ตอนที่ 14 จูบอย่างดุเดือด

ต๭นที่ 14 จูบอย่างดุเดือด พวกสาวสวยที่อยู่ข้างเขาต่างตกใจและออกไปหมดแล้ว แต่ทำไมผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา “ด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่คุณพูด หลายปีมานี้ผู้หญิงรอบๆตัวผมไม่เคยมีใครพูดกับผมแบบนี้ ทำไมคุณถึงพูดว่าคุณแค่เล่นๆกับผม” ศรัณบีบไหล่ของฉัน ใช้แรงบังคับกดฉันลงบนโซฟาในห้องส่วนตัว มีแสงไฟนีออนเหนือศีรษะ วาบวามอยู่บนใบหน้าของศรัณ เขาโกรธแล้ว ใบหน้าตึง ขบกรามแน่น ดวงตาสีแดง ดูเหมือนจะกล่าวหาว่าหัวใจของฉันทำด้วยหิน “ศรัณไม่ใช่ว่าพวกเราคุยกันรู้เรื่องแล้วเหรอ ไม่ใช่ว่าคุณก็เล่นกับคนอื่นๆอย่างนี้เหรอ คุณต้องการฉัน ก็โทรหาฉัน ฉันก็มา ตามที่ต้องการ” ฉันลูบหน้าเขาเบาๆ นิ้วมือไต่ขึ้นเหนือคิ้วย่นของเขา “คุณก็รู้ ฉันจะไม่มีวันปฏิเสธคุณ” ฉันพูดโดยตีค่าให้ตัวเองราคาถูก “ผมต้องการที่จะเลี้ยงดูคุณ แต่ทำไมคุณไม่อยากเป็น ทำไมถึงอยากให้คนดูถูกคุณ เล่นเหรอ เล่นยังไง” ศรัณนอนลงบนตัวฉัน หายใจเบาๆ “เหมือนวันนี้คุณกำลังถูกผู้หญิงคนอื่นดูถูก เป็นหนึ่งในผู้หญิงมากมายของผม คุณอยากเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ” ท่าทางที่คลุมเครือระหว่างเรา แต่มันเกิดขึ้นในสถานการณ์ที่น่าอาย “แต่ตอนนี้คุณเป็นของฉัน แบบนี้ก็ดีแล้ว”ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามต้นคอของเขา ดึงเขาเข้ามาใกล้ตัวเอง หลังจากนั้นก็จู่โจมจูบ ศรัณไม่ได้ขยับ ทิ้งฉันไว้บนริมฝีปากของเขา มีแค่ฉันที่จูบเขาฝ่ายเดียว น่าเศร้ามาก สุดท้ายฉันก็หยุด สายตาที่ว่างเปล่าไม่ได้มองเขา “ศรัณ ฉันขอร้อง” พูดจบน้ำตาฉันก็ไหลลงมา ขอร้องให้ฉันได้อยู่ข้างคุณ ไม่ต้องมองหาตำแหน่ง เพราะฉันไม่เหมาะสม ฉันเห็นแก่ตัว อ่อนแอและน่ารังเกียจ เมื่อคุณได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉันคุณจะกำจัดฉัน ฉันไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน ฉันและศรัณอยู่ในนั้นกันเป็นเวลานาน แต่ไม่ได้ทำอะไรกัน แค่อยู่กันเงียบๆ ในที่สุดฉันทนความง่วงไม่ได้ จึงนอนหลับอยู่บนโซฟา ฉันคิดว่าฉันสัมผัสได้ถึงริมฝีปากนุ่มกำลังจูบฉันอย่างระมัดระวังกว่าสมบัติ แต่น่าเสียดายที่เป็นแค่ความฝัน เมื่อฉันตื่น ลืมตาขึ้นมา ในความมึนงงฉันเห็นศรัณมองเข้ามาในดวงตาของฉัน เหมือนกับดวงตาสีดำจ้องฉันอยู่ใกล้มาก แต่ในไม่ช้าเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย จุดบุหรี่ และสูบมัน รู้ว่าควันในห้องพักดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเหมือนหมอก ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าของศรัณได้ชัดเจน รู้สึกเหมือนอยู่ไกลจากเขามาก “กลับเถอะ ผมไปส่ง” ศรัณพูดพลางทำลายบุหรี่ เมื่อออกจากห้องพัก ฉันเพิ่งเห็นดวงตาสีแดงของศรัณได้ชัด มีความชื้นในมุมของตา อาจจะเพราะควันบุหรี่ “ฉันกลับเองได้” ฉันยืนอยู่ใต้นีออนกะพริบและซ่อนสายตาของฉัน “คุณก็เหนื่อยแล้ว” ที่จริงแล้วฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ฉันกลัวว่าเขาจะเจอภูษิต เห็นว่าฉันทุจริตและกลบเกลื่อน ศรัณไม่พูดอะไรเลยและก็เดินขึ้นรถไป เห็นฉันไม่ขยับ ทนไม่ได้จึงเรียกฉัน “ขึ้นรถ” ฉันทำได้แค่นั่งลงบนเบาะรถ บอกสถานที่ที่หนึ่งกับศรัณไป ตรงข้ามบ้านฉัน ฟ้าเริ่มสว่างขึ้นมา โคมไฟถนนรูปแบบเป็ดสีเหลืองอ่อน เหมือนกำมะหยี่ รถขับมาจอดบริเวณใกล้บ้านฉัน ฉันไม่กล้าให้เข้าขับเขาไปอีก “ที่นี้แหละ” ฉันพูดจบก็หยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะลงจากรถ “ภาวินี คุณบอกซิว่าความสัมพันธ์แบบนี้ระหว่างเราจะมีอยู่อีกนานแค่ไหน”จู่ๆศรัณก็ยิ้มขึ้นมา มองฉันอย่างไม่เชื่อ “ใครจะรู้คุณอาจมีผู้ชายคนอื่น คุณไม่ได้เล่นแบบนี้กับผมคนเดียว คิดว่าผมเป็นแค่งานอดิเรกรึเปล่า ถ้าที่ผมพูดมาเป็นเรื่องจริง ถึงเวลาผมฆ่าคุณแน่ ผมจะไม่สืบสวนคุณ คุณพูดอะไรผมจะเชื่อทุกอย่าง แต่คุณอย่าโกหกผม”ศรัณมีแววตาที่ขรึมขึ้น ฉันตื่นเต้นเกินกว่าที่จะหายใจมองเขาอย่างว่างเปล่าใจเต้นแรง เขารู้อะไรแล้วใช่ไหม รู้จักครอบครัวฉันแล้วเหรอ หรือว่ารู้ว่าภูษิตยังอยู่ “ฉัน..................ฉัน” ฉันสับสนฉันไม่รู้จะพูดยังไง ศรัณยิ้มออกมาเบาๆ “ล้อเล่น ดูคุณกลัวจนเหงื่อออกแล้ว ผมจะทำร้ายคุณอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ” เขาเอื้อมมือออกไปเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของฉัน ก้มลงมอง กลิ่นกายที่เป็นกลิ่นบุหรี่ กลิ่นที่ไม่คาดคิด ฉันคิดว่าฉันติดมัน สูดดมกลิ่นบนกายเขาพลางพูดว่า “ศรัณคุณให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม” ฉันอยากขอเวลาสักหน่อย แล้วฉันก็จะอยู่กับคุณ “ได้ผมจะรอคุณ” ศรัณหลีกร่างกายของฉัน มองมาที่ฉัน “คุณอย่าทำให้ผมผิดหวังนะ” ศรัณดูเย็นชา มันเหมือนกำลังซ่อนเร้นบางอย่าง ฉันไม่ทันคิด เงยหน้าขึ้นเห็นภูษิตเดินออกมาจากประตูโดยบังเอิญ เหงื่อทั้งร่างของฉันออกมาทุกจุด “ฉันไป ฉันไปก่อนนะ” ฉันเปิดประตูรถอย่างตื่นเต้น จ้องมองการกระทำของภูษิต เขาไม่เห็นฉัน ออกจากประตูไปแล้ว เวลานี้ฉันเลยรีบลงจากรถ แต่สายที่ของศรัณที่เยือกเย็นลง จู่ๆก็โจมตีฉัน เขาจู่โจมจูบฉันอย่างรุนแรง