ตอนที่ 21 อุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด

ต๭นที่ 21 อุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด ฉันหอบเสื้อผ้าแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง ลืมไปเกือบหมดแล้วว่าฉันจะต้องทำตัวยังไง เมื่อได้พบกับศรัณฉันอยากพูดอะไร อธิบายอะไร ฉันจะทำให้หมด ฉันจะได้หลุดพ้นซะที ฉันวิ่งราวกับลมพุ่งไปที่หน้าประตู รถที่จอดอยู่ข้างในนั่นแหละศรัณ เขายืนรอที่หน้ารถ รอฉันวิ่งข้ามไปอย่างใจจดใจจ่อ “คุณเป็นยังไงบ้าง”เขาจับมือฉันไว้แน่นตาของเขามองไปที่ร่างฉัน เพื่อดูว่าฉันเจ็บตรงไหนหรือเปล่า “พวกเราเข้าไปในรถก่อน”ศรัณลากฉัน หลังจากเข้าไปในรถ ศรัณกอดฉันแน่น ดึกแล้วไม่มีใครอยู่บนถนน ที่นี่มีเพียงเรากับร่างอันอบอุ่นของเขาที่ฉันรู้สึกได้เมื่อเขาโอบกอดฉัน “คุณเป็นอะไรกันแน่”ศรัณถามฉัน ฉันรู้สึกว่าเขาตัวสั่น “เกิดเรื่องที่บ้านนิดหน่อย คุณอย่ากังวลไปเลย” ฉันได้แค่ปลอบเขา ในรถที่แม้ว่าจะคับแคบแต่ฉันกลับรู้สึกปลอดโปร่งเป็นพิเศษ แม้ว่าศรัณจะมองฉันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ว่าฉันก็ผ่อนคลายและซบที่เขา ฉันไม่อยากไปคิดเกี่ยวกับเหตุผลที่จะไปขัดเขา ฉันไปสัมผัสร่างกายของเขาแล้วฉันก็พบว่าเนื้อตัวของเขาเกร็ง “อย่ากังวลไปเลย ผ่อนคลายหน่อย” ฉันลูบหลังเขาเพื่อปลอบเขา ไม่นึกเลยว่าฉันจะเป็นฝ่ายปลอบเขา เพราะว่าตอนวินาที่ที่เห็นเขาฉันก็เหมือนจะเต็มไปด้วยพลัง บาดแผลบนร่างกายก็เหมือนหายเป็นปกติ คุณรู้ไหมฉันตกใจแทบจะบ้า ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ โทรหาเธอซ้ำซ้ำแต่เธอก็ไม่รับ ฉันทำได้แค่มารอเธอที่ประตู ภาวินีฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างศรัณจะสามารถมีวันที่ต้องมาคิดถึงเป็นกังวลกับคนคนนึงขนาดนี้ ศรัณค่อยๆลูบผมฉัน สายตามองไปรอบๆตัวฉัน ความรู้สึกที่ถูกใครสักคนปกป้องนี่มันดีจริง ตาประสานกัน ฉันกลับมีความรู้สึกเพ้อเจ้อว่าอยากอยู่กับเขาตลอดไป “ศรัณฉันชอบคุณ ชอบมากจริงๆ”ในที่สุดฉันก็พูดประโยคนั้นออกไป แต่ฉันไม่กล้าสัญญาอะไรกับเขา แค่เขาเข้าใจก็โอเค ฉันอยากให้เขารู้ว่าฉันชอบเขา “จริงเหรอ”เขาถามฉันอย่างดีใจและจูบลงที่มือของฉันไม่หยุด ฉันพยักหน้าอย่าช้าๆแล้วพูดว่า “จริงๆฉันชอบคุณ” กระทั่งตอนนี้ ฉันก็เข้าใจในที่สุดว่าความรักมีความหมายสำหรับคนคนนึงขนาดไหน มันคือความสุข มันคือพลัง คือเหตุผลที่คุณอยากเปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้น เวลาเช้ามืดมีเพียงไฟถนนเท่านั้นที่ส่องแสงเงียบ ๆ ฉันกับศรัณเข้าสู่โลกของเรา เรากอดและจูบในรถอย่างบ้าคลั่งและรุนแรง “โอ๊ย” ฉันร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ศรัณบังเอิญไปโดนแผลบนศีรษะของฉัน “คุณเป็นอะไร” ศรัณรีบเปิดผมอย่างเร่งร้อน ทันใดนั้นความเย็นเยือกก็แทรกซึมเล็ดลอดออกมาจากเขาทันที “เกิดอะไรกับคุณกันแน่วันนี้ ไหนบอกว่าเป็นเรื่องในครอบครัว ทำไมบนหัวมีแผล คุณไม่รู้รึไงว่าแผลมีเลือดไหล ศรัณรวบผมฉันอย่างระวังและร้องถามฉัน ฉันบอกความจริงไม่ได้ ฉันทำได้แค่พูดขอโทษ “ฉันขอโทษ ฉันสบายดี ฉันจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง มันเป็นเรื่องในครอบครัว คุณไม่สามารถช่วยได้ ได้โปรด เรื่องนี้ศรัณจะรู้ไม่ได้ ฉันทำได้แค่อ้อนวอนเขาเท่านั้น ภายใต้อ้อมกอดของเขา ฉันทำได้แค่มองเขาอย่างน่าสงสาร คุณชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วง ได้เลย แล้วแต่เลย แต่ว่าคุณจำไว้คราวหน้าอย่าทำให้ตัวเองก็เดือดร้อนขนาดนี้ไม่งั้นฉันเข้าไปยุ่งแน่ ศรัณพูดอย่างหมดความอดทน ฉันยิ้มให้เขา กอดเขา เหมือนกับกอดโลกทั้งใบ ไปโรงพยาบาลให้ยาเรียบร้อย ศรัณส่งฉันที่ใต้ตึก ฉันค่อยกลับบ้านอย่างระวัง เราคบกันแล้วเหรอ ไม่อย่าจะเชื่อเลยจริง หวานเหลือเกิน ฉันกอดผ้าห่มพลิกไปมา ฉันมีแฟน ไม่ใช่แค่ชื่อนะ แต่เป็นแฟนจริงๆเลย เขาชอบฉัน คิดถึงฉัน เป็นห่วงฉัน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ช่วยคิดแทนฉัน ความรู้สึกที่ถูกห่วงหาอาทรนี่มันดีจริง ชีวิตมีความหวังแล้วจริงๆ พวกเราเดทกัน บางครั้งก็มีอะไรกัน ฉันแค่มองตาเขาก็รู้สึกได้ถึงความหวานอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ฉันอยากอยู่กับเขาตลอดไป แต่ว่าบางทีกลัวรู้สึกกลัว กลัวว่าศรัณจะรู้ความจริง กลัวว่าจะต้องสูญเสียเขาไป ทุกครั้งก็จะรู้สึกไม่วางใจ ในขณะที่กำลังหวานชื่น แต่ก็กลับรู้สึกไม่ปลอดภัย นอนไม่ค่อยหลับทุกวัน ศรัณคือพิษที่ฉันวางไว้ แก้ไม่ได้ และไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของมัน ฉันแน่ใจอีกครั้งว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ควรคบกับเขา ความขัดแย้ง ความอลวน ความเจ็บปวด ทุกวันก็กำลังทรมานฉัน ก่อนเลิกงานภูษิตส่งข้อความหาฉันให้ฉันไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนเขา งานเลี้ยงจำเป็นต้องมีภรรยาไปด้วย ฉันในฐานะภรรยาจึงจำเป็นต้องไป แต่ศรัณบังเอิญโทรมาพอดี “วันนี้ไปพบเพื่อนฉันเป็นเพื่อนหน่อย”ศรัณหัวเราะเบาแล้วพูดขึ้น “ฉันชอบพาเธอไปเปิดหูเปิดตาใช่ไหม แต่อย่าให้สุดท้ายแล้วเธอไม่รู้จักเพื่อฉันสักคนเลย คำพูดของเขาทำฉันตะลึง ศรัณจะแนะนำฉันให้เพื่อเขารู้จัก เขาสู่แวดวงของเขา แต่ทว่าวันนี้ ฉันต้องปฏิเสธเขา “ ฉันขอโทษ วันนี่ฉันมีธุระ ไปไม่ได้ เปลี่ยนเป็นวันอื่นได้ไหม”ฉันพูดกับเขา “เรื่องอะไรถึงได้สำคัญกว่าเรื่องของฉัน”เขาพูดอย่างไม่พอใจ ฉันจึงพูดแบบขอไปทีว่า “มันมีเรื่อง วันหลังจะบอก” ไม่ว่าศรัณจะพูดอะไร ฉันก็อาศัยเรื่องงานเป็นข้ออ้างแล้ววางสายไป ตอนค่ำ ฉันแต่งตัวด้วยชุดราตรี ควงแขนผู้ชายที่ฉันไม่ได้รัก เดินเข้าไปในงานเลี้ยง ภูษิตที่ภายนอกนอกเป็นคนสุภาพอ่อนโยน ตรงกันข้ามที่ชอบใช้ความรุนแรงกับคนครอบครัว เขายิ้มให้กับทุกคน ฉันทำได้แค่ฝืนยิ้ม ช่วยทำหน้าให้มันไม่เหมือนคนซังกะตายหน่อย ภูษิตพูดอย่างโมโหตอนที่ไม่มีใครใส่ใจมอง ฉันไม่พูดอะไร ทำเหมือนที่เคยเป็น “เธอรอเลยกลับบ้านเรามีเรื่องต้องคุยกัน”ภูษิตพูดอย่างโกรธเกรี้ยว ฉันรู้แล้วว่าทำให้เขาไม่พอใจแล้ว ทันใดนั้นก็เหมือนกับในงานมีการเคลื่อนไหว ทุกคนก็มองไปตรงนั้น “ศรัณมางานนี้ด้วยเหรอ” คุณชายศรัณ ศรัณ สิริกันต์ ฉันมองไปที่ประตูอย่างตกตะลึง คนคนนั้นใส่สูทสากลที่ถูกตัดขึ้นอย่าบรรจงเหมาะเจาะกับเรือนร่าง กำลังทักทายกับผู้คน ฉันหันหน้าไปในทันที ตกใจเหมือนหัวใจจะหลุดออกจากร่าง วันนี้ฉันมาในฐานะคุณนายตระกูลกันตพัฒน์ ศรัณอย่ามาเจอกันเลย เขามองมาทางนี่แล้ว ฉันยืนตัวแข็งถื่อ ราวกับโลกกำลังจะถล่มลงมาภายในวันนี้