ตอนที่ 20 ผมอยู่ที่ชั้นล่างบ้านคุณ มาเพื่อช่วยคุณ

ต๭นที่ 20 ผมอยู่ที่ชั้นล่างบ้านคุณ มาเพื่อช่วยคุณ เพราะฉันไม่สามารถอยู่กับเขาทั้งวันทั้งคืน ไม่สามารถเจอกันในเวลาที่เราต่างก็คิดถึงกันได้ และก็ไม่สามารถแสดงความรักตอนกลางวันแสกๆ เขาก็เหมือนกัน เมื่อเขาคิดถึงฉัน ก็ทำได้แค่นั้น “ศรัณ ฉันก็คิดถึงคุณ” ฉันปิดลำโพงโทรศัพท์ และพูดด้วยเสียงเบา ฉันอยากจะพูดมันออกมา มันเป็นเรื่องยากที่จะได้รับภายใต้ความกดดัน มันเหมือนมีบางอย่างติดขัด ไม่มีอะไรบรรเทาได้ แต่ฉันไม่สามารถให้เขาได้ยิน มันเป็นวิธีเดียวที่จะปลอบใจตัวเอง ใจที่คิดถึง ฉันบอกว่าคิดถึงเขา เขาก็จะได้ยิน “คุณกำลังทำอะไร”จู่ๆเสียงจากน้องห้องก็ดังขึ้น แล้วมันก็กระแทกประตู “บ้าจริง เปิดประตู ถ้าไม่เปิดผมจะเปิดประตูเองแล้ว” ภูษิต เขากลับมาแล้ว ฉันรีบพูด “ฉันวางก่อนนะ” “คุณเกิดเรื่องอะไรรึเปล่า ฮัลโหล” มันเป็นเสียงของความกังวลทางของโทรศัพท์ด้านของศรัณ ฉันแสร้งเป็นไม่ได้ยินและวางสายไป ฉันรีบไปเปิดประตู นอกห้องคือภูษิตที่กำลังเมา “คุณทำอะไรในห้อง คุณกำลังทำอะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้ใครรู้เหรอ คุณแอบมีชู้เหรอ” เขามีกลิ่นเหล้า ฉันทนไม่ไหวจึงยืนปิดจมูกของฉัน ในห้องรับแขกไม่ได้เปิดไฟ มืดสนิท มันเหมือนฉันเปิดประตูให้กินคน ภูษิตปิดกั้นเส้นทางของฉัน ฉันผลักเขา “คุณเป็นบ้าอะไรตอนนี้” ภูษิตก้มลงที่ประตู พบว่าในห้องไม่มีคนที่เขาอยากตามหา “เธอนางโสเภณีหลับหลังผมก็มีชู้ทางโทรศัพท์ใช่ไหม” ภูษิตมีเลือดในดวงตากลม กับความหวาดระแวงที่เป็นนิสัยของคนดื่ม มองฉันอย่างน่ากลัว ฉันไม่สามารถทนเสียงคำรามได้ “ใช่ ฉันกำลังคุยกับชู้ทางโทรศัพท์ เขาบอกว่าเขาคิดถึงฉัน ชอบฉัน ฉันก็คิดถึงเขา พอใจคุณรึยัง” ฉันมองเขาด้วยความกลัว หลายครั้งที่ฉันต้องการที่จะทำมัน เมื่อคำพูดเหล่านี้ตะโกนออกมา ฉันมีความสุขมากที่สุด มันสนุกจริงๆ “ฉันจะตีเธอให้ตาย บ้าจริง นางโสเภณี ผู้หญิงก็เลวกันหมด สารเลว” ภูษิตเขาโกรธ และเริ่มทำร้ายร่างกายฉัน เขาจับผมของฉันและกระแทกกับผนัง ทุกเสียงที่ทำให้ฉันตกใจ ฉันเจ็บมาก ฉันหมอบอยู่บนพื้น ทุกตารางนิ้วของกระดูกที่ดูเหมือนจะถูกบดโดยบางอย่าง ฉันไม่สามารถหายใจได้ด้วยความเจ็บปวด ออกซิเจนเข้าไปในช่องอกและฉีกหัวใจและปอด ทำได้แค่ร้องไห้นิดหน่อย โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นในห้อง ฉันคิดว่าฉันได้เห็นความหวังทั้งหมด จะเป็นใคร ใครสามารถช่วยฉัน ศรัณ คือคุณใช่ไหม แต่ฉันหวังว่ามันอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันไม่สามารถเดินเข้าไปรับโทรศัพท์ได้ ฉันได้แต่เฝ้าดูความหวังทั้งหมดของฉันลดลงทีละนิดละนิด ภูษิตเตะฉันอย่างรุนแรง ด่าทอฉัน “ชู้ของเธอโทรมาหาใช่ไหม เธอนี้มันหน้าไม่อายจริงๆ เธอรู้ว่าเธอกำลังดึงดูดผู้ชาย ฉันจะทำให้เธอไม่สามารถยั่วยวนผู้ชายให้มาสวมเขาฉันได้อีก” บ้าไปแล้ว ฉันขบกรามพลางมองเขา ฉันพยายามที่จะปกป้องตัวเอง กรีดร้องแต่ไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครได้ยินและช่วยฉันอะไรไม่ได้ เหมือนทุกๆคืนที่ผ่านมา ฉันต้องทนกับมัน รอให้เขาพอใจแล้ว ก็จะหยุดเอง แค่รอให้ถึงเวลานั้นก็จะดีเอง ฉันปลอบตัวเอง แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้และเมื่อไหร่ล่ะ ภูษิตเหน่อแล้ว นอนลงบนโซฟาและหลับไป ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น เดินเข้าไปในห้องน้ำกับผนังเหมือนหลายๆครั้งก่อนหน้านี้ ฉันแช่ตัวเองในน้ำอุ่น มันดูเหมือนจะบรรเทาความเจ็บปวดของฉัน แต่แผลเป็นบนผิวของคุณเป็นเหมือนเครื่องหมายบนหัวใจของฉัน ฉันจะไม่มีวันลืม ศรัณ ถ้าคุณรู้ว่าฉันผ่านอะไรมาบ้าง คุณยังรักฉันไหม ในหมอกหนา ฉันต้องการที่จะเห็นเขาในสายตาของฉัน เหมือนเป็นวีรบุรุษของฉัน แต่มันเป็นภาพลวงตา ฉันไม่มีความกล้าที่จะให้เขารู้ ฉันไม่สามารถลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำได้จนกว่าน้ำจะเย็น ฉันมองไปรอบๆและภูษิตยังคงนอนบนโซฟา ฉันหวังว่าเขาจะหลับไปสักพัก ให้ดีก็ไม่ตื่นเลยตลอดกาล มันเป็นความคิดที่ชั่วร้ายจริงๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้อง เป็นศรัณจริง ในที่สุดน้ำตาที่ฉันต่อสู้กับมันก็หลั่งออกมา ทำไมฉันถึงไม่พบคุณเร็วกว่านี้ เจอกันในช่วงเวลาของความรัก แล้วก็มีความรักที่แข็งแกร่ง ฉันจับโทรศัพท์ของฉันและมองไปที่ชื่อบนหน้าจอ ฉันเป็นคนขี้ขลาด เรื่องนี้มันไม่ชัด กลัวว่าศรัณจะเบื่อฉันเมื่อเขารู้ความจริง จนกว่าโทรศัพท์จะหยุด ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก และผิดหวังเล็กน้อย แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันไม่คิดอะไรแล้วและรับสาย “ผมอยู่ชั้นล่างของบ้านคุณ” มันเป็นเสียงของศรัณที่กังวลในโทรศัพท์ “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ถ้าไม่เป็นไรก็มาหาผมหน่อย” เป็นศรัณ เขาเป็นเหมือนเหมือนพระเจ้ามาโปรด