บทที่ 16 ความเข้าใจผิดของคนภายนอก

บ๗ที่ 16 ความเข้าใจผิดของคนภายนอก "นายหญิงน้อย คุณทำอะไรอยู่หรอคะ" เมื่อเห็นว่านีราถือถุงหนังสือถุงใหญ่ ป้าเหมียวก็เข้าไปช่วยถือถุงหนังสือขึ้นมาทันที: "ทำไมนายหญิงน้อย ถึงซื้อหนังสือหลายเล่มขนาดนี้ละคะ?" "ป้าเหมียว ป้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?" นีรามีความสุขมาก ในที่สุดเธอก็ไม่ต้องอยู่ที่บ้านกับโตณษแค่2คนนเดี อีกแล้วมันทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ "คุณหญิงท่านไม่มั่นใจว่า คุณทั้งสองจะอยู่กันไม่สบายค่ะ กังวลว่าคุณทั้งสองจะไม่ได้ทานอะไรดีๆกัน" ป้าเหมียวพูดอย่างใจดี "นายหญิงน้อย นายหญิงน้อยนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นไปก่อนนะคะ ป้าไปเอาน้ำมาให้นะคะ" "คุณย่าสบายดีไหมคะ" นีรารับเอาน้ำจากป้าเหมียว แล้วดื่มน้ำ หนังสือแค่เจ็ดหรือแปดเล่มนี้ทำให้เธอเหงื่อออกแล้ว "คุณหญิงบ่นคิดถึงคุณตลอดเลยค่ะ"ป้าเหมียวมองนีราด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความรัก "คุณหญิงท่านชอบคุณมากจริงๆนะคะ" นีรายิ้มหวาน เธอรักและเคารพคุณยายของบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์จริง ตั้งแต่เกิดเธอไม่เคยเจอยายเลย แต่คุณหญิงท่านทำให้เธอรู้สึกถึงความรักของคุณยาย "ป้าเหมียวคะ แล้วคุณโตณษละคะ" นีราอดแปลกใจไม่ได้ เมื่อไม่เห็นโตณษ เธอไปที่ร้านหนังสือก็หลังเลิกงานแล้ว โตณษน่าจะกลับมานานแล้ว "นายน้อยไปทำธุระค่ะ" ป้าเหมียว อธิบาย "เธอบอกว่าอาจจะไปหนึ่งสัปดาห์หรือนานกว่านั้นค่ะ" "จริงเหรอคะ" นีราถามพลางทำท่าจะเสียใจ แต่ในใจเธอกระโดดโลดเต้นไปแล้ว ในที่สุดสัปดาห์นี้เธอก็จะได้เป็นอิสระสักที "นายน้อยไม่บอกนายหญิงน้อยเหรอคะ?" "โอ้" นีราตบหัวแล้วก็รีบอธิบายว่า "เขาส่งข้อความมาหาหนูช่วงบ่ายๆค่ะ ตอนหนูทำงานอยู่ แต่หนูลืมนะคะ เลิกแล้วก็รีบกลับมาเลย" "มันก็เกือบจะเหมือนไม่ได้บอกนะคะ" ป้าเหมียวเดินไปที่ครัว "คุณหญิงท่านยังกังวลเรื่องที่คุณมีปัญหากันนะคะ แต่ป้าว่าทั้งสองก็ดูเข้ากันดีนะคะ" ป้าเหมียวไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของนีราแย่ลงไปอีก ปรากฏว่าทุกคนรู้ว่ามีปัญหาระหว่างเธอกับโตณษ นี่เธอหัวเดียวกระเทียมลีบหรอเนี่ย? "ป้าเหมียวให้หนูช่วยเถอะ" นีราอยากได้ข้อมูลบางอย่างจากป้าเหมียว ป้าทำงานกับบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์มากกว่า 20 ปี คุณหญิงไว้ใจเธอมาก “ นายหญิงน้อยไม่ต้องช่วยป้าหรอกค่ะ” ถึงแม้ว่าป้าเหมียวจะอายุมากแล้ว แต่ก็ยังกระฉับกระเฉง ดังนั้นมือของนีราจึงไม่เปียกสักนิด เพราะถูกป้าเหมียวผลักออกไป "ลืมไปเลยงั้นหนูไปเก็บหนังสือก่อนนะคะ”เมื่อนีราเงยหน้าขึ้นมองไปที่ห้องชั้นบนเธอเห็นหนังสือที่กองกันอยู่ในห้องนั่งเล่น มีห้องเจ็ดถึงแปดห้องในบ้าน เธอคงเลือกมาเป็นห้องเรียนได้สักห้อง สุดท้ายนีราก็เลือกห้องหัวมุมเธอคิดว่าทำเลนั้นเงียบกว่าและที่สำคัญที่สุดคือมันเคยเป็นห้องสมุดของโตณษ ถ้ามันเคยเป็นมาก่อนเธอจะขอให้มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เธอจะได้เห็นว่าห้องที่เขาใช้เรียนเป็นยังไง "นายหญิงน้อย ... " ทันทีที่นีราผลักประตูให้เปิดออก เสียงตื่นตกใจของป้าเหมียวก็ดังขึ้น แต่ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้วนีราเห็นมันหมดแล้ว “นายหญิงน้อย”ป้าเหมียวรีบไปข้างหน้าเธอและปิดประตู แล้วเธอพูดด้วยความโกรธ “เอ๋ ทำไมฉันลืมล็อคประตูนี้ได้ละ?” "ป้าเหมียวคะ"นีรากลืนน้ำลายลงไป เธอนิ่งไม่ตอบสนอง “นายหญิงน้อยคะ นายน้อยไม่ได้บอกคุณหรอคะว่าห้ามเปิดห้องนี้” ป้าเหมียวยังกล่าวต่อไป “ไม่ว่าคุณจะเห็นอะไรก็ตาม ถือซะว่าคุณไม่ได้เห็นอะไรนะคะ” นีรากำมือของเธอแน่น เธอคิดว่าเธอไม่เห็นมัน ผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ในสวนดอกไม้ยิ้มอย่างสดใสในรูปและคนที่อยู่ข้างๆเธอก็คุ้นเคยมาก เธอคิดว่าเธอไม่เห็นมันได้อย่างไร เมื่อเห็นใบหน้าของนีราซีดเหมือนกระดาษ ป้าเหมียวก็ตกใจ: "นายหญิงน้อย คุณเป็นอะไรไหมคะ" "นายหญิงน้อย!” นีราวิ่งออกไปอย่างหมดหวัง เธอเข้าไปในรถและเหยียบคันเร่งเพื่อออกจากที่นี่เพื่อไปที่อื่น เธอรู้สึกคลื่นไส้และมวนท้อง รูปของผู้หญิงคนนั้น คนที่โตณษเรียกในเวลาที่เขาละเมอ ถูกเก็บไว้ในบ้าน ที่ที่เธอเรียกว่าห้องหอ ไม่ใช่แค่ภาพใบเล็กๆ ที่ปรากฏให้เห็นว่าเขายังมีผู้หญิงคนอื่น เมื่อเห็นอย่างนั้น ป้าเหมียวก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อต่อสายไปที่บ้านใหญ่ "ทำไมถึงไม่ประมาทแบบนี้" คุณหญิงตะโกนกลับมา "ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าให้หนูนีรารู้เรื่องนี้ ฉันจะส่งคนออกไปตามหาหนูนีรา เธอก็พักที่นั่นไปก่อน" "ค่ะ"เมื่อป้าเหมียวโทรศัพท์ไปที่บ้านใหญ่ เธอทำได้เพียงแค่ภาวนาอย่างเงียบ ๆ ว่า นีราจะขับรถออกไปแบบนี้โดยไม่ตั้งใจ "คุณหญิง มีอะไรจะสั่งหรือครับ" พ่อบ้านบ้านยืนรอรับคำสั่งของคุณหญิงด้วยความเคารพ คุณหญิงแม้อายุจะเกินเจ็ดสิบปีแล้ว แม้ว่าเธอจะมีผมสีเงินแซม แต่สติปัญญาของเธอยังดีอยู่มาก เธอนั่งลงบนโซฟาช้าๆ แล้วเธอก็กล่าวออกมา "พ่อบ้านทาศัย ส่งคนออกไปหาหนูนีรา" "ครับ ผมจะส่งคนออกไปเดี๋ยวนี้ครับ" "เดี๋ยวก่อน" คุณหณิงหยุดชั่วครู่ เธอดูลังเลใจมาก "มีข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นบ้างไหม?" “ คุณหญิงหมายถึง คุณชิตชไมใช่ไหมครับ” พ่อบ้านทาศัยมองคุณหญิงอย่างเป็นห่วง เห็นเธอหลับตาอย่างไม่มีความสุข เขาก็รีบตอบกลับว่า "ขอโทษนะครับ คุณหญิงไม่มีข่าวเรื่องคุณชิตชไมมาสักพักแล้วครับ" “ คนอื่นเขาไปกันหมดแล้วแล้ว แต่เธอยังอยู่นี่อีก” คุณหญิงพูดแล้วโบกมือ“ ไปตรวจดูให้แน่ใจว่าหนูนีรากลับมาอย่างปลอดภัย ถ้ามีใครพบเธอก็ให้พาเธอมาที่นี่” " "ครับ โปรดวางใจผมจะไปทำให้เรียบร้อยครับ" "คุณหญิงคะ ไม่ต้องกังวลมากนักหรอกค่ะ" หญิงวัยห้าสิบปีที่นั่งอยู่ข้างๆเธอนำถ้วยชาร้อนมาให้และกระซิบ "เชื่อเถอะค่ะว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหนู แค่ตอนนี้เธอคงยังทำใจไม่ได้" “ตอนนี้ป้าเหมียวยังไม่ได้อยู่ที่บ้านนั้นตลอด บางทีเธออาจจะบอกกับนายน้อยบ้าง ฉันคิดว่านายน้อยเป็นเด็กที่ฉลาดเขาต้องรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร” "ป้านพัย เธอไม่รู้จักนิสัยของนีรา" คุณหญิงพูดอย่างกังวล "นีราเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ฉันขอให้โตณษแต่งงานกับเธอ เธอก็ยินยอม และยิ่งยินดีที่คนที่เธอจะแต่งด้วยเป็นตาโตณษ ฉันชอบเธอจริงฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าโตณษมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ " "แต่คุณหญิงคะ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่หายตัวไป สักวันหนึ่งนายน้อยคงจะลืมเธอไป" ป้านพัยพูดอย่างงงงัน เธอเป็นคนใช้ส่วนตัวของคุณหญิง ที่ในตระกูลภูลพิพัฒน์เธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าคุณหญิงกำลังคิดอะไรอยู่ "แต่มันก็จะเป็นการดีที่สุดถ้าเธอจะหายไป" คุณหญิงพูดอย่างเย็นชาพลางจิบชาร้อน ๆ "มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอจะน่าสนใจกว่านี้ ถ้าเธอกล้ากลับมาและยั่วตาโตณษอีก ก็อย่ามาโทษฉัน" นพัยหยุดพูดและยืนอยู่ข้าง ๆ นีรายังคงขับรถอย่างไม่มีจุดหมาย บนถนนเมืองใหญ่แบบนี้เธอพบว่าเธอไม่มีที่จะไป เพื่อไม่ให้พ่อแม่ของเธอต้องกังวลเธอไม่สามารถกลับบ้านได้ เธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศและมีเพื่อนไม่กี่คนที่จะสนิทพอที่จะไปหา พอจอดรถตรงแยกที่ไม่มีใคร นีราก็วางมือลงบนพวงมาลัยแล้วระเบิดเสียงออกมาออกมา