ตอนที่ 8 เคารพเขาในฐานะแขก

ตอนที่ 8 เคารพเขาในฐานะแขก เหลียงฮุ่ยอี๋อึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบกลับไปว่า : สามปีที่ผ่านมานี้กู้เหยาต้องเผชิญกับประสบการณ์ที่แสนเจ็บปวดและการถูกทรยศมาอย่างโดดเดี่ยว ถ้าเธอไม่เข้มแข็งเอาซะเลย ก็คงแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นบ้าง” ขณะที่พูดอยู่ โม่ข่ายหยุดยืนแล้วหันหลับไปมองหน้าเธอ เหลียงฮุ่ยอี๋รีบเสริมขึ้นทันทีว่า : “แต่ว่าต่อไปเธอคงจะมีความสุขมากขึ้นที่มีคุณอยู่เคียงข้าง” ...... ห้องประชุมอยู่ที่ชั้น 23 แผนกธุรกิจอยู่ที่ชั้น 19 ลิฟท์จอดลงที่ชั้น 22 ประตูเปิดออก หม่าตันน่าที่อยู่แผนกลูกค้าสัมพันธ์เดินเข้ามา กู้เหยาไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ ถึงเธอจะยืนอยู่ข้างๆ กู้เหยาก็ไม่เอ่ยทักทายเธอ หม่าตันน่าเหล่มองกู้เหยาหนึ่งครั้ง แล้วยืนหันหน้าไปทางประตูลิฟท์ เชิดหน้าขึ้นพลางกล่าวว่า : “ ใครบางคน อย่าคิดว่าย้ายเมืองมาแล้ว จะไม่มีใครรู้เรื่องอื้อฉาวที่เคยเกิดขึ้นเมื่อก่อนนะ” กู้เหยาฟังแล้วก็ทำเป็นหูทวนลม ไม่อยากจะเสียแรงสนใจหม่าตันน่าที่ชอบหาเรื่องคนอื่นซักเท่าไหร่ ท่าทีที่กู้เหยาเมินเฉยต่อคำยั่วยุของหม่าตันน่านั้นทำให้หล่อนยิ่งหัวเสียมากขึ้นไปอีก หล่อนจึงหันกลับมองกู้เหยาทีหนึ่งพลางเอ่ยว่า : “กู้เหยา เธอคงไม่ได้ไม่รู้ใช่ไหมว่าท่านประธานแต่งงานแล้วน่ะ?” กู้เหยาอมยิ้มหน่อยๆ ถ้าเธอไม่รู้ว่าโม่ข่ายแต่งงานแล้ว แล้วจะมีใครรู้ล่ะ? หม่าตันน่าตั้งใจจะหว่านเสน่ห์ให้โม่ข่าย และมั่นใจว่ากู้เหยาก็ตั้งใจจะทำแบบนั้นเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงเอ่ยขึ้นว่า : “เช้านี้ท่านประธานให้ผู้ช่วยเหลียงส่งอีเมล์ภายในให้ทั่วทั้งบริษัทเพื่อประกาศว่าเขาแต่งงานแล้ว” วันนี้กู้เหยามัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องการประมูลของบริษัทซิงฮุย จนไม่ได้อ่านอีเมล์ เธอจึงยังไม่รู้เรื่องนี้ ตอนนี้ที่เธอรับรู้เรื่องนี้แล้ว ในใจพลันรู้สึกถึงความอบอุ่น โม่ข่ายบอกว่าเห็นผู้ชายคนอื่นใกล้ชิดเธอแล้ว เขารู้สึกอิจฉา แถมยังประกาศให้ทุกคนรับรู้ด้วยว่าตัวเองนั้นแต่งงานแล้ว จะได้หมดเรื่องสักที คิดถึงตอนนี้ ในใจกู้เหยารู้สึกปิติยินดี ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาโดยไม่รู้ตัว หม่าตันน่าไม่ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับโม่ข่ายทั้งหมด เช้านี้เมื่อเห็นอีเมล์เรื่องที่โม่ข่ายประกาศ รู้สึกใจหาย หลังจากที่เศร้าสร้อยอยู่ครึ่งวัน จึงอยากจะให้คนอื่นรู้สึกผิดหวังเหมือนตัวเองด้วย เมื่อคิดได้ดังนั้น ก็คิดถึงกู้เหยาขึ้นมาทันที เธออยากให้กู้เหยารู้สึกเสียใจเหมือนเธอบ้าง แต่หารู้ไม่ว่ากู้เหยาไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรเลยกับเรื่องนี้ จึงทำให้เธอรู้สึกโมโหขึ้นมา หม่าตันน่ากระทืบเท้าด้วยความโกรธ กัดฟันไปพลางครุ่นคิด ตอนนี้ยังทำอะไรกู้เหยาไม่ได้ แต่ว่าต้องมีสักวันที่เธอจะจัดการหล่อนให้ได้ ไม่ปล่อยให้กู้เหยาเชิดหน้าชูตาได้อยู่อย่างนี้หรอก ...... เป็นเพราะบทเรียนที่ได้จากเมื่อวาน วันนี้หลังจากกู้เหยาเลิกงาน เธอรีบกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด ไม่มัวแต่โอ้เอ้ หวังว่าจะทำกับข้าวให้เสร็จก่อนที่โม่ข่ายจะเลิกงาน ไม่ปล่อยให้เขาหิวโซแบบเมื่อวาน เธอกดโทรศัพท์โทรหาเขาตอนที่กำลังไปตลาดซื้อวัตถุดิบ ขณะที่กู้เหยากำลังโทรหาเขา โม่ข่ายกำลังประชุมอยู่กับผู้บริหารระดับสูง 2 -3 ท่าน เขายกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนในนั้นเงียบเสียง แล้วกดรับสาย : “มีอะไรครับ?” กู้เหยาบอกว่า : “ฉันอยู่ที่ตลาดคะ คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ?” โม่ข่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า : “ผมทานได้หมดครับ คุณอยากทำอะไรก็ตามสบายเลย” ขณะที่โม่ข่ายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เหลียวฮุ่ยอี๋และหลิงยองต่างอยู่ข้างๆเขา ทั้งสองได้ยินเขาพูดดังนั้นก็สบตากันโดยบังเอิญ ถ้าบอกว่าท่านประธานของพวกเขาคนนี้ไม่เลือกทานแล้วละก็ บนโลกนี้คงไม่มีใครเลือกทานอีกแล้วล่ะ เมื่อโม่ข่ายกลับมาถึงบ้าน กู้เหยากำลังชุลมุนอยู่ในครัว เธอผูกผ้ากันเปื้อนไว้ ผมยาวสีดำขลับม้วนเก็บไว้อย่างง่ายๆ เผยให้เห็นผิวสีขาวดุจกระเบื้องเคลือบที่ต้นคอ ในมือถือตะหลิวกำลังผัดอย่างออกรส เห็นท่าทางของเธอแบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพลักษณ์ของเธอในตอนทำงานที่ดูเอาจริงเอาจังมาก โม่ข่ายมองเธออยู่สักครู่แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องครัวพลางกล่าวว่า : “กู้เหยา ผมกลับมาแล้วครับ” กู้เหยาหันมาส่งยิ้มให้ : “คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ อาหารใกล้จะเสร็จแล้วคะ” โม่ข่ายยังคงยืนอยู่ที่เดิม : “กู้เหยา.....” กู้เหยายังคงไม่วางมือ พลางหันกลับมาถามเขาอีกว่า : “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” “ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ” โม่ข่ายทีแรกคิดจะบอกว่าเธอไม่ต้องรีบกลับบ้านมาทำกับข้าวให้เขาทานก็ได้ เขาให้คุณน้าแม่ครัวที่บ้านทำมาให้ก็เสร็จแล้ว แต่ในใจเขาก็คิดว่าได้ทานอาหารฝีมือภรรยาบ้างก็ดีเหมือนกัน ชีวิตครอบครัวที่เขาคิดเอาไว้คือ หลังเลิกงานกลับบ้านได้ทานอาหารร้อนๆฝีมือภรรยาทำ ไม่ใช่อะไรก็คอยแต่จะให้คุณน้าแม่บ้านเตรียมมาให้ กู้เหยาทำกับข้าว 3 อย่าง ต้มซุป 1 อย่าง มี ไก่ต้มหั่นเป็นชิ้น เนื้อผัดหัวหอม รากบัวทอด และต้มซุปหมูสับเห็ดเข็มทอง กลางวันเธอเห็นเขาชอบทานอาหารรสจืด กู้เหยาจึงเดาว่าเขาคงจะชอบอาหารรสไม่จัด จึงทำอาหารเหล่านี้ออกมาให้ โม่ข่ายเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว กับข้าววางพร้อมบนโต๊ะ เมื่อเห็นหัวหอมที่อยู่บนโต๊ะ เขาขมวดคิ้วแน่น แต่ก็รีบทำท่าทางกลับเป็นเหมือนปกติโดยกู้เหยาไม่ทันสังเกตเห็น กู้เหยาเริ่มที่ซุปก่อน เธอตักซุปให้เขา 1 ชามแล้วส่งให้ : “งานยุ่งมากทั้งวัน ดื่มซุปร้อนๆก่อนนะคะ” “ครับ” โม่ข่ายรับชามซุปมา ค่อยๆดื่มมันลงไป กู้เหยาคีบต้นหอมวางลงในชามของโม่ข่ายพลางกล่าวว่า : “ต้นหอมสดมากเลยนะคะ ทานเยอะๆนะคะ” “ครับ” กู้เหยาพยักหน้า แต่เขากลับไม่ทานมันในทันที แต่ค่อยๆดื่มน้ำซุปลงไปแทน เขาดื่มน้ำซุปหมดแล้ว ยังขอเติมอีก 1 ชาม และทานไก่ต้ม2-3ชิ้นพร้อมกับรากบัวจำนวนหนึ่ง แต่ไม่แตะต้องหัวหอมที่กู้เหยาคีบใส่ชามให้เลย กู้เหยาจึงรู้ได้ทันที เธอตักข้าวเข้าปากคำโตกินเอากินเอา ด้วยความรู้สึกเสียใจเล็กน้อย กู้เหยาไม่ได้พูดอะไรอีก โม่ข่ายก็ไม่ชอบพูดคุยเวลาทานอาหาร บรรยากาศตอนนี้ช่างเงียบเหงายิ่งนัก เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว โม่ข่ายรับผิดชอบเรื่องล้างจาน กู้เหยาก็ไม่ได้พูดอะไร เดินหันหลังกลับเข้าห้องไป เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอและโม่ข่ายยังไม่ได้ใกล้ชิดรู้ใจถึงขนาดนั้น แต่ว่าเมื่อเห็นเขาหลีกเลี่ยงอาหารที่เธอคีบให้ เธอยังอดรู้สึกเสียใจไม่ได้ แต่ว่าเมื่อลองกลับมาคิดดูดีดีแล้ว การแต่งงานของพวกเขาในครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากพื้นฐานของอารมณ์ความรู้สึกใดๆเลย มีเพียงทะเบียนสมรสที่เป็นหลักฐานการแต่งงานเท่านั้น ถึงแม้พวกเขาจะเป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่ทั้งคู่ต่างไม่เข้าใจกันเลย เธอจึงลืมนึกถึงอาหารที่คีบให้เขา เป็นเธอเองที่ไม่รอบคอบ หลังจากนี้เธอจะพยายามใช้ชีวิตร่วมกับเขาด้วยความเคารพให้เกียรติซึ่งกันและกัน จะไม่ละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของเขาอีก คิดได้ดังนั้น กู้เหยาก็ไม่ติดใจอะไรเรื่องอาหารที่คีบให้เขาอีก เธอเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้น เตรียมทบทวนรายละเอียดเล่มโครงการของบริษัทซิงฮุยอีกครั้ง วันศุกร์นี้ก็จะถึงวันเปิดประมูลแล้ว ทุกคนต่างเตรียมแผนรับมือกันมานาน ต้องให้เกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุด กู้เหยาเพิ่งจะหยิบเอกสารเปิดดู โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆก็ดังขึ้นทันที เมื่อกู้เหยาเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิท หลินเช่นเช่น โทรมา ก็รีบรับโทรศัพท์ หลินเช่นเช่นตะโกนเข้ามาในหูว่า : “ยัยบ๊อง เธอไปอยู่ไหนมา? ทำไมย้ายบ้านถึงไม่บอกฉันสักคำ? เธอทำให้ฉันตกใจแทบตายรู้บ้างไหม?” หลินเช่นเช่นเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมและมหาวิทยาลัยของกู้เหยา ตอนนั้นที่กู้เหยาถูกทิ้งไว้คนเดียว มีเพียงเธอเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน กู้เหยาตัดสินใจมาที่เจียงเป่ย หลินเช่นเช่นก็รีบตามมาพร้อมสัมภาระง่ายๆในกระเป๋าเดินทางทันที กู้เหยาหลีกหนีความวุ่นวายในเมืองหลวงมาอยู่ที่นี่ เธอเป็นห่วงกู้เหยาตัวคนเดียวอาจคิดทำอะไรโง่ๆ จึงมาอยู่เป็นเพื่อนกู้เหยาราว 2 เดือน รอให้กู้เหยาดำเนินชีวิตได้อย่างมั่นคงแล้ว เธอจะกลับไปอยู่เมืองหลวงตามเดิม