ตอนที่ 3 ทำงานหนักเพื่อชีวิตที่ดี

ตอนที่ 3 ทำงานหนักเพื่อชีวิตที่ดี กู้เหยากลับมาที่แผนกธุรกิจของตัวเอง ได้ยินบรรดาเพื่อนร่วมงานกำลังวิพากษ์วิจารณ์ท่านประธานคนใหม่อยู่ แต่ละคนพูดกันไปต่างๆนานาราวกับว่ารู้จักเขามาเป็นอย่างดี เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งชื่อ หลินเม่ย เห็นกู้เหยามาแล้ว จึงรีบเข้ามาใกล้ : “กู้เหยา เธอนี่โชคดีจริงๆเลยนะ มีโอกาสได้ร่วมงานกับท่านประธานคนใหม่ตั้งแต่แรกเลย” กู้เหยาอมยิ้ม : “มันก็เรื่องงานทั้งนั้นแหละ อย่าคิดมาก ถ้าเธอคิดว่าได้ใกล้ชิดท่านประธานเป็นเรื่องดีแล้วละก็ คราวหลังถ้ามีงานแบบวันนี้อีก จะได้ให้ผู้จัดการส่งเธอไปแทน” หลินเม่ยรีบโบกไม้โบกมือทันที : “ไม่เอาหรอก ถึงแม้ท่านประธานคนใหม่จะทั้งหล่อและมีเสน่ห์ แต่ว่าด้วยสายตาและลักษณะท่าทางของเขา พวกกระจิ๊บกระจ้อยอย่างพวกเราอยู่ห่างๆไว้น่าจะดีกว่า” “อีกสักครู่ท่านประธานก็จะเดินมาตรวจตราแผนกของเราบ้าง ทุกคนช่วยประจำที่และตั้งใจทำงานด้วย” ผู้จัดการแผนกธุรกิจ จ้าวจูนฉิงเดินเข้าในห้องทำงาน แล้วแจ้งทุกคนในแผนกให้รับทราบ ท่านประธานจะเดินมาตรวตรา ได้ยินข้อมูลนั้น กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไป ตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาจากอก สามีของเธอ โม่ข่าย เป็นประธานคนใหม่ของบริษัท เรื่องนี้เธอคงต้องใช้เวลาสักพักในการยอมรับมัน เธอไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไรดีเวลาเจอเขา เพื่อนร่วมงานคนอื่นได้กลับไปยังที่นั่งของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เว้นแต่กู้เหยายังคงยืนอยู่ที่เดิม จ้าวจูนฉิงมองไปทางกู้เหยา : “กู้เหยา เธอมีปัญหาหรือเปล่า?” “เปล่าคะ เปล่า” กู้เหยาสะดุ้งทันที กำหมัดเอาไว้เงียบๆ รีบกลับไปยังที่นั่งของตัวเองแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมูลลูกค้า ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที เสียงลิฟท์ติ้งต่องก็ดังขึ้น โม่ข่ายที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนปรากฏตัวต่อหน้ากู้เหยาอีกครั้ง แต่ว่าโชคดีที่โม่ข่ายเพียงแค่กล่าวทักทายพนักงานในแผนกและรับฟังรายงานคร่าวๆของจ้าวจูนฉิง จากนั้นก็เดินนำคนกลุ่มนั้นออกไป พอโม่ข่ายเดินไปแล้ว แผนกธุรกิจก็ส่งเสียงซุบซิบกันอีกครั้ง แม้แต่จ้าวจูนฉิงที่ปกติมักวางตัวสุขุม ยังอดไม่ได้ที่จะร่วมแสดงความคิดเห็นของตัวเอง 2 – 3 ประโยค เรื่องที่ทุกคนพูดถึงกันหนีไม่พ้นเรื่องหน้าตาที่หล่อเหลาคมคายของท่านประธานคนใหม่แถมด้วยเดาไม่ออกว่าเขาแต่งงานแล้วหรือยัง? กู้เหยาได้แต่ฟังพวกเขาวิพากษ์วิจารณ์กันโดยไม่ได้แสดงความเห็นอะไร ในใจกำลังคิดว่าถ้าพวกเขารู้ว่าในทะเบียนสมรสของท่านประธานมีชื่อเธออยู่ด้วยละก็ เธอจะถูกผู้หญิงพวกนี้ฉีกเป็นชิ้นๆหรือไม่? ภายใต้สถานการณ์ที่เคร่งเครียดและตื่นเต้นของการทำงานในวันนี้ ในที่สุดก็จบลง เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ต่างพากันออกไปหมดแล้ว กู้เหยาจึงเริ่มเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน งานในตอนกลางวันเรียบร้อยแล้ว ตอนเย็นเธอควรจะวางตัวอย่างไรดีนะที่จะต้องเจอหน้าโม่ข่าย? กู้เหยาไม่รู้เลยจริงๆ จนคิดเลยไปไกลว่าไม่รู้ว่าควรจะกลับไปที่ “บ้าน” ของเธอและโม่ข่ายหรือไม่ เมื่อก้าวออกจากประตูบริษัท กู้เหยาคุ้นชินกับการเลี้ยวขวาเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าที่ทางออก B ของสถานีอุทยานวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี เดินไปได้ครึ่งทางก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เธอพักอยู่กับสามีที่เพิ่งแต่งงานกัน อพาร์ทเม้นต์ของโม่ข่ายอยู่ห่างจากอุทยานฯไม่ไกลนัก ราวๆ 3 ป้ายรถเมล์ ใช้เวลาเดินประมาณครึ่งชั่วโมง กู้เหยาดูนาฬิกาแล้ว ตอนนี้แค่ 5 โมงกว่าๆ และเธอก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำหน้าอย่างไรเวลาเจอโม่ข่าย เธอจึงเลือกที่จะเดินกลับบ้าน จะได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องของเขาสองคน เมื่อกลับมาถึงชั้นล่างของที่พัก กู้เหยาตัดสินใจเดินไปยังตลาดสดที่อยู่ข้างๆเพื่อหาซื้อวัตถุดิบมาทำอาหาร ไม่ว่าเรื่องราวจะใหญ่โตแค่ไหน เรื่องกินให้อิ่มต้องมาก่อน เธอไม่รู้ว่าโม่ข่ายชอบทานอะไร จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคิดจะถาม แต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่สะดวกรับโทรศัพท์ ดังนั้นเธอจึงเอาโทรศัพท์วางกลับไปที่เดิม เมื่อเลือกซื้อวัตถุดิบเรียบร้อยแล้ว จึงมุ่งหน้าไปยังที่พัก ระยะห่างจากลิฟท์ไม่ใกล้ไม่ไกล กู้เหยาเห็นคนๆหนึ่งรู้สึกคุ้นๆร่าง เขายืนหันหน้าเข้าลิฟท์ ตัวตรงอย่างกับแท่งดินสอ สวมสูทสีเทาอ่อนทำให้ดูโดดเด่น โม่ข่ายที่ยืนตัวตรงอยู่นั้น รูปร่างสมส่วน มองไกลๆราวกับทัศนียภาพที่น่าชื่นชม จนถึงวันนี้กู้เหยาก็ยังไม่เข้าใจว่า ผู้ชายที่มีรูปร่างสง่างามขนาดนี้ แถมยังเป็นถึงประธานบริษัท ทำไมถึงต้องมาร่วมนัดบอดด้วย แถมยังขอเธอแต่งงานหลังจากเจอกันได้เพียงแค่ครั้งเดียว “คุณกลับมาแล้วหรือคะ” กู้เหยาเดินเข้าไปหาเขา พยายามใช้วิธีธรรมดาที่สุดทักทายเขา “อืม” โม่ข่ายหันมามองเธอ สีหน้าดูเหมือนไม่ได้แปลกใจอะไรที่เจอเธอ กู้เหยายิ้มให้เขาเล็กน้อย ยืนอยู่ข้างๆเขา เธอแอบมองเขา เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้วันนี้ดูแปลกๆไม่เหมือนเดิม แต่ตรงไหนก็ไม่รู้ เธอยังนึกไม่ออก เธอแอบใช้หางตาเหล่มองเขาอย่างเงียบๆ ที่แท้วันนี้เขาสวมแว่นตากรอบสีทอง ทำให้เขาดูดีมากกว่าที่เคยเจออีก กู้เหยาร้องอุทานในใจเงียบๆ ผู้ชายคนนี้ตอนที่เจอกันครั้งที่ 2 พูดเยอะเชียว ปกติกลัวดอกพิกุลจะร่วง เธออยากจะสร้างความสัมพันธ์ของทั้งสองคนให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี ยิ่งเจอเขาในวันนี้ลักษณะท่าทางเป็นที่ประทับใจอีก กู้เหยายิ่งคิดไม่ออกเลยว่าจะใช้วิธีไหนให้ใกล้ชิดเขาได้มากขึ้น ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น โม่ข่ายยื่นมือข้างหนึ่งมาทางเธอ กู้เหยาก้าวถอยหลังทันทีตามสัญชาตญาณ “ผมช่วยถือของให้ครับ” เขาพูดเสียงเบาพลางคว้าถุงในมือเธอมาถือไว้ โดยไม่ได้ใส่ใจเธอที่อยู่ไกลจากเขาเพราะความระวังตัว กู้เหยารู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว เขาก็แค่อยากช่วยเธอถือของเอง เธอคิดอะไรเลยเถิด เธอก้มหน้ามองถุงที่เขาช่วยถือ เขาแทบไม่ต้องออกแรงใดๆเลย ความรู้สึกอบอุ่นส่งผ่านมาในหัวใจของเธอถึง 2 ครั้ง กู้เหยาคิดในแง่ดี ถึงแม้ไม่มีความรัก เขาก็เป็นถึงประธานบริษัท ขอเพียงคนทั้งสองใช้เวลาอยู่ร่วมกันด้วยความจริงใจก็น่าจะไปด้วยกันได้ดี ทั้งสองคนเดินเข้าลิฟท์ไป ขณะที่อยู่ข้างในนั้นไม่มีบทสนทนาใดๆทั้งสิ้น เมื่อกลับเข้าบ้าน โม่ข่ายเอาของวางไว้ในครัว แล้วพูดเบาๆว่า : “ผมทำกับข้าวไม่ค่อยเป็น เย็นนี้ต้องรบกวนคุณแล้วล่ะครับ” “ไม่เป็นไรคะ เรื่องทำกับข้าวไว้เป็นหน้าที่ฉันเองคะ” กู้เหยาวางกระเป๋าลงแล้ว ถอดเสื้อคลุมออกใส่ผ้ากันเปื้อนแทน “ขอบคุณครับ!” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ “ไม่ต้องเกรงใจหรอกคะ” กู้เหยายิ้มแบบเกร็งๆ พวกเขาเป็นสามีภรรยากันแล้วนี่ แต่ว่าท่าทีที่ทั้งสองมีต่อกันยังคงเสมือนคนแปลกหน้า เธอรู้สึกว่าภรรยามีหน้าที่ทำอาหารให้สามีทานเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าอากัปกิริยาที่เขาพูดกับเธอนั้น ช่างเว้นระยะห่างจากเธอยิ่งนัก กู้เหยาคิดว่า ถึงแม้การแต่งงานครั้งนี้จะไม่ได้เริ่มต้นจากพื้นฐานของความรัก แต่ก็ไม่ควรใช้ชีวิตอย่างเหินห่างกับแบบนี้ เธอหยุดความคิดไว้แค่นั้น หันกลับมาเริ่มงานในครัว เอาข้าวสารใส่ลงไปในหม้อแล้ว จัดการหยิบผักออกมาล้าง...... ผ่านไปครู่หนึ่ง หางตาของกู้เหยาเหลือบไปเห็นที่ทางเข้าครัวมีร่างสูงใหญ่หนึ่งยืนรออยู่ จึงหันไปถามว่า : “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” “มีอะไรให้ผมช่วย ก็บอกได้นะครับ” โม่ข่ายที่ยืนตัวตรงอยู่ที่นั่น ยังคงใช้น้ำเสียงเรียบง่ายกับเธอ แต่แฝงไว้ด้วยความเขินอายเล็กน้อย “คุณรออีหน่อยนะคะ ฉันใกล้จะเสร็จแล้วคะ” กู้เหยาชะโงกหน้ามองนาฬิกาที่แขวนไว้ที่ฝาผนังห้องรับแขก ตอนนี้เกือบจะ 1 ทุ่มครึ่งแล้ว เขาคงจะหิวแย่แล้วล่ะ ในใจเธอคิดว่า พรุ่งนี้เลิกงานแล้วคงจะต้องรีบกลับมาเตรียมอาหารเลย พอเขากลับมาถึงจะได้ทานอาหารที่เธอเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ไม่ว่าโม่ข่ายจะมีลักษณะท่าทางอย่างไร แต่ว่าการตกลงปลงใจครั้งนี้เธอเป็นคนเลือกเอง เธอจะพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น