ตอนที่ 10 โชคดี

ตอนที่ 10 โชคดี ได้ยินหลินเช่นเช่นพูดดังนั้น ในใจของกู้เหยาก็พลันตกใจ รีบหวนกลับไปนึกถึงวันที่เธอนัดบอดเจอกับเขา วันนั้นโม่ข่ายเดินตรงเข้ามาหาเธอ เธอไม่น่าจะเข้าใจผิด “เหยาเหยา.....” หลินเช่นเช่นจับมือกู้เหยาอย่างตื่นเต้น “เธอรีบเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น?” เธอเป็นห่วงกู้เหยาคนนี้ว่าจะถูกใครหลอกเอาหรือเปล่า กู้เหยาเอาเรื่องที่จดทะเบียนสมรสและเรื่องที่โม่ข่ายเป็นประธานคนใหม่ของบริษัทเธอเล่ารายละเอียดให้หล่อนฟังทั้งหมด หลินเช่นเช่นฟังแล้วทำตาโตเท่าไข่มุกรีบลุกขึ้นทันที : “กู้เหยา เธอว่าจะควรจะพูดกับเธอยังไงดี?” หลินเช่นเช่นรีบหยิบไอแพดขึ้นที่วางข้างๆขึ้นมาทันที แล้วเปิดหน้าอินเตอร์เน็ตค้นหาชื่อโม่ข่ายประธานของบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยี พลางพูดว่า : “ฉันว่าอีตาโม่ข่ายอะไรนั่น จะต้องเป็นตาแก่หัวล้าน พุงพลุ้ยแน่ๆ มาคู่ควรกับเธอที่สวยขนาดนี้ได้หรือ......” พูดยังไม่ทันขาดคำ หลินเช่นเช่นก็นิ่งอึ้งไปเพราะเห็นภาพบนอินเตอร์เน็ต ถึงแม้ภาพที่เห็นในอินเตอร์เน็ตมีเพียง 2 ภาพเกี่ยวกับโม่ข่ายเข้ารับตำแหน่งในวันนั้น แต่ว่านั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาได้อย่างชัดเจน หลินเช่นเช่นดูตื่นเต้นมาก : “นี่เธอ ช่วยตบหน้าฉันทีสิ ฉันจะได้ตื่นขึ้นจากความฝันสักที” กู้เหยาได้ยินดังนั้นก็เอามือตบไหล่หลินเช่นเช่นพลางกล่าวว่า : “คนนี้นะแหละที่เธอเห็นนั่นแหละ” หลินเช่นเช่นดีใจจนเนื้อเต้น : “ผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ ที่สำคัญตำแหน่งหน้าที่การงานก็ดูดีเสียด้วย เป็นสามีของเธอ เหยาเหยาเธอลำบากมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาโชคดีสักทีนะ?” กู้เหยาไม่มีกะจิตกะใจจะพูดเล่นกับหลินเช่นเช่น ถามต่อว่า : “เมื่อกี้เธอบอกว่าโม่ข่ายไม่ใช่เธอเป็นคนแนะนำมาหรือ?” หลินเช่นเช่นตอบว่า : “ความจริงก็ไม่ใช่ฉันแนะนำโดยตรงหรอก เป็นลูกค้าคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ห้องข้างๆ เขาบอกฉันว่ามีผู้ชายคนหนึ่งโปรไฟล์ดีอยู่ ฉันฟังแล้วก็เลยคิดถึงเธอขึ้นมา ดังนั้น.....” กู้เหยาจับผนังพิงโซฟากระแทกไปทางหลินเช่นเช่นพลางพูดว่า : “ตกลงเธอมัวแต่ห่วงว่าฉันจะขายไม่ออกแค่นั้นเนี่ยนะ” “ไม่ใช่กลัวว่าเธอจะขายไม่ออก แต่ว่าฉันกลัวว่าเธอจะไม่ยอมแต่งงานนะสิ” หลินเช่นเช่นกอดกู้เหยาในทันที เธอรู้สึกดีใจปนเสียใจในคราวเดียวกัน “เหยาเหยา เธอจะต้องมีความสุขมากกว่าใครเพื่อน ทิ้งคนพวกนั้นไปซะเถอะ” กู้เหยาตบไหล่หลินเช่นเช่นเบาๆ กล่าวอย่างอบอุ่นว่า : “เช่นเช่น เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ฉันไม่เอาห่วงมาผูกคอเพิ่มหรอก ทำให้ตัวเองลำบากเปล่าๆ ฉันจะได้มีชีวิตที่มีความสุขเสียที ไม่ใช่เพื่อโยนคนเหล่านั้นทิ้งไป แต่ฉันทำเพื่อตัวเอง” กู้เหยาคิดได้แบบนี้ หลินเช่นเช่นรู้สึกสบายใจอย่างมาก เธอรีบตรงไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมา 2 กระป๋อง : “เหยาเหยา ขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตใหม่! ต่อไปมีแต่ความสุขและความสุขเท่านั้น ถ้าเกิดว่าอีตาโม่ข่ายอะไรนั่นกล้ารังแกเธอละก็ มีฉันอยู่ เธอไม่ต้องกลัว” พูดถึงโม่ข่ายขึ้นมา กู้เหยารู้สึกภูมิใจอย่างมาก สายตาส่อแววประกายอันหวานซึ้ง : “ถึงแม้พวกเราไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก แต่ว่าฉันเชื่อว่าด้วยตัวตนของคนคนนี้ ฉันเชื่อว่าพวกเราน่าจะไปด้วยกันได้ดี” คืนนี้ กู้เหยาและหลินเช่นเช่นคุยกันอยู่นาน คุยกันจนฟ้าเริ่มสางแล้วก็ยังคุยไม่จบ แต่ว่าหลังจากคุยกันมาตลอดทั้งคืน หลินเช่นเช่นก็ยกภูเขาออกจากอกได้แล้ว กู้เหยายินดีเปิดใจยอมรับคนอื่น นั่นเป็นเรื่องที่ดีมาก ...... ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน กู้เหยายังต้องตื่นแต่เช้าเตรียมตัวไปทำงาน สำหรับงานแล้ว เธอถือเป็นเรื่องสำคัญมากกว่าสิ่งอื่นใด ถึงจะเหนื่อยแต่เธอก็ไม่ยอมเสียงานไปเด็ดขาด ตอนกลางวัน โม่ข่ายรอกู้เหยามาทานอาหารกลางวันพร้อมกัน เขาเห็นท่าทางกู้เหยาสโลสเล เมื่อทานอาหารอิ่มแล้วจึงกล่าวด้วยความเป็นห่วงว่า : “กู้เหยา ที่นี่มีห้องไว้พักผ่อนด้วยนะ คุณไปพักสัก 1 ชั่วโมงก่อนดีไหมครับ” กู้เหยาอ้าปากกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรคะ แต่ท่าทีของโม่ข่ายที่เป็นห่วงเธออย่างมาก เธอจึงไม่กล้าพูดอะไรออกไป ถึงแม้ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่สามีของเธอ โม่ข่ายก็ปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองเต็มที่ เขาเป็นห่วงเธอจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าไม่มีความพร้อมที่จะทำงาน ประสิทธิภาพในการทำงานย่อมลดลง กู้เหยาเข้าใจเหตุผลข้อดีเป็นอย่างดี ห้องพักอยู่ข้างๆห้องหมายเลข 1808 ตกแต่งเอาไว้ค่อนข้างใหม่และเรียบง่าย ให้ความรู้สึกสบายมาก โม่ข่ายดึงผ้าม่านในห้องปิดลง บรรยากาศภายในห้องจึงมืดสลัว ทำให้กู้เหยารู้สึกง่วงนอนขึ้นมาทันที โม่ข่ายเดินกลับมาที่ข้างเตียงนั่งลง ดึงผ้าห่มห่มให้กู้เหยาเรียบร้อย : “นอนเถอะครับ ถึงเวลาแล้วผมจะปลุกเอง” โม่ข่ายพยายามเบิกตากว้างไว้ : “คุณไม่พักหน่อยหรือคะ?” โม่ข่ายบอกว่า : “เมื่อคืนผมหลับสนิทเลยครับ วันนี้เลยไม่ค่อยง่วง” “อืม” กู้เหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง นอนอยู่บนเตียงไม่นานก็หลับไป โม่ข่ายนั่งอยู่ข้างๆเตียงไม่ไปไหน สายตาทั้งคู่กวาดมองมาที่กู้เหยาอย่างพินิจพิจารณา ในสายตาของโม่ข่าย กู้เหยาไม่ใช่ผู้หญิงฉาบฉวย แต่เป็นผู้หญิงที่ยิ่งมองยิ่งสวย คิ้วของเธอราวกับภาพวาด ขนตายาว นัยน์ตาทั้งสองคมเข้ม ผิวราวกับหยกสีขาว รูปร่างสมสัดส่วน ปกติดูเหมือนเป็นคนอ่อนโยน แต่ว่าเป็นคนดื้อรั้นใจแข็ง ก็เพราะเธอดูเหมือนจะเป็นคนอ่อนโยน แต่จริงๆแล้วเป็นคนค่อนข้างใจแข็งและดื้อรั้น มีเสน่ห์ในสายตาของเขา ทำให้เขารู้สึกว่าหากได้ใช้ชีวิตร่วมกับเธอคงจะดีไม่น้อย กู้เหยานอนหลับอย่างสบายใจ เพราะเชื่อว่าโม่ข่ายจะปลุกเธอเมื่อถึงเวลา หารู้ไม่ว่าตื่นมาอีกทีฟ้าก็มืดลงแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันเปิดประมูลของบริษัทซิงฮุยแล้ว ตัวเธอกำลังทำเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี่ย กู้เหยารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที เธอกัดริมฝีปากแล้วกัดอีก มองโม่ข่ายด้วยความโมโห โม่ข่ายกลับทำหน้าเฉยๆ : “ผมให้ผู้ช่วยเหลียงยื่นใบลาแทนคุณแล้ว เรื่องงานบริษัทซิงฮุยพวกคุณเตรียมได้ยอดเยี่ยม คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ” กู้เหยาโกรธแทบตาย แต่ท่านประธานใหญ่สั่งการลงไปแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลจะโกรธต่อไปอีก แต่ว่าใช่ว่าเธอจะยอมง่ายๆแบบนี้ จึงเสริมขึ้นว่า : “คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ” ในชีวิตของเธอ กู้เหยาเป็นคนพูดจาดีมาก แต่สำหรับเรื่องงาน เธอค่อนข้างเคร่งครัดและเอาจริงเอาจังมาก โม่ข่ายพยักหน้า : “งั้นเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะครับ” กู้เหยาหันกลับเดินไปทางประตู พลางพึมพำกับตัวเองว่า : “ผู้ชายชอบโกหกทุกคนเลยหรือ?” ได้ยินคำพูดของกู้เหยา โม่ข่ายรู้สึกผิด เขาอยากจะอธิบายต่อ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ที่จริงเขาแค่เห็นว่ากู้เหยาเหนื่อยเกินไปจึงอยากให้เธอพักผ่อนสักหน่อย แต่มันกลายเป็นว่าเขาเชื่อถือไม่ได้ ...... วันที่บริษัทซิงฮุยประกาศจนถึงวันที่เปิดประมูลมีระยะเวลาราวครึ่งเดือน บริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยีได้รับชัยชนะในการแข่งขันครั้งนี้เป็นที่แน่นอนแล้ว เพื่อที่จะตอบแทนรางวัลให้กับทุกคน ผู้ช่วยเหลียงส่งอีเมล์ภายในเป็นทางการภายใต้คำสั่งของท่านประธานว่า สุดสัปดาห์นี้ก็คือพรุ่งนี้ทางบริษัทจะออกค่าใช้จ่ายให้พนักงานทุกคนไปเที่ยวพักผ่อนที่รีสอร์ตปี้ห่าย ได้ฟังข่าวดีนี้ พนักงานทุกคนต่างตื่นเต้นดีใจเป็นการใหญ่ รีสอร์ตปี้ห่ายเป็นสถานที่พักผ่อนชั้นเลิศของกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียน ประกอบไปด้วยห้องพักสำหรับแขก เขตสนามกอล์ฟ บ่อน้ำร้อนธรรมชาติ และสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อการพักผ่อนอื่นๆ เล่ากันว่าค่าห้องพักที่นี่แพงมากจนคนธรรมดาๆไม่กล้ามา แขกที่เคยมาพักล้วนเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยมากและเป็นประมุขของแต่ละประเทศ นอกจากพนักงานของบริษัทในเครือเซิ่งเทียนแล้ว ไม่เคยมีพนักงานของบริษัทใดเข้ามาใช้บริการที่หรูหราอย่างนี้มาก่อน