ตอนที่ 26 ที่คุณมองย้อนกลับไป

ต๭นที่ 26 ที่คุณมองย้อนกลับไป มือของฉันที่กุมมือของศรัณไว้หลุดทันทีโดยไม่รู้ตัว ศรัณมองดูมือตัวเองแล้วยิ้ม ”เวธนี เธอไม่กลับบ้านมาหลายวัน หายไปไหนมา?”แม่ถลึงตาแล้ววิ่งเข้ามาดึงมือฉัน กรอกตามองศรัณ “หน้าไม่อายจริงๆ หลอกลวงผู้หญิงทำไม เธอมันคนมีครอบครัวแล้ว ดูตัวเองด้วยอย่ามาพาลูกสาวฉันไปเสียคน “ แม่ พูดอะไรเนี่ย!”ฉันดึงแม่ของฉันไว้ข้างหลัง มองศรัณอย่างขอโทษและพูดว่า “ฉันขอโทษ แม่ของฉันพูดไปเรื่อย” ศรัณยังคงยิ้มให้ฉันและไม่โทษฉันเลย แต่ฉันรู้ว่ารอยยิ้มของเขาช่างหงอยเหงา “เด็กนี่ มั่วซั่วอะไร ก็เห็นกันอยู่ว่าเขาพาเธอเสีย” ภูษิตบอกฉัน แม่มองศรัณอย่างไม่พอใจ ดึงฉันออกไปด้านนอก ภูษิตพูดอะไรกับแม่ ทำไมแม่ถึงเชื่อเขา ฉันโมโหจนสะบัดมือออกไม่อยากไปกับเธอ “ฉันพูดความจริง ต่อไปไม่ว่า แค่เธอตัดขาดจากเขา ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก” ภูษิตดึงมือฉัน พูดอย่างสูงส่งว่า “ใครก็ทำผิดพลาดได้ทั้งนั้น” ศรัณไม่พูดอะไรเลย แต่ว่าสายตาเขาจับจ้องที่ฉัน แววตาว่างเปล่า ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันและเขาประสานสายตา กลับพบว่าในสายตาของเขารอคอยฉัน รอคอยที่จะให้ฉันเลือกเขา “ แม่รู้ไหมฉันรักผู้ชายคนนี้มาก พวกแม่อาจคิดว่าฉันหน้าไม่อาย นอกใจสามี แต่แม่ไม่รู้ว่าชีวิตฉันต้องผ่านอะไรมา ภูษิตเป็นคนโกหกหน้าอีกอย่าง ลับหลังอีกอย่าง”ฉันไม่มีแรงจะพูด เพราะไม่ว่าฉันจะพูดอะไรไปแม่ของฉันไม่เชื่อ “ เมื่อสองสามวันฉันเกือบจะโดนเขาบีบคอตาย ถ้าไม่ได้ศรัณ ฉันก็คงตายไปแล้ว” ฉันหัวเราะเบา ๆ มองดูศรัณอย่างเศร้าใจ ช่องว่างระหว่างฉันกับเขาไม่สามารถเติมได้เลย ศรัณอยู่นอกฝูงชน ไม่พูดอะไร เขามองมาที่ฉันโดยตลอดอย่างอ่อนโยนและหวังเพียงจะมองฉัน เขาไม่ได้บังคับฉัน เขาต้องการให้ฉันตัดสินใจเอง ในเวลานี้ดูเหมือนว่าหัวใจของฉันจะถูกเฉือนออก “เธอกำลังพูดถึงอะไร! ฉันรักเธอมาก แม้ว่าเธอจะทำผิดพลาดฉันก็จะไม่คิดถึงมัน ตราบใดที่เธอกลับมาหาฉัน”ใบหน้าที่น่ารังเกียจของภูษิตปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน ดูเหมือนเป็นคู่ที่น่ารัก ผู้คนรอบข้างกระซิบกระซาบกัน ผู้คนมักให้ความสนใจในเรื่องส่วนตัวของคนอื่น พวกเขารู้สึกว่าพวกเขามีศีลธรรมอันสูงส่งและสามารถให้คำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่น พวกเขากล่าวหาว่าฉันเป็นทรยศ นอกใจ และเป็นผู้หญิงที่ผิดศีลธรรม ฉันหัวเราะเบา ๆ ท่าทางไม่ใส่ใจ แต่ฉันทนอดไม่ได้ที่พวกเขาว่ากล่าวศรัณ “ คุณรู้อะไรบ้าง! หุบปากไปเลย!”ฉันตะโกนอย่างเหลือทน “ คุณเอาอะไรมาตัดสินเรื่องของฉัน? คุณเป็นใคร! คุณรู้ความจริงหรือไม่ หุบปากให้หมด!”ฉันเป็นคนตีโพยตีพายเหมือนผู้หญิงสารเลว เวธนี! ดูสิ แกเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร! ถ้าแกกลัวว่าคนอื่นจะพูดอะไร แกก็รู้ว่าแกได้ทำสิ่งที่น่าอาย ตอนนี้แกมากลัว แล้วตอนนั้นทำทำไม” แม่ด่าฉันอย่างเกลียดชัง ภูษิตก็ได้โอกาศไกล่เกลี่ย เรื่องราวต่างๆทำให้ฉันสับสน ฉันยืนอยู่ที่นั่นอย่างโง่เขลา ทำได้แค่อ้อนวอนศรัณ “ คุณไปเถอะ ฉันขอร้อง ไปเลย ฉันไม่อยากให้คุณเห็นฉันในสภาพแบบนี้ ฉันขอโทษฉัน ฉันทำให้คุณลำบาก คุณไปได้มั้ย” ฉันดึงเสื้อเขา และร้องไห้อ้อนวอนเสียงดัง “เวธนี เก็บอาการหน่อย!”แม่ดึงฉันกลับมา ภูษิตแสดงสีหน้าเศร้าโศกและทำท่าน่าสงสารเพื่อดึงฉันกลับมา “ เธอจะกลับบ้านกับฉันไหม” “ถ้าคุณต้องการให้ฉันพาคุณออกไปและฉันจะพาคุณไป”ศรัณจู่จู่ก็กอดฉันและกอดมือแน่นรอบเอวของฉันต่อหน้าทุกคน “สารเลวจริงๆ! น่าขายขี้หน้า! พระเจ้าฉันมีชีวิตอยู่ไม่ได้!”แม่ร้องไห้และเช็ดน้ำตาของเธอ “เราอยู่ด้วยกันดีดีไม่ได้เหรอ?”ภูษิตแสดงอย่างสุดขั้ว แต่ในสายตาของฉันมีเพียงศรัณเท่านั้น เขาจ้องมองมาที่ฉัน “ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่” “โอเค”ฉันพยักหน้า ฉันต้องการให้เขาพาฉันไป “ แกจะไปไหน แกต้องกลับบ้าน แกไปไหนไม่ได้!”แม่ลุกขึ้นกอดขาฉันไว้ “นี กลับบ้านกับแม่เถอะ แม่ไม่สามารถดูแกเดินทางผิดได้! แกยังอยากให้แม่มีชีวิตต่อไปไหม แกรู้ไหมว่าเรื่องนี้น่าอายแค่ไหน แกจะถูกคนอื่นพูดถึง!” ฉันยืนเฉยอยู่ตรงนั้น ฉันมองเห็นน้ำตาที่ไหลนองเต็มหน้าของแม่ รอยเหี่ยวย่นที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ด้วยอายุของแม่ คุกเข่าบนพื้นและกอดขาของฉันไว้ “นี เธอไม่เข้าใจ แม่ของเธอแก่แล้ว เธอยังทำให้แม่ของโกรธอีก เธอกลับบ้านกับแม่ก่อน จากนั้นค่อยมาคุยกันทีหลังดีไหม”ภูษิตกล่าว “ใช่ เธอมันอกตัญญู ทำเรื่องน่าอายแล้วยังทำให้แม่ต้องมาเดือดเนื้อร้อนใจ” “ถ้านี่คือลูกสาวของฉัน ฉันต้องฆ่าเธอแน่” ฉันเป็นคนที่ถูกตำหนิติเตียนเสมอ มือของศรัณคลายรอบเอวของฉัน เขาทอดสายตาออกไปไกล เสียงของเขาสั่นไหวเบา ๆ “กลับบ้านกับแม่ของคุณก่อน” เขากลัวฉันทุกข์ใจ ฉันรู้ แต่ฉันเห็นสีหน้าอันโดดเดี่ยวจากทางด้านข้างของศรัณ มือของเขาสั่นเทา ฉันปลดมือออกในขนาดที่เขากำลังเจ็บปวด เขาต้องการที่จะพาฉันออกไป แต่เขากลัวว่าฉันจะต้องรับผิดชอบมากเกินไป “นี กลับมาบ้านกับแม่!”แม่ยังคงอ้อนวอน“แกต้องการให้แม่คุกเข่าลงเพื่อขอแกใช่ไหม” แม่ก็เป็นซะอย่างนี้ ฉันกำลังจะกลับบ้านกับแม่!”ฉันมองไปที่ใบหน้าของศรัณและพูดด้วยความเจ็บปวด ศรัณยื่นมือออกและลูบหน้าฉัน แต่ฉันเห็นว่าเขาหยุดแล้วถอนมือกลับและดวงตาที่โดดเดี่ยวของเขาทิ่มแทงใ “ฉันไปก่อนนะ”ศรัณพูดเขาแล้วหันหลังเดินจากไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และฉันเองก็ไม่สามารถตะโกนเรียกเขาได้ ฉันทำได้แค่มองหลังของเขาที่ค่อยหายไปทีละน้อยลับจากสายตา ดวงตาสองข้างของฉันพร่าเบลอ ปากก็งึมงำเรียกชื่อเขา “ศรัณ ศรัณ ...” “พอแล้ว อย่า ขายขี้หน้าเขา !”แม่ลุกขึ้นจากพื้นดินยื่นมือออกมาแล้วตบฉันดัง “เพียะ”ทำให้ฉันหูฉันอื้ออึง “ ป้ายังอยู่ในสถานีตำรวจนะ กรุณาอยู่ในความสงบ”เจ้าหน้าที่เตือนและทำให้แม่ฉันมองอย่างรวดเร็ว ฉันรู้ว่าผู้คนจำนวนมากดูถูกฉัน ฉันปิดบังสีหน้า โดยไม่มีการแสดงออกใด ๆ “โอเค เรากลับบ้านกัน กลับบ้านแล้วค่อยว่ากัน”ภูษิตขึ้นมาเพื่อจับฉัน ฉันก้าวไปข้างหน้าและฉีกหลบ “คุณยังไม่สามารถกลับบ้านได้ ยังมีบางเรื่องที่คุณสอบสวนเพิ่มเติม ภูษิตถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจรมย์รุจีกันไว้ “ฉันหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ” “มีอะไรเกิดขึ้น? มีอะไรเหรอ?”แม่รีบเข้าไปยุ่งทันที “ลูกเขยของบ้านเราเป็นคนซื่อสัตย์ คุณบอกจะสอบสวน จะสอบสวนเรื่องอะไรกันอีก?” “คุณป้า มีหรือไม่ เราจะไม่ทราบจนกว่าจะมีการสอบสวน และฉันหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ”เจ้าหน้าที่ตำรวจรมณ์รุจีกล่าวอย่างสุภาพแบบขอไปที ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ฉันมองไปยังภูษิตอย่างเย็นชา และหมุนตัวเดินออกจากสถานีตำรวจไป “อ๊ะ นีนี่อย่าเพิ่งไป สามีแกยังอยู่ในโรงพักนะ!”แม่ผู้อยู่และไปก็ไม่ได้ และตามมาในที่สุด ตลอดทางแม่พูดไม่หยุด ทั้งตำหนิ ว่ากล่าว จนกระทั่งถึงบ้าน แม่ของฉันกระแทกประตู “แกอยู่บ้านวันนี้ ฉันจะส่งแกไปทำงานและฉันจะไปรับแกจากที่ทำงานเอง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับภูษิต เออ แกรีบตัดขาดกับผู้ชายคนนั้นซะ ตระกูลของเราไม่ได้ทำอะไรที่น่าอับอาย” ฉันนั่งอยู่บนโซฟาและไม่มีการตอบสนองใดใดจากฉัน ฉันจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าวิญญาณนั้นหายไป ใช่วิญญาณของฉันติดตามศรัณไปแล้ว เมื่อเห็นว่าฉันเงียบ แม่ของฉันจิ้มไปที่หัวของฉันอย่างแรงและด่าว่า “เวธนี ยิ่งโตยิ่งมีไม่รู้เรื่อง ถ้าไม่พูดถึงว่าแกทำสิ่งที่น่าอับอายเพียงใด ก็พูดได้ว่าแกเอาชีวิตพ่อเป็นเดิมพัน ชีวิตของพ่อแกอยู่ในมือภูษิต แกน่าจะพยายามหน่อย แกต้องการให้พ่อของแกตายหรือฉันตายหรือเปล่า แกจะมีชีวิตอยู่ยังไง? ” สายตาของฉันปิดมองกลับมายังใบหน้าที่เต็มด้วยความเกลียดชังของแม่ “สรุปอะไรคือความลับของพ่อในมือภูษิต ทำไมฉันต้องเสียสละ ฉันจะไม่มีชีวิตเป็นของตัวเองเหรอ?” “โอ้! เวธนี ฉันเลี้ยงแกมาทำไม กว่าแกจะโตมันก็ไม่ง่าย การเสียสละของแกแค่นี้สำหรับครอบครัวมันจะทำไม ภูษิตเองก็ไม่ได้เลวร้าย ปฏิบัติต่อแกอย่างดีและครอบครัวก็มีฐานะ แกก็ไม่ได้ลำบากอะไร แกเองก็ได้ประโยชน์จากมันนี่น่า?” แม่มองมาที่ฉันอย่างภูมิใจ “ครอบครัวของเรามีลูกเขยที่ดี” ฉันยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “แม่รู้หรือไม่ว่าทำไมภูษิตกำลังถูกสอบสวนเนื่องจากการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ศรัณหาหลักฐานส่งไปแล้ว นี่คือสิ่งที่แม่พูดว่าลูกเขยแม่ดี รู้ไหมว่าทำไมเราถึงไม่มีลูกเลยตั้งหลายปี เพราะเขาเป็นหมัน!” ฉันมองแม่ของฉันอย่างเย็นชา ดูรอยยิ้มของเธอที่แข็งทื่อบนใบหน้าของเธอ แกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ชายชู้ของแกคือคนกำลังทำผิด! เขาต้องการที่จะให้ภูษิตเข้าคุก! จากนั้นแกก็จะอยู่ด้วยกัน คิดง่ายไปแล้ว หลังจากนั้นไม่ว่าฉันพูดอย่างไรแม่ก็ไม่สนใจ ฉันเป็นผู้ถูกระทำ เธอไม่แม้แต่จะถามฉัน เธอไม่อยากเชื่อ ภาพลักษณ์ความซื่อสัตย์ของภูษิตนั้นฝังลึกอยู่ในใจของพวกเขา เขาจะเชื่อได้อย่างไร ฉันทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ทนไม่ได้กับชีวิตแบบนี้ ฉันลุกขึ้นวิ่งออกจากบ้านอย่างบ้าคลั่ง แสงฟ้าผ่าและเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะของฉัน กลบเสียงเรียกชื่อฉันของแม่มิด ฉันวิ่งด้วยความแรงทั้งหมดที่มี พยายามระบายความคับข้องใจและความอยุติธรรมที่มีอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าฉันจะเห็นศรัณ ดูเหมือนเขา ฉันกำลังร้องไห้ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ ฉันยืนอยู่บนถนนราวกับว่าฉันหลงทาง และฉันหาศรัณไม่เจอ จะทำอย่างไร? ฉันร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้เหมือนคนโง่ “เวธนี” เสียงอุทานดังขึ้นข้างหลัง เขาข้ามม่านฝนและฝูงชน ฉันเห็นศรัณวิ่งมาหาฉันในสายฝนเหยียบลงบนพื้นและสาดกระเด็นคล้ายกับดอกไม้ซึ่งเป็นดอกไม้ที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเห็น เขาถอดเสื้อของเขาอย่างรีบเร่ง ห่อฉันและกอดฉันไว้อย่างแน่น “เด็กโง่ ฉันอยู่ในที่ที่คุณมองย้อนกลับไปก็เจอ”