ตอนที่ 30 ไม่ว่าจะตายก็จะไปหาคุณ

ต๭นที่ 30 ไม่ว่าจะตายก็จะไปหาคุณ สัญญาณเตือนถูกยกขึ้นเหนือศีรษะ ฉันไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน ในขณะเดียวกันฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ดิลิก็รีบตะโกนใส่ฉัน “ นี่เป็นการเตือนการโจมตีทางอากาศ!” ทันทีที่คำพูดของเขาจบลง เสียงดังของระเบิดก็ดังขึ้นไม่ไกล ควันไฟลุกขึ้นข้างหน้าฉันและไฟก็ลุกโชติช่วง ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่ามี คลื่นกระทบกับฉัน ฉันตัวสั่น เปิดกล้องและกดชัตเตอร์ “ต้องไปจากที่นี่ทันที! เร็วเข้า!”คนจากสถานีพักชั่วคราวถือปืนกลและตะโกนอย่างรีบเร่ง “ไป! ไป! ไป!” ฉันขึ้นรถไปคันเดียวกับเพื่อนสื่ออื่น ๆ กลิ่นของดินปืน เสียงปืนที่อื้ออึงในหู กลิ่นเลือดที่คาวคลุ้ง และอันตรายที่ไม่อาจคาดเดาได้ ทำให้เราทุกคนเป็นกังวล นี่เป็นเพียงวันแรกที่ฉันมาที่นี่ ฉันถือกล้อง สำรวจอย่างระแวดระวังที่นี่กับที่ที่ฉันเคยอยู่เมื่อก่อนต่างกันลิบลับ ฉันอยากเก็บบรรยากาศบันทึกลงไป พวกเราถูกจัดให้พักในโรงแรมแห่งหนึ่งที่บริเวณชายแดนเขตวางระเบิดและเซ็นสัญญาป้องกันความลับ คืนแรกฉันหลับไปพร้อมกับฟังเสียงระเบิดที่ดังขึ้นอย่าต่อเนื่อง บางทีเมื่อเราไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของชีวิตได้ อารมณ์ส่วนที่เหลือจะค่อยๆ จางหายไป ฉันไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับศรัณ แต่ทว่าความคิดของฉันก็แทรกซึมเข้ามา ฉันสงบลง ตอนที่ได้ยินเสียงทิ้งระเบิดศรัณก็โผล่เข้ามาในสมองของฉันอย่างควบคุมไม่ได้ เขาตามติดฉันเป็นเงาตามตัว ช่วงเวลาเช่นนี้ก็ค่อยค่อยชิน ตอนเช้าถูกเสียงระเบิดปลุก ไปถ่ายรูปสงครามที่ผ่านไปตามถนน โรงเรียน มองดูผู้รอดชีวิตโอบกอดร่างของคนในครอบครัวร้องไห้เสียงดัง ฉันเสียใจจนอดไม่ได้ที่จะน้ำตาจะไหล แววตาที่ไม่มีความหวังที่เต็มไปด้วยความแค้น ยิ่งฉันรู้จักกับผู้ลี้ภัยมากขึ้นเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกลึกซึ้งมากขึ้น เป็นครั้งแรกที่ ฉันต้องการจะตำหนิโลกที่ไม่ยุติธรรมนี้ ฉันไปร่วมงานศพและงานแต่งงานของพวกเขาดูพวกเขาร้องไห้และยิ้มให้กับซากปรักหักพัง หัวใจของฉันสงบลง เสียงของเขารีบร้อน “ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม” “ฉันคิดถึงคุณศรัณ คิดถึงมาก”ฉันกลัวไม่ทัน เลยพูดถึงเรื่องที่คิดถึงเขา “ฉันกำลัง.....”เขายังไม่ทันพูดจบ สัญญาณก็ขาดหายไป แต่ฉันกำโทรศัพท์แน่น ความรู้สึกลึกๆ ที่ถูกเก็บไว้ในยาวนานจพรั่งพรูออกมา ทำให้น้ำตาไหลออกมา มันโรแมนติกมาก”ดิลิรู้สึกอิจฉานิดหน่อย “นีคนรักของคุณกำลังมาแล้วเขาอยู่ห่างไป 100 กิโลเมตรตอนนี้” อะไร? ฉันไม่ฟังผิดใช่ไหม ศรัณกำลังมาหาฉัน ข่าวนี้ทำให้จิตใจที่เงียบสงบของฉันฟื้นคืนชีพขึ้นมา ไม่ใช่สิ ความรู้สึกที่ถูกเก็บไว้ในใจยังก็ปิดไม่มิดแล้ว ศรัณทำไมคุณถึงทำให้ฉันประหลาดใจอย่างคาดไม่ถึงเสมอ? ก่อนหน้านี้ตอนขอแต่งงานก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะไกลเป็นหมื่นลี้และต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อมาหาฉัน ทุกครั้งที่เขายืนอยู่ข้างหลังฉัน คอยปกป้องฉันอย่างเงียบ ๆ ฉันร้องไห้เหมือนเขื่อนแตก ดิลิตบไหล่แล้วหรี่ตาพูดว่า “ยังไม่แต่งตัวอีกเจ้าชายของคุณกำลังจะมา!” ฉันหัวเราะเหมือนคนโง่ที่มีน้ำตา ทุกคนที่เห็นฉันบอกว่า ฉันไม่เหมือนเดิม ทำไมถึงเปลี่ยนไปมีความสุขได้อย่างไร ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ทำหน้าซังกะตาย ”มีคนจะมาหาฉัน”ฉันพูดอย่างคุยโม้ สวมกระโปรงที่มีอยู่เพียงตัวเดียวของฉันและยิ้มอย่างสดใส อีกฝ่ายแสดงความยินดีกับฉัน “ แฮปปี้เกริล์!” ดิลิกระซิบสองครั้ง “ที่แท้คุณก็ชอบหัวเราะเช่นกัน” ใช่เหรอ ฉันไม่ได้ก็สังเกตว่าฉันยิ้มจนหน้าบานไปหมดแล้วตอนนี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งวัน ได้แต่รอเขาที่โรงแรมทั้งวัน โรงแรมที่นี่เป็นที่เดียวที่ปลอดภัย ระยะนี้ที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัยนัก บางครั้งก็ทิ้งระเบิดกันทั้งวัน องค์การก่อการร้ายเอเอสโจมตีด้วยระเบิดพลีชีพ การจับต่อประกันต่างๆ ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ฉันรอและรู้สึกไม่สบายใจ ความสุขที่มีก็หายไปและในทางกลับกันฉันก็เป็นกังวลอย่างมาก ดิลิวิ่งมาด้วยความลุกลี้ลุกลน “ดูแล้ว วันนี้เจ้าชายของคุณน่าจะมาไม่ถึงวันนี้ การต่อสู้แนวหน้าค่อนข้างรุนแรง แนวรบกลางถูกปิดไปแล้ว” ฉันไม่พูดอะไร แค่พยักหน้าแสดงว่ารับรู้แล้ว แต่ฉันก็ยังคงยืนอยู่เงียบๆตรงนั้น ความกังวลเพิ่มมากขึ้น ฉันทำได้แค่เลือกวิธีสุดขั้วเพื่อที่จะขจัดความกังวลในหัวใจของฉัน ฉันไม่กินไม่นอน ยืนอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอด ฉันมีลางสังหรณ์ว่าศรัณจะต้องมาหาฉันเหมือนฮีโร่ของฉัน ศรัณคุณจะต้องสบายดี ฉันยังมีเรื่องอีกมากที่จะพูดกับคุณ ได้โปรด คุณจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันเริ่มอธิษฐานหลังจากมาที่นี่ ฉันเรียนรู้ที่จะสวดอ้อนวอน ผู้คนมักเลือกที่จะเชื่อในพลังศักดิ์สิทธิ์เมื่อเผชิญกับสิ่งที่ไม่มีทางออกได้ ครั้งนี้ฉันเป็นคนเคร่งศาสนาฉันภาวนาชื่อศรัณซ้ำแล้วซ้ำอีก “นี เข้ามาพักผ่อนเถอะ คนรักของคุณจะต้องไม่เป็นไร แต่เธอต้องรักษาตัว”ดิลิเห็นฉันยืนอยู่คนเดียวกลางดึก อดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมฉัน เธอไม่มีทางเข้าใจอารมณ์ของฉันในตอนนี้ เรื่องของฉันกับศรัณไม่มีใครสักคนที่จะเข้าใจ อุปสรรคต่างๆก่อนหน้านี้ เวลาที่ถูกขโมยไป แต่ครั้งนี้ ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว ฉะนั้นฉันเลยอยากบอกเขาอย่างเร็วที่สุด การสู้รบที่นี่ ไม่ใช่ที่ที่ศรัณควรมาด้วยซ้ำ แต่ว่าเพราะฉันเขาก็ดั้นด้นฝ่าฟันมา เสียงการทิ้งระเบิดยังคงดังเข้าหู ไม่หยุดแม้แต่นิดเดียว ไฟหน้าของรถด้านหน้าสาดแสงเข้ามา และดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ศรัณมาที่นี่ใช่ไหม ฉันดูเหมือนจะสามารถรู้สึกได้ถึงการปรากฏตัวของเขา! ฉันผลักประตูออกมาเพื่อระบายอารมณ์ ฉันวิ่งไปยังสถานที่ที่แสงไฟส่อง แม้ว่าฉันสะดุดหินที่พื้น ฉันลุกขึ้นรีบวิ่งต่อไป ที่ไหนมีแสงสว่างที่นั่นมีศรัณ รถจอดหยุดตรงหน้าฉัน ฉันแทบจะหยุดหายใจ ประตูรถเปิดออกมาก วินาทีที่เขาเดินลงรถมา ฉันห้ามน้ำตาไว้ไม่ได้ ยิ้มให้เขาอย่าสวยงามที่สุด ที่ที่เขายืนอยู่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น ความสุขบนใบหน้าของเขาสามารถบดบังความเหนื่อยล้าและความผันผวนทั้งหมด เขาอ้าแขนกว้าง “เวธนี วิ่งมาสิ ฉันไม่มีแรงไปแล้ว”ศรัณพูด “ฉันวิ่งอย่างสุดกำลังเข้าไปในอ้อมแขนเขา เขากอดฉันลอยเหนือพื้นหมุนไปรอบๆ ราวกับนิยายรักที่สวยงาม รถยนต์ที่อยู่ข้างหลังพวกเรา บีบแตรกรีดร้องและผิวปาก “ฉันคิดถึงเธอมาก”ศรัณกอดฉันแน่นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของแขน “คิดถึง คิดถึงจนแทบบ้า เพราะฉะนั้นฉันเลยมา” เขาตะลุยไปทั่ว บุกน้ำลุยไฟ ไม่กลัวตัวตาย เพียงแต่ต้องการเห็นหน้าฉัน บอกถึงความคิดถึงของเขา ฉันประทับใจมาก ซบไปที่แขนเขา ร้องไห้ไม่เป็นคำ “ทำไมเธอถึงได้โง่แบบนี้?” ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลสิริกันต์ ที่มีชีวิตอย่างหรูหราแต่กลับถูกฉันดึงลงมาตกต่ำ “เพราะว่าฉันรักเธอ”ศรัณวางฉันที่พื้น ประคองใบหน้าฉัน ตาประสานกัน ฉันเห็นแววตาของเขาเหมือนมีประกายไฟ ที่จะเผลาผลาญฉันทั้งตัว “ฉันก็รักคุณ ฉันอยากอยู่กับคุณ อยู่ด้วยกันตลอดไป” ฉันร้องด้วยเสียงอันดังก้อง ตะโกนอย่าสุดเสียง ไม่เพียงแต่ให้เขาได้ยิน ฉันอยากให้ดินให้ฟ้าเป็นพยาน ถ้าหากใม่ทำตามก็ขอให้ไม่ตายดี พวกเราที่ไม่ได้เจอกันนานกอดกันอยู่ในมุมเล็กๆของโรงแรม ฟังเสียงปืนที่ดังอยู่ข้างนอก เสียงกระซิบข้างหูของเขา เธอก็เหลือเกิน พูดว่าจะไปก็ไป ฉันไม่รู้เลยว่าเธอเป็นยังไงบ้าง ฉันหาเธอจนทั่ว บ้านเธอฉันก็ไป ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอไปไหน เลยไปหาเธอที่ที่ทำงาน เจอหัวหน้าเธอ ถึงได้รู้เลขไฟลต์บิน ฉันถึงได้รู้ว่าเธอมาในที่ที่อันตรายขนาดนี้ ศรัณพูดไม่ยอมหยุด หัวของฉันซบลงที่อกของเขา ได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจเขาก็รับรู้ได้ว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหน ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอมาที่อันตรายแบบนี้คนเดียวแน่ ฉันไม่วางใจ เธอจะหนีไปจากฉันหรือว่าที่บ้าน ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ ฉันจับเธอไว้แน่นๆ ไม่ให้เธอให้โอกาสเธอลังเลและหายใจ เวธนี ชาตินี้ฉันหลอกเธอ ใครให้เธอหว่านเสน่ห์ใส่ฉันในผับ ฉันเห็นเธอครั้งแรกก็รักเธอแล้ว ไม่ได้มีเหตุผลอื่นก็คือชอบเธอ ศรัณเหนื่อยจนลืมตาไม่ขึ้น แต่เขาก็ยังคงไม่ฟัง ราวกับจะให้มั่นใจว่าฉันอยู่ข้างเขา “ฉันจะไม่ไปไหนแล้ว ศรัณ คุณนอนนะ รอคุณตื่นขึ้นมาฉันก็จะยังอยู่ข้างคุณ” ฉันกอดเขาไว้แน่นในอ้อมอกฉัน ตบหลังเขาเบาๆ ฉันคิดว่าฉันจะปลอบโยนเขา “ไม่” ดวงตาของศรัณลืมตาขึ้นมา สายตาลึกซึ้ง “ฉันต้องการเธอ ฉันต้องการรู้ว่าเธอจะอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา” “ได้ ฉันจะอยู่ตรงนี้”ฉันลูบหน้าของเขา ศรัณ คุณมันโง่จริงๆ ฉันเป็นคนเริ่มจูบเขาก่อน ฉีกเสื้อผ้าเขาออก กล้ามเนื้อทุกตารางนิ้วขมวดตึง สายตาของเขาทั้งหมดคือฉัน เขาคือของฉัน และฉันเองเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์