ตอนที่ 7 ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง

ตอนที่ 7 ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เมื่อออกมาจากโรงแรมปั่ยเหอแล้ว กู้เหยามองไปรอบด้านด้วยความกลัวจะถูกจับได้ เมื่อไม่เห็นใครที่เธอรู้จักจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แค่จะมาทานข้าวกับสามีตัวเอง ยังต้องกลัวคนอื่นเห็นถึงขนาดนี้ เมื่อมองย้อนกลับไปเธอยังอดขำตัวเองไม่ได้ กู้เหยาอุทานออกมาหนึ่งครั้ง ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าโม่ข่ายจะกลายมาเป็นประธานคนใหม่ของบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยีละก็ เธอยังจะตอบตกลงแต่งงานกับเขาง่ายๆอย่างนั้นหรือไม่นะ? ปัญหานี้ ณ ตอนนี้ตัวกู้เหยาเองก็ยังตอบอะไรไม่ได้เลย และไม่อยากจะคิดอะไรไปมากกว่านี้อีก กลับมาถึงที่ทำงาน กู้เหยาได้รับแจ้งจากหัวหน้าแผนกเธอว่า ให้พนักงานที่รับผิดชอบหัวข้อเรื่องการเปิดประมูลของบริษัทซิงฮุยเตรียมข้อมูลไว้ให้พร้อม ตอนบ่ายต้องนำเสนอหัวข้อนี้ให้ท่านประธานฟัง ซิงฮุยเป็นบริษัทพที่พัฒนาเกมส์เจ้าหนึ่ง และเป็นบริษัทลูกของบริษัทเฉียวซื่อที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากในประเทศ บริษัทเฉียวซื่อเป็นบริษัทที่มีธุรกิจใหญ่เป็นอันดับต้นๆของประเทศ บริษัทที่ต้องการร่วมงานกับเขาจะได้รับผลงานชิ้นโบว์แดง ดังนั้นการที่จะชนะการแข่งขันประมูลที่มีบริษัทหลายสิบแห่งเข้าร่วมในครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หัวข้อการประมูลของบริษัทซิงฮุยถือเป็นหัวข้อหลักที่สำคัญที่สุดในโปรเจคของบริษัทที่วางแผนไว้ในปีนี้ โม่ข่ายที่เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งท่านประธาน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะให้ความสำคัญกับความคืบหน้าในการเตรียมข้อมูลสำหรับหัวข้อนี้ แต่ว่ากู้เหยารู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เมื่อตอนกลางวันเพิ่งจะเจอหน้าสามี ตอนบ่ายยังต้องทำงานกับเขาอีก เธอกังวลว่างานที่เธอรับผิดชอบได้รับส่งผลกระทบจากเขา กู้เหยาและบรรดาเพื่อนร่วมงานต่างไปรอที่ห้องประชุมกันล่วงหน้า พร้อมทั้งเตรียมเอกสารที่ต้องใช้มาจนครบ แต่ในใจยังรู้สึกระส่ำระส่าย “กู้เหยา.....” หลินเม่ยเข้ามาใกล้เธอ พลางกระซิบข้างหู : “ความตั้งใจทำงานของเธอ ทุกคนต่างรับรู้กันทั่ว อย่ากังวลไปเลย” กู้เหยาฝืนยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร หลินเม่ยเป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มเธอ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ปากหวานก้นเปรี้ยวคนหนึ่ง ดังนั้นงานส่วนใหญ่กู้เหยาเป็นคนรับผิดชอบ หลินเม่ยคอยช่วยเธอในเรื่องเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ส่วนเพื่อนร่วมงานชายอีกคนหนึ่งที่ชื่อ หวางเว่ยหมิง ก็เข้ามาข้างกู้เหยา : “กู้เหยา มีเธอเป็นหัวหน้ากลุ่มของเราคอยเตรียมข้อมูล ทุกอย่างต้องราบรื่น” กู้เหยาเอ่ยขึ้นว่า : “ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องรอบคอบไว้ก่อนจะดีกว่า” กู้เหยาเป็นผู้รับผิดชอบกลุ่มเล็กๆที่ทำหัวข้อนี้ เธอรับผิดชอบงานมากที่สุด เธอจึงกังวลมากกว่าใครเพื่อน อีกทั้งหัวข้อนี้เป็นหัวข้อแรกที่กู้เหยาเป็นคนรับผิดชอบหลังจากที่โม่ข่ายเข้ารับตำแหน่ง นอกจากเธอจะต้องมีผลงานในการทำงานแล้ว เธอยังอยากที่จะให้สามีของเธอประทับใจอีกด้วย ต่อไปต้องใช้ชีวิตร่วมกับโม่ข่าย จะต้องไม่ให้เขาดูถูกเธอได้ “ท่านประธาน......” ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครเอ่ยขึ้น สายตาของทุกคนหันมองไปที่ทางเข้าห้องประชุมทันที ไม่เว้นแม้แต่กู้เหยา เธอเงยหน้าขึ้นมอง เห็นโม่ข่ายเดินนำหน้าผู้ช่วยทั้ง 2 คนก้าวเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย ตอนทานข้าวกลางวัน โม่ข่ายใส่ชุดลำลอง แต่ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน สวมเสื้อสูทสีเทาเงินทับด้านนอก ผูกเนคไทสีฟ้าอ่อน ลักษณะท่าทางของเขายิ่งดูสุขุมเยือกเย็นมากขึ้น “สวัสดีครับ/คะ ท่านประธาน!” ทุกคนลุกขึ้นยืนกล่าวทักทายโม่ข่าย “เชิญทุกคนนั่งลงได้” โม่ข่ายพูดประโยคนี้เบาๆ พลางนั่งลงตรงที่นั่งของประธาน จากนั้นจึงส่งสัญญาณให้หลิวยงว่าเริ่มการประชุมได้ โม่ข่ายไม่ได้สนใจอะไรเธอมากนัก กู้เหยาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในใจที่รู้สึกเกร็งจึงผ่อนคลายลงบ้าง ความจริงแล้วตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ตอนเช้า ลักษณะท่าทางของเขาที่แสดงออกมาดูน่าเชื่อถือกว่าเธอสัยอีก กู้เหยาเป็นหัวหน้ากลุ่มผู้รับผิดชอบของหัวข้อนี้ เธอเริ่มการนำเสนอรายละเอียดต่อที่ประชุมอย่างเป็นธรรมชาติมาก เพราะว่าปกติเธอเป็นคนตั้งใจทำงานอยู่แล้ว และรายละเอียดส่วนมากเธอเป็นคนทำเอง ขณะที่เธอกำลังกล่าวต่อที่ประชุมท่ามกลางผู้บริหารระดับสูงที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันกับท่านประธานนั้น กู้เหยาไม่ได้แสดงออกถึงความตื่นเต้นใดๆเลย เธอไม่เพียงเก็บอาการได้มิดชิด แต่ยังวางท่าทางได้อย่างยอดเยี่ยมอีกด้วย เมื่อจบการนำเสนอ กู้เหยาได้รับเสียงปรบมือชื่นชมอย่างเกรียวกราว เธอจึงโค้งตัวแสดงความขอบคุณ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ไม่ห่าง ขณะที่เธอกำลังเงยหน้าขึ้น สายตาก็พลันปะทะเข้ากับสายตาของโม่ข่ายที่ทั้งลึกซึ้งและเข้าใจยาก เมื่อเห็นกู้เหยาสบตาด้วย โม่ข่ายจึงส่งยิ้มตอบให้เธอ นั่นเป็นรอยยิ้มที่แสดงความชื่นชมตามมารยาท เขาไม่ได้แสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา กู้เหยาจึงยิ้มตอบกลับไปตามมารยาทเช่นเดียวกัน เธอได้แสดงความสามารถในการทำงานของเธออกอย่างเต็มที่ ไม่ให้น้อยหน้าเขา เพราะว่าอยู่ในฐานะท่านประธาน โม่ข่ายจึงไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมามากนัก เขาดูเหมือนจะเป็นเทพที่ไว้เนื้อถือตัวตลอดเวลา ทำให้คนอื่นรู้สึกห่างเหิน ทุกคนต่างก็ต้องเกรงใจเขา แต่ว่าที่เตรียมพร้อมมาอย่างเต็มที่ ตามความเห็นส่วนตัว โม่ข่ายมั่นใจว่างานกลุ่มของพวกเขานั้น ครั้งนี้ถือว่าประสบความสำเร็จ ระหว่างที่ประชุม สมาชิกในกลุ่มต่างก็รู้สึกตื่นเต้นมาก จนเกือบลืมว่ามีผู้บริหารระดับสูงนั่งอยู่ด้วย พวกเขาเดินไปพูดไป มือของหวางเว่ยหมิงวางลงบนบ่าของกู้เหยา พลางกล่าวว่า : “กู้เหยา ถ้าครั้งนี้พวกเราได้ทำหัวข้อของบริษัทซิงฮุยนี่ คงเป็นเรื่องน่าภาคภูมิใจมากเลยนะ” กู้เหยาเองก็รู้สึกดีใจ ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจที่หยางเว่ยหมิงเข้ามาใกล้เธอ ได้แต่ยิ้มๆพยักหน้า : “ขอเพียงทุกคนร่วมแรงร่วมใจกัน ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้” “กู้เหยา!” ทันใดนั้นเสียงของโม่ข่ายดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้กู้เหยาหยุดตัวแข็งทื่อ หันกลับไปพูดอย่างสุภาพว่า : “ท่านประธานเรียกดิฉันหรือคะ?” “กู้เหยา คุณเป็นผู้รับผิดชอบกลุ่มที่เสนอเรื่องบริษัทซิงฮุย ท่านประธานต้องการคุยรายละเอียดกับคุณหน่อยคะ” ที่พูดอยู่ไม่ใช่โม่ข่าย แต่เป็นเหลียงฮุ่ยอี๋ที่อยู่ข้างๆเขา เหลียงฮุ่ยอี๋ทำงานให้กับโม่ข่ายมาหลายปีแล้ว แน่นอนเธอย่อมรู้ดีว่าใครว่าในใจเขาตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ท่านประธานใหญ่ถามหากู้เหยาเพื่อคุยเรื่องงาน สมาชิกคนอื่นๆในกลุ่มจึงรู้หน้าที่ทยอยขอตัวออกไปทำงานต่อ ปล่อยให้กู้เหยาอยู่กับโม่ข่ายตามลำพัง โม่ข่ายเดินเข้ามาใกล้กู้เหยา : “กู้เหยา.....” กู้เหยาถอยหลังออกไป 2 ก้าวตามสัญชาตญาณ ทิ้งระยะห่างระหว่างโม่ข่าย : “ท่านประธาน มีเรื่องอะไรพูดมาได้เลยคะ” โม่ข่ายเดินเข้าไปใกล้เธออีก : “เวลานี้ผมคือโม่ข่าย สามีของคุณ” กู้เหยาถอยหลังอีก พลางมองซ้ายมองขวา : “ท่านประธานคะ ตอนนี้เป็นเวลาทำงานนะคะ” ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนั้น โม่ข่ายขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาหลังกรอบแว่นสีทองนั้นหรี่ลง แสดงถึงความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่ด้วยความที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูจากที่บ้านมาเป็นอย่างดี เขาจึงไม่ได้แสดงความรู้สึกไม่พอใจออกมาได้เห็นง่ายๆ เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า : “กู้เหยา ถึงแม้ผมจะรู้ดีว่าคุณกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่พอเห็นเขาทำท่าสนิทสนมกับคุณ คนที่เป็นสามีอย่างผม รู้สึกอิจฉา” กู้เหยาคิดไม่ถึงเลยว่าโม่ข่ายจะพูดความรู้สึกที่แท้จริงของเขาออกมาต่อหน้าเธอแบบนี้ ใบหน้าของเธอรู้สึกร้อนและแดงขึ้น แล้วเธอก็อมยิ้มพลางกล่าวว่า : “ท่านประธานวางใจเถอะคะ เหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก” “ท่านประธาน?” ดวงตาหลังกรอบแว่นสีทองนั้นหรี่ลงอีกครั้ง โม่ข่ายโกรธขึ้นมาจริงๆแล้ว “ท่านประธานคะ ดิฉันยังมีงานต้องทำอีก ขอตัวก่อนนะคะ” กู้เหยาไม่รู้ตัวเลยว่าทำให้โม่ข่ายรู้สึกโกรธ เธอทิ้งท้ายไว้ด้วยประโยคนั้น แล้วรีบเดินจากไป โม่ข่ายมองตามกู้เหยาเข้าลิฟท์ไป สายตาที่เย็นชาก็กลับเป็นเหมือนเดิม “ท่านประธานคะ ยังมีเอกสารอีกหลายฉบับรอท่านพิจารณาอยู่คะ” เหลียงฮุ่ยอี๋เอ่ยปากเตือนเขาพอดี โม่ข่ายก้าวเท้าออกเดินไปทางห้องทำงาน แล้วทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งว่า : “พวกผู้หญิงนี่ชอบให้บังคับหรือยังไงกัน?” ......