ตอนที่ 11 ท่านประธานจะมาไหม

ตอนที่ 11 ท่านประธานจะมาไหม ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นดีใจอยู่ ก็ไม่ลืมนึกถึงประธานใหญ่ของพวกเขา ณ ขณะนั้นประเด็นที่น่าสนใจของทุกคนกลายเป็นกิจกรรมในครั้งนี้ท่านประธานจะเข้าร่วมด้วยหรือไม่ ขณะที่ทุกคนกำลังคิดถึงเรื่องนี้กันอยู่ ในใจของกู้เหยาก็คิดถึงโม่ข่าย อาทิตย์นี้เขาออกไปทำงานต่างจังหวัด เธอไม่ได้เจอเขาหลายวันแล้ว เขาจะกลับมาเมื่อไหร่นะ? ถึงแม้ทุกคืนเขาจะโทรกลับมาหาเธอ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขายังไม่ถึงขั้นเล่าให้กันฟังหมดทุกเรื่อง หลายครั้งที่ปลายสายทั้งสองคนไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ครั้งนี้ มีคนเสนอกิจกรรมที่จะไปเที่ยวกันขึ้นมาอันหนึ่ง ทายกันว่าท่านประธานจะไปร่วมกิจกรรมครั้งนี้หรือไม่ ทุกคนที่ทายต้องมัดจำ 500 บาท 500 บาทไม่พอ ตอนนี้หลายคนสนใจกันอย่างมาก แผนกด้านในมีหลายสิบคนวางมัดจำแล้ว ไม่หรือไม่ไปคะแนนใกล้เคียงกันอยู่ หลินเม่ยและหวางเว่ยหมิงวิ่งเข้ามาหากู้เหยาพร้อมกัน ถามด้วยความกะตือรือล้นว่า : “กู้เหยา เธอจะเล่นด้วยไหม?” กู้เหยาวิเคราะห์อย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง ถึงแม้ท่าทางของโม่ข่ายจะดูนิ่งเฉย แต่ว่านี่เป็นกิจกรรมใหญ่ของบริษัทครั้งแรกหลังจากที่เขาเข้ามารับตำแหน่ง อีกอย่างไปสถานที่ที่หรูหราขนาดนั้น เขาคงต้องมอบหมายให้ผู้ช่วยเหลียงจัดการแล้ว เธอจึงลงความเห็นว่าโม่ข่ายไปร่วมกิจกรรมเหมือนกับหลินเม่ย เมื่อถึงเวลาใกล้เลิกงาน กู้เหยารับสายของโม่ข่าย จึงรู้ว่าเขากลับมาแล้ว ดังนั้นก่อนที่กู้เหยาจะถึงบ้าน เธอแวะไปซื้อกับข้าวที่ตลาดก่อน นอกจากวัตถุดิบสำหรับทำกับข้าวแล้วเธอยังซื้อของใช้เล็กๆน้อยๆและขนมสำหรับไปเที่ยวพรุ่งนี้ด้วย เมื่อกลับถึงบ้านแล้ว โม่ข่ายยังอยู่ในห้องหนังสือ กู้เหยากล่าวทักทายเขาก่อน แล้วจึงเข้าครัวไปเตรียมอาหาร ขณะทานข้าว โม่ข่ายยังคงเงียบเช่นเคย ท่าทางในการทานอาหารดูสง่างาม กู้เหยาแอบมองเขาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายจึงรวบรวมความกล้าถามขึ้น : “โม่ข่ายคะ พรุ่งนี้คุณจะไปร่วมกิจกรรมของบริษัทด้วยไหมคะ?” โม่ข่ายราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เธอถาม ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวต่อ เขาไม่ตอบ กู้เหยาจึงรู้สึกอึดอัด ก้มหน้าทานข้าวต่อไป หลังจากนั้นไม่นาน โม่ข่ายวางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปาก ตอบคำถามของเธอว่า : “ผมไม่ค่อยถนัดกิจกรรมพวกนั้น” โม่ข่ายไม่บอกออกมาตรงๆว่าไม่ไป แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาตีความได้ว่าเขาไม่ไป “อืม” กู้เหยาตอบรับเสียงเบา ในน้ำเสียงนั้นซ่อนความผิดหวังเอาไว้ด้วย “ทำไมหรือครับ? คุณอยากให้ผมไปด้วยหรือ?” เห็นกู้เหยาทำท่าผิดหวัง โม่ข่ายจึงเอ่ยประโยคนั้นออกมาทันที กู้เหยาเกาศีรษะยิ้มเจื่อนๆ ในใจขุ่นมัวคิดว่า คุณไปหรือไม่ไปก็ไม่สำคัญหรอก ที่ฉันเสียดายก็คือเงินมัดจำที่วางไปแล้ว 500 บาทต่างหาก ภายใต้แสงสว่างจากโคมไฟ โม่ข่ายเลิกคิ้วอย่างสงสัย ที่แท้เธออยากให้เขาไปด้วย คนที่เป็นสามีอย่างเขา เขาออกไปสูบบุหรี่ซักรอบหนึ่งดีกว่า ...... วันต่อมา กู้เหยาตื่นแต่เช้า แต่ว่าโม่ข่ายตื่นเช้ากว่าเธอเสียอีก พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกันและใช้เวลาร่วมกัน ไม่ว่าเธอจะตื่นเช้าขนาดไหน ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาโม่ข่ายก็มักจะใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว นั่งอ่านหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจและการเงินอยู่ที่ริมหน้าต่าง บางครั้งกู้เหยารู้สึกว่าโม่ข่ายค่อนข้างล้าสมัยหน่อย รูปแบบการใช้ชีวิตของเขาทำให้คนอื่นขนลุก ทุกวันเขาจะใช้เวลาอ่านหนังสือพิมพ์แบบรีบเร่ง และไม่อ่านข่าวจากทางอินเตอร์เน็ต “ตื่นแล้วหรือครับ!” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ “อืม อรุณสวัสดิ์คะ!” กู้เหยามองเขา และยังคงจ้องมองเขาอยู่ตลอด วันนี้เขาสวมชุดลำลองสีขาวทั้งตัว นั่งเงียบๆอยู่คนเดียวที่โซฟาข้างหน้าต่าง ขาเรียวยาวของเขากำลังไขว่ห้างอยู่ แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาบนตัวเขาจางๆ ทำให้เขาดูเหมือนมีออร่า ผู้ชายคนนี้ราวกับไม่ใช่คน แต่เป็นผลงานศิลปะที่หายากชิ้นหนึ่งในโลกนี้ สวยงามจนทำให้ใครก็ตามที่เห็นจะเอาเขาไปซ่อนเอาไว้ กู้เหยาที่แสบตาดึงดูดความสนใจของโม่ข่าย แต่ว่าเขาไม่ได้สนใจเธอเลย แถมยังพลิกดูหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือด้วยทีท่าสงบนิ่ง การปรากฏกายของเขาดึงดูดสายตาของผู้หญิงได้นับไม่ถ้วน นั่นอาจจะทำให้เขารู้สึกไม่ชอบ แต่ว่ากู้เหยายังคงจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น เขาก็ไม่ได้รำคาญอะไรเธอ ผ่านไปครู่หนึ่ง สายตาของกู้เหยายังคงไม่ไปไหน เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ : “ไม่ไปร่วมกิจกรรมบริษัทแล้วหรือครับ?” “ถ้าคุณไม่พูด ฉันเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย” กู้เหยายิ้มอย่างเขินๆ หาข้อแก้ตัวไปเรื่อย เดิมเธอกำลังคิดว่า ผลงานศิลปะของโม่ข่ายชิ้นนี้ ถ้าเอาไปประมูลจะต้องขายได้ราคาสูงแน่เลย น้ำเสียงของโม่ข่ายที่เย็นชาปลุกเธอจากภวังค์ ..... บริษัทเช่ารถบัสขนาด 50 ที่นั่งให้พนักงานจำนวน 2 คันเพื่อไปเที่ยวดินแดนศักดิ์สิทธิ์รีสอร์ทปี้ห่าย ขณะที่แผนกดูแลกำลังนับจำนวนคนอยู่ สายตาของทุกคนมัวหันซ้ายหันขวาสอดส่อง มองหาว่าตกลงท่านประธานมาด้วยหรือไม่? หลินเม่ยที่อยู่ข้างๆกู้เหยาพูดว่า : “สวรรค์โปรดเมตตาลูกด้วย ท่านประธานจะต้องมา ต้องมา” กู้เหยาหลุดปากออกมาว่า : “เขาคงไม่มาหรอก” หลินเม่ยถลึงตามองกู้เหยา : “เธอรู้ได้อย่างไร?” กู้เหยาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองปากพล่อย รีบเสริมว่า : “ท่านประธานปกติเป็นคนตรงต่อเวลามาก วันนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา คงไม่มาแล้วล่ะ” หลินเม่ยคอตกด้วยความผิดหวัง ข้างๆได้ยินเสียงบรรดาเพื่อนร่วมงานพากันถอนหายใจด้วยความผิดหวังเช่นกัน สิ่งที่บรรดาพนักงานหญิงคิดไว้นั้นชัดเจนอยู่แล้ว ปกติในเวลาทำงานก็ไม่เคยเห็นหน้าท่านประธาน ไม่มีโอกาสได้อยู่ในสายตาของท่านประธาน ไปเที่ยวครั้งนี้จึงเป็นโอกาสหนึ่ง ทุกคนจึงใส่ชุดที่สวยงามกันมาพร้อม หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตนจะโดเด่นเป็นพิเศษต่อหน้าท่านประธาน แต่ว่าเขาไม่ปรากฏกายให้เห็นเลย หลังจากผ่านไปราว 1 ชั่วโมงเศษรถบัสก็เดินทางมาถึงรีสอร์ทปี้ห่ายที่ตั้งอยู่ริมทะเล สิ่งแรกที่ต้องทำเมื่อถึงที่หมายแล้วคือการจัดห้องพัก กู้เหยาทีแรกอยู่ห้องเดียวกันกับหลินเม่ย ใครจะไปรู้ว่าเหลียงฮุ่ยอี๋ยืนขึ้นฉับพลันพลางเรียก : “กู้เหยา ห้องพักทางนี้เตรียมไว้ไม่เพียงพอ เธอมานอนกับฉันก็แล้วกันนะ” เหลียงฮุ่ยอี๋เป็นผู้ช่วยคนสำคัญของท่านประธาน กู้เหยาถูกเธอสั่งให้ไปนอนห้องเดียวกัน ทำให้ทุกคนรู้สึกขยาดไม่อยากโดนไปด้วย เมื่อทุกคนได้คีย์การ์ดเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้วต่างก็ดีใจอยากรีบไปดูห้องกัน เหลียงฮุ่ยอี๋เสริมต่อว่า : “ทุกคนรอก่อนนะคะ ท่านประธานมีอะไรจะพูดกับทุกคนนิดหน่อย” ท่านประธาน!! ตอนนี้สายตาของทุกคนเป็นประกาย ท่านประธานมาจริงๆหรือนี่? ท่ามกลางสายตาที่ทุกคนรอคอย โม่ข่ายที่สวมชุดสูทตัดเย็บจากงานฝีมือสีเทาเงินค่อยๆเดินเข้ามาทางประตูใหญ่ ทุกย่างก้าวของเขาทำเอาบรรดาพนักงานหญิงต่างลุ้นด้วยใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ เมื่อกู้เหยาเห็นโม่ข่ายปรากฏตัวขึ้น ไม่เพียงแต่นึกถึงแบงค์ 500 ร้อยที่ลอยกลับมา แต่ยังได้รางวัลเพิ่มอีกหลายร้อยบาทด้วย ทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างมาก ขณะที่สายตาของโม่ข่ายกวาดมาจนถึงกู้เหยาที่ยิ้มหน้าบาน ในใจเขาเพียงคิดว่าจะมาพักผ่อนสูดอากาศบริสุทธิ์เสียหน่อย มันทำให้เธอดีใจขนาดนั้นเลยหรือ? เขาเดินเข้ามา ยิ้มทักทายให้พนักงานทุกคนอย่างมีมารยาท : “ขอให้ทุกคนสนุกสนานกับการพักผ่อนในครั้งนี้ อิ่มหนำสำราญกันให้เต็มที่ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดทางบริษัทเป็นผู้รับผิดชอบเอง” ทุกคนกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ จนเกือบจะอวยพรให้ท่านประธานมีอายุยืนยาวหมื่นหมื่นปี มีเพียงกู้เหยาคนเดียวที่ยืนสงบนิ่งอยู่หลังผู้คน ในใจเธอกลับคิดว่าแค่มีเงินอยากจะทำอะไรก็ได้ เหลียงฮุ่ยอี๋ใช้ข้ออ้างเอ่ยขึ้นว่าห้องพักทางนี้แบ่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงพากู้เหยานั่งรถกอล์ฟไปทางวิลล่าส่วนตัวที่บริเวณรีสอร์ทอีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นทัศนียภาพที่สวยงามทางฝั่งนี้ ในใจของเธอตื่นเต้นเล็กน้อย เหลียงฮุ่ยอี๋ที่พาเธอมาพักฝั่งนี้อาจจะมีจุดประสงค์อื่นหรือ? กู้เหยาเดาไม่ผิด เหลียงฮุ่ยอี๋ส่งเธอไว้ที่อาณาเขตส่วนตัวของโม่ข่าย