ตอนที่ 32 ความเป็นและความตายอย่างรวดเร็ว

ต๭นที่ 32 ความเป็นและความตายอย่างรวดเร็ว ฉันมองไปที่กล้องตรงหน้าฉัน บางทีนี่อาจเป็นภาพสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่บนโลกใบนี้ ไม่มีความเศร้าและฉันไม่มีความกลัวฉันมองไปที่นั่นอย่างเงียบๆและจู่ๆก็ยิ้มออกมา ฉันต้องการให้ศรัณเห็นรอยยิ้มของฉัน เขาบอกว่าเมื่อฉันยิ้มฉันดูสวยมากขึ้น การที่พวกเขาฆ่าตัวประกันทุกวันเพื่อเป็นการสาธิต ในที่สุดก็ถึงตาฉันแล้ว คนพวกนั้นพูดกันด้วยภาษาที่ฉันไม่สามารถเข้าใจได้ ในที่สุดพวกเขาก็พูดภาษาอังกฤษออกมา “คุณศรัณ เรารู้ว่าคุณเวธนีเป็นคนรักของคุณ และรู้ว่าตระกูลของคุณร่ำรวยเป็นอย่างมาก ถ้าคุณส่งค่าไถ่ภายในเวลาที่กำหนดเราจะรับประกันความปลอดภัยของคุณเวธนี” พวกเขารู้ว่าฉันกับศรัณเป็นใคร! เป็นอีกครั้งที่ฉันทำให้ศรัณต้องลำบาก “แต่ถ้าคุณไม่ได้รัก หรือคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สำคัญกับคุณเท่าไร เราจะปล่อยให้เธอตายภายในหนึ่งวัน” เมื่อหัวหน้ากลุ่มก่อการร้ายพูดจบ ก็โบกสิ่งที่อยู่ในมือ เครื่องมือสำหรับการเจาะเลือด “พวกคุณจะทำอะไร” เพราะไม่สามารถเดาได้ว่าพวกเขาต้องการอะไร ฉันเลยกลัวเป็นอย่างมาก ฉันมองพวกเขาค่อยๆแทงเข็มเขาไปที่หลอดเลือดของฉัน มันเข้าไปแล้ว เลือดค่อยๆไหลลงมา มันไหลออกมาอย่างช้าๆ “ภายในหนึ่งวัน ถ้าเงินไม่มา พวกเรารับรองได้ว่าเลือดจะไหลออกมาจากตัวเธอจนหมด” ฉันนั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น ร่างกายถูกมัดไว้ไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆได้ ความตื่นตระหนกที่อยู่ในใจเริ่มมากขึ้น ฉันไม่ต้องการทำให้ศรัณลำบาก แต่ฉันต้องการที่จะเห็นตัวเองตายอย่างช้าๆ ความรู้สึกพิเศษนี้มันยากที่จะอดทนไว้ได้ คุณจะรู้สึกว่าชีวิตของคุณค่อยๆหมดลงอย่างช้าๆ คุณจะค่อยๆหมดแรง สติสัมปชัญญะค่อยๆเลือนราง เลือดที่กองอยู่บนพื้นได้ก่อตัวขึ้นเป็นแอ่งขนาดใหญ่ ฉันมองกล้องอย่างหมดหนทาง คอยจ้องเพราะฉันคิดว่าศรัณจะต้องมองมาที่ฉัน ฉันยิ้มและคิดว่า แบบนี้สามารถนับเป็นการสบตาของเราได้ไหมนะ? ในวินาทีสุดท้ายฉันกำลังคิดถึงเรื่องที่โรแมนติกที่สุดอยู่ในความฝัน ศรัณเพิ่งขอฉันแต่งงาน ฉันตายไม่ได้ฉันอยากอยู่กับเขาตลอดไป “ศรัณ ช่วยฉันด้วย” ในที่สุดฉันก็พูดประโยคนี้ออกมา ก่อนที่จะกลับไปประเทศ S อีกครั้ง ฉันเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับความตาย รู้สึกว่าทุกอย่างต้องเชื่อฟังคำสั่งของพระเจ้า ถ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้จะต้องได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ตัวเองรัก ถ้าหากว่าต้องตาย ทุกอย่างระหว่างฉันกับศรัณก็เป็นเรื่องที่ผิด เรื่องระหว่างเราเมื่อก่อนนั้นมันผิดจริงๆเหรอ? เห็นได้ชัดว่าฉันได้สารภาพความในใจไปแล้ว เขาใจซึ่งกันและกันแล้ว แต่ว่าทำไมเราถึงไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้? อ่าใช่ มันต้องเป็นเพราะฉันไม่ซื่อสัตย์พอ ในขณะที่ตัวเองยังพอมีแรง ฉันคิดว่าจะบอกเรื่องราวทั้งหมดให้ศรัณฟัง ฉันค่อยๆพูดกับกล้อง “ศรัณ เมื่อก่อนคุณมักจะถามฉันเสมอ ว่าทำไมฉันต้องแต่งงานกับภูษิต ฉันไม่เคยตอบคุณเลย นั่นเป็นเพราะว่าฉันกลัวว่า กลัวว่าฉันจะต่ำต้อยเกินไป ในที่สุดฉันเป็นคนที่สามารถแต่งงานได้กับทุกคนที่ฉันต้องการ” “ฉันไม่รู้ว่าพ่อทำอะไรมึนถึงไปอยู่ในกำมือของภูษิตได้ ฉันไม่สามารถที่จะไม่แต่งงานกับเขาได้ คุณรู้มั้ยว่าทำไมเราถึงได้พบกัน? เพราะว่าภูษิตไม่สามารถมีลูกได้ แต่เขาต้องการเด็กสักคนดังนั้นเขาเลยให้ฉันไปหาเมล็ดพันธุ์ให้เขา แล้วฉันก็ได้พบกับคุณที่บาร์ของโรงแรม” “คุณเห็นฉันเป็นผู้หญิงต่ำต้อยไหม? ฉันไม่มีศักดิ์ศรีเลย ฉันขอโทษ ฉันปิดบังคุณไว้มาก ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่หนึ่งคืนระหว่างเราแค่เล่นๆ แต่ฉันก็ตกหลุมรักคุณโดยไม่รู้ตัว ฉันกลัวว่าคุณจะพบตัวตนของฉัน ฉันหลอกคุณและปกปิดคุณฉันขอโทษ” ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดอะไรออกไป ในที่สุดก็พูดไม่รู้เรื่อง “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ถ้าหากมีชาติหน้า คุณจะยังคงรักฉันอยู่ไหม?” ฉันมองกล้องด้วยความรักและหมดหนทาง ทันใดนั้น ก็มีเสียง เฟี้ยวเฟี้ยวเฟี้ยว กลุ่มก่อการร้ายที่อยู่รอบๆล้มลงกับพื้น ฉันเพิ่งได้ยินเสียงกระสุนที่วิ่งผ่านอากาศ ท่อก๊าซทำให้คนเหล่านี้ตายอย่างเงียบๆ ทุกคนตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ลุกขึ้นและมองอย่างระมัดระวังไปที่ประตูด้านหน้า ในที่สุดเราก็รู้ว่าพวกเรากำลังได้รับการช่วยเหลือแล้ว เราไม่รู้ว่าใครแอบเข้ามาทางหน้าต่าง แต่ฉันแน่ใจว่าพวกเขาคือคนที่จะมาช่วยเรา ทำท่าทางบอกให้เราอยู่อย่างเงียบๆ ทุกคนพยักหน้าอย่างเงียบๆ “ฉันจะพาพวกคุณออกไป” เข็มถูกดึงออกและเชือกที่มัดอยู่ถูกปลด ฉันคิดว่าฉันสามารถเห็นศรัณอีกครั้งแล้ว เพราะร่างกายอ่อนแอเกินไป ฉันถูกกันพยุงออกไปด้านนอกอย่างเงียบๆ “ฉันขอโทษที่ก่อนหน้านี้ฉันทำแบบนั้นลงไป เพื่อปกป้องคนส่วนมาก พวกเขาไม่สามารถถูกทำร้ายได้เพียงเพราะคุณ” ฉันพยักหน้าและบอกว่า “ฉันรู้” ไม่มีใครสามารถลิดรอนสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ของผู้อื่นได้ ฉันเข้าใจเหตุผลนี้ กระบวนการทั้งหมดเป็นไปด้วยดี พวกเราได้มารวมตัวกับกองกำลังอะไรไม่รู้ที่อยู่ด้านนอกแล้ว อย่างไรก็ตาม สิ่งแรกที่ฉันเห็นก็คือศรัณ เขายืนอยู่ตรงหน้าฉันอย่างคาดไม่ถึง ฉันไม่รู้ว่าเราไม่ได้เจอกันมากี่วันแล้ว ตอนนี้คางของเขาเต็มไปด้วยเครา ดวงตาของเขาแดง และดูเหมือนว่าเขาจะผอมลง ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา? “เวธนี!” เขาวิ่งเข้ามากอดฉันด้วยความตื่นตระหนกตกใจ “โชคดีที่คุณไม่เป็นไร โชคดีที่คุณไม่เป็นไร” เขามาที่นี่ได้ยังไง? ฉันยังไม่ทันได้ถามอะไร ก็มีคนพูดออกมา “คุณศรัณพวกเราต้องรีบไปแล้ว ฉันกลัวว่าอีกสักพักพวกมันจะตามมา” พวกเรารีบเข้าไปในรถ รถพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วเต็มกำลัง ถ้าเราไม่ได้อยู่ในพื้นที่ปลอดภัยพวกเราอาจจะตายได้ทุกเมื่อ ฉันตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของศรัณ ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกว่าร่างกายมันหนาวขึ้นมา ตอนนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจได้ว่า ฉันได้รับการช่วยเหลือแล้ว และศรัณถึงอยู่ข้างๆฉัน ศรัณได้แต่กอดฉันแน่น และพูดปลอบใจฉันไม่หยุด “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันอยู่ที่นี่แล้วอีกไม่นานเราก็จะถึงโรงพยาบาลแล้วพรุ้งนี้พวกเราจะกลับบ้านกัน” “คุณมาทำอะไรที่นี่? ที่นี่มันอันตรายมาก” ฉันถามด้วยสติที่ยังมีเหลืออยู่ แต่เปลือกตาของฉันเริ่มหนักขึ้นและหนักขึ้น ศรัณก็กำลังสั่น “ตอนนั้นที่ฉันได้ยินข่าวของคุณ ฉันเกือบจะหัวใจวายตายแล้ว คุณเกิดเรื่องแล้วจะให้ฉันนั่งรออยู่เฉยๆได้อย่างไร?” “ไม่ดีแล้ว พวกเราถูกพบแล้ว!” ไม่รู้ว่าใครตะโกนออกมา ทุกคนรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา รถหลายคันเร่งคันเร่งขึ้นมา ที่ท้ายรถมีเสียงกระทบของกระสุนปืน ตึกตึกตึกตึกรอยกระสุนอยู่ที่ตัวรถ “ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่นี่” ศรัณกอดเธอไว้ทั้งตัว “มันจะไม่เป็นไร คุณซ่อนอยู่ในอ้อมแขนของฉันไม่ต้องออกมา รู้ไหม?” ฉันคว้าเสื้อผ้าของเขาและพยักหน้าอย่างรุนแรง บางทีอาจจะผ่านความเป็นความตายมาก่อน ตอนนี้ฉันมีความสงบแปลกๆหรือบางทีอาจเป็นเพราะมีศรัณอยู่ข้างๆฉัน ได้ยินเสียงปีนที่ดังอยู่ข้างๆหู รถทั้งคันสั่น จนทำให้รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา “ถ้าคุณสามารถทำให้คุณเวธนีปลอดภัยกลับไปได้ จะเพิ่มค่าใช้จ่ายให้เป็นสองเท่า!” ศรัณตะโกนออกมา ฉันเพิ่งจะรู้ว่านี้เป็นทหารรับจ้างที่ศรัณจ้างมา เมื่อเสียงของเขาจบลงก็มีเสียง “ปัง” ทุกคนได้ยินเสียงนี้ มันเป็นเสียง ระเบิด! ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย ถูกกอดอยู่ในอ้อมแขนของศรัณอย่างแน่นหนา แต่ฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายและความตึงเครียดในเวลานี้ “ศรัณ คุณคิดว่าพวกเราจะตายกันอยู่ที่นี่ไหม?” ฉันถามออกมา ฉันได้ยินเสียงกัดฟันของเขา เขาพูดออกมา “พวกเราจะตายได้อย่างไร!พวกเรายังมีเรื่องที่ยังไม่ได้ทำอีกตั้งเยอะนะ!” ฉันไม่รู้ว่าทำไมเสียงของศรัณเริ่มเบาลง และมีอาการหอบออกมา ในช่วงเวลาสั้นๆนั้นหัวใจของฉันก็ชา “คุณเป็นอะไร?” ฉันถามและพยายามที่จะออกจากอ้อมแขนของเขา “ไม่เป็นอะไร ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณ” ศรัณดึงฉันเข้าไปกอดแน่น และใช่เสื้อผ้าหลายชิ้นมาห่อตัวฉันไว้ “ไอ้พวกบ้า!” ไม่รู้ว่าใครด่าออกมา “อดทนไว้ ด้านหน้ามีคนของเราแล้ว แค่ออกไปจากตรงนี้ได้ก็รอดแล้ว” ศรัณกัดฟันจนมีเสียงออกมา เกิดอะไรขึ้นกับเขา ฉันมองไม่เห็น ฉันเอามือลูบไปที่ร่างกายที่มีอาการกระสับกระส่ายของเขา ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงความอุ่นและความเปียกของเหลว ตอนนี้ฉันพึ่งรู้สึกได้ว่าภายในรถนั้นมีกลิ่นคาวเลือด “ศรัณคุณบาดเจ็บ!” มือของฉันสั่นและร้องออกมา “อยู่นิ่งๆ อยู่เฉยๆ” ศรัณยังคงใช้ท่าทางที่แข็งแกร่งเพื่อให้ฉันไม่ขยับ ฉันกดไปตรงที่ที่เลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ร้องไห้ออกมา “ศรัณคุณโง่เหรอ? คุณรอไม่ได้เหรอ? คุณทำแบบนี้ได้ยังไง! ให้ฉันเห็นที่ที่คุณได้รับบาดเจ็บเถอะ ฉันขอร้อง!” “ฉันไม่สามารถรอได้ ฉันทำได้แค่เพียงออกมาเสียงด้วยตัวเอง ขอโทษที่ทำให้คุณกังวล แต่ฉันไม่เป็นไร” เสียงของศรัณนุ่มนวลมาก เขากอดฉันและปลอบฉันอีกครั้ง “ฉันโอเค ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” ฉันได้เห็นศพมากเกินไป แล้วเลือดทั้งหมดนั่นอีก จะกลัวได้ยังไงเขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ฉันกัดริมฝีปากของฉันและหยุดร้องไห้ การต่อสู้เริ่มรุนแรงมากยิ่งขึ้น ฉันอยู่ในอ้อมกอดของศรัณ ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้วเขาอยู่ข้างๆฉัน ฉันอยู่กับเขาแล้ว แม้ว่าเราจะตายเราก็จะอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าใครก็จะคิดว่าเราเป็นคู่รักที่รักกันจริงๆ แค่นี้ก็พอแล้ว ฉันไม่รู้ว่าพวกเราหนีออกมาได้อย่างไร เมื่อเราได้ไปถึงยังสถานที่ที่ปลอดภัย ศรัณและฉันก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที และในเวลานั้นฉันก็ได้พบว่าบาดแผลของศรัณนั้นมันแย่มากขนาดไหน แทนที่จะเรียกบาดแผล จะควรจะเรียกว่ามันเป็นหลุมเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดเสียมากกว่า ริมฝีปากของศรัณเริ่มเป็นสีขาวและดวงตาของเขาสว่างมากเขาลูบหัวของฉันและพูดว่า “ไม่มีอะไรแล้วนะ” “ศรัณ คุณเป็นคนที่โง่มาก!” ฉันได้แต่มองไม่กล้าเข้าใกล้เขา กลัวว่าจะไปถูกบาดแผลของเขาเข้า ฉันเห็นเปลือกตาของเขาค่อยๆปิดลง จนเหมือนเป็นร่างที่ไรวิญญาณ “ศรัณ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณลืมตาขึ้นมาสิ! คุณจะต้องไม่เป็นอะไร พวกเราจะถึงโรงพยาบาลแล้ว!” ฉันมองเขาด้วยใจที่สับสน แต่สิ่งเดียวที่แน่นอน คือว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ฉันก็จะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปได้ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนฉันจะตามเขาไป ศรัณถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันที ฉันพาร่างกายที่อ่อนแอและปฏิเสธที่จะไปของฉัน หมอและพยาบาล เดินเข้าเดินออก “ญาติของศรัณ เซ็นชื่อลงในเอกสารการป่วยขั้นวิกฤติด้วย” เอกสารการป่วยขั้นวิกฤติ? ทันใดนั้นมือและเท้าของฉันเย็นขึ้นมาทันที อีกนิดเดียวฉันก็จะเป็นลมแล้ว