已经是第一章了
ตอนที่10 ช่วยฉันด้วย
ตนที่10 ช่วยฉันด้วย
“ไม่นะ อย่า！”ฉันไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน ไม่รู้จะอ้อนวอนพวกเขายังไง ฉันมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว
ฉันรู้ว่าเขาทำกันยังไง เคยเห็นผู้หญิงบางคนเคยโดนจนถึงขึ้นตายมาก่อน ฉันไม่อยาก ฉันไม่อยากมาตายที่นี่！
แต่ว่าฉันในตอนนี้กลับเป็นอาหารอันโอชะที่จัดวางบนโต๊ะให้พวกนั้นได้แบ่งกันกิน
ปุณพจน์ใช้มือถือเอาปลาไหลเส้นหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูผิดปกติ “ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวคุณจะต้องทำให้แน่นหน่อยนะ แค่ถ้ามันไม่หลุดเลยล่ะก็ ผมจะให้รถสปอร์ตคุณคันนึงไปเลย แต่ถ้ามันหลุดออกมาหล่ะก็ ผมจะให้คนมารุมโทรมคุณ”
เด็กผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างยั่วยวน “คุณปุณก็พูดไปนั่น ส่วนล่างของฉันฟิตมากเลยหล่ะค่ะ”
ปุณพจน์เอาไอ้ปลาไหลของเขาสอดแทรกลงไปในส่วนล่างของหญิงสาว ฝ่ายหญิงสาวก็ครางออกมาอย่างเปิดเผย
“อื้อ อ้าา คุณปุณณ”
ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างหวาดกลัว รู้สึกแย่จนอยากจะอ้วกออกมา
ผู้คนรอบข้างต่างก็พากันพนัน ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทนทานเขาได้นานขนาดไหน
ฉันกำลังถูกเขากดดัน ดวงตามองไปยังหญิงสาวที่ทนอยู่อีกทั้งยังแสดงอาการออกมาอย่างเปิดเผยว่าเพลิดเพลินแค่ไหน
“คุณดูสิว่าเธอน่ะฟินแค่ไหน หรือว่าคุณอยากจะลองซะตอนนี้เลย?”ปุณพจน์บีบคางของฉันแกมบังคับให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา ตาเจ้าเล่ห์ที่เพิ่งผ่านความเสพสุขมาจ้องมองมาที่ฉัน ราวกับหมาป่าล่าเหยื่อ
“ไม่นะ อย่า!”ฉันร้องตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง ในเวลานี้ฉันเพียงต้องการใครสักคนที่จะช่วยฉันได้ ไม่ว่าจะเป็นใครขอเพียงแค่ช่วยฉัน ฉันยอมที่จะใช้ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของตัวเองเพื่อที่จะตอบแทนเขาเลย
ฉันมองไปหาคนรอบตัวอย่างอ้อนวอน แต่คนพวกนั้นต่างอยู่ในอารมณ์ที่สนุกสนาน มองมาที่ฉันด้วยสายตาลามก
“วางใจได้ ที่นี่ไม่มีใครที่จะช่วยคุณได้หรอก คุณอย่าไปหวังเลย มาสนุกกับผมดีกว่า บางทีผมอาจจะให้คุณพักหายใจหายคอได้บ้าง”ปุณพจน์โบกมือ “มา พานักข่าวคนเก่งของพวกเราแขวนขึ้นมา”
คนรอบตัวของฉันต่างพากันมองฉันด้วยความตื่นเต้น
ในขณะเดียวกันหน้าทั้งหน้าของฉันหมองไปหมดแล้ว ความอัปยศที่จะได้รับในวันนี้ ทำฉันแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว พวกเขาจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ได้ทำกับฉัน！”
ฉันจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของฉันอย่างชั่วร้ายฉันอยากจะจำผู้คนที่อยู่ตรงหน้า---จำมันเอาไว้ ตราบจนตายฉันจะไม่ลืมที่จะแก้แค้นคนเหล่านี้
ข้อมือที่ถูกมัดด้วยเชือกถูกกระตุกอย่างรุนแรงทำเอาร่างทั้งร่างของฉันถูกแขวนขึ้นไป
เจ็บนะ！ข้อมือที่ถูกมัดแล้วแขวนเจ็บอย่างสุดใจ ตัวทั้งตัวของฉันตอนนี้ลอยอยู่บนอากาศ แต่ฉันไม่อยากให้ใครเห็นความกลัวของฉันในตอนนี้ ฉันไม่อาจจะไร้ซึ่งศักดิ์ศรีต่อหน้าพวกเขาได้
“ฉีกเสื้อผ้าของเธอออก！ให้พวกเราได้ดูกัน！”
คำพูดลามกที่เต็มไปด้วยความดูถูกนี้ ฉันจะจดจำมันเอาไว้ในใจ และรอวันที่จะได้มอบของขวัญให้แก่พวกเขาเหล่านี้สักวัน！
ปุณพจน์จับเอาปลาไหลของเขาขึ้นมา แล้วยิ้มมาให้ฉันอย่างโรคจิต “อีกแปปฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์เอง！วะฮ่าๆๆๆๆ”
ไอ้ชั่วเอ้ย！
“มานี่สิมา มาทำความสะอาดให้นักข่าวคนเก่งของเรากันเถอะ!”
สุดท้ายมันก็มาถึงจนได้สินะ? ฉันไม่อาจจะมองพวกเขาที่ตรงเข้ามาหาฉันได้เลย”
“อย่านะ อ้าา----”
ฉันตะโกนราวกับคนบ้า ฉันจ้องมองทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หมดหวัง และไร้ความรู้สึก
อยู่ๆ ก็มีคนๆ หนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบด่วน แล้วกระซิบที่หูของปุณพจน์สองประโยค
“หืม?จริงเหรอ?” ปุณพจน์มองมาที่ฉันอย่างไม่น่าเชื่อ
“คุณชายศรัณอยู่ด้านหน้าแล้ว กำลังเดินเข้ามาครับ”คนๆนั้นดูสภาพแย่เล็กน้อย “พวกเขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงของคุณชายศรัณ”
พอสิ้นเสียงของเขา ก็เกิดเสียงดังมาจากประตูใหญ่
“ปัง！”
ศรัณ！ ฉันดีใจมากที่ได้เห็นเขาอยู่ตรงหน้าประตูนั่น
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ย้อนกับแสงดูกลายเป็นเงาสูงใหญ่ตระหง่าน บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน
“ศรัณ！ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที” ฉันตะโกนอย่างสุดเสียง วันนี้ฉันคิดว่าจะต้องโดนคนพวกนี้ย่ำยีจนตายอยู่ที่นี่ซะแล้ว แต่เขากลับปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกับฮีโร่ ฉันมองเขาด้วยน้ำตาที่ปริ่มนองหน้า
ในขณะที่คุณกำลังตกอยู่ในความสิ้นหวัง ในที่สุดก็จะพบกับความหวัง ความประทับใจ ความปรารถนา แล้วความรู้สึกที่อยากจะเข้มแข็งทั้งที่ในใจแหลกสลายไปหมดแล้ว
ศรัณก้าวเดินเข้ามาช้าๆ จนในที่สุดฉันก็เห็นหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน เป็นคนที่ฉันคุ้นเคย เขาทำให้ความรู้สึกสับสนปนเปของฉันพลันมลายหายไปจนหมดสิ้น
“ปุณพจน์ที่นี่มีเรื่องที่น่าสนุกขนาดนี้ ทำไมถึงไม่เรียกฉันหล่ะ? ไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนแล้วรึไง?”ศรัณเหลือบมองมาที่ฉันแวบนึง ด้วยแววตาที่ลึกล้ำ แต่ฉันกลับเข้าใจในความหมายนั้น
เขาทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ
เวลานั้นฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา มองไปที่เขาอย่างเงียบๆ
ปุณพจน์ดูทีท่าค่อนข้างสับสน เมื่อศรัณเดินขึ้นไปถึงที่นั่งของเขา ก็เอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “ผมรู้มาว่าช่วงนี้คุณชายศรัณค่อนข้างยุ่งไม่ใช่หรอครับ?อีกอย่างผมเองก็ไม่คิดว่าท่านจะสนใจคนอย่างพวกผม”
ศรัณเหยียดยิ้มอย่างดูถูก แล้วชี้มาที่ฉัน “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?ฉันไม่อยู่ ก็จะมารังแกคนของฉันอย่างนั้นหรอ?”
“ที่ไหนกันล่ะครับท่าน นี่มันก็เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดก็เท่านั้นไม่ใช่หรอ?”ปุณพจน์รีบโบกมือขึ้น “รีบๆเอาตัวคุณภาวินีลงมา จริงๆเลย ทำไมถึงได้ผิดพลาดกันขนาดนี้！”
ปุณพจน์ยิ้มเย้ย แต่มันก็ไม่ได้ดูอวดดีเหมือนก่อนหน้านี้
ทุกคนในที่นั้นเงียบกันไปหมด รวมทั้งผู้คนที่กำลังเสพสม ศรัณมองกราดไปยังฝูงชนพวกนั้น ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินตรงมาที่ฉัน
已经是最新一章了
加载中
