ตอนที่20 ห้าร้อยหยวนและสุนัข

ตอนที่20 ห้าร้อยหยวนและสุนัข เมื่อเวลาค่อยๆผ่านไป เธอก็คิดถึงคำพูดเหล่านั้นที่เธอพูดกับโม่ข่าย กู้เหยายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องที่โม่ข่ายไม่ชอบผู้หญิงก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ ตลอดทั้งสองวันสองคืนกู้เหยาขบคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ คิดเสียจนขนาดโทรศัพท์ที่ข้างตัวดังอยู่นานก็ยังไม่ได้ยิน หลินเม่ยเดินมาเคาะที่โต๊ะของเธอ “กู้เหยา โทรศัพท์เธอดังตั้งนานแล้วทำไมไม่รับ” กู้เหยาจึงได้สติ และหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ไม่ได้รับสามสาย ทั้งหมดเป็นสายจากโม่ข่าย เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง และโทรกลับไป ทางนั้นรับสายแต่ไม่ได้พูด ดูเหมือนว่าเขาจะรอให้เธอพูดก่อน กู้เหยาเกาหัวและพูดอย่างระมัดระวัง “เมื่อครู่ฉันยุ่งอยู่เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ค่ะ คุณโทรหาฉันมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ” โม่ข่ายเงียบไปอยู่นาน หลังจากนั้นก็มีเสียงต่ำทุ้มตอบกลับมา “ผมก็แค่หาเวลาว่างระหว่างทำงานโทรหาภรรยาของผม” กู้เหยายิ้มอย่างเรียบๆ “อื้อ ทราบแล้วค่ะ” ความจริงโม่ข่ายเพิ่งจะไปออกทริปกลับมา ความจริงอยากบอกเธอว่าเขากลับมาแล้วและอยากจะเห็นอยากพบเธอในทันทีแต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดออกไป เหลียงฮุ่ยอี๋เคาะประตูเข้ามา “ประธานโม่ครับ อาคารสำนักงานใหญ่ของเซิ่งเทียนในเจียงเป่ยจะเสร็จในเดือนหน้า มันจะกลายเป็นสัญลักษณ์ของเมืองเจียงเป่ยหรือแม้แต่ของทวีปเอเชียเลยทีเดียว ข่าวของคนของคุณที่เจียงเป่ยได้ถูกเฉยแพร่ออกไปแล้ว คนที่ต้องการพบคุณได้จองคิวไว้แล้วถึงสามเดือน ช่วงนี้คุณหาเวลาว่างยากมากครับ” “หลายปีมานี้ผมมีเวลาว่างตอนไหนบ้างล่ะ” โม่ข่ายโบกมือส่งสัญญาณให้เหลียงฮุ่ยอี๋ออกไป ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้บางอย่างจึงถามขึ้นว่า “เมื่อสักครู่ผมเดินอยู่ที่ด้านนอกได้ยินคนพูดเรื่องห้าร้อยเหรียญอะไรกัน” โม่ข่ายมักไม่ค่อยสนใจเรื่องซุบซิบนินทาเช่นนี้ แต่เมื่อครู่กลับได้ยินชื่อกู้เหยาโดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเขาจึงลองถามดู เหลียงฮุ่ยอี๋พูดด้วยรอยยิ้ม “เร็วๆนี้บริษัทจะจัดให้พนักงานไปเที่ยวพักร้อนกันที่รีสอร์ทปี้ห่าย ทุกคนพนันกันว่าคุณจะไม่ได้ด้วย เมื่อพูดขึ้นมาแล้วก็ต้องขอบคุณกู้เหยา เธอพนันว่าคุณจะไป ผมก็พนันตามไปด้วยห้าร้อย ในที่สุดก็ชนะได้มาหลายร้อยเลย” เขาเหลือบตามอง ใบหน้าดำมืดลงทันที ที่แท้กู้เหยาต้องการให้เขาไปร่วมงานก็เพราะว่าเงินห้าร้อยอย่างนั้นรึ ที่แท้เขาโม่ข่ายไม่ได้สำคัญเท่ากับเงินห้าร้อยเหรียญนี่!! สีหน้าของโม่ข่ายเริ่มไม่ดีแล้ว เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน จึงพูดเพิ่มไปอีกประโยคว่า “ประธานโม่ ปรกติคุณไม่เคยเข้าร่วมในกิจกรรมเช่นนี้ ครั้งนี้คุณไปเพราะกู้เหยาใช่ไหมครับ” โม่ข่ายมองค้อนเหลียงฮุ่ยอี๋ “ไม่อยากเลิกงานเร็วแล้วใช่ไหม” เหลียงฮุ่ยอี๋รีบหดตัวลง โม่ข่ายหน้าบูดตลอดทั้งบ่าย เขาไม่พูดอะไรสักคำ สมองเขากำลังคิดเกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้เขาไม่สำคัญเท่าเงินห้าร้อยเหรียญ … กู้เหยาไม่ทราบว่าโม่ข่ายกลับมาแล้ว เมื่อเธอกลับถึงบ้านจึงเตรียมอาหารสำหรับทานคนเดียวเท่านั้น นอกจากนั้นก็ยังมีอาหารสุนัขของเหมียนเหมียน พวกเขากำลังทานข้าว โม่ข่ายก็เปิดประตูเข้ามา เมื่อเขามองไป ปากของกู้เหยาก็เต็มไปด้วยอาหาร ในมือก็ยังถือกระดูกยื่นให้เหมียนเหมียน ภาพของคนหนึ่งและสุนัขตัวหนึ่งเป็นภาพที่อบอุ่นและกลมกลืนมาก โม่ข่ายมองดูพวกเขาอย่างเฉยเมย ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น กู้เหยากลืนอาหารอย่างรวดเร็วและรีบอธิบาย “ฉันไม่รู้ว่าคุณกลับมาแล้วก็เลยไม่ได้รอ” โม่ข่ายเปลี่ยนรองเท้าและยังไม่พูดอะไร เมื่อถึงตอนที่กู้เหยาไม่รู้จะพูดว่าอะไร เหมียนเหมียนที่อยู่ข้างเธอก็กระโจนไปหาโม่ข่าย มันส่งเสียงร้องทักทายโม่ข่ายอยู่สองสามคำ หน้าตาโม่ข่ายยิ่งดูไม่ได้เข้าไปอีก เขาก้มลงมองดูลูกสุนัขที่ทำตัวเป็นเจ้าบ้าน เมื่อเธอเห็นสีหน้าโม่ข่าย เธอก็สัมผัสได้ถึงรังสีอันตราย เธอจึงดึงเหมียนเหมียนกลับเข้าไปกอดเอาไว้ “นี่คือโม่ข่าย อย่าไปยุ่มยามกับเขานะ” หลินเช่นเช่นจะไปอเมริกาเพื่อไปหาเฉิงซวี่หยาง กู้เหยาก็เลยต้องรับหน้าที่ดูแลเหมียนเหมียนแทน ปากของโม่ข่ายโค้งงอ ดูเหมือนว่าเขาจะรำคาญจริงๆ หากเขาไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี เขาคงจะโยนลูกสุนัขตัวนี้ออกไปอย่างแน่นอน แต่ว่า เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ ได้แต่เดินตรงไปที่ห้องน้ำและอาบน้ำ หลังจากนั้นก็ตรงเข้าห้องหนังสือไปและไม่ออกมาอีกเลย กู้เหยาเดาว่าโม่ข่ายน่าจะไม่ชอบเหมียนเหมียน เธออดไม่ได้ที่จะกอดเหมียนเหมียนเอาไว้แน่น “เหมียนเหมียน ดูเหมือนว่าคุณลุงจะไม่ชอบเจ้านะ แม่ควรจะทำอย่างไรดีล่ะ” เหมียนเหมียนรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้อนรับ มันร้องหงิงหงิงขึ้นสองครั้ง กู้เหยาลูบหัวมัน “เหมียนเหมียนไม่ต้องกลัว แม่ไม่ได้ทิ้งหนูไปไหน พรุ่งนี้แม่จะพาหนูไปอยู่บ้านของอาอี๋เช่นเช่น รอให้เธอกลับมาแล้วก่อนแล้วแม่ค่อยกลับบ้าน” เหมียนเหมียนก็เห่าขึ้นสองสามคำ หัวกลมๆไซ้ไปมาบนใบหน้าของกู้เหยาหลายครั้ง มันเหมือนเด็กขี้อ้อนที่ช่างรู้ความ เมื่อมองดูเหมียนเหมียน กู้เหยาก็รู้สึกทุกข์ใจ สามปีก่อนเมื่อกู้เหยามาถึงที่เจียงเป่ย ตอนนั้นเหมียนเหมียนได้รับบาดเจ็บ อาการสาหัสมาก เกือบจะตายอยู่แล้ว กู้เหยานำไปส่งโรงพยาบาลสัตว์ซึ่งช่วยชีวิตไว้ทันเวลาพอดี ต่อมามันก็คอยอยู่เคียงข้างเธอ เลี้ยงดูกันมาเป็นเวลาสามปี ความรู้สึกของเธอผูกพันกับสัตว์น้อยตัวนี้เหมือนกับลูกของเธอเอง ก่อนหน้าโม่ข่าย กู้เหยาไปออกเดทหลายครั้ง ทุกครั้งก็พาเหมียนเหมียนไปด้วย มีเพียงครั้งที่ไปออกเดทกับโม่ข่ายเท่านั้นที่ไม่ได้พาเหมียนเหมียนไปด้วย แต่กลับแต่งงานกับชายคนนี้ หากรู้ว่าเขาไม่สามารถยอมรับเหมียนเหมียนได้ บางทีเธออาจจะไม่ตกลงที่จะแต่งงานกับเขา อย่างไรก็ตาม ตอนนี้การแต่งงานได้กลายเป็นเรื่องจริงแล้ว เธอไม่สามารถแยกจากโม่ข่ายเพราะเหมียนเหมียนได้ เมื่อคิดแล้ว กู้เหยาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาโม่ข่าย “โม่ข่ายคะ ฉันพาเหมียนเหมียนกลับมาโดยไม่ได้ปรึกษาคุณก่อน ฉันขอโทษค่ะ! แต่ว่า คุณวางใจได้ คราวหลังฉันจะไม่พามันกลับมาอีก” เมื่อพิมพ์เสร็จ กู้เหยาก็มองดูประโยคพวกนี้อยู่หลายรอบ เธอรู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไรก็ส่งออกไป หลังจากที่ข้อความถูกส่งออกไปแล้ว ก็เหมือนจมหายไปในทะเล ไม่มีอะไรตอบกลับมา กู้เหยาเตรียมเกี๊ยวชามหนึ่งเพื่อจะเอาไปให้เขา เธอต้องการคุยกับเขาเรื่องเหมียนเหมียน แต่เขากลับไม่เงยหน้ามองเธอสักนิด กู้เหยากลืนทุกคำที่เธออยากจะพูดลงไป เธอยิ้มๆและเดินถอยออกมา แม้ว่าพวกเขาแต่งงานกันโดยไม่ได้มาจากพื้นฐานทางอารมณ์ แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะมาใช้ชีวิตกับเขาเพราะคิดอยากที่จะมีชีวิตที่ดี เธอไม่ได้ต้องการจบชีวิตการแต่งงานเพราะว่าเหมียนเหมียน ค่ำคืนนั้นผ่านไป เช้าวันรุ่งขึ้นกู้เหยาตื่นแต่เช้าตรู่ เธอเตรียมตัวที่จะพาเหมียนเหมียนกลับไปอยู่ที่บ้านของเช่นเช่นตั้งแต่เช้า เลิกงานแล้วเธอค่อยตามไปอยู่ด้วย เมื่อเธออุ้มเหมียนเหมียนมาถึงห้องอาหาร โม่ข่ายก็นั่งอยู่นั่นแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและส่งสัญญาณให้เธอนั่งลง กู้เหยานั่งฝั่งตรงข้ามเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดขึ้นว่า “กู้เหยา คุณชอบเงินหรือไม่” กู้เหยาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงถามคำถามนี้ เธอกระพริบตาแต่ยังคงพยักหน้าและตอบอย่างซื่อสัตย์ “ชอบแน่นอนค่ะ” โม่ข่ายหยิบบัตรเครดิตการ์ดเพชรยื่นให้กับเธอ “บัตรใบนี้ไม่จำกัดวงเงิน คุณเอาไปใช้ได้ตามสบาย” ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง กู้เหยากอดเหมียนเหมียนแน่นขึ้นกว่าเดิม “คุณไม่ต้องมาออกความเห็นเรื่องเหมียนเหมียน ต่อให้เงินมากสักเท่าไหร่ ฉันก็จะไม่ขายเหมียนเหมียน” .....