ตอนที่ 18 มีอะไรผิดปกติระหว่างวัน

ต๭นที่ 18 มีอะไรผิดปกติระหว่างวัน ใบหน้าสีแดงของฉันไม่มองเขา “คุณจะทำอะไรเรายังต้องสัมภาษณ์” “คุณไม่มาหาผมตั้งหายวัน และก็ไม่สนใจผม ผมคิดว่าคุณอยากจะหยุดความสัมพันธ์ของเราแล้ว” ศรัณถอดสูทออกแล้ว โยนไปที่เก้าอีกข้างๆ แต่ฉันไม่มีความกล้าที่จะมองเขา “ผมคิดถึงคุณมาก คิดอยากให้คุณอยู่ใต้ร่างผม คิดถึงเสียงตะโกนเรียกชื่อผม คุณคิดถึงผมเหมือนกันใช่ไหม คิดถึงตอนที่ผมอยู่บนตัวคุณ”จู่ๆศรัณก็กอดฉัน “ว้าย.........”ฉันตกใจร้องออกมา “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ศรัณคุณอย่าทำอย่างนี้ ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน” ศรัณทำให้ฉันสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ และอ้อนว่าเขาจะปล่อยฉันไป “คุณสามารถเรียกให้ดังอีกหน่อย เพื่อนร่วมงานคุณที่อยู่ข้างนอกก็จะได้ยินด้วย พวกเขาจะได้รู้ว่าพวกเราทำอะไรกันที่นี่ น่าตื่นเต้นมากใช่ไหม” ศรัณแกร่งกร้าวกดร่างกายของฉันอย่างหนักกับร่างกายของเขาและปิดแน่น ฉันไม่สามารถหายใจได้ “คุณไม่คิดถึงผมเหรอ” ศรัณตะโกนใส่ติ่งหูของฉันและดูดมันเบาๆ ร่างกายของฉันอ่อนลงทันที “ศรัณ คุณใจเย็นหน่อยได้ไหม ปล่อยฉันก่อน” ฉันผลักและดึงร่างกายของฉันแต่รูปร่างของเขาเหมือนผนังและกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ ศรัณของกลิ่นอยู่รอบตัวฉันและลมหายใจของเขาร้อนพ่นรดต้นคอของฉันทั้งร่างของฉันถูกเขาทำให้แปรปรวน ไม่มีทางหนีเลย เสียงต่ำและเป็นใบ้ในหูของฉัน “คุณก็คิดว่าอย่างนี้มันเป็นสิ่งที่ดีและน่าตื่นเต้นใช่ไหม คุณเคยทำแบบนี้มาก่อนใช่ไหม” “ศรัณ ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ” ฉันต้องการที่จะร้องไห้ในความหวาดกลัวแต่หัวใจของฉันมีความคาดหวังที่คลุมเครือ รอคอยให้ศรัณเริ่ม ฉันละอายใจจริงๆ “ปากคือหัวใจถ้าที่พูดไม่ดีต้องถูกลงโทษ” ศรัณกัดปากฉัน สอดแทรกลิ้นเข้ามาพัวพัน และแย่งออกซิเจนของฉัน เหตุผลที่ดูเหมือนจะบางลง ก่อนที่ฉันจะรู้ว่าฉันนอนบนโซฟากับเขาแล้ว “ศรัณ อย่า.....” เหตุผลสุดท้ายของฉันบอกฉันว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฉันจับมือเขาเบาๆและต้องการที่จะไปต่อ “เด็กดี”น้ำเสียงที่อ่อนโยนของศรัณ เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหลงใหล ฉันมองไปที่เขาและลืมความต้านทานไป บางทีฉันอาจจะผิดตั้งแต่เริ่มต้น ฉันไม่ควรสัญญากับภูษิตไปหาคนให้เจอ และก็ไม่ควรที่จะไปที่บาร์เพื่อยั่วยวนศรัณ ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ความรักคือความรัก แต่ วันพรุ่งนี้มีผลระหว่างเรา” ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาและเรียกชื่อของเขา “ศรัณ ศะ รัณ” ฉันร้องออกมา ศรัณเลียน้ำตาของฉันเบาๆและพูดเบาๆว่า “ผมอยู่ที่นี่” เหมือนเป็นสัญญา จู่ๆประตูก็ถูกคนเคาะประตู ฉันตกใจไม่กล้าทำอะไร มองศรัณอย่างตื่นตระหนก เมื่อถึงเวลาศรัณค่อยๆขยับ มองดูฉันตกใจและตาของเขางอด้วยรอยยิ้ม “มีเรื่องอะไร” เสียงของเขาแหบแห้งด้วยความสุข เสียงจิรสุดาที่อยู่ด้านนอกพูดขึ้น “ฉันอยากถามว่า การสัมภาษณ์เป็นยังไงบ้าง พวกเราเข้าไปได้รึยัง ฉันยังต้องมีเรื่องเสริมนิดหน่อย เวลากระชั้นชิดมาก............” “ไสหัวไป” ศรัณตอบอย่างไม่ทน หลังจากเสียงฝีเท้าก้าวออกไปแล้ว ไม่มีเสียงข้างนอกประตูแล้ว ฉันตกใจแทบตาย ฉันพยายามอย่างหนักที่จะปีนร่างกายของศรัณ หายใจหอบ “คนขี้ขลาด” ศรัณหัวเราะออกมา “วางใจเถอะ จะไม่มีใครได้ยินเสียงอีก” เขาและฉันมุ่งเน้นไปที่ ติดและล้มลง เมื่อเสร็จแล้วฉันลุกขึ้นอย่างรีบเร่งและรีบเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดตัวเอง ทำไมฉันถึงนอนที่นี่กับศรัณได้นะ ฉันมองตัวเองอย่างหงุดหงิด แต่ตัวเองในกระจก ใบหน้าเหมือนดอกท้อและดวงตาเปื้อนน้ำ นี้เหมือนได้ความรักที่ชุ่มชื้นจากแฟน นี้มีแค่ศรัณที่ทำกับฉันได้ ฉันก้มหัวให้ความสับสนวุ่นวายหัวใจหนัก มีบางความรู้สึกที่ไม่สามารถหาทางออกได้ รอฉันออกไป ศรัณก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นั่งลงบนเก้าอี้สัมภาษณ์ตัวเดิม “จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ” ศรัณพอใจกับอาหาร เอียงไปด้านหลังของเก้าอี้และมองมาที่ฉัน ฉันจ้องไปที่ศรัณด้วยใบหน้าสีแดงของฉัน “มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างวัน” “คุณเองก็เพลิดเพลินมาก ไม่ใช่เหรอ” ศรัณเลียริมฝีปาก