ตอนที่ 6 ใส่ใจรอบคอบ

ตอนที่ 6 ใส่ใจรอบคอบ เมื่อก่อไฟย่อมมีควัน กู้เหยาผ่านประสบการณ์มามากมาย ถ้าปล่อยให้เพื่อนร่วมงานในบริษัทเห็นเธอนั่งในรถของท่านประธานมาทำงานแล้ว เธอกลัวว่าต้องถูกซุบซิบนินทาเป็นแน่ ดังนั้นตอนที่โม่ข่ายบอกให้เธอขึ้นรถไปทำงานด้วยกัน เธอรีบปฏิเสธทันที ถึงแม้จะไม่ได้นั่งรถของโม่ข่ายมา แต่พวกเขาก็มาถึงที่ทำงานในเวลาใกล้เคียงกัน ขณะที่กู้เหยากำลังยืนรอลิฟท์อยู่กับคนกลุ่มหนึ่ง โม่ข่ายพร้อมด้วยผู้ติดตามอีก 2 คนก็มาถึงลิฟท์ส่วนตัว ทีแรกเธอคิดว่าจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นเขา แต่คิดดูอีกทีรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะ ดังนั้นจึงกล่าวทักทายตามมารยาทพร้อมกับคนกลุ่มนั้น : “อรุณสวัสดิ์คะ ท่านประธาน!” “อืม!” โม่ข่ายตอบรับเพียงคำเดียว กวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะก้าวเข้าลิฟท์ไป ทิ้งเบื้องหลังอันสุขุมเอาไว้ให้กลุ่มนั้น ความไม่ใส่ใจของโม่ข่ายไม่ได้ทำให้คนพวกนั้นละทิ้งความตื้นเต้นลงเลย แต่ละคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ท่านประธานคนใหม่อย่างคึกคัก เว้นแต่กู้เหยาคนเดียว ในใจกลับรู้สึกน่าขำเล็กน้อย ท่าทางไว้เนื้อถือตัวของผู้ชายอย่างโม่ข่ายนี้ แสดงออกมาอย่างชัดเจน ตอนนี้เธอกำลังคิดถึงคำในอินเตอร์เน็ตที่ใช้พรรณาถึงโม่ข่ายว่า-----วีรบุรุษนักพรต พอเข้ามาถึงบริษัท กู้เหยาก็เอาเรื่องของโม่ข่ายทั้งหมดเก็บไว้ในสมองส่วนหลังก่อน เธอคิดถึงแต่เรื่องงานเพียงอย่างเดียว ช่วงนี้ กู้เหยาและเพื่อนร่วมงานในแผนกเดียวกัน 2-3คนกำลังเตรียมงานสำหรับโปรเจคการประมูลของบริษัทซิงฮุยที่จะมาถึงในเร็วๆนี้ งานของกู้เหยาจึงค่อนข้างแน่น เธอยุ่งมากซะจนบางวันไม่ได้ทานข้าวกลางวัน ในบริษัท กู้เหยาขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่บ้างานมาก การที่เธอทำงานจนไม่ได้ทานข้าวกลางวันเป็นเรื่องปกติ ทุกคนต่างก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก จนกระทั่งวันนี้ กู้เหยามัวแต่ยุ่งจนลืมตัวรับสายของโม่ข่ายที่โทรมา กู้เหยามองไปรอบๆตัวไม่เห็นใคร แล้วจึงกดรับสาย : “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” คำพูดนั้นสื่อความหมายว่าเวลาอยู่ที่ทำงานถ้าไม่จำเป็นไม่ควรสุ่มสี่สุ่มห้าโทรหาเธอ เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา โม่ข่ายนึกไม่ถึงว่ากู้เหยาจะเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมา เขานิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นว่า : “จริงอยู่ว่างานก็สำคัญมาก แต่ไม่ควรปล่อยให้ท้องหิวนะครับ” น้ำเสียงของเขายังเรียบเฉยตามปกติ แต่ว่าด้วยความเป็นห่วงจึงออกแนวตำหนิหน่อยๆ กู้เหยาใบหน้าร้อนผ่าวตอบไปว่า : “ค่ะ ฉันรู้แล้ว” โม่ข่ายที่อยู่ต้นสายไม่ได้พูดอะไรต่อ กู้เหยาก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร เธอคิดว่าจะบอกลาแล้ววางสายทันที จังหวะนั้นโม่ข่ายเอ่ยขึ้นมาพอดี : “ผมอยู่ที่โรงแรมปั่ยเหอ ห้องหมายเลข 1808” กู้เหยาทำทีพยักหน้า : “งั้นคุณทานเถอะคะ ฉันไม่รบกวนแล้ว” “กู้เหยา!” น้ำเสียงของโม่ข่ายหนักแน่นขึ้นมาหน่อย แล้วพูดต่อว่า “ผมรอคุณที่นี่นะ” “ไม่ต้องหรอกคะ.....” กู้เหยาอยากจะปฏิเสธออกไป แต่เธอยังไม่ทันได้พูด ต้นสายก็วางไปเสียแล้ว เธอมองดูหน้าจอที่ดำสนิท กู้เหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถอนหายใจต่อมาในที่สุด เธอจะไปมีเหตุผลอะไรต่อรองกับสามีเธอเรื่องทานข้าวกลางวันได้อีกนะ โรงแรมปั่ยเหอเป็นโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆบริษัท ราคาค่อนข้างสูง ปกติกู้เหยาไม่ได้มา นอกจากพาแขกสำคัญของบริษัทมาทานข้าว เธอมาถึงโรงแรมปั่ยเหอแล้ว กู้เหยาคิดในใจว่าขออย่าให้เจอคนรู้จักเลย ใครจะไปนึกว่าจะเจอกับเหลียงฮุ่ยอี๋ ผู้ช่วยคนสำคัญของของโม่ข่ายเข้าอย่างจัง กู้เหยาตั้งใจจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นเธอ แต่ฝ่ายนั้นกลับร้องเรียกเธอเอง : “คุณกู้คะ ท่านประธานให้ดิฉันมารับคุณคะ” กู้เหยายิ้มเจื่อนๆ รีบเดินตามเหลียงฮุ่ยอี๋ไป เธอและโม่ข่ายต่างก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องกันตามกฎหมาย แต่ว่าตอนนี้กลับต้องมาทำหลบๆซ่อนๆ ช่างเป็นเรื่องที่น่าอายจริงๆ เมื่อมาถึงห้อง 1808 กู้เหยาก็ได้พบกับหลิวยอง ผู้ช่วยคนพิเศษของโม่ข่ายอีกคนหนึ่ง โม่ข่ายลุกขึ้นรับเอาเสื้อคลุมของกู้เหยามาแขวนไว้ที่ที่แขวนเสื้อด้านข้าง และดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่ง พลางกล่าวว่า : “คุณเหลียงและคุณหลิวยองทำงานกับผมมาหลายปีแล้ว เรื่องของพวกเราพวกเขารู้หมดแล้วครับ” กู้เหยาโค้งศีรษะเล็กน้อยโดยไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองดูทั้งเหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยองครั้งหนึ่ง ทั้งเหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยองก็โค้งศีรษะเล็กน้อยให้เธอตามมารยาท ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน จากนั้นจึงขอตัวถอยออกจากห้องไป โม่ข่ายยื่นชามน้ำซุปส่งให้กู้เหยาชามหนึ่งพลางกล่าวว่า : “หลายปีมานี้ ผมทำธุรกิจส่วนตัวด้วย ดังนั้นเลยต้องจ้างคนเหล่านี้ไว้ด้วย” ได้ยินเขาอธิบายตรงๆ ในใจกู้เหยารู้สึกยินดี ส่งยิ้มให้เขาอย่างเขินๆ : “คะ ฉันเข้าใจแล้ว” ตอนเช้าคุณน้าที่บ้านก็ทำอาหารเช้ามาให้ทาน ข้างกายเขาก็ยังมีทั้งเหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยองผู้มากความสามารถอีก ภูมิหลังของโม่ข่ายคนนี้ดูแล้วน่าจะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่เธอคิด กู้เหยาไม่อยากจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขามากนัก ที่เธอยอมตกลงแต่งงานกับเขา ก็เพราะเห็นว่าท่าทางของเขาไม่เลวทีเดียว แต่ไม่ใช่เพราะว่าภูมิหลังเรื่องครอบครัวของเขา กู้เหยาไม่ได้ถามอะไรมาก โม่ข่ายก็ไม่ได้เล่าอะไรเยอะ ทั้งสองทานอาหารกันอย่างเงียบๆ ยิ่งไปกว่านั้นโม่ข่ายเองตั้งแต่เล็กจนโตได้รับการอบรมสั่งสอนจากที่บ้านมาว่าเวลาทานอาหารไม่ควรพูดรวมถึงเวลานอนด้วย เขาจึงไม่เคยชินกับการพูดคุยบนโต๊ะอาหาร มื้อนี้ช่างเป็นมื้ออาหารที่เงียบสงบยิ่งนัก จนกระทั่งทั้งสองคนวางตะเกียบลง โม่ข่ายจึงเริ่มพูด : “ต่อไปถึงงานจะยุ่งมากแค่ไหน ก็ไม่ควรอดอาหารนะครับ” กู้เหยาพยักหน้า : “คะ ฉันจะระวังไว้” ได้ยินเธอรับปากแบบไม่ค่อยตั้งใจ สายตาของโม่ข่ายที่อยู่หลังแว่นตากรอบสีทองนั้นชักขุ่นๆ แสดงออกถึงความไม่พอใจ กล่าวอีกว่า : “ต่อไป ตอนกลางวันคุณมาทานข้าวกับผมแล้วกันนะครับ” น้ำเสียงของโม่ข่ายค่อนข้างหนักแน่น แต่กู้เหยาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขา : “ขอบคุณท่านประธานมากนะคะที่เป็นห่วง แต่ว่า......” “ท่านประธาน?” โม่ข่ายขมวดคิ้วแน่น “ถ้าคุณเรียกผมว่า “ท่านประธาน” แล้วก็ สิ่งที่ประธานใหม่อย่างผมพูด คุณควรจะฟังไหมครับ?” ผู้ชายคนนี้ ยังไม่ทันอะไรก็จะบังคับเธอซะแล้ว กู้เหยาใช้เวลาถึง 3 ปีทุ่มเทให้กับการทำงานที่ท้าทายในแผนกธุรกิจของบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยีแห่งนี้ ปกติแล้วเธอเป็นคนที่มีไหวพริบดีมากคนหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้เธอไม่รู้จะใช้วิธีไหนต่อกรกับโม่ข่ายได้ โม่ข่ายถือโอกาสพูดต่อทันที : “งั้นตกลงตามนี้เลยนะครับ” กู้เหยาไม่อยากมีนัดทานข้าวกลางวันกับ “คู่รัก” อย่างโม่ข่ายนี้ทุกวัน แต่เธอไม่รู้จะหาข้ออ้างปฏิเสธเขาอย่างไร ได้แต่พยักหน้ายอมรับ ในที่สุดเธอก็หาเหตุผลข้างๆคูๆขอตัวออกมาก่อน เขาจ้องมองเบื้องหลังของกู้เหยาที่ขอตัวออกไปก่อน สายตาของโม่ข่ายค่อยๆเย็นลง นิ้วเรียวยาวของเขาวางลงบนโต๊ะอย่างครุ่นคิดคล้ายกับกำลังวางแผนอะไรอยู่ “คุณผู้ชายคะ” บริกรหญิงที่ดูอายุราวสี่ห้าสิบปีคนหนึ่ง เคาะประตูห้องรบกวนโม่ข่ายที่กำลังใช้ความคิด โม่ข่ายเงยหน้าขึ้น ใช้สายตาเมินเฉยตามปกติ : “มีอะไร?” บริกรหญิงคนนั้นกล่าวว่า : “อาหารเหล่านี้รสชาติเป็นอย่างไรบ้างคะ?” โม่ข่ายคนนี้ค่อนข้างอนามัย น้อยครั้งที่จะทานอาหารนอกบ้าน แต่โรงแรมปั่ยเหอแห่งนี้เป็นธุรกิจของเขาเอง ส่วนห้อง1808นี้เป็นห้องที่ลูกน้องของเขาจัดเตรียมไว้ให้ตามสไตล์ที่เขาชอบโดยเฉพาะ อาหารของเขามีคนจัดครัวประกอบอาหารแยกไว้ให้ตามปกติ อาหารการกินของโม่ข่ายตั้งแต่เล็กจนโตเป็นบริกรหญิงคนนี้คอยรับหน้าที่มาตลอด เธอรู้จักรสชาติอาหารที่ถูกปากโม่ข่ายเป็นอย่างดี “ต่อไปทุกมื้อช่วยเตรียมอาหารเสฉวนไว้ 2 ที่นะครับ เผ็ดได้นิดหน่อย” โม่ข่ายไม่ได้ตอบคำถามเธอ แต่กลับมีคำสั่งเพิ่มเติม เขาชอบทานอาหารรสชาติอ่อนๆ ส่วนกู้เหยาชอบทานรสเผ็ด เรื่องนี้เธอไม่เคยบอกเขา แต่โม่ข่ายกลับรู้