ตอนที่ 14 ให้ความสำคัญกับอนาคตของคุณเท่านั้น

ตอนที่ 14 ให้ความสำคัญกับอนาคตของคุณเท่านั้น โม่ข่ายพูดแบบไม่ต้องคิดเลย : “ในบริษัทนี้ คุณสามารถพึ่งพาอาศัยประธานอย่างผมได้ คุณรังแกคนอื่นได้ แต่ผมไม่ยอมให้ใครมารังแกคุณได้” “ขอบคุณคะ!” กู้เหยาตอบเบาๆ ขอบคุณที่เขาไม่ได้ถามอะไรมากมาย ทั้งยังยืนหยัดคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังเธออีก “ขอบคุณเรื่องอะไรครับ?” กู้หยาขมวดคิ้วพลางพูดต่อว่า : “บนเส้นทางของความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา เราต้องไว้วางใจและคอยช่วยเหลือกันไม่ใช่หรือครับ?” กู้เหยาเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้ม ความรู้สึกที่ได้รับความไว้วางใจและการสนับสนุนมันช่างดีจริงๆ มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจในวันที่อากาศหนาวเย็นท่ามกลางลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงอันโศกเศร้า เห็นกู้เหยายิ้มได้แล้ว โม่ข่ายจึงเอ่ยขึ้นว่า : “ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนผมสักรอบดีไหมครับ?” กู้เหยาเองก็ไม่อยากกลับไปร่วมกิจกรรมอะไรอีก แต่ก็กังวลว่าใครจะมาเห็นเข้า ระหว่างที่ลังเลอยู่ว่าจะตอบรับเขาดีหรือไม่ กู้เหยาไม่ปล่อยให้เธอคิดนาน ดึงมือกู้เหยาขึ้นมา : “ไปกันเถอะครับ” มือของกู้เหยาเย็นเฉียบ ถึงแม้อากาศในฤดูใบไม้ร่วงจะไม่หนาวเย็นขนาดนั้น แต่มือของเธอแทบไม่มีความอบอุ่นอยู่เลย ทันทีที่ถูกมือใหญ่ๆของโม่ข่ายจับกุมเอาไว้ ความอบอุ่นของเขาค่อยๆถ่ายเทมายังมือของเธอทีละน้อยๆ มือที่เธอกำลังจะดึงกลับ เลยต้องหยุดชะงักไว้แบบนั้น หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ กู้เหยาก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของโม่ข่ายพูดอีกว่า : “ต่อไปถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกละก็ มาหาผมนะครับ” คำพูดของเขา ทำให้กู้เหยาหยุดเดินลงทันที เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ถามออกไปเบาๆว่า : “โม่ข่ายคะ คุณไม่อยากรู้หรือว่าในอดีตฉันเป็นคนยังไง?” โม่ข่ายดึงมือกลับมา กู้เหยารู้สึกใจหายนิดหน่อย มือใหญ่ๆและหนาทั้ง 2 ข้างวางลงบนบ่าของเธอ ค่อยๆโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเขา เธอเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยความงุนงง ฟังเขาพูดว่า : “กู้เหยา อดีตของคุณไม่สำคัญสำหรับผม ผมสนใจแค่อนาคตของคุณเท่านั้นครับ” เธออิงแนบอยู่บนหน้าอกที่แข็งแรงของโม่ข่าย ฟังเสียงหัวใจของเขาเต้นอย่างสงบ พร้อมกับได้ฟังสิ่งที่เขาพูด สายตาของกู้เหยาพร่ามัวเล็กน้อย เธอเหมือนลูกแมวที่ซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ร่างกำยำของโม่ข่ายกอดกู้เหยาแรงขึ้นอีกนิดหน่อย สักครู่หนึ่ง กู้เหยาจึงเงยหน้าขึ้นภายใต้อ้อมแขนของเขา : “ฉัน...........” เขาตัดบทเธอ : “ผมจะพาคุณไปที่แห่งหนึ่ง” กู้เหยาพยักหน้า พลางก้าวเดินไปพร้อมกับเขา เดินไปเรื่อยๆ ทางซ้ายมือข้างหน้าของสนามหญ้าเขียวขจีปรากฏดอกกุหลาบทะเลมากมายหลายสีละลานตา ดอกกุหลาบมากมายซ้อนกันอยู่ ส่งกลิ่นหอมจางๆโชยมา ดอกไม้มีรูปทรงแตกต่างกันไปและมีสีสันหลากหลาย เดิมทีกู้เหยาไม่ใช่ไม่เคยเห็นดอกกุหลาบออกดอกมาก่อน แต่เธอไม่เคยเห็นมากมายขนาดนี้ มองไปแล้วราวกับว่าไม่มีที่สิ้นสุด “สวยจังเลยคะ! ฉันอยากจะอยู่ที่นี่สัก 10 -15 วัน” กู้เหยาชื่นชมไม่ขาดปาก อดใจรอไม่ไหวก้มลงชมดอกไม้ไม่หยุดหย่อน โม่ข่ายมองดูเธอ เห็นริมฝีปากอันบอบเบาเซ็กซี่ของเธอ ที่รีสอร์ทแห่งนี้เป็นธุรกิจของเขา อย่าว่าแต่เธออยากจะอยู่สักครึ่งเดือนเลย ถ้าเธออยากจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตก็ไม่มีปัญหา กู้เหยาถามต่อว่า : “ดอกกุหลาบนี่ไม่ใช่บานเฉพาะต้นฤดูร้อนหรือคะ ทำไมฤดูใบไม้ผลิก็ยังบานอยู่อีก?” โม่ข่ายบอกว่า : “ก็เหมือนกับคนโบราณที่ไม่คิดว่าเครื่องบินจะบินอยู่บนท้องฟ้าได้จริงๆยังไงล่ะ” “จริงด้วยคะ วิทยาศาสต์ในปัจจุบันก้าวหน้าไปมาก เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” กู้เหยายิ้มแล้วยิ้มอีก “ฉันขอเดินเข้าไปดูใกล้ๆได้ไหมคะ?” โม่ข่ายพยักหน้า กู้เหยาส่งยิ้มให้เขา วันที่กู้เหยาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทับในกับกางเกงยีนส์รัดรูป สวมเสื้อคลุมขนสัตว์ตัวนอกสีขาวปักรูปหมีเอาไว้ด้วย ผมดำมันขลับผูกไว้ด้านหลังเป็นหางม้า เธอแต่งตัวได้สดใสดูเป็นธรรมชาติ ราวกับผู้หญิงวัย 17-18 แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับชุดฟอร์มที่ดูเป็นทางการเวลาไปทำงาน เห็นกู้เหยาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแบบนี้ ราวกับผึ้งตัวหนึ่งที่บินไปบินมาอยู่ในดอกไม้ริมทะเล โดยไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไร โม่ข่ายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลือกมุมที่ดีที่สุด เป็นครั้งแรกที่เขาบันทึกภาพของเธอเอาไว้ในโทรศัพท์ตัวเอง ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำลายความเงียบสงบ กู้เหยายิ้มขออภัยโม่ข่ายกดรับสาย : “หวางเว่ยหมิง มีอะไรหรือ?” ไม่รู้ว่าปลายสายพูดว่าอะไร ได้ยินแต่กู้เหยาพูดว่า : “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้นะ” หลังจากวางสาย กู้เหยามองหน้าโม่ข่าย แล้วยิ้มๆ : “เพื่อนๆกำลังตามหาฉันอยู่คะ ฉันต้องไปแล้วคะ” โม่ข่ายยื่นมือออกมาปัดดอกไม้ที่ติดบนศรีษะของเธอออกให้ : “ผมจะให้รถกอล์ฟไปส่งคุณนะ” กู้เหยาพยักหน้า : “คะ” เขามองกู้เหยานั่งรถออกไป โม่ข่ายจึงเหลียวกลับมามอง พลางเอ่ยขึ้นว่า : “ผู้ช่วยเหลียง” เหลียงฮุ่ยอี๋รีบเดินเข้ามา : “ประธานโม่วางใจเถอะคะ จดหมายถอดถอนหม่าตันน่าจากการเป็นพนักงานเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วคะ” โม่ข่ายส่งเสียงอย่างเย็นชา : “อืม” หลังจากที่แยกกับโม่ข่ายแล้ว กู้เหยาก็กลับเข้าไปในกลุ่มเพื่อนอีกครั้ง หวางเว่ยหมิงเห็นเธอกลับมาแล้ว : “กู้เหยา เธอหายไปไหนมา? ผมตามหาซะทั่วเลย ตกใจแทบแย่” กู้เหยายิ้มๆ : “ฉันเห็นว่าทัศนียภาพของที่นี่สวยดี เลยออกไปเดินเล่นน่ะ” หวางเว่ยหมิงบอกว่า : “ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ทางบริษัทให้ทุกคนไปที่ศาลาฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่น พวกเรารีบไปกันเถอะ” กู้เหยาพยักหน้า กำลังจะก้าวเท้าเดิน เธอไม่ทันระวังว่ามีน้ำทะเลอยู่บนแผ่นหินทางเดิน จึงลื่นลง หวางเว่ยหมิงมือเท้าไว จับไว้ได้ทัน กู้เหยารีบผลักเขาออกไปไม่ให้ใครทันเห็น แล้วก้าวถอยออกมา 2 ก้าว กล่าวด้วยความสุภาพ : “ขอบคุณคะ!” มือของหวางเว่ยหมิงเคว้งอยู่กลางอากาศ พูดจ๋อยๆว่า : “ไปกันเถอะครับ” โม่ข่ายและเหลียงฮุ่ยอี๋ที่เดินตามมาเห็นเข้าพอดี เหลียงฮุ่ยอี๋กล่าวขึ้นเบาๆว่า : “ดูเหมือนกู้เหยาจะได้รับการต้อนรับที่ดีนะคะ?” โม่ข่ายมองเหลียงฮุ่ยอี๋ด้วยสายตาขุ่นมัว เหลียงฮุ่ยอี๋ถามไปตรงๆว่า : “จะให้ทำจดหมายถอดถอนหวางเว่ยหมิงด้วยดีไหมคะ?” “ไม่ต้อง” โม่ข่ายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา หันหลังเดินต่อไป ...... กู้เหยากลับมาอีกทีตอน 2 ทุ่ม เมื่อมาถึง โม่ข่ายกำลังยุ่งอยู่ในห้องหนังสือ ขณะที่พนักงานทุกคนกำลังสนุกสนานกันอยู่ มีเพียงท่านประธานใหญ่คนเดียวที่ยังทำงานอยู่ มิน่าเล่าเขาถึงได้ตำแหน่งนี้ในขณะที่อายุยังน้อย โม่ข่ายวางงานในมือลง เงยหน้าขึ้นมาเห็นเธอ : “คุณดื่มเหล้ามา” กู้เหยาที่หน้าแดงพยักหน้า : “ดื่มไปนิดหน่อยคะ” ดื่มไปนิดหน่อยที่ไหนกันล่ะ ถ้าไม่ใช่ 3 ปีมานี้เธอได้ฝึกตอนที่พาลูกค้าไปทานข้าว เหล้าขาว 1 ปอนด์ก็ไม่มีทางเมา ประมาณว่าเธอได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีแล้ว โม่ข่ายขมวดคิ้ว พลางกล่าวว่า : “ดื่มเหล้าทำให้เสียสุขภาพ แถมเป็นผู้หญิงด้วย ต่อไปพยายามอยู่ห่างๆของพวกนี้ไว้จะดีกว่า” “คะ ประธานโม่พูดก็มีเหตุผล ต่อไปถ้าไม่จำเป็น ฉันจะดื่มให้น้อยที่สุดคะ” เห็นโม่ข่ายขมวดคิ้ว กู้เหยาเหมือนเด็กคนหนึ่งที่ทำความผิดมายืนสารภาพต่อหน้าเขา “ถ้างั้นฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ คุณก็รีบพักผ่อนนะ” พูดจบ กู้เหยาก็รีบเดินออกไปทันที ได้กลิ่นเหล้าคลุ้งเต็มตัวขนาดนี้ อย่าว่าแต่โม่ข่ายเลย ตัวเธอเองยังรู้สึกรังเกียจ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจออกไปแช่น้ำร้อนที่ด้านหลังอาคาร เธอแช่น้ำร้อนอยู่ในบ่อคนเดียวอย่างสบายใจ กู้เหยารู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว ทั้งบ่อมีเธอแช่อยู่คนเดียวดีกว่าแช่พร้อมคนเป็นกลุ่มเป็นไหนๆ กู้เหยานั่งอยู่ในบ่อ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า วันนี้เป็นวันขึ้น 15 ค่ำ พระจันทร์ที่ประดับอยู่บนท้องฟ้าทั้งกลมมนและสว่างไสว