ตอนที่ 23 เขาเข้ามาในฉัน เข้ามาสู่ชีวิตฉัน

ต๭นที่ 23 เขาเข้ามาในฉัน เข้ามาสู่ชีวิตฉัน ร่างกายของเขาอบอุ่นมาก ราวกับทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันขึ้นมาได้ ความจริงมันช่างโหดร้ายเหลือเกินสำหรับฉัน ถ้าหากฉันชะตากำหนดให้ฉันจะไม่สามารถอยู่กับคนที่ฉันรักได้ ทำไมถึงให้ฉันต้องพบกับศรัณ? ถ้าหากกำหนดให้ฉันเป็นคนหลอกลวง ทำไมถึงทำให้ฉันตกหลุมรักศรัณ? ฉันอยากจะถามพระเจ้า ว่าทำไมต้องให้ฉันต้องจำใจยอมรับทั้งหมดนี้ด้วย อีกครั้งที่ฉันร้องไห้สั่นเทาอยู่ใต้ร่างของเขา เป็นอีกครั้งที่ร้องไห้เพื่อซ่อนความทุกข์ทรมาณอย่างแสนสาหัสและความอัปยศอดสู จะเกิดอะไรขึ้นกับเราในอนาคต ไม่มีใครรู้ โทรศัพท์ส่งเสียงดัง และหน้าจอก็โชว์ว่าคือแม่ของฉันโทรมา ฉันปวดหัวทันทีที่เห็นชื่อบนโทรศัพท์มือถือของฉัน ถ้าแม่ของฉันไม่มีเรื่องอะไรแม่จะไม่โทรหาฉัน “แกอยู่ไหน รับกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้ แกอยากให้พ่อกับแม่แกตายใช่ไหม แม่ตะโกนผ่านโทรศัพท์มา ในใจฉันรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที ฉันรีบใส่เสื้อผ้าเพื่อที่จะรีบกลับบ้าน ฉันมองไปที่ศรัณที่กำลังหลับอย่างรู้สึกเจ็บปวด ศรัณ ฉันควรทำยังไงดีมันถึงจะดี นายภูษิตน่าจะเดาออกถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับศรัณ ไม่อย่างงั้นแม่ไม่มีทางโทรศัพท์มาแบบนี้ ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้เกิดถูกแฉออกมาจริงๆ สำหรับฉันแล้วมันก็เหมือนกับการหลุดพ้น ต่อไปก็ไม่ต้องเจอกับภูษิตอีกต่อไป ทันทีฉันเปิดประตูเข้าไปก็พบกับ ใบหน้าที่โกรธของแม่ คุณนายศิวาทมองฉันด้วยความโมโห ข้างกันคือภูษิตที่นั่งอยู่ด้วยใบหน้าสงบนิ่ง ”ดึกดื่นขนาดนี้แกไปทำอะไรมา สีหน้าดูถูกเหยียดหยามของแม่คว้านฉันไปหนึ่งมีด “แกรู้ไหมคุณภูษิตมาบอกอะไรกับฉัน? เขามาบอกฉันว่าแกวิ่งไปกับผู้ชายอื่นต่อหน้าเขา ทำให้คนทั้งงานรู้ว่าแกสวมเขาให้เขา แกว่ามาสิ ต่อไปจะให้เขาทำยังไง แกสามารถอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ได้ไหม?” ภูษิตนิ่งเงียบโดยแสดงท่าทางว่าเป็นผู้ได้รับบาดเจ็บและถอนหายใจ บนพื้นเต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะ แจกัน ของตกแต่ง และแม้แต่หม้อไห กระทะ กะละมัง ของที่แตกได้ล้วนแตกหักเสียหายไปหมดแล้ว ในเวลานี้ฉันค่อนข้างสงบนิ่ง ณ จุดนี้ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว การแต่งงานระหว่างภูษิตและฉันมันคือการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาและฉันไม่จำเป็นต้องขอโทษเขา ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ฉันชอบตามที่คุณคิด”ฉันยิ้มอย่างมีความสุขมาก เพียงแค่ฉันคิดถึงศรัณ มุมปากของฉันยิ้มตลอดอย่างไม่ได้ตั้งใจ แม่ของฉันยืนขึ้นทันใด ร้องไห้และร้องว่า “ตายแน่ๆ! ดูสิ่งที่แกทำ! ทำไมหน้าด้านไร้ยางอายได้ขนาดนี้ แกไปหาผู้ชายข้างนอก! แกทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง อับอายขายหน้าที่สุด เธอตบหน้าอย่างรุนแรง ล่วงเกินและกล่าวหาฉันอย่าจงเกลียดจงชัง ภูษิตมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ฉันกับเขาสบตากันโดยไม่มีใครยอมใคร แล้วเขาก็หัวเราะขึ้นมา “แม่ครับ อาจจะเป็นเพราะผมไม่ดี เลยทำให้นีเขาไปชอบคนอื่น ทั้งคือผมเองที่ไม่ดี ฉันไม่มีใครเลยจริงๆ！”ภูษิตแสดงละครเก่งมาก เขาพูดพรึมพรำปลุกปั่น อีกด้านก็ทำเป็นโมโหตัวเอง ฉันจะแกล้งทำเป็นคนดีในเวลานี้ “เวธนี! คุณยังเป็นคนใช่ไหม! แกดูภูษิตเขาดีกับแกขนาดไหน! แกทำเรื่องที่น่าละอายต่อเขาขนาดไหน ! คุณให้ฉันอธิบายให้ตระกูลกันตพัฒน์ได้อย่างไร!” แม่ร้องไห้และตำหนิฉัน ฉันเก็บความโกรธไว้ในใจตลอดเรื่อยมา ทุกข์ทรมาณเหมือนจะตาย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่เคยบอกกับใครเลยว่าภูษิตทำอะไรกับฉันบ้าง คิดไม่ถึงเลยว่าในสายคนอื่นเขาเป็นสามีที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ ตอนนี้ฉันเก็บมันไม่ไหวแล้ว “ พวกคุณไม่รู้อะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรแบบไหนกับฉัน เขาพูดอะไรพวกคุณก็เชื่อ เขาทุบตีฉันทุกวัน ข่มขู่ฉัน ให้ฉันหว่านเสน่ห์กับผู้ชายอื่น เพื่อให้เขาสามารถที่จะเป็นพ่อคน เขาเป็นพ่อคนไม่ได้ พวกคุณไม่รู้จริงอะไรจริงๆ แล้วเที่ยววิพากษ์วิจารณ์ไปเรื่อย ตลกสิ้นดี” เมื่อพูดทั้งหมดไปแล้ว น้ำตาก็ไหลนองหน้า ความกล้ำกลืนฝืนทนที่เก็บมานานกับความไม่เต็มใจ ทำให้ที่ฉันต้องรับความทรมานอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ภูษิตก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันใด เขาร้องไห้พลางทิ้งผมของตัวเองแล้วพูดว่า “แม่ครับเป็นเพราะผมไม่ดี ผมไม่ใส่ใจนี ทำให้เขาเข้าใจผิด ทั้งหมดผมผิดเอง ความผิดของผมเอง” “เวธนี ฉันดูแกผิดไปจริงๆ เพื่อที่จะปกปิดความผิดตัวเอง แกเอาความผิดไปโดนใส่ภูษิต ทำไมเขาจะเป็นพ่อคนไม่ได้ อดีตภรรยาเขาก็ตั้งท้องแต่ว่าแท้งไป แกปั้นน้ำเป็นตัวขนาดนี้ แกทนความเหงาไม่ได้ขนาดที่ไปหาผู้ชายอื่นข้างนอกแล้วยังจะมาหาความ” แม่ยกมือขึ้นตบหน้าฉันอย่างแรง เพี๊ยะ เสียงนั้นได้นำพาความหวังทั้งหมดของฉันออกไป หึหึ พวกเขาจะมาเชื่อฉันได้อย่างไร ภูษิตจอมบงการได้ปิดกั้นทุกทางของฉันแล้ว ถึงแม้ว่าพวกคุณจะไม่เชื่อฉัน ทั้งหมดที่ฉันพูดคือความจริง แม่ที่ไม่ยอมเชื่อฉัน ฉันถลกเสื้อผ้าขึ้น “คุณดูสิบนร่างกายฉันทั้งหมดคือเขาตบตี แต่ว่าฉันลืมไปแล้วระยะนี้ถึงภูษิตจะตบตีฉันแต่ก็ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้บนร่างกาย “ตายแล้ว ตายแล้ว น่าขายหน้าจริงๆ เวธนี แกดูสิแกทำอะไรไว้”บนร่างกายของฉันนอกจากร่องรอยจูบของศรัณที่ทำไว้ก็ไม่มีอะไร ฉันอยากหัวเราะจริงๆ หัวเราะเสียงดังด้วย ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ของภูษิตได้อย่างไร “ คุณแม่ก็รู้ว่า ผมชอบนีเขาขนาดไหน ไม่อย่างนั้นตอนนั้นก็คงไม่ขอเขาแต่งงาน ขอแค่นีเขายังอยากจะอยู่กับผม ตัดขาดกับผู้ชายคนอื่น ผมก็ไม่ถือ ผมกับนีก็ยังคงเหมือนเดิมแบบเมื่อก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน ตาแดงๆของภูษิตมองมาที่ฉัน ฉันเกือบจะถูกสายตานั้นหลอกเข้าให้แล้ว ถ้าหากเป็นคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องอะไร แน่ว่าต้องคิดว่าความรู้สึกของภูษิตกับฉันนั้นลึกซึ้งมาก ฉันเห็นแม่ของฉันคิดอย่างนั้น “เวธนีแกดูภูษิตเขาดีกะแกขนาดนี้ แกยังไปทำเรื่องเละเทะข้างนอก แกรีบเลิกให้ขาดเลย กลับมาอยู่กับภูษิตดีดีซะ เขาอายุมากกว่าแก แต่ไม่รู้ว่าจะรักและทะลุถนอมแกยังไง แกทำไม่เข้าใจข้อนี้”แม่ยกมือเช็ดน้ำตาแล้วพูดอย่างเศร้า ๆ จับมือฉัน จิตวิญญาณการต่อสู้ทั้งหมดของฉันหายไปในทันที ไม่เหลือเรี่ยวแรงและกำลัง ฉันมันไม่ดี ฉันนอกใจเขา ฉันมันเป็นคนผิด ภูษิตเป็นคนดีช่วยครอบครัวเราซึ่งเป็นเงื่อนไขในการขอฉันแต่งงาน แน่นอนคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะเห็นเขาแสดงว่ารักฉัน แต่แล้วความเป็นจริงล่ะ? ฉันต้องทนทุกข์ทรมานจากเขาทุกวันทั้งหัวใจและร่างกายฉันใช้ชีวิตราวกับตายทั้งเป็น “นีและฉันจะกลับบ้านและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และฉันจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี! ฉันสัญญาว่าฉันจะรักคุณเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”ภูษิตมองมาที่ฉันอย่างจริงใจและเริ่มสาบาน ฉันดูเขาเล่นละครอย่างเยือกเย็นและหัวเราะ “ภูษิตคุณหมายความว่ายังไง คุณต้องการให้ตัวเองน่าซาบซึ้งใจเหรอ เปรียบเทียบกับคุณ ฉันต้องกลายเป็นคนเลวทราม นอกใจแล้วยังพูดโกหก ถ้าคุณถูกราดด้วยน้ำสกปรก ฉันไม่ว่าจะดูยังไงก็คือขยะ” “ภาวินีนี่แกคิดอะไร จะไม่ยอมให้สบายใจเลยใช่ไหม?”แม่ของฉันแอบยื่นมือและกระซิบเตือน “บรรพบุรุษ รู้ไหมว่าครอบครัวของเราอยู่ได้ก็เพราะภูษิต” ปรากฏว่านี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมฉันต้องทนทุกข์ทรมาน ครอบครัวของเราไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจาก ภูษิต ในมือเขามีจุดอ่อนของพ่อซึ่งฉันไม่รู้ แต่เป็นเรื่องที่คอขาดบาดตาย ดังนั้นฉันจะเสียสละอยู่เสมอ จุดนี้ทำให้ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาทันที มันกลับกลายเป็นว่าฉันไม่สามารถเป็นตัวของตัวเอง ครอบครัวฉันต้องการเขา อะไรคือความลับของครอบครัวของเราในมือเขา เพราะเรื่องนี้ฉันเลยต้องรับผิดชอบทั้งหมดเลยเหรอ? ตาอันพร่ามัวไปด้วยน้ำตามองไปที่แม่และฉันต้องการที่จะรู้คำตอบ นีฉันชอบเธอรู้ไหม เพื่อที่จะเธอ ฉันจะทำทุกอย่างที่ต้องทำ “ภูษิตมองฉันอย่างจริงจัง แต่ฉันเห็นภัยคุกคามและคำเตือนจากสายตาของเขา เขาเตือนฉันให้เชื่อฟัง มิฉะนั้นคนที่จะโชคร้ายมันจะเป็นครอบครัวของฉัน แม่ของฉันจับมือฉันอ้อนวอนฉัน “นี แกต้องสัญญากับภูษิตและอยู่กับเขาดีดีอย่าคิดถึงผู้ชายคนอื่น” ทันใดนั้นฉันก็ดูเหมือนจะมองไม่เห็นอะไรเลยและจะไม่มีศรัณในอนาคตของ ฉันมันจะดีกว่าไหมที่จะตาย? ฉันหายใจไม่ออกและมันเจ็บปวดกับทุกลมหายใจ ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เกี่ยวกับชีวิตของฉัน แม่เดินออกไป ช่วงเวลาที่ประตูปิดลง คนเลวโฉดชั่วภูษิตก็บีบคอของฉัน ฉันหายใจไม่ออกและดิ้นไม่ได้ เธอคิดว่าเธอเป็นอะไร ฉันอยากจะเล่นอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น ไม่รู้จักเสือเอาเรือเข้ามาจอด! แม้ว่าแม่ของเธอจะรู้ว่าฉันทำร้ายคุณ แล้วยังไง เธอไม่กล้าพูดอะไรและครอบครัวของเธอไม่กล้าพูดอะไร เพราะชีวิตของคุณพ่ออยู่ในมือของฉัน ซื่อสัตย์หน่อย!” ภูษิตยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ฉันมองเขาด้วยความเสียใจและไม่ดิ้นรนอีกต่อไป ฉันทำท่าทางยั่วยุ เขามีปัญญาฟาดฉันให้ตายก็แล้วแต่ บางทีความตายอาจช่วยฉันได้! ฉันใช้สายตาประลองกับเขา บีบแขนเขาอย่างแรง บีบอีกสิ ถ้ามีปัญญาก็ฆ่าให้ตายเลย ฉันไม่กลัวความตาย! ฉันจะดูว่าคุณกล้าไหม! ฉันจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “โธ่เว้ย นังโสเภณี ไม่ยอมใช่ไหม งั้นจะบีบคอแกให้ตาย ดวงตาของภูษิตถลึงโปนออกมาเหมือนคนบ้า เรี่ยวแรงบ้าคลั่งราวกับจะระเบิดและเขาก็มองมาที่ฉันอย่างโหดเหี้ยม ศรัณ ฉันขอโทษ ต่อไปในโลกนี้จะไม่มีฉันอีกต่อไป เมื่อฉันคิดถึงศรัณ หัวใจของฉันช่างเจ็บปวดเหมือนการโดนเข็มทิ่มแทง ขอโทษศรัณ มันเป็นความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันที่ไม่สามารถจะอยู่กับเขา สติเลอะเลือน สายตาเริ่มพร่ามัว ตอนที่เริ่มไม่มีสติ ฉันกลับรู้สึกได้ถึงความรู้สึกผ่อนคลายอย่างกระทันหัน ตอนที่ฉันกำลังรู้สึกหมดหวังประตูก็เปิดออก