บทที่12 เยี่ยมบ้าน

บ๗ที่12 เยี่ยมบ้าน "พูดมาสิ" "พูดอะไรเหรอ" ทยุติเฉินหันมามองนีราอย่างงงงวย “คุณจะพูดว่าอะไร” นีรากล่าวหมดหนทาง “คุณต้องการอะไรจากฉัน” “เอาละ” ทยุติยักไหล่ “ผมแค่ไม่ชอบเห็นคุณกับผู้ชายคนนั้น คุณไม่เห็นสายตาของเขามองคุณหรอ เขาหวังว่าจะกินคุณ” “หยุดรถ” “คุณจะทำอะไร”ทยุติคว้าข้อมือของนีราไว้ “อย่าส่งเสียงดังตอนนี้ไม่มีที่ให้คุณลง” "สี่แยกข้างหน้าส่งฉันลง"นีราพูดอย่างไม่มีความสุข เธอไม่ชอบอยู่กับทยุติตามลำพัง ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย “ นีราความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับโตณษคืออะไร”ทยุติไม่สนใจคำพูดของนีรา“ ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเขามันไม่ปกติมาก” มือของนีราจับที่ชายกระโปรงแน่น "นีราจริง ๆ แล้ว ... " “คุณทยุติกรุณาปล่อย” นีราเหลือบมองมือของทยุติที่จับมือเธอไว้ ทยุติไม่ได้โกรธเขาพยักหน้าอย่างช้าๆและปล่อยมือของเขา “คุณเรียกผมว่าทยุติก็ได้ ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณทยุติ ผมไม่ใช่เจ้านายของคุณ” “ ฉันไม่คิดว่าเราจะสนิทกันมากขนาดนั้น” นีราพูดเบา ๆ ดวงตาสีดำของทยุติมุ่งเน้นไปที่ด้านหน้าอย่างจริงจัง ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้ เขาเป็นคนใหญ่คนโตมากพอที่ผู้หญิงพบเขาใกล้ ๆ ไม่มีใครเคยบอกเขาว่าพวกเขาไม่สนิทกัน "ผมอยากรู้จริงๆ" ทยุติพูดพลางแตะคางของเขา "กลุ่มบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอย่างบริษัทบีเอ็มเอส ทำไมคุณถึงถูกคุณโตณษแบล็คเมล์ เขาทำอะไรกับคุณ” “คุณสืบเรื่องของฉัน”นีราขมวดคิ้วแน่นเธอเกลียดคนที่สืบข้อมูลเธออย่างลับๆ ทยุติเงียบ “จอดตรงสี่แยกด้านหน้า”นีราขึ้นเสียง "โอเค! โอเค! โอเค!" ก่อนหน้านี้ นีราไม่เคยออกอาการโกรธเขาขนาดนี้มาก่อน เมื่อเห็นอาการโกรธของนีรา ทยุติจับมือของนีราทันที: "ผมจะพาคุณไปส่งที่ บริษัท ? ช่วงเวลานี้มันหารถแท็กซี่ยาก" “ไม่ต้อง” นีราสะบัดมืออย่างแรง เมื่อเห็นความดื้อรั้นของเธอ คนที่ทยุติหลงใหลมานาน เขาไม่เข้าใจความลับระหว่าง นีรา และ โตณษที่เขาไม่เข้าใจ "นีรา คุณอย่าไปสนใจกับเรื่องเมื่อเช้านี้เลย" นีรากลับมาที่ บริษัท อีกครั้งและ ผู้จัดการนิปุณมาต้อนรับเธออย่างอบอุ่น "ผู้จัดการคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร"นีราพูดอย่างเหนื่อยหน่าย เธอยืนอยู่ข้างถนนเป็นเวลานานภายใต้ดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่ “นีรา นีรา” นิปุณมาหยุดอยู่หน้านีราอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบใจ “นีราตอนเช้าสิ่งที่ญานีทำไม่ถูกต้อง คุณไม่ต้องใส่ใจกับมันได้ไหม” นีรา มอง นิปุณอย่างงงงวย "คุณผู้จัดการคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร เพราะฉันไม่ได้อยู่ฟังในตอนเช้าฉันจะรู้ได้อย่างไร" นิปุณมองอย่างประจบสอพลอ “นีราคุณไม่สนใจมันจริงๆเหรอ เมื่อกี้ฝ่ายบุคคลเพิ่งโทรมาบอกว่าญานีถูกไล่ออกภายใต้คำสั่งของประธานโตษณ” นีรา ตัวแข็งไปสักพัก คุณโตณษต่อสู้เพื่อเธอหรอ? “โอ้ฉันไม่รู้เรื่องนั้น” นีราสั่นศีรษะของเธอและบอกตัวเองว่าเธอจะไม่หลงตัวเอง "นีรา นีรา!” นิปุณพูดด้วยความตื่นเต้น "ญานี มาที่บริษัทKU-Cooperationเป็นเวลาสองหรือสามปีเธอจัดการเพื่อเข้าสู่ตำแหน่งหัวหน้าทีมเธอเป็นผู้มีความสามารถที่ขาดไม่ได้ในแผนกของเรา ... " “ผู้จัดการนิปุณค่ะ ฉันเป็นแค่ล่ามตัวเล็กๆ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับอนาคตของคุณญานี ฉันไม่สามารถไปกำหนดคำสั่งของประธานโตณษได้ ฉันขอโทษค่ะฉันทำอะไรไม่ได้” “นีรา...” นิปุณถอนหายใจ นั้นคือทั้งหมดที่เธอจะทำให้ญานีได้ เมื่อกลับมานั่งในที่นั่งของเธอ จู่ ๆ นีรา ก็รู้สึกเหนื่อยมาก เธอคิดว่าเธอจะมีความสุขมากหลังจากการแต่งงาน แต่ตอนนี้เธอกลับอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย ท้องฟ้าเริ่มมืดและหลอดไฟนีออนของเมืองเริ่มสว่างขึ้นแล้ว “นีรา กินข้าวเย็นด้วยกัน” ทันทีที่นีราออกมาจากลิฟต์ โมลีวิ่งออกมาอย่างมีความสุขเธอกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “หลังจากคืนนั้นเราไม่ได้เจอกันเลย” “โมลี ฉันขอโทษฉันมีธุระที่บ้านตอนเย็น” นีรายิ้มอย่างขมขื่นและปฏิเสธคำเชิญที่อบอุ่นของเธอ “โอเคงั้นคราวหน้าก็ต้องไปนะ” โมลีดูค่อนข้างผิดหวังเธอยักไหล่และโบกมือเธอ “ขับรถมาไหม ถ้าไม่ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน” "ไม่เป็นไรฉันจะรอให้เพื่อนมารับนะ" นีราส่ายหัวแล้วโบกมือให้เธอ "เจอกันวันจันทร์หน้า" นีรายืนอยู่ที่ประตูแล้วสูดลมหายใจลึกๆ หลังเลิกงาน คุณโตณษ ก็ส่งข้อความบอกเธอว่าจะกินอะไรเป็นอาหารค่ำ เมื่อเดินคนเดียวในซูเปอร์มาร์เก็ต หัวใจของนีราเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ ทุกคนมาที่ซูปเปอร์มาร์เก็ตด้วยกันเป็นคู่ แต่เธออยู่คนเดียวในการเข็นตะกร้าช้อปปิ้งเพียงตนเดียว “พริกหยวก,หมูสามชั้น,เผือก,เนื้อ,ซี่โครงหมู.....” หลังจากซื้อส่วนผสมตามรายการ นีราก็นำอาหารถุงใหญ่มาถือ เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สามความอดทนเพียงอย่างเดียวของนีราก็ถูกดับลง : "ฉันกำลังเดินกลับแล้วมันจะใช้เวลาสิบนาที" "ฉันจะทานอาหารเย็นในหนึ่งชั่วโมง" ชายอีกคนในโทรศัพท์พูดเบา ๆ โดยไม่สนใจว่านีราจะทำงานหนักแค่ไหนตอนนี่ “เข้าใจแล้วค่ะ” รู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดต่อ นีราก็วางสายลง น้ำตาร่วงลงอีกครั้งโดยไม่มีการอดกลั้นใดๆ โตณษมองว่าเธอเป็นพี่เลี้ยงเด็กแต่เธอสามารถทนได้ทั้งหมดนี้อย่างเงียบๆ “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ” คนขับรถแท็กซี่ใจดีส่งกระดาษทิชชู่ เพื่อปลอบใจ "ความยากลำบากทุกอย่างจะผ่านไปโดยมีช่วงเวลาที่ดี" “ขอบคุณมากค่ะ” นีรารับเอากระดาษทิชชู่มา แม้แต่ลุงแปลกหน้ายังเป็นห่วงเธอ แต่สามีใหม่ของเธอเขาต้องการที่จะทรมานเธอเท่านั้น “ เด็กโง่ คุณยังเด็กและสวยมากและชีวิตจะไม่มีวันปฏิบัติต่อคุณอย่างเลวร้าย” ลุงยังคงปลอบประโลมต่อไป “ คุณดูลุงสิ ลุงเหนื่อยมากทุกวัน แต่ลุงเชื่อว่าความจริงก็คือการทำงานหนักจะไม่ทำให้เราต้องทนทุกข์ทรมานนานเกินไป” "ขอบคุณค่ะ" นีราพยักหน้าอย่างจริงจังเธอเชิดหน้าขึ้นและตบหน้าของเธอเอง โตณษต้องหวังว่าจะได้เห็นเธออ่อนแอ เธอไม่สามารถแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขาได้ ก่อนลงจากรถนีรา ต้องขอบคุณลุงคนขับรถแท็กซี่ซ้ำ ๆ นีรายืนอยู่ที่ประตูทางเดินเป็นเวลานาน ก่อนการแต่งงานภายใต้คำเชิญซ้ำ ๆ ของหญิงชราของตระกูลภูลพิพัฒน์ เธอไปที่ลานบ้านครั้งหนึ่งในเวลานั้นเธอรู้สึกว่าลานเป็นอาคารที่ดีที่สุดในเมือง มะเดื่อฝรั่งเศสใบกว้างทำให้คนรู้สึกมีความสุข “นีรา เธอจะเป็นเจ้าของบ้านต่อไปในอนาคต” เธอยังจำได้ว่าคุณหญิงตระกูลภูลพิพัฒน์ จับมือเธอและพูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก