ตอนที่ 33 จูบแห่งความคิดถึง

ต๭นที่ 33 จูบแห่งความคิดถึง พวกเขาบอกว่าฉันเป็นคู่หมั้นของศรัณแต่ฉันไม่รู้ว่าฉันมีคุณสมบัติที่จะเซ็นมันไหม ฉันถือปากกาและเซ็นมันลงไป ศรัณเป็นครอบครัวของฉัน ดังนั้นคุณต้องให้ฉันมีชีวิตกลับมาให้ได้ ฉันจะรถคุณ ถ้าหากว่าคุณตาย ฉันก็จะตายตามคุณไป หมอเร่งเรียกให้ฉันไปรับเลือด เลือดที่สูญเสียไปก่อนหน้านี้ต้องรีบบำรุงมิฉะนั้นจะเกิดเรื่องได้ แต่ฉันไม่ไป สุดท้ายแล้วหมอก็ไม่สามารถทำให้ฉันไปจากตรงนี้ได้ ฉันนั่งอยู่ที่นั่งหน้าห้องฉุกเฉินกำลังให้น้ำเกลือและ ฉีดยา ฉันต้องการที่จะอยู่กับเขา อยากรู้ว่าท้ายที่สุดแล้วตอนจบของพวกเราจะเป็นอย่างไร พระเจ้าจะให้คำตอบอย่างไรกับเรา? ในที่สุดน้ำตาของฉันก็เหือดแห้งลง ฉันมองไปที่ประตู ไฟดังลงแล้ว หมอกำลังเดินออกมา ฉันรีบเดินเข้าไปทันที เพราะร่างกายที่อ่อนแรงของฉันทำให้เกือบจะล้มลง “ตอนนี้เขายังอยู่ ฉันแนะนำให้คุณย้ายโรงพยาบาล ออกไปไปจากที่นี่ ตอนนี้สถานการณ์ของเขาอยู่ในอันตรายและอาจจะตายได้ทุกเมื่อ” ร่างกายของฉันสั่น “โอเค” “คุณเวธนีฉันจะจัดให้คุณศรัณกลับประเทศMทันที คุณจะไปด้วยกันไหม?” โยชดะติดตามศรัณมาโดยตลอด เขากล่าวว่าด้วยความเสียใจ “ฉันไม่ควรปล่อยให้คุณศรัณมาสถานที่อันตรายแบบนี้!” “ฉันขอโทษมันเป็นความผิดของฉันเอง” ฉันก้มศีรษะลง โยชดะเม้มปากและรีบห้ามฉัน “คุณเวธนีฉันไม่ได้โทษคุณ กลับไปประเทศ M กับพวกเราเถอะ ไปคอยดูแลคุณศรัณ” “ก็ได้” ฉันตอบ จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ ขอเพียงแค่ศรัณมีชีวิตกลับมาอีกครั้ง บริษัทโอต้าได้นำเครื่องบินส่วนตัวมารับและรีบกลับไปประเทศ Mทันที ศรัณมีร่างกายที่ซูบผอมนอนอยู่ตรงนั้น ตามตัวเขามีสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด บนใบหน้าก็มีหน้ากากออกซิเจน มันดูไม่เหมือนเขาเลย ปกติเขาจะเป็นคนที่ดูมีชีวิตชีวา แข็งแกร่ง คนอื่นมองมาก็จะรู้สึกกลัว แต่ตอนนี้เขาไม่มีชีวิตชีวา และดูเหมือนว่าเขาจะหายไปในวินาทีถัดไปได้ตลอดเวลา ที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน มันเป็นความผิดของฉัน ฉันเป็นคนที่ทำร้ายเขา! “คุณศรัณจะต้องไม่เป็นอะไร” โยชดะพูด ฉันพยักหน้า ที่ประเทศ Mได้เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เราไปถึง ศรัณก็ถูกนำตัวเข้าไปทันที ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น รู้สึกว่าโลกหมุน คนที่รอรับเราคือคนของตระกูลสิริกันต์ แม่ของศรัณ รัมภ์รดา ตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจและยกมือขึ้นและตบฉัน “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถึงต้องทำให้ศรัณต้องสูญเสียมากมายขนาดนี้! ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะภาวนาให้เขาปลอดภัย ถ้าหาว่าเกิดอะไรขึ้นฉันจะให้พวกคุณทั้งบ้านต้องตายตกไปตามกัน!” “ฉันขอโทษ” ฉันคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ฉันสมควรตาย ทั้งหมดเป็นเพราะฉันที่ทำให้ศรัณต้องมาตกอยู่ในอันตราย ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน! “คุกเข่าอยู่ตรงนี้แล้วมันได้อะไรขึ้นมา? อย่ามาทำให้ฉันเกลียดนะ! ลุกขึ้น!” รัมภ์รดามองฉันอย่างโกรธแค้น ตอนนี้ผู้หญิงที่สง่างามไม่เห็นความงดงามภายใน ปากของเธอสั่น “ศรัณของเราทำไมต้องไปรักเธอด้วยนะ?” “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ” ฉันพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า นอกจากที่ฉันจะขอโทษแล้ว ฉันยังสามารถพูดอะไรได้อีกล่ะ? รัมภ์รดาเช็ดน้ำตาและดึงฉันขึ้น แต่น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ “คุณพูดออกมาว่าศรัณของเราจะต้องไม่เป็นอะไรใช่ไม่ใช่? เขารักคุณมากเขาจะไม่ทิ้งคุณ คุณคิดว่าเป็นอย่างนั้นใช่ไม่ใช่?” เธอต้องการคำปลอบใจจากฉัน ฉันกล่าวว่า “ใช่แล้ว เขาจะต้องไม่จากไปไหน” อนาคตของเราเป็นอย่างไรนะ? ฉันกำลังจินตนาการ ศรัณคุณต้องไม่ผิดหวังถึงจะถูก หลังจากนี้ฉันจะชดใช้ให้คุณ ฉันจะอยู่ข้างๆคุณตราบเท่าที่คุณยังต้องการฉัน ฉันจะไม่ไปไหน ฉันเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ไม่คิดว่ามันจะเป็นชีวิตของบุคคลอื่น ฉันเป็นคนชั่วร้ายที่ทำร้ายคนอื่น ศรัณถูกนำตัวไปที่ICU เราได้แต่มองดูเขาผ่านกระจก ดูเขานอนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ ฉันต้องทำเรื่องอะไรที่ผิดมากมาย ถึงมาลงกับคนที่ฉันรักมากที่สุดเพื่อแก้แค้นฉัน ฉันรออยู่อย่างเงียบๆ ตั้งแต่ฟ้ายังสว่างอยู่จนท้องฟ้าด้านนอกกลายเป็นสีดำ แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ฉันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น ตอนนี้ฉันสูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำอะไร ฉันไม่สามารถละสายตาจากศรัณได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ทันใดนั้นทุกอย่างก็ดังขึ้น หน่วยกู้ภัยวิ่งมาที่นี่เขาผลักฉันออกไปจากทางของเขา “ออกไป อย่าขวางทาง!” ฉันมองไปที่พวกเขาและไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร ทำไมศรัณไม่มีชีพจรแล้วล่ะ พวกเขาทำอะไรกับศรัณ? ฉันนอนลงที่ด้านหน้าของหน้าต่างและมองอย่างใจจดใจจ่อ “ศรัณ ศรัณคุณเป็นอะไร?”ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริงๆว่ามันหมายความว่าอะไร “ศรัณ! นี่แม่เองนะ ลืมตามามองดูแม่สิ แม่อยู่ที่นี่แล้ว คุณจะต้องไม่เป็นอะไร คุณจะให้แม่ทำยังไง!” รัมภ์รดาร้องไห้จนเป็นลมไปแล้วหลายครั้ง แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเศร้าขนาดนั้น ศรัณยังอยู่ที่นี่ เขาจะยังอยู่ที่นี่เสมอ อยู่ข้างๆฉัน ฉันจะคอยมองดูเขาเสมอ เขาจะไม่เป็นไร “คุณหยุดร้องไห้ได้ไหม?” ฉันมองไปที่ผู้หญิงที่ร้องไห้ตลอดเวลา “ศรัณยังไม่ตายป้าร้องไห้แบบนี้ ถ้าเขาได้ยินเขาจะเสียใจ” รัมภ์รดาส่งเสียงออกมาเขากัดริมฝีปากของเขาแต่น้ำตาหยดใหญ่ยังไหลลงมา ฟังนะ พวกเราไม่ต้องการให้คุณเป็นอะไร ศรัณ คุณจะต้องตื่นขึ้นมา ฉันคิดอย่างดื้อรั้นว่า เพียงแค่ฉันบอกคนอื่นว่าเขาจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันไม่ร้องไห้ เขาก็จะต้องไม่เป็นอะไร ความแข็งแรงของร่างกายดูเหมือนจะถูกดูดออกไป ฉันยืนนิ่งอยู่ที่ประตู รอจนกว่าเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์จะออกมาในที่สุด “ช่วยกลับมาได้แล้ว แต่ว่า ยังจะมีหลังจากนี้” สตีเฟนยิ้มออกมาด้วยท่าทีที่เหนื่อยล้า “ยินดีด้วยที่เราผ่านมันไปได้” เขาดูซีดเซียวใบหน้าของเขาดูไม่มีเลือดเลย มันเหมือนหุ่นมากกว่า แสงดวงอาทิตย์ส่องเข้ามาบนเขาความอบอุ่นของแสงโอบกอดเขาไว้ พยายามที่จะทำให้ร่างกายของเขาดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ฉันรอให้คุณตื่นขึ้นมา ศรัณอาจจะได้ยิน บางทีคำอธิษฐานของฉันจะไปถึงสวรรค์ ศรัณตื่นขึ้นมาในเช้าที่สดใส เขาค่อยๆลืมตาขนตาของเขาสั่นไหว มีร่องรอยของความสับสนและเขาก็เริ่มกังวล ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เขาส่ายสายตาไปทั่ว จนกระทั่งเขาสบตาเข้ากับฉัน เขาถึงยกยิ้มที่มุมปาก ฉันเห็นว่าเขาพูดว่า “ดีใจจังที่คุณไม่เป็นไร” จากนั้นก็ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ ทำการตรวจทุกสิ่งทุกอย่าง สรุปได้ว่าศรัณได้ผ่านช่วงอันตรายมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ฉันยืนอยู่ด้านหลังของทุกคน เพื่อระงับความดีใจจนจะร้องไห้ออกมา ฉันสบตากับเขาอย่างเงียบๆร่างกายของฉันสั่นเล็กน้อย ศรัณในที่สุดคุณก็ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เราไม่มีโอกาสได้อยู่ตามลำพัง ฉันได้แต่แอบมองเขา หรือไปหาเขาในขณะที่เขากำลังหลับอยู่ นี่เป็นคำสั่งของรัมภ์รดาเธอกล่าวว่าเขาหวังว่าเขาจะได้พักฟื้นจนปลอดภัยอย่างไม่มีเรื่องใดใดมารบกวน ฉันยืนอยู่เงียบๆนอกห้องนั้น แอบฟังการสนทนาของพวกเขา แอบสัมผัสการมีอยู่ของเขา เขาห่างกับฉันเพียงแค่นี้ แค่นี้ก็พอแล้ว “คุณศรัณ คุณจะทำอะไร? คุณยังไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้!” มีเสียงร้องของโยชดะดังออกมาจากในห้อง “ออกไป!” ศรัณพูดออกมาอย่างไม่อดทน ฉันอยากจะวิ่งเข้าไปหยุดแต่ทันทีที่จะก้าวไป ฉันก็ลังเลและหยุดเดิน ฉันรับปากกับรัมภ์รดาไว้แล้ว ว่าช่วงนี้จะไม่ไปพบศรัณ เขาต้องการพักฟื้นจากอาการป่วยของเขา ฉันมีแต่จะทำให้เขาแย่ลง แต่ฉันเห็นเขาก้าวออกมาอย่างยากลำบาก บนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ฉันกังวลและเจ็บปวด “เวธนีคุณยืนอยู่ด้านนอกใช่ไหม! ฉันเห็นคุณแล้ว! ทำไมคุณไม่มาหาฉันเลย?” ศรัณกัดฟันของเขา จนเห็นเส้นเลือดสีฟ้าปรากฏบนศีรษะ ฉันทนไม่ได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันสมควรไปหาเขาตอนนี้ไหม มันจะถูกต้องไหม ฉันรู้สึกกังวลจนจะร้องไห้ออกมา “คุณศรัณ คุณเวธนีไม่ได้อยู่ด้านนอก พวกเรากลับไปที่เตียงกันเถอะ” โยชดะพูดออกมา ศรัณผลักเขาออกไป เขายืนอยู่เฉยๆสายตาของเขาดูเหมือนจะมองทะลุทุกอย่าง แม้ว่าจะยืนอยู่ด้านนอกประตูก็รู้สึกถึงสายตาโกรธของเขา “ฉันต้องการที่จะดูว่าผู้หญิงคนนี้จะใจร้ายได้มากขนาดไหน!” เขาค่อยๆเดินออกไปทีละก้าว ทีละก้าว อย่างยากลำบาก “คุณศรัณทำไมคุณไม่สนใจร่างกายของคุณเองนะ! เดี่ยวคุณเวธนีก็จะมาหาคุณเอง” โยชดะกังวลเป็นอย่างมากเดินไปมาไม่หยุด “ปังปัง” เสียงเก้าอี้ล้มลงกับพื้น ฉันไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปแล้ว ผลักประตูและวิ่งเข้าไป ศรัณยืนสั่นอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา ในที่สุดก็มีรอยยิ้มปรากฏออกมา “ศรัณคุณโง่ใช่ไหม! คุณทำแบบนี้ได้ยังไง! คุณบาดเจ็บมากขนาดไหนคุณรู้ไหม!” ฉันตะโกนใส่เขาแต่หัวใจของฉันทั้งดีใจและโกรธไปพร้อมๆกัน ศรัณถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขายื้นมือมาบอกว่า “มานี่ มากอดฉันหน่อย” เขาเอียงศีรษะของเขาทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กๆ แขนของเขาที่ยื่นออกมานั้นสั่น เพราะว่าเขายังค้างอยู่ที่ท่านี้และบาดแผลของเขาถูกดึงไว้ บนหัวของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็น คนโง่ ฉันวิ่งไปที่นั่น กอดเขาไว้ในอ้อมแขนของฉันอย่างระมัดระวัง ศรัณล้มลงในอ้อมแขนของฉันทันที เขาพิงศีรษะไว้บนไหล่ของฉันพร้อมกับถอนหายใจออกมา “ในที่สุดฉันก็ได้สัมผัสคุณ ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน” ศรัณพึมพำออกมา ฉันไม่ใช่ซะที่ไหนล่ะ ทุกๆวันฉันได้แต่ยืนอยู่ในมุมที่เขามองไม่เห็นเพื่อที่จะเฝ้ามองดูเขา มองดูว่าทำไมหน้าตาของเขายังดูซีดๆอยู่ ดูว่าเขายังอ่อนแออยู่ อยากจะวิ่งเข้าไปใจจะขาด อยากจะทำทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเขา แต่รัมภ์รดาเฝ้าเขาอยู่ตลอดเวลา เขาไม่ต้องการให้ฉันเข้าใกล้ลูกชายของเขา “พวกเรานับเป็นคู่ชีวิตที่ร่วมเป็นรวมตายกันมาได้และนะ” ศรัณพูด โยชดะแอบออกไปและปิดประตูให้เรา ฉันพยุงศรัณกลับไปนอนลงบนเตียงอีกครั้ง แล้วฉันก็กอดเขาไว้ในอ้อมแขน ฉันมองไปที่ริมฝีปากของเขา ทำไมริมฝีปากของเขายังซีดอยู่ จู่ๆก็อยากจะทำปากของเขาให้เป็นสีแดง ดังนั้น ฉันจึงขโมยจูบเขา จูบเขาก่อนที่เขาจะสังเกตเห็น ฉันเห็นศรัณยิ้มกว้างขึ้น เขาเอาแขนมารัดฉันไว้ด้วยแรงที่ฉันไม่สามารถหลบหนีได้ ทำได้เพียงแค่จูบให้หนักยิ่งขึ้น บดริมฝีปากไปมา เล่าถึงความคิดถึงและเรื่องที่รบกวนจิตใจจนทำให้ใจไม่สงบ ฉันยังสามารถกอดเขาได้อีกครั้ง สัมผัสเขาได้อีกครั้ง มันเป็นสิ่งที่น่ายินดีเป็นอย่างมาก ความเงียบและความสงบนี้ทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาอย่างมีความสุข ขาเอนตัวไปข้างๆและจูบฉันอย่างช้าๆ เขาไม่เคยละเอียดลออขนาดนี้มาก่อน ลิ้นของเขาผ่านริมฝีปากไปสัมผัสกับฟันค่อยๆดันให้ฉันอ้าปากออก ลิ้นของเราพันกัน ลิ้นของเขาควานเข้าไปสัมผัสกับทุกจุด มันทำให้ฉันตื่นตัว พวกเรากำลังหลงระเริงในช่วงเวลาที่สบายเช่นนี้ และค่อยๆซึมซับสัมผัสพิเศษนี้เอาไว้ จูบนี้มันเป็นจูบที่ยอดเยี่ยมมาก ดีจังที่เราไม่ต้องแยกจากกัน พวกเราหอบหายใจ วินาทีถัดไปพวกเราต้องการที่จะละลายความร้อนรุ่มที่อยู่ภายในเพื่อรวมกันเป็นหนึ่งเดียว “เวธนีคุณเป็นของฉัน คุณเป็นของฉัน” ศรัณพูดออกมาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา