บทที่ 14 เขาทนไม่ได้

บ๗ที่ 14 เขาทนไม่ได้ "ท่านครับ คุณโตณษมาแล้วครับ" ในขณะที่ นีราและคนอื่น ๆ กำลังสนุกกัน ป้าจางก็เข้ามาอย่างรีบร้อน "อะไรนะคะ" นีราตกใจจนช้อนในมือของเธอตกลงบนโต๊ะ ชนัตรเหลือบมองไปที่ นีราด้วยความสงสัยและเธอก็ดูสับสนเล็กน้อย "นีรา ทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้ละลูก" ปาริมาพูดพร้อมกับยิ้ม "ทำไมลูกพอได้ยินว่าโตณษมา ตื่นเต้นมากหรอกลูก" "แม่คะ แม่พูดถึงอะไรคะเนี่ย" นีราขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอแค่คิดว่าทำไมคุณโตณษถึงมา เขาไม่ได้พูดเองหรอว่า วันนี้เขาไม่ว่างไม่ใช่เหรอ? "คุณพ่อ คุณแม่ สวัสดีครับ"โตณษเดินเข้ามาแล้วก็กล่าวทักทาย "โตณษ เธอมาแล้ว" ปาริมายืนขึ้นมาต้อนรับทันที เธอพอใจกับลูกเขยคนนี้มากเลยทีเดียว ตอนนี้โตณษเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลภูลพิพัฒน์ คุณสมบัติเพียบพร้อมขนาดนี้ ในเมือง S นี้จะมีใครเทียบได้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นีราชอบโตณษ “ผมขอโทษที่มาช้านะครับ วันนี้ในบริษัทมีเรื่องสำคัญ"โตณษพูดเล็กน้อย " ตอนแรกผมว่าจะมาพร้อมกับนีรา แต่นีราบอกว่างานของผมเป็นสิ่งสำคัญ เลยจะให้ผมมาคราวหลังแทน " "พวกเรารู้แล้วละ นีราบอกแม่แล้ว" ปาริมาพาโตณษมานั่งถัดจาก นีรา "มา โตณษ ลูกนั่งข้างๆนีราละกันนะ มากินข้าวกันเถอะ พวกเราเพิ่งกินไปไม่นาน" "ครับ" โตณษ ลูบหน้าผากของนีรา เบา ๆ "เป็นไงบ้างครับ รู้สึกดีไหมที่ได้กลับไปบ้านแม่ของคุณวันนี้?” เมื่อมองไปที่ดวงตาที่อ่อนโยนของโตณษ นีราก็มีความมึนงง “แม่ครับ วันนี้ผมต้องให้แม่กับพ่อช่วยดูแลนีราด้วยนะครับ” โตณษลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อตักชามซุปเล็กๆให้กับนีรา “คุณแม่อยู่ที่นี่ด้วย วันนี้คุณแม่ต้องให้ นีรากินมากขึ้นนะครับ เธอกินน้อยและพูดถึงเรื่องลดน้ำหนัก เธอไม่ฟังสิ่งที่ผมพูดเลย” ปริมาตบมือของชนัตรเบา ๆและพูดว่า "ที่รักคะ, ฉันบอกว่าคุณแล้วไม่ต้องกังวลเรื่องของลูก คุณดูสิโตณษ เขาเป็นคนเอาใจใส่ดีขนาดไหน" ชนัตรมองที่ โตณษและพยักหน้าเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาพอใจไหม "คุณไม่ยุ่งเหรอ?" นีรากระซิบและเธอไม่เข้าใจว่าทำไม โตณษ ถึงไม่ไปทำงานแต่มาหาเธอแทน โตณษไม่ตอบกลับ “ คุณแม่ทำอาหารจานนี้เองหรือครับ มันอร่อยมาก” โตณษจำได้ว่า นีราบอกเขาว่า ทันทีที่ นีรากลับมาบ้านปาริมาและ ชนัตรจะเป็นคนทำอาหารให้เธอเอง . "ใช่จ้ะ" หลังจากได้ยินคำชมของโตณษ ปาริมาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "ผมไปดื่มแอลกอฮอล์กับลูกค้า ช่วงเที่ยงที่ผ่านมามันทำผมมวลๆท้อง พอได้มาดื่มน้ำซุปที่คุณแม่ทำแล้วรู้สึกโล่งดีมากเลยครับ" โตณษยังตอบอย่างต่อเนื่อง นีรา ยิ้มแหย่ๆ จริง ๆเธอไม่เข้าใจโตณษเลยสักนิด หลังจบมื้ออาหารเย็น ในที่สุดนีรา ก็เข้าใจว่าทำไม โตณษถึงมาที่บ้านเพื่อพบพ่อแม่ของเธอ "ถ้าคุณอยู่ที่นี่ผมก็จะอยู่ที่นี่" โตณษกระซิบข้างหูของ นีรา "คุณจะกลับไปกับผม หรือจะให้ผมอยู่ที่นี่กับคุณ" และในมุมนี้ของพวกเขา ทำให้ปรากฏภาพต่อคนอื่นถึงว่าคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังกระซิบกระซาบกัน "คุณ ... " สรุปว่าเขามาที่นี่เพื่อทรมานเธอ นีราจ้องมองไปที่ โตณษ เขาเกลียดเธอมากแค่ไหนกัน และปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไปทั้งคืน? “ คุณแม่ครับ นี่ก็ดึกแล้วยังไงผมพานีรากลับก่อนนะครับ” โตณษเอื้อมมือออกไปกอดไหล่ของนีราและพูดเสียงดังว่า “ อีกไกลเลยครับจากที่บ้านนี้ไปถึงบ้านเรา” "นีรา ลูกไม่ได้บอกเองหรอว่าจะค้างที่นี้" ปาริมาพูดอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ เธออยากให้นีรานอนค้างที่บ้านสักสองสามวัน นีราแต่งงานกับโตณษ หลังจากกลับจากจบการศึกษาในต่างประเทศแค่หกเดือน และเธแทบจะไม่ได้อยู่บ้านเลยจริงๆ "แม่คะ หนูก็อยากจะค้าง ... " โตณษกระชับนีราอีกครั้ง "แม่คะ หนูก็อยากจะค้างคืนค่ะ" นีรา พูดอย่างรวดเร็ว "แต่คุณโตณษบอกว่าเขาไม่ชินกับการอยู่คนเดียว แม่ก็รู้ว่าพวกเราเพิ่งย้ายไปอยู่ที่พักใหม่” ผู้หญิงคนนี้กำลังใส่ความเขาอีกครั้งใช่ไหม นี่เป็นการบอกอย่างชัดเจนเลยว่าเขาไม่เต็มใจที่จะทิ้งภรรยาใหม่ของเขา โตณษ ยิ้มอย่างมีเลศนัยนีราดูน่าสนุกกว่าที่เขาคิดไว้ เขาสามารถปล่อยให้เธออยู่กับเขาได้นานขึ้น "นี่ ... " ปาริมาค่อนข้างลังเลเธอไม่เต็มใจที่จะกล่าวว่า "เอาละถ้าพวกลูกมีเวลาว่างอย่าลืมกลับมาหาพวกเราด้วยนะ" "ครับ" โตณษพยักหน้าเล็กน้อย เห็นมุมสุภาพของโตณษมุมปากของนีราก็ยกยิ้มอย่างมีความสุข ตอนนี้เธอดูเหมือนจะรู้สึกถึงความอ่อนโยนของคู่บ่าวสาว "โตณษ พ่อมีอะไรจะคุยกับคุณหน่อย" เมื่อโตณษกำลังเดินออกไปชนัตรก็ดักเขาไว้ "คุณไปที่ห้องสมุดมาหรอ" "ใช่ครับ" สายตาของโตณษทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่อารมณ์นั้นก็มาแค่ชั่วครู่ไม่มีใครสังเกตเห็น นีรากำมุมกระโปรงของเธอแน่น สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าพ่อของเธอและโตณษต้องทำอะไรบางอย่างไม่ให้เธอรู้แน่ๆ แต่เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "แม่" นีรากระซิบข้างไหล่ของปาริมา "แม่คะ แม่ว่าพ่อพูดอะไรกับคุณโตณษคะ มีเรื่องอะไรระหว่างพวกเขาหรอคะ? “ เด็กโง่ อะไรก็เกิดขึ้นได้” ปาริมาตบหลังมือของเธออย่างปลอบโยน “ ลูกก็รู้ว่าพ่อของลูกรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน พ่อเขาไม่สามารถทนเห็นลูกได้รับความทุกข์” "ค่ะ"นีราหยุดถามเธอกลัว ปาริมาจะพบว่าเธอผิดปกติ ยี่สิบนาทีต่อมา โตณษก็พานีรา ไปที่รถโรลสรอยซ์สีดำของเขา ทันทีที่เธอขึ้นรถรอยยิ้มบนใบหน้าของโตณษก็หายไป "นีราถ้าคุณจะกลับมาบ้านคราวหลังบอกฉันล่วงหน้าด้วย" เขาพูดอย่างเยือกเย็น "ฉันยังมีอิสระที่จะกลับไปที่บ้านพ่อแม่ของฉันได้หรอ" "ผมจะไม่พูดซ้ำ" โตณษ เหยียบคันเร่งและรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว นีรากล่ำกลืนอย่างหงุดหงิดและเธอก็รู้ว่ามันจะต้องเป็นสิ่งที่พ่อของเธอและโตณษคุยกัน แต่เธอไม่กล้าถามเธอกลัวว่าโตณษจะโกรธเธอ นีราไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ "คุณกำลังจะไปไหน" นีราอดไม่ได้ที่จะหยุดเขาเมื่อเธอเห็นโตณษเดินตรงไปที่ห้องรับแขกเขาจะนอนกับเธอหรือไม่? เมื่อโตณษมองเธอ นีรารู้สึกเสียใจ "อ่า!" โตณษตะโกนและกอดเธอเขามองเธออย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "นีรา คุณต้องการนอนกับฉันจริง ๆ หรือไม่ถ้าคุณต้องการถาม ถ้าแค่ถามไม่ต้องอาย " "ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น คุณปล่อยให้ฉันไปนะ!" นีราพยายามหนีจากอ้อมแขนของเขาทันที "มันสายไปแล้ว" โตณษกระแทกเธอลงบนเตียงก่อนที่เขาจะลุกขึ้นคร่อมนั่งกดคนด้านล่างทันที เขาไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เขาเห็นผู้หญิงคนนี้เขาถึงคอแห้งและความอุ่นวูบวาบไหลออกมาจากช่องท้องส่วนล่าง