บทที่ 13 ด่านแรก

บ๗ที่ 13 ด่านแรก สี่สิบนาทีต่อมานีราเตรียมอาหารทั้งสี่จานและวางไว้บนโต๊ะ "คุณโตณษคะ ฉัน ... " "นีรา"โตณษหยุดสิ่งที่ทำในมือของเขาแล้วก้มหัวของเขาอย่างช้าๆ "หลังจากนี้เรียกผมด้วยชื่อ และนามสกุลของคุณ " อ๊ะ! เขามาเข้มงวดกับเธอเรื่องการเรียกเขา? นีรากัดริมฝีปากล่างของเธออย่างแรง เพื่อที่จะได้รักเขา เธอต้องยอมให้เขาจริงๆ "คุณจะพูดอะไร" ดูเหมือนโตณษจะไม่ได้สังเกตเห็นความรู้สึกของนีราเลย เขากินข้าวไปพลางประหลาดใจ อาหารที่นีราทำก็ออกมาอร่อยดี "ฉันอยากกลับไปที่บ้านแม่ในวันพรุ่งนี้" เสียงของนาเบามากเธอกลัวว่าโตณษจะปฏิเสธที่จะให้เธอไป นั้นทำให้เธอมีความกังวล "ฉันจะไม่พูดอะไรเลย ฉันแค่คิดถึงพวกเขา" "ผมไม่มีเวลา" นีรา ดูเหมือนจะรู้คำตอบของโตณษมาก่อนแล้วและเธอพยักหน้าอย่างเนือยๆ "ฉันรู้ค่ะ ฉันจะกลับไปเอง" "อืม"โตณษดื่มน้ำซุปเสร็จแล้วลุกหันขึ้นชั้นบนทันที ทั้งสองอยู่คนเดียวมานานและพวกเขาพูดเพียงไม่กี่คำ เมื่อมองดูอาหารบนโต๊ะ นีราก็เกิดเบื่ออาหาร เธอถอนหายใจและลุกขึ้นเพื่อเก็บอาหาร ที่หัวบันได โตณษเห็นทั้งหมดนั้น ในคืนนั้นนีรานอนหลับสนิท เธอใช้เวลาตลอดทั้งสัปดาห์อยู่กับการแต่งงานด้วยความโศกเศร้าและความกลัว แต่คืนนี้เธอนอนหลับสนิดไม่ได้ฝันอะไร เมื่อเธอตื่นขึ้นมาดวงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างพาดผ่านเตียงลงไปที่พื้น เตียงนั้นว่างเปล่าเธอเห็นหมอนแบนและเธอรู้ว่า โตณษไม่ได้มานอนที่นี่เมื่อคืนนี้ "อุ๊ย!" จู่ ๆ นีราก็นึกถึงยาคุมกำเนิดที่ โตณษมอบให้เธอเมื่อวานนี้และเธอลืมที่จะกินมันเมื่อวานนี้ หลังจากรีบพลิกกระเป๋าถือเธอรู้ว่าเธอคงจะลืมยาไว้ในลิ้นชักของ บริษัทเมื่อวานนี้ "จะทำอย่างไรดี" นีราตบหัวอย่างแรง โตณษไม่ต้องการให้พวกเขามีลูกด้วยกัน และเธอจะไม่ให้เขาเกิดมาแล้วต้องหลบซ่อนจากเขา เด็กที่ไม่มีพ่อเขาจะต้องรู้สึกโดดเดี่ยว ไปซื้อเอาระหว่างทางก็ได้ นีราคิดทันทีที่เปิดตู้ เธอต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและตรวจสอบบ้าน เมื่อปลายนิ้วแตะลงบนเสื้อสีขาวเรียบ โตณษรีดเสื้อให้เธอ นีราสูดลมหายใจเข้าอย่างลึก เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงตกหลุมรักโตณษมากขนาดนี้ ที่บ้านของตระกูลจำรูญ "มานี่สิ นีรา มาให้แม่ดูหน่อยสิ" ปาริมาดึง นีรา ไปดูรอบ ๆ อย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า "ลูกเพิ่งจากไปสองสามวัน แม่รู้สึกว่าลูกจากเราไปสองสามเดือนแล้ว" "แม่คะ หนูก็คิดถึงแม่เหมือนกัน" นีรากอดกับปาริมาแนบแน่น เหมือนหมีแพนด้า "ตอนนี้ลูกแต่งงานแล้วยังทำตัวเป็นเด็กได้อย่างไร" ชนัตร กะแอมแล้วพูดว่า "ลูกทำหน้าแบบนี้คนในครอบครัวคุณโตณษคงเห็นเป็นเรื่องตลก" "พ่อ!" เมื่อชนัตรลงมาชั้นล่าง นีราก็ผละไปทันที "ฮะฮ่า!" ชนัตรไม่สนอะไรที่เรียกว่าไม่สมควร ในฐานะพ่อเขาอุ้มนีราแล้วหมุนเป็นวงกลมหลายครั้งก่อนที่จะปล่อยเธอลงอย่างไม่เต็มใจ "ทำไมลูกถึงผอมลง? พ่อรู้สึกว่าลูกตัวเบาลง" ปาริมา เข้ามามองใกล้ๆ "ใช่ นีราแม่ก็คิดว่าลูกดูผอมลง ดูใบหน้าเล็ก ๆ นี้สิมันตอบลง “ใช่มั้ย” นีราจับแก้มและหัวเราะ “แล้วแม่ไม่รู้อะไร คุณโตณษกลับมากินข้าวกับหนูทุกวัน แม้ว่าหนูจะกินข้าวเย็นตอนกลางคืนลดน้ำหนักหนูจะลงได้ยังไง? ปาริมา และ ชนัตร หันมามองหน้ากัน: "ตัวลูกเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด" "ไม่ต้องคิดหรอกว่าหนูผอมลงไหม" นีรา พูดพลางจับแขน ปาริมา "แม่คะวันนี้หนูอยากให้แม่ทำขนมปังเกลือ (เป็นแพสตรีแบบจีน โรยด้วยมอลลาสและงา ทำเป็นหลายชั้น) และอยากกินเผือกซี่โครงที่พ่อทำทาโร่ซี่โครงหมู(ซี่โครงหมูกับเผือกนึ่งซีอิ๊ว) "ใช่ แม่ได้ยินจากคุณหณิงของบ้านภูลพิพัฒน์ว่าลูกกับโตณษ ย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ พวกลูกกินอะไรกัน? ลูกคงจะไม่ได้ทำอาหารใช่ไหม" ปาริมาตบมือเธออย่างไม่สบายใจ "อย่าคิดเรื่องการทำงานของทั้งสองคนเลยนะลูก โตณษจะทำงานในช่วงไหน ตอนกลางคืนมันต้องเป็นหน้าที่ของเรา” "แม่ ... " "นอกจากนี้ลูกและคู่แต่งงานของลูกต้องรู้จักควบคุมตัวเอง" "แม่ แม่กำลังพูดเรื่องอะไร?" แก้มของ นีราแทบจะระเบิดทันทีเธอก็ก้มหน้าลงอย่างอายๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีของนีรา ปาริมาก็ลูบหน้าผากเธออย่างงุนงง "โอเค แม่ไม่พูดลูกก็คงจะรู้อยู่ดี" “ทำไมวันนี้โตณษถึงไม่มา? "ปาริมามองไปรอบ ๆ ประตูแล้วมองไปที่ นีรา " วันนี้เป็นครั้งแรกที่ลูกกลับมาโตณษไม่ได้มากับลูกเหรอ? "เขามีลูกค้าสำคัญที่จะต้องไปเจอในวันนี้" นีราคิดเรื่องเหตุผลมานานแล้ว "หนูได้รับข่าวเมื่อคืนนี้แหละ คุณโตณษเขาก็ต้องการที่จะผลักลูกค้าออกไปก่อน แต่นั่นเป็นลูกค้าใหญ่หนูคิดว่ามันไม่ดีนักที่จะผลักมันออกไป หนูก็บอกว่าให้เขามากับหนูครั้งหน้า " "พ่อคะแม่คะ โกรธไหมคะ"นีรากะพริบตาพริบๆมองพวกเขา “เด็กโง่ แน่นอนว่าเราเข้าใจ ลูกคิดว่าแม่ไม่เข้าใจหรอ?” ปาริมาพูดเบา ๆ”เรื่องของบริษัท ธุรกิจของโตณษสำคัญ ลูกแต่งงานกับเขา แน่นอนในตอนนี้ลูกต้องให้ความสนใจกับงานของเขา” "สิ่งที่สำคัญสำหรับโตณษ" ชนัตรใช้เสียงตะคอกอย่างเย็นชา "วันนี้เป็นครั้งแรกที่ลูกกลับมาเขาต้องทำอะไรที่สำคัญในวันนี้เขาจะปล่อยให้ลูกกลับมาคนเดียวได้อย่างไร? ลูกรู้หรือไม่ว่าวันนี้มีความสำคัญขนาดไหน? " "พ่อ ... " เมื่อเห็นความโกรธบนใบหน้าของชนัตร, จู่ๆ นีรา ก็นึกถึงคำพูดของโตณษ พ่อของเธอรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น? “เขาบอกว่าเขาต้องการที่จะเจอลูกค้าที่สำคัญ” “พูดมาสิ”นีราจับมือชนัตรและทำตัวอ้อนเป็นเด็ก “เหมือนเขาจะบอกว่าเพราะโครงการโกลเด้นซิตี้อยากเห็นผู้ที่ดูแลรับผิดชอบนะคะ” “โกลเด้นซิตี้?” “ใช่ค่ะ โกลเด้นซิตี้” นีราใช้มือจับที่ศีรษะ “หนูจำไม่ได้ด้วยว่าใครบ้าง” ชนัตรเกิดความกังวลน้อยลงเขาพยักหน้า “พ่อได้ยินว่า เมื่อเร็วๆนี้ บริษัทKU-Cooperation กำลังเจรจากับโกลเด้นซิตี้โครงการนี้เป็นโครงการที่สำคัญ” “นั่นมัน” นีรากล่าวอย่างจริงจัง “พ่อคราวหน้าหนูจะให้คุณโตณษมาขอโทษพ่อนะคะ มันเป็นความผิดของเขาจริงๆ” “ไม่ต้องขอโทษพ่อ ตราบใดที่เขาปฏิบัติต่อลูกดี พ่อกับแม่ก็สบายใจ” มองไปที่นีราอย่างใจจดใจจ่อนี่เป็นลูกคนเดียวของเขา เขารักเธอเหมือนดวงใจของเขา "นีรา ลูกชอบคิดไปเอง" ปาริมาพูดอย่างมีเลศนัย "คิดถึงพวกเราสิลูก มันเป็นนิสัยเสียตั้งแต่เด็กของลูก ถ้าโตณษ เขาไม่ดีกับลูก ลูกบอกเราได้ไหม? " ดวงตาของนีราเกือบแดงแล้ว เธอกัดริมฝีปากของเธอ แล้วก้มหัวต่ำ ไม่กล้ามองไปที่พ่อแม่ของเธอ “ ลูกสาวของเราไม่มีใครสามารถรังแกลูกได้” ชนัตรกล่าวโดยจับไหล่ของ นีราเบา ๆ "ไม่ว่าใครก็ตาม ตราบใดที่เขารังแกลูกสาวของพ่อ พ่อจะไม่ปล่อยเขาไป"