ตอนที่ 13 อย่าคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรคุณที่นี้

ต๭นที่ 13 อย่าคิดว่าผมไม่กล้าทำอะไรคุณที่นี้ ศรัณนั่งบนเก้าอี้อย่างเฉื่อยชา มองมาที่ฉันและทำตัวเจ้าชู้กับผู้หญิงรอบๆตัวเขา หญิงสาวทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้มที่พราวเสน่ห์ “พี่สาวไม่เข้ามาละ”หญิงสาวในชุดสีเหลืองจับแขนของศรัณเอาไว้ ยิ้มรับกับคิ้วที่โค้งงามทำให้น่ารักมาก “คุณชายศรัณบอกว่าเหลือแค่เธอแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นจะไม่เล่นเกมนี้” “ได้” ฉันยิ้มอย่างรู้สึกตะขิดตะขวง อยากตบปากตัวเองจริงๆ ศรัณไม่มองฉันเลย ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ที่ข้างกายห้อมล้อมไปด้วยสาวๆทุกรูปแบบ ที่ทำให้เขาพึงพอใจ “พี่สาวปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว ดูเหมือนท่าทางจะไปฝึกงาน ดีจริงๆ ฉันก็อยากเป็นผู้หญิงที่แข็งแรง แต่อายุมันคือปัญหาใหญ่ พี่ว่าจริงไหม” ฉันยิ้มอย่างไม่แสดงความคิดเห็น ฉันรู้ว่าเธอจะบอกว่าฉันแก่ เยาะเย้ยฉัน ศรัณจิบไวน์แดงและเหลือบมองฉัน ดูเหมือนจะไม่สนใจ “ตามสบายเลย ผู้หญิงจะต้องมีปีที่ดี ที่เพลิดเพลิน อย่ารอให้แก่ กลัวหน้ากลัวหลัง ความน่าสนใจไม่มีเลย” แสงไฟแวววาวสลั่วๆส่องผ่านใบหน้าของฉัน ฉันนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ดูพวกเขาเยาะเย้ยฉันอย่างไม่สนใจ เพียงแต่ บนแขนของฉันกลับปรากฏเส้นเอ็นขึ้นมา ฉันแสร้งทำว่าฉันไม่สนใจ “พวกเรามาเล่นเกมกัน ใครแพ้ต้องแก้ผ้าดีไหม” ศรัณหัวเราะออกมา เขาหรี่ตามอง “ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสของเราจะกล้าหรือไม่กล้า” ฉันกำมือตัวเองแน่น ไม่แสดงสีหน้าอาการใดๆ พระเจ้ารู้ว่าฉันต้องการที่จะลุกขึ้นและเดินออกไป “มีคนบอกว่า เธอกล้าเล่น”ศรัณยิ้มอย่างเย็นชา “ได้” ฉันตอบรับทันที เหล่าหญิงงามต่างโห่ร้อง “ชนะแล้วได้อะไรคะ” “คืนนี้จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ” ศรัณยกชุดของสาวสวยขึ้น สาวสวยก็ร้องทันที “คุณชายศรัณคุณนี้ร้ายจริงๆ” ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยสมองที่ว่างเปล่า เหมือนกับว่าจะไม่สามารถพิจารณาอะไรได้เลย ศรัณในแบบนี้ฉันไม่เคยเจอ บางทีเขาที่เป็นแบบนี้อาจเป็นตัวตนจริงๆของเขา เมื่อก่อนเขาก็เล่นกับผู้หญิงอย่างนี้ เจ้าชู้กับผู้หญิงหลายคน และสุดท้ายก็เลือกผู้หญิงหนึ่งคนไปเล่นที่ห้อง เขาเป็นเหมือนกับพระราชาที่มีสามวังหกสวน และฉันก็แค่หนึ่งในนั้น บางทีความสัมพันธ์ตั้งแต่เริ่มระหว่างเราก็เป็นแบบนั้น มันก็แค่ฉันพูดมันออกมาแล้ว ฉันเป็นพวกหลงตัวเองจริงๆ คิดว่าตัวเองจะไม่เหมือนกัน คิดว่าความรักของเราก่อนหน้านี้ แต่พวกเขากำลังต่อยหน้าคุณภาวินีเธอคิดมากไปแล้ว คนสามคนเริ่มเป่ายิงฉุบแล้ว ฉันนั่งอยู่ที่นี่กับความอับอายอย่างไร้หัวใจ “พี่สาวล่ะ”สาวสวยพูดขึ้นอย่างร้อนใจ “ตั้งใจหน่อย” ฉันเริ่มหันกลับไปมอง ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือไม่บังเอิญที่หันไปจ้องตาของศรัณพอดี ในสายตาของเขาล้วนแต่ตลกเยาะเย้ยฉัน ฉันมีปัญหาในการเล่นเกม ออกหิน ออกผ้า ก็แพ้แล้วแพ้อีก ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นทีละชิ้น ไม่มีวิญญาณ ไม่มีความคิด ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไร เหมือนการกระทำของเครื่องจักรกล “โว้ว พี่สาววันนี้พี่แพ้แน่” พวกเขากำลังเชียร์ ฉันมองไปที่พวกเธอ ไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังทำอะไร ทำไมถึงได้ดีใจขนาดนี้ ตอนนี้ท่อนบนของฉันมีแค่บราอยู่ตัวเดียว “คืนนี้คุณชายศรัณคือของฉันแล้ว”หญิงสาวในชุดสีเหลืองพูดออกมาอย่างตื่นเต้น “ปั้ก” เสียงดังขึ้น ไม่รู้ว่ามีอะไรบางอย่างตกลงมาบนพื้น ฉันตื่นขึ้นมาทันที แก้วในมือของศรัณแตก ถูกเขาบดมันด้วยตัวเอง เศษกระจกที่ติดอยู่ในมือ เลือดสดไหลนอง “คุณชายศรัณ ว้าย คุณเป็นอะไร” พวกเธอตกใจร้องออกมา ฉันมองไปยังนิ้วที่เลือดไหลไม่หยุดของเขา จึงรีบเอากระดาษชำระออกมาจากกระเป๋า “นี้คุณทำอะไร เลือดออกหมดแล้ว” ฉันมองเขาอย่างปวดใจ ฉันอยากจะช่วยเขาหยิบกระดาษมาพันแผลให้เขา ศรัณมองฉันอย่างเย็นชา “ภาวินี คุณมีหัวใจไหม” มือของฉันสั่นเทา เงยหน้าอย่างตกใจ มองไปทางดวงตาของเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยข้อกล่าวหาและความเกลียดชังที่มีต่อฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไม “ศรัณ คุณบาดเจ็บแล้วไปโรงพยาบาลเถอะ” ฉันก้มหน้าพลางพูด ฉันกลัวที่จะสบตากับเขา ฉันมักจะรู้สึกว่าฉันไม่สามารถเข้าใจสายตาของเขา ทุกครั้งที่ฉันเองที่เป็นคนวิ่งหนีไป ฉันตกใจมากกับสีหน้าของเขา “คุณชายศรัณ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม อยากให้ฉันพาไปโรงพยาบาลไหม” สาวสวยที่นั่งงุนงงอยู่ข้างๆมองมาที่พวกเรา “ศรัณไปโรงพยาบาลเถอะ”ฉันขอร้องเขา แผลของเขายังคงเปื้อนเลือดที่ไม่สามารถกดได้ ฉันรีบหยิบกระดาษชำระมาทีละแผ่นทีละแผ่น แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ “คุณพูดมา คุณมีหัวใจไหม” ศรัณแกะนิ้วของฉันทีละนิ้ว ออกจากมือที่บาดเจ็บ เขามองดูฉันอย่างโหดเหี้ยม มือใหญ่จับมือของฉันและฉันไม่สามารถขยับมือได้ จู่ๆอารมณ์ก็ดิ่งลง “ศรัณคุณจะทำอะไร เรื่องระหว่างเราไม่ใช่ว่าพูดกันเข้าใจแล้วเหรอ ฉันจะอยู่กับคุณตลอดแล้วฉันผิดอะไร คุณอยากเล่นอะไรก็เล่น อย่างนี้ทุกคนก็มีความสุขไม่ดีเหรอ ทำไมคุณถึงถามฉันแบบนั้น ทำไม” ฉันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ผิวเปลือยสั่นด้วยความหนาวเมื่อสัมผัสกับอากาศ “ด้วยเหตุผลอะไรนะเหรอ คุณถามว่าทำไม” ดวงตาของศรัณเหมือนใบมีดเย็นเฉียบ ที่บาดลึกลงในผิวของฉัน ทุกตารางนิ้วของผิวดูเหมือนจะเจ็บปวดขึ้นมา “คุณชายศรัณคุณโกรธทำไม พวกเรา.........”สาวสวยหวาดกลัวขึ้นมา ศรัณหันกลับไปตอบอย่างฉุนเฉียว “ไสหัวไป” “ศรัณคุณคุยกันด้วยเหตุผลหน่อยได้ไหม” ฉันกำลังโกรธ เขาหันกลับมา เขาจ้องมองฉันนิ่งๆ “อย่าคิดว่าผมจะไม่กล้าทำอะไรคุณที่นี้นะ”