าเพียงได้อยู่ในความวุ่นวายนี้ มันก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้ถึงการมีชีวิตอยู่ ฉันต้องการใครสักคนหนึ่งที่จะยืนยันว่าฉันยังมีชีวิต คนๆนั้นก็คือศรัณ ฉันคิดถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา Maybachคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าของฉัน ก่อนที่จะมีชายแปลกหน้าเปิดประตูออกมา “คุณภาวินี เชิญขึ้นรถครับ”ชายหน้าโฉดในชุดสูทดำทำท่าเชื้อเชิญ “ศรัณเป็นคนให้พวกคุณมาใช่มั้ย?” อีกฝ่ายไม่ตอบ ยังคงจ้องมาที่ฉันดังเดิม ฉันเองก็ไม่ได้สงสัยอะไรในตัวเขา จึงขึ้นรถไป ชายชุดสูทนั่นตามเข้ามานั่งข้างๆฉัน อีกทั้งยังจ้องมองฉันอย่างดุร้าย ฉันจึงทำได้เพียงแค่ขมวดคิ้วให้ตัวเองอย่างเงียบๆ รถยนต์แล่นตรงไปยังเขตชานเมืองอย่างรวดเร็ว ฉันค่อยๆสำนึกได้ว่ามันมีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นแล้ว ด้วยเพราะยิ่งขับไปไกลหนทางข้างๆก็ยิ่งเป็นทางเปลี่ยว อาจพูดได้ว่าเป็นที่ๆร้างผู้คนเลยทีเดียว ทำไมศรัณจะต้องนัดฉันออกมาที่นี่ด้วย ฉันมองกระจกอย่างสงสัยพร้อมกับถามขึ้น “ที่นี่ที่ไหนหน่ะ? เรามาที่นี่กันทำไม?” ชายชุดสูทหันไปรอบๆพลางพูด “เลิกพูดมากสักที อยู่เฉยๆไปซะ！” พอจังหวะนี้เองฉันจึงได้รู้ว่ามันผิดปกติไปแล้วจริงๆ พวกเขาไม่ใช่คนของศรัณ！ “พวกคุณเป็นใครกันหน่ะ? แล้วนี่จะพาฉันไปไหน?”หัวใจของฉันเริ่มสั่นด้วยความกลัว จึงแอบส่งข้อความไปหาศรัณ “คุณภาวินีอย่ามาตุกติก ตอนนี้จะเล่นเล่ห์อะไรไม่ได้แล้วหล่ะ”แล้วโทรศัพท์ของฉันก็ถูกเขายึดไป ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในเวลาแบบนี้จำต้องใจเย็นเข้าไว้ “พวกคุณเป็นคนของJune clubหล่ะสินะ”ฉันนั่งตัวตรงอย่างระมัดระวังรอบด้าน ฉันเขียนเรื่องJune clubจนมันได้ตีพิมพ์ หากการคาดคะเนของฉันไม่ผิด พวกนั้นจะต้องมาเพื่อแก้แค้นฉันแน่ๆ” เป็นนักข่าวมานานหลายปี ฉันเพิ่งจะมาเจอกับเหตุการณ์อะไรแบบนี้ แต่ก่อนก็ได้เพียงแต่ฟังเขาเล่าๆกันมา เป็นนักข่าวหากกล้าพูดกล้าทำแล้วหล่ะก็ก็ต้องรับมือกับความเป็นไปได้ที่อาจจะโดนแก้แค้น อีกฝ่ายไม่ตอบ แสดงว่าที่ฉันคาดนั้นไม่ผิด พอรถอยู่บริเวณไหล่เขาก็จอดลง บริเวณตรงข้ามกับวิลล่าหลังหนึ่ง ฉันถูกชายชุดสูทดำลากลงมาจากรถก่อนจะดันเข้าไปในวิลล่าหลังนั้น “ปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้!” ฉันเริ่มขัดขืนพลางมองไปสิ่งแวดล้อมที่อยู่รอบๆ ที่นี่ห่างไกลจากผู้คนมากทีเดียว แม้แต่ข้างหน้าก็หาร้านค้าไม่มี แม้ว่าจะวิ่งหนีออกไปแล้วก็ไม่มีรถผ่านไปผ่านมาพอที่ฉันจะหนีได้อย่างง่ายดายเลย “เชิญครับคุณภาวินี”ประตูเปิดออก และฉันก็ยืนอยู่ที่หน้าประ มองไปยังช่องประตูที่เปิดออก ฉันนึกได้เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นคือ เซ็กหมู่ สองสามคนกำลังกอดกันนัว โดยมีคนรอบข้างกำลังทำเรื่องอย่างว่านั่น เสียงครางดังไปทั่วฮอล จากสายตาที่มองเข้าไปนั้นนั่นเป็นฉากที่น่ากลัวมากจริงๆ ฉันหันหลังกลับได้ก็วิ่งออกทันที สัญชาตญาณในขณะนั้น ในใจก็คือไม่ได้คิดเรื่องอะไรอื่นแล้ว ฉันรู้แล้วว่าพวกเขาพาฉันมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร “คุณภาวินีจะวิ่งหนีไปทำไม?”ชายที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นอย่างเย็นชา “รอสักหน่อยเถอะน่า แล้วคุณก็จะได้รู้ถึงด้านที่แท้จริงที่สุดของJune Clubของเรา จะได้ทำให้คุณเขียนได้ดียิ่งขึ้น แล้วยังได้เขียนถึงความรู้สึกที่ถูกลงแขกด้วยตัวเองได้อีกด้วย” ฉันถูกจับตัวเอาไว้ ไม่มีทางหนีได้เลย ดวงอาทิตย์ที่สาดส่องอยู่ข้างนอกประตู ฉันเพียงอยากที่จะกลับไปในที่ๆไม่ได้มืดมนแบบนี้ ฆ่า ข่มขืน... “เดินไปเถอะน่า ผมจะให้คุณเห็นกับตาคุณเองเลยหล่ะ คุณนักข่าวคนเก่งของพวกเรา” ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำไมต้องเข้ามาในห้องนี้ มันดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก “ไม่คิดเลยว่าในโลกนี้จะมีใครที่กล้าเขียนข่าวเกี่ยวกับ June Clubของเรา เป็นความกล้าหาญที่น่าชื่นชมมากจริงๆ” เขาปรบมือพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างขบขัน ทั้งภาพที่อยู่ตรงหน้า ทั้งยังเสียงที่ได้ยินนี้ มันยากเกินกว่าจะเชื่อ “พวกคุณทำแบบนี้ไม่กลัวจะถูกเปิดโปงหรือยังไง?”ฉันรวบรวมความกล้าแล้วโพร่งออกไป “ฮ่าๆๆ อยู่ที่นี่ผมเป็นใหญ่เหนือสิ่งใด คุณคิดว่าที่วันนี้ฉันเชิญคุณมานี้มันเพื่อจะทำอะไรหละ? ที่จะให้ทำก็คือได้ลิ้มลองรสสัมผัสมันดู หากว่าคุณติดใจมันน่ะเหรอ?วันหลังก็มาเล่นด้วยกันใหม่ไง！” ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของ June clubที่ชื่อว่าปุณพจน์ ฉันเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ฉันเคยเห็นเขาในหน้าหนังสือพิมพ์มาก่อน แต่ในข่าวมันเขียนเป็นเชิงสรรเสริญชื่นชมเขา “เข้ามานี่สิพวกแก มันทำให้นักข่าวคนเก่งของพวกเราสนุกด้วยกันดีกว่า”ปุณพจน์โบกมือกวักเพียงแค่นั้นก็ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเข้าใจได้ในทันที ตัวทั้งตัวของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่ออันเกิดมาจากความกลัว “พวกนายจะทำอะไรน่ะ?ปล่อยฉันนะ！” “ผมขอแนะนำให้คุณอย่าได้ขัดขืนอะไรมากนัก จะได้เจ็บน้อยลงหน่อย แล้วไว้ค่อยมาขอบคุณทีหลัง แล้วผมจะคอยดู！”ปุณพจน์พูดพลางยิ้มมาที่ฉัน หญิงสาวที่อยู่ข้างๆตัวเธอปีนขึ้นไปคร่อมบนตัว ในจุดที่ใกล้กับส่วนลับของเขา ปุณพจน์พริ้มตาลงอย่างดื่มด่ำ ฉันเกือบจะอ้วกออกมาทีเดียว แขนทั้งสองข้างของเธอถูกจับล็อกเอาไว้ ฉันเห็นถึงสิ่งที่พวกเขากำลังจะเอามาทรมานฉัน ปลาไหลหลายขนาด ถูกห่อหุ้มด้วยน้ำเมือกๆขุ่นๆกำลังพากันตะกุยตะกายเข้ามา “พะ พวกนายคิดจะทำอะไรกันแน่?”ฉันกลัวจนพูดแทบไม่ออก “ปลาไหลชนิดนี้ ฉันบอกเอาไว้เลยนะว่า พวกเขาหน่ะชอบขุดหลุม ทุกๆหลุมเชียวหล่ะ อีกประเดี๋ยวจะให้คุณได้ลิ้มรสมัน ตั้งแต่เริ่มจนจบทีเดียว ฮ่าๆๆๆ” ปุณพจน์จ้องมาที่ฉันด้วยตาที่แดงก่ำ เต็มไปด้วยความบ้าและโรคจิต