已经是第一章了
ตอนที่16 ทำซุปให้เขา
ตอนที่16 ทำซุปให้เขา
เมื่อเห็นโม่ข่ายเป็นดังเช่นอันธพาลท้องถิ่นเช่นนี้ กู้เหยาตกตะลึงในทุกทิศทุกทาง เขาพูดขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น “โม่ข่าย คุณทำธุรกิจอะไรมาก่อนรึ”
โม่ข่ายกล่าวขึ้น “อะไรที่ทำเงินได้ก็ทำแทบจะทั้งนั้นล่ะ” ที่เขาพูดเป็นความจริง ห้องอาหารในโรงแรม อสังหาริมทรัพย์ การท่องเที่ยว บริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ เทคโนโลยีอิเลคทรอนิคส์เป็นต้น อะไรที่ทำกำไรได้กลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนล้วนมีหุ้นส่วนอยู่ด้วย และการลงทุนค่อนข้างใหญ่มาก
กู้เหยาไม่ทราบความจริง คิดว่าเขาตอบไปอย่างนั้น เขาจึงไม่ได้พยายามถามเพื่อขยายความต่อไปอีก
โม่ข่ายยุ่งมาก หลังจากที่ขึ้นรถแล้วก็เปิดโน้ตบุ๊กเพื่อจัดการกับไฟล์บางอย่าง สายโทรศัพท์จากที่ทำงานก็ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย
รถขับออกไปได้ประมาณสิบกว่านาที คาดว่าเขาได้รับสายราวสิบสายได้ โม่ข่ายพูดภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
เมื่อตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย ภาษาอังกฤษของกู้เหยาก็ถึงระดับหกแล้ว แต่อย่างไรก็ตามภาษาทางธุรกิจของโม่ข่าย เขาฟังแล้วก็ไม่เข้าใจสักเท่าไร ฟังคล้ายๆได้ยินว่าเขากำลังสั่งงาน ด้วยคำพูดที่ชัดเจน การตัดสินใจนั้นรวดเร็วและแม่นยำ
นวัตกรรมทางด้านเทคโนโลยีถูกพัฒนาขึ้นมาในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ ธุรกิจยังไม่ขยายออกสู่ต่างประเทศ กู้เหยาเดาว่าโม่ข่ายน่าจะจัดการกับธุระส่วนตัวของเขาเองมากกว่า
ประมาณครึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้น โม่ข่ายก็หยุดมือและหันมามองทานกู้เหยา “กำลังคิดอะไรอยู่”
ยากนักที่จะหันมาเสวนากับเขา กู้เหยาส่ายหัวและยิ้ม “ผมแค่สงสัยว่าคนในบ้านคุณมีใครบ้างนะ” ก่อนหน้านี้กู้เหยาไม่ได้สนใจถามเรื่องครอบครัวของโม่ข่าย อาจจะเมื่อวานนี้เองที่เธอเริ่มจะเชื่อใจเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ทำให้เธออยากรู้จักเขามากยิ่งขึ้น
โม่ข่ายหยุดและพูดขึ้น “มีคุณปู่ คุณพ่อ คุณแม่ และก็มีน้องสาวที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร” เมื่อโม่ข่ายพูดถึงน้องสาวคนนี้ เหมือนว่าเขากำลังกัดฟันอยู่ รู้สึกราวกับว่ากำลังร้อนใจเรื่องอะไรอยู่บางอย่าง
กู้เหยาฟังแล้วก็รู้สึกสนใจขึ้นมา เธอจึงถามต่อไป “น้องสาวที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวหรอคะ ยังไงคะ”
โม่ข่ายขมวดคิ้ว เขาไม่ต้องการที่จะพูดถึง พวกเขาจดทะเบียนสมรสมาเป็นเวลาเกือบจะหนึ่งเดือนแล้ว แต่โม่ข่ายก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องจะพาเธอพบหน้าพ่อแม่ของเขาเลย วันนี้เมื่อเธอถามขึ้นมา เขากลับทำท่าทางเหมือนไม่อยากพูดถึง
เขาไม่ต้องการพูดเรื่องที่บ้านกับมู่เหยา เพราะว่าที่บ้านเกิดเรื่องนั้นขึ้น จึงทำให้โม่ข่ายได้แต่สงสัย เขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับครอบครัวรึ หรือว่ายังมีเหตุผลอื่นอีกไม
กู้เหยาไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ไมดี แต่เธอก็ไม่เชื่อว่าโลกนี้จะมีเหตุบังเอิญมากมายอะไร อาจเป็นเพราะโม่ข่ายไม่ต้องการพาเธอไปพบกับครอบครัวก็เป็นได้ หลังจากคิดเช่นนี้ กู้เหยาก็ปิดปากของเธอและไม่ถามอะไรต่อไป
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้ยินโม่ข่ายพูดขึ้นว่า “กู้เหยา ครอบครัวของผมไม่ได้อยู่ที่นี่ อีกไม่กี่วันก็จะกลับมา ผมจะพาคุณไปพบพวกเขา”
กู้เหยายิ้ม “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ”
โม่ข่ายถามกลับไป “ถ้าอย่างนั้นคุณหมายความว่าอะไรล่ะ” กู้เหยาพูดไม่ออก
สองชั่วโมงต่อมา รถของพวกเขาก็มาถึงประตูทางเข้าของบ้านพักตากอากาศเมืองเมิ่งเคอ
หลังจากที่ลงจากรถ กู้เหยาก็วางแผนที่จะไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อที่จะไปเลือกซื้อของใช้ประจำวันและอาหารต่างๆ โม่ข่ายยังคงวุ่นวายอยู่กับเอกสารในมือของเขาและลงจากรถไปพร้อมกับเธอ “ผมจะไปกับคุณ”
เมื่อเห็นเขายุ่งเช่นนี้ กู้เหยาก็อดที่จะพูดขึ้นไม่ได้ “คุณจัดการธุระของคุณเถอะค่ะ ฉันไปคนเดียวได้”
โม่ข่ายมองเธอครู่หนึ่ง และเดินนำหน้าเธอไป เขายังทิ้งท้ายไว้อีกหนึ่งประโยค “เดี๋ยวสามีของคุณจะดูไม่ดี” กู้เหยาได้แต่ส่ายหัวและเดินตามไป
โม่ข่ายเข็นรถเข็นมาและเดินไปที่ทางด้านขวาของกู้เหยา มีเสียงเล็กๆลอดเข้ามาทางด้านข้าง “ผู้ชายคนนั้นหล่อมากเลยล่ะ มีเสน่ห์มาก”
กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองเขา เธอยักคิ้วและยิ้ม “มีคนชมคุณนะ”
โม่ข่ายมองอย่างเฉยเมยและตอบ “ผมไม่ได้ต้องการให้พวกเขาชมผม”
กู้เหยาพูดโพล่งออกไป “แล้วคุณต้องการให้ใครชมล่ะคะ”
โม่ข่ายก้มหัวลงมองไปที่เธอ ใบหน้าของกู้เหยาปรากฏเป็นสีแดงขึ้นและกระซิบเขา “คุณดูดีจริงๆ เป็นผู้ชายที่ดูดีที่สุดตั้งแต่ฉันเคยเจอมาค่ะ” กู้เหยาพูดความจริงแต่ว่าเธอก็ไม่กล้าสบตาเขาตอนที่เธอพูดประโยคนี้ เพราะสายตาของชายคนนี้แหลมคมเกินไป จนดูเหมือนเขามองทะลุเห็นถึงหัวใจคน
หลังจากนิ่งเงียบไปสักครู่ เธอก็ได้ยินเขาพูดขึ้น “อื้อ ผมรู้แล้วล่ะ”
กู้เหยามองตาเขาครู่หนึ่ง นี่มันคนแบบไหนกันนี่ บอกให้เธอชม เธอก็ชมแล้ว ยังมาตอบแบบนี้ได้อีก
หลังจากที่วนอยู่รอบหนึ่ง ก็ถึงบริเวณพื้นที่อาหารสด กู้เหยาเลือกซื้อปลาหมึก เตรียมที่จะทำซุปปลาที่เธอชำนาญให้โม่ข่ายได้ลองชิมดู เธอชี้ไปที่ปลาตัวที่เลือกและพูดอย่างอ่อนโยน “คุณคะ ช่วยฉันหยิบตัวนี้หน่อยค่ะ และช่วยแร่ให้ด้วยนะคะ”
คนขายปลาเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่น เมื่อเห็นใบหน้าของกู้เหยาแดงฉาน เขาก็พยักหน้ารับคำ เขาแร่ปลาและยกปลาขึ้นชั่งบนตาชั่ง และหยิบถุงสองสามใบใส่ปลาลงและยื่นส่งให้กับกู้เหยา “ของคุณครับ ครั้งหน้ามาอุดหนุนใหม่นะครับ!”
กู้เหยายิ้มและรับปลามา “ขอบคุณค่ะ”
เมื่อออกจากแผงปลา กู้เหยาเดินไปที่แผงผักที่อยู่ในบริเวณถัดไป เมื่อเธอเดินห่างไปเพียงสองก้าวก็ได้ยินเสียงแว่วมาอีก “คุณก็มีเสน่ห์ใช่ย่อยนะ” กู้เหยายื่นมือออกไปแตะที่แขนของโม่ข่าย เธอยิ้มและพูดขึ้นว่า “ฉันก็มีดีเหมือนกันนะ”
ร่างกายของโม่ข่ายหดตัวลงเล็กน้อย เขาดึงแขนเธอออกมาและจูงมือเธอไว้ พาเธอเดินต่อไป
เมื่อซื้อของที่จำเป็นครบถ้วนแล้ว หน้าที่ในการถือสัมภาระหลังจากที่ถ่ายเงินเรียบร้อยก็เป็นของโม่ข่ายอย่างเป็นไปโดยธรรมชาติ เมื่อเห็นมือทั้งสองข้างของเขาไม่ว่าง ตัวเองกลับสบายมาก กู้เหยาก็หัวเราะขึ้นมา ในใจคิดขึ้นมาว่าการมีสามีก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
เธอยังสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ โม่ข่ายไม่ได้นำโทรศัพท์ทำงานติดตัวมาด้วยตอนที่มาซูเปอร์มาเกตกับเธอ เขาใส่ใจในการไปซื้อของกับเธอ
ระหว่างทางทั้งคู่ไม่ได้สนทนากัน เมื่อกลับถึงบ้านกู้เหยาก็นำวัตถุดิบที่ซื้อมาเข้าไปวางไว้ในห้องครัว “เย็นนี้คุณกับฉันทำอาหารด้วยกันนะคะ”
กู้เหยามองไปที่เขาและยิ้มเล็กน้อย “คุณรับผิดชอบล้างจานก็แล้วกันค่ะ จะว่าไปแล้ว ฉันทำกับข้าวสองอย่าง ครู่เดียวก็เสร็จ” กู้เหยารู้สึกว่าการที่เขาอยู่ข้างๆตลอดทำให้เธอทำอะไรไม่ค่อยถนัด ให้เขาไปอยู่ห่างๆหน่อยน่าจะดีกว่า
โม่ข่ายคิดแล้ว ตัวเองไม่เก่งเรื่องในครัว ทำตามที่กู้เหยาบอกจะดีกว่า
กู้เหยาเริ่มจากการซาวข้าวและหุงข้าวในหม้อหุงข้าว หลังจากนั้นก็ล้างผักและเตรียมปรุงรส สุดท้ายแล้วก็ต้มปลา คนอื่นๆเวลาที่ต้มปลาชอบใส่ถั่วงอกลงไปด้วย แต่ว่ากู้เหยากลับชอบที่จะใส่หัวหอมลงไปเล็กน้อย
ไม่นาน ปลาที่ต้มแล้วก็ถูกตักขึ้นจากหม้อ กู้เหยาชิมดูเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ารสชาตไม่เลว ถึงตอนนี้เธอก็ออกปากเรียกโม่ข่ายซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการทำงานให้ออกมารับประทานอาหาร
เนื่องจากมีประสบการณ์จากครั้งที่แล้ว กู้เหยาจึงเตรียมตะเกียบไว้เผื่อตรงกลางคู่หนึ่ง
เธอใช้ตะเกียบตรงกลางคีบปลาและหัวหอมเล็กน้อยให้กับโม่ข่ายและเหลือบตามองดูเขาเล็กน้อย “คุณลองชิมดูค่ะว่าอร่อยไหม”
โม่ข่ายมองดูหัวหอมและขมวดคิ้ว ในมือกำตะเกียบไม่ขยับเขยื้อน
กู้เหยาสังเกตเห็นจึงถามขึ้น “คุณไม่ชอบทานหัวหอมหรือคะ”
“เปล่า” ไม่รู้ในใจคิดอะไรอยู่ โม่ข่ายไม่ต้องการที่จะยอมรับว่าเขาแพ้หัวหอม เขาคิดขึ้นอีกว่าเมื่อครั้งที่แล้วเขาก็ไม่ได้ทานอาหารของกู้เหยา เธอโกรธจนไปค้างที่บ้านเพื่อนหนึ่งคืน ถ้าหากว่าครั้งนี้ไม่กินอีกล่ะก็…
เมื่อคิดถึงตรงนี้ โม่ข่ายก็เงยหน้าขึ้นมองกู้เหยา จ้องไปที่ดวงตาเล็กๆของเธอ เขาไม่คิดอะไรอีกต่อไป หยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบทานทันที
已经是最新一章了
加载中
