ตอนที่ 19 โทรศัพท์

ต๭นที่ 19 โทรศัพท์ “ฮัลโหล” ดวงตาของฉันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “คุณไม่มาหาผมเลย ผมเลยทำได้แค่ใช้วิธีนี้ คุณภาวินี ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราจะเป็นอะไร พวกเราก็จะต้องรักษาไว้ไม่ใช่เหรอ ผมไม่เชื่อว่าหลายวันมานี้คุณไม่คิดถึงผม”ศรัณพูดอย่างหมดหนทาง “ที่จริงแล้วผมคิดถึงคุณ แต่ไม่มีวิธี” ได้ยินว่าเขาคิดถึงฉัน ในใจฉันก็อ่อนลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของศรัณจะจ้องมองคุณเมื่อเขาพูดเรื่องความรัก เพื่อที่คุณจะได้เห็นความรักในดวงตาของเขา เขาเป็นคนที่ทำให้คุณรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง ถ้าฉันไม่ได้แต่งงาน ถ้าฉันสามารถสลัดสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้ ฉันต้องการที่จะบอกกับผู้ชายตรงหน้าฉัน ว่าฉันชอบเขามาก อยากอยู่กับเขา แต่ฉันไม่กล้า จิรสุดาและอารยาเขามาแล้ว ฉันและศรัณกลับไปอยู่ในบริบทก่อนหน้านี้ทันที แสร้งวางตัวขึ้นมา แต่ฉันไม่สามารถละสายตาจากเขาได้อีกแล้ว ฉันมองเขาด้วยความรัก “ผมกับคุณภาวินีพูดคุยกันมาเยอะแล้ว” ศรัณมองมาที่ฉัน ฉันพยักหน้ายิ้มและไม่พูดอะไร ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง บรรยากาศที่คลุมเครือ บางทีอาจจะมีคนรู้สึกได้ จิรสุดายิ้มมุมปากให้ฉัน และหัวเราะอย่างไม่เต็มใจ “ดูเหมือนว่าภาวินีจะทำให้คุณพอใจนะคะ” จิรสุดาพูด ศรัณพยักหน้า ยืนขึ้น และเดินไปจากทางด้านข้างฉัน นิ้วมือแตะที่ไหล่ฉันเบาๆ ฉันมองตามเขาไป กล้องวิดีโอ กระโจนเข้าไป ฉันรู้สึกเหมือนถูกเผา ฉันต้องการที่จะตาย กล้องวิดีโอไม่ได้ปิดตั้งแต่ต้นจนจบ ซึ่งหมายความว่าบทสนทนาของฉันกับศรัณมันถูกบันทึกไว้ และการกระทำที่ไร้สาระในห้องนี้ ฉันมองไปทางเขาอย่างตื่นเต้น “กล้องวิดีโอนี้ผมจะให้คนตรวจสอบก่อนแล้วจะส่งให้พวกคุณ เนื้อหาที่สัมภาษณ์บางหัวข้อค่อนข้างละเอียดอ่อน หวังว่าพวกคุณจะเข้าใจ” ศรัณเอื้อมมือไปกดที่ปุ่ม และปิดกล้องวิดีโอ ฉันโล่งใจ ถ้าคนอ่านเห็นเนื้อหาในกล้องนี้ ฉันต้องตายแน่ๆ ตอนนี้ฉันได้เห็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์บนริมฝีปากของศรัณ ด้วยความภาคภูมิใจของความสำเร็จ เส้นเอ็นฉันกระตุก ศรัณจงใจใช่ไหม “อ้อ เอาตามที่คุณศรัณว่าเลยค่ะ” จิรสุดามองฉันอย่างสงสัย ศรัณหยิบกล้องวิดีโอมาเริ่มเล่น ฉันตกใจที่เห็นการกระทำของเขา กลัวว่าเขาจะถ่ายรูปอะไรแล้วปล่อยให้ฉันและชีวิตของเขาในฉากAV ยังไงก็ตามการสัมภาษณ์ก็เสร็จสมบูรณ์โดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า พวกเราก็กลับกัน “ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับคุณศรัณจะมีแบบนี้ด้วย” จิรสุดาที่นั่งข้างฉัน คำพูดที่ไม่เจ็บปวดทำให้ฉันตื่นตัวทันที “ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรามีอะไรคะ” ฉันมองหน้าเธออย่างระมัดระวัง จิรสุดาไม่พูด รอยยิ้มที่มีความหมาย ฉันคิดเสมอว่าจิรสุดารู้อะไรบางอย่าง ช่วงกลางคืนฉันนอนอยู่บนเตียงและคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่กี่วัน ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันและศรัณ จึงดึงผ้าห่มมาปิดหน้าด้วยความเขินอายทันที แต่คนที่จะไม่ปล่อยฉัน ส่งวิดีโอมายังโทรศัพท์มือถือ ฉันบังเอิญกดเปิด เสียงดังมาก ทำให้ฉันตกใจ คลิปวิดีโอของฉันกับศรัณ ซวยแล้ว ฉันรีบปิดวิดีโอ หัวใจยังเต้นแรง “ศรัณ” น้ำเสียงฉันเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ถ้าฟังให้ดีก้แฝงความเจ้าชู้อยู่ ศรัณหัวเราะให้โทรศัพท์ “ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นอย่างไรคุณไม่สามารถลบมันได้” ฉันแอบคุยกับศรัณในผ้าห่ม เหมือนนักเรียนโรงเรียนมัธยมที่เพิ่งเริ่มต้นมีความรัก มองไปรอบๆด้วยความตกใจกลัวว่าใครบางคนจะมา “ฉันขอร้องนะศรัณลบวิดีโอนี้เถอะ” ฉันขอร้องมันน่าอายจริงๆ ศรัณไร้เหตุผล “ไม่ได้ นี้เป็นหลักฐาน” ผ้าห่มหนาครอบคลุมฉัน ฉันคิดว่าฉันกำลังขาดออกซิเจน มึนๆ ฉันได้ยินเสียงหายใจของตัวเองในที่มืด ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง เหงื่อออกเต็มตัว เตือนอย่างระมัดระวังเพราะไม่รู้ว่าข้างนอกมีคนฟังอยู่ไหม มีข้อห้ามที่ไม่สามารถพูดได้ ทําให้ฉันเวียนหัว ทำให้ฉันดูไม่ได้ที่จะจินตนาการ “ศรัณ คุณอย่าทำอย่านี้” ฉันอ้อนวอนอย่างเงียบๆ “จะดูการแสดงออกของคุณต่อจากนี้”ศรัณภูมิใจเล็กน้อย เขาใช้มันอย่างช้าๆ พูดด้วยน้ำเสียงขรึม “ผมคิดว่าคุณสามารถดูวิดีโอนี้เมื่อคุณต้องการ ในตอนที่อยากให้คุณอยู่ใต้ร่างผม มันน่าสนใจจริงๆ” ฉันไม่พูดอะไร แต่กัดริมฝีปาก ศรัณไอ้โรคจิต “คุณลองเดาดูว่าเวลานี้ผมทำอะไร” จู่ๆน้ำเสียงของศรัณก็แปลกไป มันเหมือนมีบางอย่างในนั้น เสียงแหบแห้งกับหอบอย่างรวดเร็ว เขาคำรามและคำราม แล้วเสียงหอบและกระซิบกันหมดหนทาง “ผมคิดถึงคุณ คิดถึงมาก” ฉันมีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้นอกจากตกใจ ฉันรู้ว่าเขาดูวิดีโอแล้วทำอะไร เลี่ยงไม่ได้ที่จะคิดว่าเขาโรคจิต แต่ฉันก็รู้สึกเสียใจที่ได้ยินเขาพูดว่าคิดถึงฉัน