ตอนที่ 2 ประธานสามี

ตอนที่ 2 ประธานสามี “คะ” บรรดาพนักงานที่ถูกเกณฑ์มาช่วยเป็นการชั่วคราวและของแผนกลูกค้าสัมพันธ์ที่ทำหน้าที่คอยต้อนรับต่างพร้อมใจกันตอบรับเป็นเสียงเดียว สายตาของสวีย่าวอั้ยในที่สุดก็มาอยู่ที่กู้เหยา : “กู้เหยา ได้ยินว่าเธอเป็นพนักงานดีเด่นในแผนกธุรกิจนี่ ประเดี๋ยวเธอคอยติดตามอยู่ใกล้ๆผู้จัดการคนใหม่ด้วยแล้วกัน รับผิดชอบช่วยงานท่าน งานอื่นๆเธอไม่ต้องทำแล้ว” กู้เหยาได้แต่พยักหน้ายังไม่ทันจะเอ่ยปากตอบรับ พนักงานในแผนกลูกค้าสัมพันธ์คนหนึ่งที่ชื่อ หม่าตันน่า รีบส่งสายตาเยาะเย้ยมาทางเธอ : “นี่กู้เหยา ถ้าเกิดผู้จัดการคนใหม่ของพวกเรายังไม่ได้แต่งงานละก็ เธอก็คงจะมีหวังบ้างสินะ?” ที่ฟังดูดีก็มีแค่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับผู้จัดการคนใหม่ แต่หารู้ไม่ว่านี่ไม่ใช่งานง่ายๆเลย มีใครอยากจะมาแทนที่เธอบ้างล่ะ สวีย่าวอั้ยหันหน้ามามองที่หม่าตันน่า : “งานในวันนี้สำคัญมากกับอนาคตของพวกเราทุกคน กรุณารักษาความสงบด้วย” หลังจากที่ถูกสวีย่าวอั้ยบ่นเอา ทุกคนไม่มีใครกล้าส่งเสียงอีก กู้เหยาค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมา พยายามรักษากิริยาอาการเอาไว้ให้เป็นปกติที่สุด จะไปโทษสวีย่าวอั้ยได้อย่างไร ในเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันซะขนาดนี้ ขณะที่ทุกคนกำลังอยู่ในความสงบ แผนกประธานได้ส่งข่าวมาบอกทันที ตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปมีคนมารับตำแหน่งแทนแล้ว ผู้จัดการคนใหม่นี้ช่างดูลึกลับซับซ้อนยิ่งนัก คนที่รับผิดชอบจากทุกแผนกคอยส่งข่าวมาทุกช่องทาง แต่ไม่เห็นบอกรายละเอียดใดๆเกี่ยวกับตัวเขาบ้างเลย กู้เหยาปกติไม่ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมเท่าไหร่ ครั้งนี้เธอก็ไม่ได้คอยชะเง้อคอมองปากทางเข้าที่อีตาผู้จัดการใหม่อะไรนั่นจะเข้ามาเหมือนคนอื่นๆ “มาแล้ว มากันแล้ว ท่านประธานใหญ่และผู้จัดการคนใหม่มาแล้ว” ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงของพนักงานต้อนรับดังขึ้นมาในลำโพง แต่ละคนต่างจัดระเบียบร่างกายของตัวเองให้พร้อม ยืนต้อนรับอยู่ในที่ของตนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย กู้เหยารีบตามติดสวีย่าวอั้ย เพื่อไปต้อนรับผู้จัดการคนใหม่ที่ลึกลับที่ทุกคนกำลังรอคอยอยู่ ขณะที่เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็แลเห็นผู้ชายสูงใหญ่คนหนึ่งสวมเสื้อสูทสีเทาเงิน ตามมาด้วยผู้ชายกลุ่มหนึ่งสวมสูทสีดำก้าวเดินด้วยท่าทางสง่างามตรงไปยังห้องโถงที่จัดงาน ทีแรกเธอไม่ทันได้มอง แต่เมื่อเธอเห็นเข้าอย่างจัง เธอถึงกับตะลึงงัน ผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่สวมเสื้อสูทสีเทาเงินเดินอยู่หน้าสุดคนนั้นที่แท้คือสามีป้ายแดงของเธอเอง---โม่ข่าย! “เป็นไปไม่ได้!” กู้เหยาคิดว่าตัวเองกำลังประสาทหลอน รีบหลับตาลงส่ายหัวไปมาปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้น แต่ว่าพอลืมตาขึ้นมา รูปลักษณ์ของผู้ชายคนนั้นก็ยังคงเหมือนเดิม ถ้าเป็นคนอื่นเธออาจจะคิดว่าตัวเองคงเข้าใจผิดไป แต่คนนี้คือสามีป้ายแดงของเธอเอง เธอจำไม่ผิดแน่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ร่างสูงใหญ่ราว1.8เมตรและรูปลักษณ์ที่แข็งแกร่ง รวมทั้งท่าทางเดินอันสง่างามเป็นธรรมชาติ ผู้ชายคนนี้ดูยังไงยังไงก็เหมือนกับสามีป้ายแดงของเธอเอง “โม่, โม่ข่าย?” กู้เหยาจ้องมองผู้ชายคนนั้นไม่คลาดสายตา หลุดปากพูดชื่อของเขาขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ ราวกับได้ยินเสียงของเธอ สายตาของเขาเหล่มา หยุดยืนตรงหน้าเธอ ประสานสายตาซึ่งกันและกัน กู้เหยาตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ เธอนึกไม่ถึงเลยว่าสามีที่เธอเพิ่งจะแต่งงานด้วยกลายมาเป็นผู้จัดการคนใหม่ในที่ทำงานของเธอ เธอมองเขา ในสมองของเธอราวกับถูกระเบิดลูกใหญ่ตกใส่ ดังกังวานไปทั่ว สายตาของผู้ชายคนนั้นหยุดทีเธอครู่หนึ่งแล้วจึงเบนออกไปอย่างไม่สนใจ ราวกับไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนเลย ความเย็นชาที่เขามีต่อเธอ ทำให้หัวใจของเธอตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาคือโม่ข่ายจริงๆด้วย คือสามีที่เพิ่งจดทะเบียนกับเธอ ทำไมต้องส่งสายตาเย็นชาให้เธอขนาดนั้น? แต่ว่า กู้เหยากลับฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง ที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือตอนนี้เธอกำลังฝันไป ฝันที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ โม่ข่ายคนนั้นทั้งเป็นสุภาพบุรุษและมีการศึกษาสูง จะพูดจาทำอะไรก็รักษากิริยามารยาท คงจะไม่แสร้งทำเป็นไม่รู้จักกันเวลาเห็นเธอ เธอออกแรงหยิกตัวเองถึง 2 ครั้ง เจ็บจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว จากนั้นจึงพบว่าตัวเองไม่ได้ฝันไปแต่มันคือเรื่องจริง ถ้าไม่ใช่ความฝันก็อาจจะมีความเป็นไปได้อีกว่า ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าที่เหมือนกับโม่ข่าย ที่จริงแล้วไม่ใช่คนคนเดียวกัน สวีย่าวอั้ยออกแรงดึงกู้เหยาครั้งหนึ่ง พูดเสียงต่ำว่า : “กู้เหยา นี่มันเวลาอะไรห๊ะ เธอมัวทำอะไรอยู่?” กู้เหยาเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน เธอกระตือรือล้นขึ้นมาทันควัน สวีย่าวอั้ยเสริมขึ้นอีกว่า “ยังไม่รีบตามไปอีก” กู้เหยาพยักหน้า รีบเดินตามหลังประธานกรรมการคนใหม่ไป ขณะเดียวกันก็เก็บอาการไว้ รักษาอากัปกิริยาต่อหน้าบอสใหญ่ที่เหมือนกับสามีของเธอคนนั้น สวีย่าวอั้ยรีบก้าวตามกลุ่มของท่านประธานกรรมการคนใหม่ไป เปิดประตูห้องแถลงข่าวให้พวกเขา : “ขอเชิญท่านประธานใหญ่และท่านประธานกรรมการคนใหม่ของพวกเราทางนี้คะ!” หลังจากเสียงที่ทั้งดังและตื่นเต้นของสวีย่าวอั้ย ก็มีเสียงปรบมือเกรียวกราดดังออกมาจากในห้องแถลงข่าวขนาดใหญ่ กู้เหยาถอนหายใจออกมาช้าๆ ตามติดอยู่หลังบอสใหญ่คนใหม่ หลังจากที่ท่านนั่งลงแล้ว เธอหยิบเอกสารที่เตรียมไว้พร้อมแล้วยื่นให้เขา ถึงแม้เธอจะมีประสบการณ์เฉพาะตัว แต่ว่าบอสคนใหม่ของบริษัทคือสามีของเธอเอง เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของเธออย่างมาก เธอรู้สึกประหม่าจึงทำเอกสารหล่นลงไปที่พื้น 2 ฉบับขณะยื่นให้เขา ขณะที่กู้เหยากำลังนั่งยองๆลงเพื่อเก็บเอกสาร โม่ข่ายจึงโค้งตัวลงคว้าเอกสารขึ้นมาได้ก่อน พลางได้ยินเสียงทุ้มต่ำเข้าหูเธอประโยคหนึ่งว่า : “เย็นนี้ตอนกลับบ้าน รอผมด้วยนะ” ถึงโม่ข่ายจะไม่เอ่ยประโยคนี้ กู้เหยาก็รู้แน่ชัดแล้วว่าเขากับสามีของเธอคือคนคนเดียวกันแน่นอน เมื่อได้ยินประโยคนั้น กู้เหยาแทบจะเป็นลม เธอเหมือนกับคนโง่ทำอะไรไม่ถูก ยังดีที่บรรดานักข่าวพวกนั้นไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย ทำให้เธอมีเวลาเพียงพอที่จะปรับอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง ถึงแม้บรรดานักข่าวจะไม่สังเกตเธอ พนักงานในแผนกลูกค้าสัมพันธ์ก็ไม่มีใครทันสังเกตฉากนี้ของเธอด้วย แผนกลูกค้าสัมพันธ์เตรียมการได้อย่างเหมาะสม แต่ละแผนกก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โม่ข่ายได้รับการต้อนรับอย่างสมเกียรติ ดังนั้นการประชุมใหญ่ในห้องแถลงการณ์การแต่งตั้งผู้ดำรงตำแหน่งใหม่ครั้งนี้เป็นที่น่าพอใจเป็นอย่างยิ่ง ประธานกรรมการคนใหม่และพวกพ้องเพิ่งเดินไป หม่าตันน่ารีบปากยื่นปากยาวทันที : “กู้เหยา เมื่อกี้เธอ ซุ่มซ่าม ทำเอกสารหล่น แกล้งดึงดูดความสนใจท่านประธานคนใหม่ได้สำเร็จนะยะ” กู้เหยาขมวดคิ้ว หันไปทางสวีย่าวอั้ยกล่าวว่า : “ผู้จัดการสวีคะ งานของแผนกลูกค้าสัมพันธ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันขอตัวกลับไปแผนกตัวเองก่อนนะคะ” หม่าตันน่าที่กำลังมองเบื้องหลังของกู้เหยาโกรธพลางกระทืบเท้า : “หล่อนไม่สนใจฉันเลยนะ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง หล่อนกล้าดียังไงถึงได้ทำแบบนี้?” สวีย่าวอั้ยถลึงตามองหม่าตันน่า : “เธอนี่มัวแต่หาเรื่องคนอื่นอยู่ได้ทั้งวัน ถ้าเธอยังก่อเรื่องอีกละก็ ครั้งหน้าคนที่ไปจะเป็นเธอนะ เธอทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเถอะ ถ้าตำแหน่งเธอสูงกว่าหล่อนเมื่อไหร่ละก็ เธอค่อยอ้าปาก” หม่าตันน่าได้แต่มองเบื้องหลังของกู้เหยาที่เดินไปไกลแล้ว กัดฟันกรอดๆตอบไปว่า : “เข้าใจแล้วคะ หัวหน้า”