บทที่ 6 เธอทำความสะอาดแล้วกันนะ

บ๗ที่ 6 เธอทำความสะอาดแล้วกันนะ บนเตียงสปริงส์ที่อ่อนนุ่ม มีเพียงมือสีขาวที่ยื่นโผล่พ้นออกมาท่ามกลางผ้าห่มไหมนวดขมับของตัวเอง นีราร้องครางแล้วพลิกตัว อื้ม ปวดหัวชะมัด ขณะที่นอนเหยียดบนเตียง ในหัวของเธอกำลังคิดว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอเจอกับโมลีก่อน จากนั้นก็เจอกับทยุติโดยบังเอิญ แล้วเธอก็ดื่มมากเกินไป… “ซวยแล้ว!” หลังจากที่นีรามองไปที่นาฬิกาปลุกจากนั้นเธอก็กระโจนลงจากเตียงทันที เธอไปทำงานสายแล้ว ขณะที่นีรารีบเร่งวิ่งผ่านล๊อบบี้ไป โมลีก็เข้าไปหยุดเธอเอาไว้ “นีรา ทำไมเธอถึงเพิ่งจะมาตอนนี้ หรือว่า…” โมลีเอ่ยถามอย่างมีเลศนัย “หรือว่าเมื่อคืน เธอ…” “โมลี ไว้เดี๋ยวฉันค่อยคุยกับเธอนะ ตอนนี้ฉันสายแล้ว” มองเห็นนีรารีบร้อนเข้าไปในลิฟต์ กลุ่มเมฆแห่งความสงสัยก็ได้ก่อตัวอยู่ที่ก้นบึ้งในใจของโมลี ภายในออฟฟิศ ร่างสูงของชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานโดยไม่มีสิ่งกีดขวาง ข้อมือที่โผล่พ้นแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวใช้ นิ้วชี้ของเขาเคาะเป็นจังหวะบนโต๊ะ ร่างที่ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับรูปปั้น คนในออฟฟิศต่างพากันกลั้นลมหายใจ จู่ๆวันนี้โตษณก็ปรากฏตัวที่แผนกของพวกเขา ทำให้ทุกคนต่างแปลกใจ นอกจากแปลกใจแล้ว บรรยากาศทั้งแผนกก็กลายเป็นตึงเครียด ผู้จัดการเสิร์ฟกาแฟให้เขาอย่างระมัดระวังอย่างยิ่ง : “ประธานโตษณดื่มกาแฟก่อนนะครับ” “เรียกนีราให้เข้ามา” เสียงของเขาเย็นชามาก ไร้ซึ่งความรู้สึก “ประธานโตษณ คุณตามหาหล่อนอยู่เหรอครับ?” “คุณไม่จำเป็นต้องรู้” โตษณยังคงยืนหันหลังให้กับผู้จัดการ เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ เขาก็ขมวดคิ้วแน่น ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงถึงได้เมาอยู่กับผู้ชายคนอื่นในบาร์ “นีรา เธอมาแล้ว” มีร่างที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ที่ปากประตู นิ้วของโตษณหยุดเคาะกะทันหัน “นีรา ทำไมคุณถึงเพิ่งจะมาตอนนี้?” ผู้จัดการรีบออกไปรับนีรา เขาเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ทำไมคุณถึงมาสายล่ะเนี่ย รีบมากับผมเร็ว” นีรารู้สึกประหลาดใจว่าทำไมผู้จัดการถึงได้สุภาพกับเธอขนาดนี้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตาที่ยากเกินจะคาดเดาได้ของโตษณ เขามองดูเธอด้วยสายตาที่ราวกับว่ากำลังมองผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จักกันและไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เธอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอันตรายที่ใกล้เข้ามา “หัวหน้า ตามหาฉันเหรอคะ…” “คุณนีรา ตามผมมา” โตษณเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อ่า?” “ตามผมมา” โตษณเดินตรงเข้ามาคว้าข้อมือของนีราแล้วลากเธอเข้าไปในลิฟต์ “ผู้จัดการคะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?” หญิงสาวคนหนึ่งกะพริบตาและถามอย่างเหลือเชื่อ “นีราเพิ่งจะมาทำงานไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมถึงรู้จักกับประธานโตษณได้หล่ะคะ?” ผู้จัดการส่ายหัวอย่างมึนงง ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ชัดเจนนัก “โตษณ คุณปล่อยฉันนะ!” เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง นีราก็ใช้แรงสะบัดข้อมือของเธออย่างไม่พอใจ โตษณส่งเสียงคำรามอย่างเยือกเย็น แล้วปล่อยมือเธอ เขาหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าแล้วค่อยๆเช็ดนิ้วมือทีละนิ้ว เขาดูยโสโอหังอย่างมาก ความเศร้าโศกค่อยๆปรากฏขึ้นมาในดวงตาของนีราอย่างช้าๆ เธอพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมอารมณ์ของเธอให้ไม่สนใจการกระทำของโตษณ ความเศร้าโศกนั้นไม่สามารถที่จะหลบซ่อนไปจากสายตาของโตษณได้ เขาหยุดการเคลื่อนไหว นีราคิดว่าที่เขาทำอย่างนี้เพื่อต้องการให้เธอรู้สึกเสียเกียรติ เพราะมือที่เขากำลังเช็ดอย่างระมัดระวังอยู่นั้นเพิ่งจะจับข้อมือของเธอ “คุณตามหาฉันมีธุระอะไรหรือคะ?” แต่ว่าภายในไม่กี่วินาที นีราก็กลับไปสู่สภาพตามปกติ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาและเอ่ยขึ้นเรียบๆ “ฉันยังมีงานต้องทำนะคะ” “ทำงานเหรอ?” โตษณคำรามอย่างเย็นชา “ไปเป็นเพื่อนดื่มเหล้านี่ก็เป็นงานของคุณเหรอ?” “คุณพูดอะไรน่ะ?” นีรานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บาร์ได้ในทันที เขารู้ได้อย่างไรว่าเมื่อคืนนี้เธอไปที่บาร์ หรือว่าเขาเป็นคนที่พาเธอกลับมาเมื่อคืนนี้ เป็นไปไม่ได้หรอก จะเป็นเขาได้ยังไง นีราหัวเราะเยาะเย้ยตัวเองอยู่ในใจ “นีรา!” ทันใดนั้นโตษณก็พุ่งเข้าไปใกล้นีรา เขามองตาเธอและค่อยๆพูดทีละคำอย่างช้าๆ “ผมหวังว่าคุณจะจำสถานะของตัวเองเอาไว้อยู่เสมอนะ ว่าตอนนี้คุณเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม จะต้องไม่มีเรื่องยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการไปดื่มเหล้ากับผู้ชายคนอื่น หรือเพื่อนร่วมงานชายที่บาร์ ผมหวังว่าคุณจะรักษาระยะห่างเอาไว้” “โตษณ ทำไมคุณถึงคิดว่าจะสั่งฉันอย่างนี้ได้? คุณคิดว่าฉันอยู่ในฐานะภรรยาของคุณจริงๆเหรอ?” นีราไม่มีวันลืมว่าเขาทำให้เธอรู้สึกอัปยศในคืนวันแต่งงานของพวกเขาอย่างไรบ้าง “ตราบใดที่เรายังไม่หย่าขาดจากกัน คุณก็เป็นผู้หญิงของผม!” โตษณคว้าข้อมือของเธออย่างรุนแรง แล้วเอ่ยอย่างดุดันว่า “ถ้าคุณสวมเขาให้ผมล่ะก็ ผมมีเป็นร้อยวิธีที่จะทรมานคุณ!” เมื่อมองเห็นดวงตาสีแดงของโตษณ นีราก็หันหน้าหนี เธอไม่สามารถมองตาของเขาได้ เพราะเมื่อมองหนึ่งครั้ง ใจของเธอก็เจ็บอีกครั้ง “ประธานโตษณ คุณพาเธอมาทำไมคะ?” เมื่อเห็นนีรา ชาลินีก็รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้กับศัตรู มือเล็กๆที่สวยงามของเธอกำแน่น “จัดเตรียมงานให้เธอทำด้วย” ทันทีที่พูดจบ โตษณก็กระแทกปิดประตูลงแล้วทิ้งให้นีราอยู่ด้านนอก ได้ยินเสียงปิดประตู ดวงตาของนีราก็หลุบต่ำลง เมื่อสักครู่นี้ภายในใจของเธอยังมีความหวังอยู่เล็กน้อย แต่มาตอนนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าโตษณแค่ต้องการคอยติดตามเธอเท่านั้น เมื่อเห็นว่าโตษณไม่ได้สั่งอะไรไว้มาก มุมปากของชาลินีก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ตราบใดที่รู้ว่าโตษณไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับนีรา เธอก็มีโอกาส แน่นอนล่ะว่า ตอนนี้เธอต้องการที่จะลงโทษนีราด้วย ใครใช้ให้เธอมาครอบครองตำแหน่งคุณนายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์กันล่ะ “คุณผู้หญิงคะ” ชาลินีเดินไปยังด้านข้างของนีราแล้วกระซิบข้างหูเธออย่างความสุขว่า “ขอโทษด้วยนะคะ คุณผู้หญิง ไม่รู้ว่าคุณก็อยากจะทำงานด้วย” มุมปากของนีรายกขึ้นแล้วพูดอย่างราบเรียบว่า : “ผู้ช่วยชาลินีคะ คุณบอกฉันได้เลยนะคะว่าต้องการให้ช่วยทำอะไร ไม่ต้องเกรงใจ” “คุณ…” เห็นว่านีราไม่ได้รู้สึกอะไร ชาลินีก็โกรธจนกัดฟันกรอด “โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปเอาไม้ถูพื้นมา แล้วทำความสะอาดพื้นทางเดินของชั้นนี้!” ชาลินีออกคำสั่งอย่างเย็นชา “แล้วอีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะมาตรวจดู” ให้เธอทำความสะอาด? นีราต่อต้านความโกรธอยู่ในใจ แล้วพยักหน้าเงียบๆ “คุณป้าคะ รบกวนเอาไม้ถูพื้นให้ฉันด้วยค่ะ” นีราพูดเสียงกระซิบที่อ่างล้างจาน “ตรงไหนสกปรก หนูแค่บอกป้าก็พอค่ะ ป้าจะไปทำความสะอาดให้เอง” ป้าแม่บ้านรีบพูด “ป้าเห็นมือที่บอบบางแบบนี้ของหนูแล้ว จะทำงานทำความสะอาดได้อย่างไรกัน ให้ป้าทำเถอะนะคะ” ดวงตาของนีราร้อนผะผ่าว เธอก้มหน้าลงแล้วหยิบไม้ถูพื้นมาจากป้าแม่บ้าน “งานของฉันตอนนี้คือช่วยทำความสะอาดค่ะ” “อ่า?” คุณป้าตกตะลึงไปชั่วครู่ หลังจากผ่านไปสักพักก็ดูเหมือนว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง นีราศึกษาการนำไม้ถูพื้นจุ่มลงไปในอ่างน้ำของคุณป้าแม่บ้าน แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งสกปรกในอ่างน้ำ เธอก็ลังเลอยู่นานไม่รู้ว่าควรจะเริ่มลงมือยังไง “ป้าทำให้นะ” คุณป้าแม่บ้าน หยิบไม้ถูกพื้นจากนีราด้วยความเอ็นดูแล้วบิดผ้าให้เธอ “หนูอายุไม่ต่างกับลูกป้าเลย ป้าไม่เคยยอมให้เธอต้องมาทำงานแบบนี้ มือของเธอนั้นบอบบางและสวยงาม ไม่ควรที่จะต้องมาทำงานสกปรกเหล่านี้เลย”