ตอนที่ 9 เพื่อนสนิทของเธอ

ตอนที่ 9 เพื่อนสนิทของเธอ แต่ว่าเมื่อเร็วๆนี้เธอรู้สึกว่าเจียงเป่ยเป็นเมืองใหญ่เมืองหนึ่งที่น่าอยู่ทีเดียว หลังจากที่หลินเช่นเช่นและกู้เหยาตั้งรกรากเรียบร้อย ทั้งสองคนจึงเอาเงินที่ติดตัวมาทั้งหมดลงทุนเปิดสตูดิโองานแต่งงาน เป็นเพราะกู้เหยาต้องการเงิน เธอบอกไปตามตรงว่าเธอไม่อยากพึ่งพาลูกค้าที่เป็นคู่รักแค่เพียงอย่างเดียว มีเพียงเงินเท่านั้นเธอจึงรู้สึกปลอดภัย เธอต้องการทำงานที่มีรายได้มาก จึงมาสมัครงานที่บริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยีแห่งนี้ ดังนั้นเธอจึงลงเงินแค่เพียงอย่างเดียว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับการบริหารร้าน แต่หลินเช่นเช่นเองรู้ว่า นี่เป็นแค่เพียงหนึ่งในเหตุผลของเธอเท่านั้น เหตุผลจริงๆของกู้เหยาเองคือเธอไม่อยากหยิบพู่กันขึ้นมาวาดภาพงานแต่งงานบนกระดาษอีก ดังนั้นกู้เหยาจึงเลือกทำงานที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องวาดภาพอีกเลย นั่นคือกู้เหยาที่ซ่อนความเจ็บปวดไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ จนกระทั่งวันนี้ยังไม่มีใครสามารถรักษาบาดแผลในใจของเธอได้เลย ต่อหน้าหลินเช่นเช่น กู้เหยาไม่มีเรื่องปิดบังเธอ ตอนแรกที่นัดกับโม่ข่าย ก็เป็นหลินเช่นเช่นนี่แหละที่วางแผนเอาไว้ให้ เธอคิดว่าสุดสัปดาห์นี้จะนัดหลินเช่นเช่นออกมา บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการแต่งงานของเธอกับโม่ข่าย ใครจะไปนึกว่าหลินเช่นเช่นจะมาตามหาเธอที่บ้านที่เธอเคยเช่าอยู่ กู้เหยาฟังอย่างเงียบๆ รอจนหลินเช่นเช่นพูดจบ จึงตอบเสียงเบาๆว่า : “เช่นเช่น เธออย่ากังวลไปเลย ฉันสบายดี งานของซิงฮุยจะจบลงวันศุกร์นี้แล้ว วันหยุดนี้ฉันจะนัดเลี้ยงข้าวเธอสักหน่อย” หลินเช่นเช่นตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ : “เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอแทบตาย เธอคิดหรือว่าเลี้ยงข้าวฉันแค่มื้อเดียวจะชดเชยความรู้สึกของฉันได้ห๊ะ?” กู้เหยารู้ดีว่าหลินเช่นเช่นเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี เธอจึงอดขำออกไม่ได้ : “ถ้างั้นฉันไปนอนเป็นเพื่อนเธอคืนหนึ่งดีไหม?” ขณะที่กู้เหยากำลังพูดประโยคนี้ โม่ข่ายเปิดประตูเข้ามาพอดี เขาชะงักหยุดก้าวขา ในใจเขารู้ชัดเจนว่ากู้เหยากำลังคุยกับใครอยู่ อย่าคิดว่ากู้เหยาปกติจะมีรอยยิ้มอันอบอุ่น ดูเป็นมิตรกับทุกคน แท้จริงแล้วคนที่เธอสนิทใจด้วยมากที่สุดนั่นคือ หลินเช่นเช่น เพียงคนเดียว เรื่องเหล่านี้โม่ข่ายเองรู้ดี แต่ว่ากู้เหยาไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องนี้ เธอปิดช่องไมโครโฟนที่โทรศัพท์ พูดเสียงเบาว่า : “นี่คือเพื่อนผู้หญิงของฉันเองคะ” ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร แต่ขึ้นชื่อว่าสามีภรรยาแล้ว เธอไม่อาจทำเรื่องให้โม่ข่ายรู้สึก “อิจฉา” ได้อีก โม่ข่ายพยักหน้า ไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วจึงค่อยๆถอยหลังเดินออกไป ปล่อยให้กู้เหยามีเวลาคุยส่วนตัว แต่ว่ากู้เหยากลับคิดว่าโม่ข่ายไม่เชื่อเธอ เธอจึงยิ้มมุมปากให้เขา แต่เขาอาจเข้าใจผิดว่าเธอยิ้มโปรยเสน่ห์ให้เขาก็ได้ “กู้เหยา.....กู้เหยา.....” เธอไม่ได้ยินกู้เหยาพูดอะไร หลินเช่นเช่นที่ปลายสายจึงตะโกนขึ้นมาอีกว่า : “เธอบอกที่อยู่มาเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปหา” กู้เหยารู้ว่าหลินเช่นเช่นเป็นห่วงเธอ ถ้าวันนี้ไม่ให้หลินเช่นเช่นเจอหน้าเธอ มีหวังหล่อนจะต้องไปแจ้งความตามหาคนหายแน่ กู้เหยายิ้มอย่างอบอุ่น : “เธออย่าโวยวายไปเลย ฉันไปหาเธอเองดีกว่า” หลังจากวางสาย กู้เหยาก็จัดของเฉพาะที่จำเป็นอยู่ครู่หนึ่ง เตรียมจะไปค้างคืนกับหลินเช่นเช่น 1 คืน เพื่อที่จะเล่าเรื่องการจดทะเบียนสมรสให้เธอได้ฟัง เธอเคาะประตูห้องอ่านหนังสือ ได้ยินเสียงโม่ข่ายแล้วจึงผลักประตูเข้าไป : “โม่ข่ายคะ คืนนี้ฉันขอไปนอนบ้านหลินเช่นเช่น 1 คืนนะคะ” โม่ข่ายรีบลุกขึ้น : “ให้ผมไปส่งคุณนะครับ” กู้เหยาส่ายหน้า : “อย่าลำบากเลยคะ” โม่ข่ายมองเธออย่างสนใจ : “ดึกมากแล้ว ผมไม่สบายใจที่คุณจะออกไปคนเดียว” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นมาก บอกออกมาตามตรง ทำให้กู้เหยาปฏิเสธไม่ได้ รถยนต์ของโม่ข่ายยี่ห้อ Land Rover cross country สำหรับคนอย่างเขานับว่าราคาไม่แพงมาก แต่ภายในกว้างขวางสะดวกสบาย โม่ข่ายขับรถด้วยความระมัดระวังอย่างมาก ไม่ว่าเขาจะนั่งคนเดียวหรือมีคนอื่นโดยสารไปด้วย โม่ข่ายถามทางกับกู้เหยา หลังจากกู้เหยาบอกทางให้แล้ว ทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก พวกเขาใช้เวลาเกือบ 1 ชั่วโมงจึงมาถึงที่หมาย กู้เหยาบอกขอบคุณเขาแล้วจึงเปิดประตูรถออกไป โม่ข่ายกลับยื่นมือออกมาคว้าเธอเอาไว้ “กู้เหยาครับ.....” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและอ่อนโยน เรียกชื่อเธอได้อย่างน่าฟัง กู้เหยามองที่มือของเขาครั้งหนึ่ง แล้วเงยหน้าสบตาเขาพลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เขาปล่อยมือเธอลง พูดด้วยความอึดอัดใจว่า : “คุณโกรธผมหรือเปล่า?” กู้เหยายิ้ม : “ทำไมฉันต้องโกรธคุณด้วยล่ะคะ?” โม่ข่าย : “......” กู้เหยาผลักประตูลงจากรถไป ยืนรออยู่ที่ข้างรถ : “คุณรีบกลับไปเถอะคะ ขับรถดีดีนะคะ” โม่ข่ายพยักหน้า เคลื่อนรถออกไป เธอมองดูเขาขับรถออกไปไกลระยะหนึ่งแล้ว กู้เหยาจึงหันหลังกลับเดินเข้าไปในชุมชนที่หลินเช่นเช่นอาศัยอยู่ ตอนที่เพิ่งมาถึงเมืองเจียงเป่ย กู้เหยาและหลินเช่นเช่นพักอยู่ด้วยกัน พวกเขาเช่าห้องชุดที่มี 2 ห้องนอนและ 1 ห้องนั่งเล่น ต่อมากู้เหยาได้งานที่บริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยี เธอจึงเช่าบ้านอยู่ใกล้ที่ทำงาน หลังจากที่กู้เหยาย้ายออกไป หลินเช่นเช่นยังคงอยู่ที่นี่ เธอยังคงทิ้งห้องว่างไว้ให้กู้เหยา หลินเช่นเช่นคิดว่ากู้เหยาจะได้กลับมาที่นี่ได้ตลอดเวลา เมื่อเห็นกู้เหยาปรากฏกายตรงหน้าเธอ หลินเช่นเช่นมทำเป็นไม่อยากสนใจเธอ มือถือไอแพดตั้งใจดูละครอย่างออกรส หลินเช่นเช่นไม่สนใจใคร แต่มี “คน” สนใจกู้เหยา สุนับฮิโรมิที่ขนปุยราวกับหิมะเข้ามาคลอเคลียที่ขาของกู้เหยา มันทั้งเลียและกระดิกหาง แสดงถึงความดีใจมาก กู้เหยาลูบหัวมันและอุ้มมันขึ้นมา : “เหมียนเหมียน คิดถึงแม่ไหมจ้ะ?” เหมียนเหมียนเห่า 2 ครั้ง แนบตัวลงในอ้อมแขนของกู้เหยา แสดงออกถึงความคิดถึงแม่คนนี้อย่างมาก หลินเช่นเช่นมองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ : “เหมียนเหมียน แกนี่มันกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาจริงๆเลย! ถึงแกจะเป็น”ลูกคนโปรด”ของหล่อน แต่ฉันเลี้ยงแกมากกว่าที่หล่อนเลี้ยงนะยะ แกไม่รักฉันก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องมาทำเป็นประจบประแจงแม่แกต่อหน้าฉันหรอก” กู้เหยาอุ้มเหมียนเหมียนเข้าไปนั่งใกล้ๆหลินเช่นเช่น ตั้งใจเอ่ยขึ้นว่า : “เหมียนเหมียนเป็นสุนัขที่ฉลาดมาก รู้ว่าใครเป็นแม่คนแรกและคนรอง” “ฉันเป็นแม่คนรองงั้นหรือ?” หลินเช่นเช่นวางไอแพดลงอย่างจัง ดึงแขนกู้เหยาหยอกๆ “ระวังให้ดีเถอะ ฉันจะวางยาพิษ”ลูกสาว”เธอ” กู้เหยายังไม่ทันพูดอะไร เหมียนเหมียนก็เห่าขึ้นหลายครั้ง ราวกับบอกว่าไม่พอใจที่หลินเช่นเช่นพูดแบบนั้น เห็นเหมียนเหมียนที่ช่างน่ารัก กู้เหยารู้สึกมีความสุขมาก ยกเหมียนเหมียนขึ้นมาถูกับใบหน้าพลางกล่าวว่า : “ยังไงซะลูกสาวของฉัน ก็ช่างอ้อนที่สุด” หลินเช่นเช่นมองค้อนกู้เหยาครั้งหนึ่ง : “อยากมีลูกสาว ก็หาผู้ชายแต่งงานด้วยสิยะ อยากจะมีลูกกี่คนก็เชิญเลย” กู้เหยามองหลินเช่นเช่น ทันใดนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า : “เช่นเช่น ฉันจดทะเบียนสมรสแล้วนะ” “เธอพูดใหม่อีกทีสิ!” หลินเช่นเช่นชี้ไปที่ประตู แต่ว่าเธอรู้ตัวทันทีว่ากู้เหยาคงไม่พูดเล่นกับเธอเรื่องนี้แน่ เธออ้าปากค้างจนแทบจะกลืนไข่ลงไปได้ จากนั้นสักครู่เธอถึงจะพูดต่อ “เหยาเหยา ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” กู้เหยาบอกว่า : “ก็คนที่เธอแนะนำให้ครั้งที่แล้วไงล่ะ เขาชื่อโม่ข่ายไง” “โม่ข่าย?” หลินเช่นเช่นเกาหัวแล้วเกาอีก พยายามนึกชื่อนี้ให้ออก เธอคิดอยู่นานยังไงก็ไม่คุ้นเลยชื่อนี้ “คนที่ฉันแนะนำให้เธอ ไม่มีใครเลยที่ชื่อ โม่ข่ายนะ”