บทที่ 18 เธอจะไม่กลับมา

บ๗ที่ 18 เธอจะไม่กลับมา "เกิดอะไรขึ้น" คุณหญิงถามขึ้น “นีรา หนูยังนึกถึงสิ่งตาโตณษทำอยู่เหรอ? หนูเชื่อย่าเถอะ เมื่อเขากลับมาย่าจะสอนเขาเอง!” นีรา ยกยิ้มที่มุมปากแล้วพูดไม่ออกคุณหญิงว่าโตณษต่อหน้าเธอเพื่อขอโทษเธอ แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้รูปผู้หญิงหายไปในใจ "นีรา" คุณหญิงถอนหายใจและพูดอย่างจริงจัง "ย่าอยากบอกว่าตราบใดที่คุณยึดติดผู้หญิงคนนั้นจะหายตัวไปจากชีวิตของโตณา ยายจะอยู่ข้างคุณเสมอ " “ คุณย่าคะ คุณโตณษเขารักเธอมากใช่มั้ยคะ” นีราอึดอัด การแต่งงานของเธอมีปัญหามากเกินไป แล้วเธอก็ไม่รู้มันเลยก่อนที่จะแต่งงาน คุณหญิงขมวดคิ้วและส่ายหัว: "เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงคนนั้นจะแต่งงานเข้ามาเป็นครอบครัวของเรา" "คุณย่าคะ หนูจะออกไปซื้ออาหารให้คุณนะคะ" นีราเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินออกไป ทันทีที่เธอก้าวออกจากวอร์ดเธอก็กระแทกหน้าอกของคนคนหนึ่ง "อ๊ะ!" นีราสูดลมหายใจ การชนนี้ทำให้เธอเงยไปมองคู่กรณี เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่เย็นชา ใบหน้าของนีราก็แปรงแดงทันที โตณษยืนอยู่ข้างหน้าเธอมองเธอดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจและดูถูก เขาสงสัยว่าเจ้าเล่ห์ของเธอหรือไม่? "มากับฉัน!" โตณษอดไม่ได้ที่จะดึง นีราแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าข้อมือของนีรา ที่โดนเขาดึงจะแดงแค่ไหน "คุณโตณษ คุณปล่อยฉันก่อน!" หลังจากที่มือกันอย่างดุเดือด เธอค่อยๆเข้าใจว่าชายไม่มีความรักต่อเธอเลย ทุกอย่างในอดีตเป็นเพียงการหลอกลวงเท่านั้น "คุณไม่ได้หายไปเหรอ?" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ หัวใจของ นีรา แทบแตกสลายลง เขาหวังว่าเธอจะหายตัวไปมากกว่าใช่ไหม? "ฉันหายไป หายไปไหนคะ?" คำที่เพิ่งโพล่งออกมาและ นีราไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น "โอ้ เป็นอีกการแสดงที่ดี!" โตณษพูดอย่างเย็นชาเขาจ้องมองเธออย่างดุเดือด "ร่วมมือกับคุณย่าโกหกฉัน นีราคุณจะหยุดทำเรื่องไร้ยางอายได้บ้างไหม?" "ฉันไม่ได้ทำ" นีรารู้ว่าเขาไม่ต้องการอธิบายเพิ่มเติม กับคนที่ไม่มีความรู้สึกกับเธอ เธอก็คงไม่ต้องการพูดอะไรมากเกินไป "หยุด!"โตณษเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว "นีรา ฉันเตือนคุณอย่าดึงย่าของฉันไปเล่นกับคุณอีก หากยังมีครั้งหน้าคุณต้องจ่ายสิ่งที่มันเท่าเทียมกันกับสิ่งที่คุณทำ!" เมื่อมองสายตาที่เหล่านั้น นีรากุมมือแน่น "เธอคือใคร" นีรากัดริมฝีปากล่างของเธอแน่น เธอยังหวังว่าจะได้รับคำอธิบายจากปากของโตณษ ตราบใดที่เขาบอกเธอว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร เธออาจจะพอเข้าใจได้บ้าง และเธอจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไม่คิดอะไร "คุณไม่มีสิทธิที่จะยกเขาขึ้นมาพูด" ดวงตาของโตณษกลายเป็นเกรี้ยวกราด ทุกครั้งที่เขาพูดถึงเธออีกครั้งหัวใจของเขาก็ดูเหมือนจะถูกตัดออก แสงริบหรี่แห่งความหวังสุดท้ายของนีราก็ดับลง "คุณโตณษคะ เราหย่ากันเถอะค่ะ" เธอไม่ต้องการการแต่งงานครั้งนี้และแม้ว่าตระกูลจำรูญจะตกอยู่ในมือของเขาเธอก็ไม่ต้องการที่จะอยู่กับโตณษต่อไป "ได้" เขาบีบคางของเธอด้วยความรังเกียจ "นีรา คุณต้องการหย่าใช่ไหม ไม่มีปัญหาพรุ่งนี้ฉันจะให้ ชาลินีทำสัญญาหย่า" เมื่อเห็นความตั้งใจของโตณษ นีราก็ก้มลงอย่างช้า ๆ ขณะพิงกำแพง เขามีความรักให้แค่ไหนเขาหลงใหลในตัวเธอมากแค่ไหน ตรงที่มุมร่างหนึ่งสั่นไหว ที่จอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล นีรานั่งคนเดียวในรถเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง “ นีรา เธอโอเคไหม” เสียงกังวลดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ“ ฉันเพิ่งทำอาหารเสร็จ คุณย่าของคุณโอเคไหม กลับมาทานอาหารเที่ยงด้วยกันรึเปล่า” "โมลีฉันจะยังอยู่กับเธอได้ไหม?" นีราลังเลแล้วพูดว่า "อีกไม่นานแค่ไม่กี่วัน" “ แน่นอนสิ เธออยู่ได้นานเท่าที่เธอต้องการ” โมลีตอบอย่างร่าเริง หลังจากออกจากบ้านคืนนั้น นีราย้ายไปอยู่ที่บ้านของโมลี "ขอบคุณ" "มีอะไรหรือเปล่า ย่าของเธอโอเคไหม? เสียงของเธอแปลกๆ?" แม้นีราจะพยายามควบคุมเสียง โมลีก็รู้อยู่ดีว่าเธอผิดปกติ "ไม่เป็นอะไร" นีราสูดลมหายใจลึก ๆ "ไม่เป็นไรฉันจะกลับไปในอีกหนึ่งชั่วโมง" เมื่อมองไปที่สายที่ไม่ได้รับหลายสาย นีราก็ตกใจและปิดโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าคุณหญิงจะชอบเธอ และดีกับเธอ แต่คนที่เธอแต่งงานด้วยคือโตณษ ถ้าเธอไม่ได้รับใจของสามีเธอ "นายน้อยไปที่โรงพยาบาลมาหรอคะ?" เมื่อเห็นคุณโตณษ ป้าเหมียวก็ถามอย่างระมัดระวังว่า โตณษมองป้าเหมียวอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรแน่นอนเขารู้ว่าป้าเหมียวถูกส่งมาจาก คุณย่าเพื่อติดตามชีวิตแต่งงานของเขากับนีรา "เธอเข้าไปข้างในรึยัง?" โตณษขมวดคิ้วยืนที่ประตูห้องถัดจากชั้นสอง ห้องนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของเขา ในตอนแรกเขาสัญญากับคุณย่า ว่าจะแต่งงานกับนีรา คุณย่าก็ขอให้อยู่ห้องนี้ มันเต็มไปด้วยความทรงจำของเขาและผู้หญิงที่เขารัก "ทันทีที่นายหญิงน้อย เธอเปิด ป้าก็รีบไปปิดเลยค่ะ" ป้าเหมียวตอบตามความจริง "ฉันถูกตำหนิในเวลานั้นฉันกำลังยุ่งอยู่กับการปรุงอาหารชั้นล่าง นายหญิงน้อย เธอเปิดห้องโดยไม่ตั้งใจนะคะ" โตณษ จ้องที่ประตูที่ปิดแน่น "ป้าเหมียว ป้าไม่ต้องเข้าไปทำความสะอาดข้างใน โดยไม่ได้รับคำสั่งของผมนะครับ" "ค่ะ" รู้ถึงความคิดของโตณษ ป้าเหมียวมาพยักหน้าเล็กน้อย "ฉันได้วางกุญแจไว้ในห้องทำงานของนายน้อยนะคะ” "ทำไมเธอถึงมาเปิดประตูนี้?" "นายหญิงน้อย เธอบอกว่าเธอต้องการห้องสำหรับการเรียนของเธอค่ะ" เมื่อนึกถึงในวันนั้น นีราที่ดูตกใจและเศร้าใจ ป้าเหมียวก็ยังไม่พอใจ ผู้หญิงคนไหนก็คงไม่พอใจ ไม่มีใครอยากให้สามีของตัวเองซ่อนผู้หญิงอีกคนในหัวใจ แล้วยังมีห้องที่สงวนไว้สำหรับความรักของพวกเขา "เรียน?" โตณษถามอย่างเย็นชา แต่เธอเป็นแค่หญิงสาวที่นิสัยเสียซึ่งไม่มีอะไรต้องกังวล ตั้งแต่เด็กเธอไม่มีอะไรต้องกังวลคุณต้องทำอะไรอีก เรียนเพื่ออะไร? "ใช่แล้วนายหญิงน้อย ซื้อหนังสือมาด้วยในวันนั้น" ป้าเหมียวอธิบายด้วยทั้งที่ยังก้มหัวต่ำ "เธอบอกว่าเธอต้องการเรียนภาษาฝรั่งเศสเธอเลยซื้อหนังสือมาเยอะมาก" "ฝรั่งเศส?" จิงหยิงเหิงจำฉากที่เกิดอุบัติเหตุจากการชนของ บริษัท ระดับของผู้จัดการนิปุณนั้นอยู่ในระดับปานกลางมันอยู่ไกลจากการเป็นล่าม "ป้าเหมียว หนังสือพวกนั้นอยู่ไหนครับ" เขาสั่งอย่างเย็นชา "นายน้อย" ป้าเหมียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่มันเป็นสิ่งที่ นีราซื้อมามันจะเป็นของนายน้อยได้อย่างไร "เธอจะไม่กลับมาอีก" ด้วยแสงและสายลมเบา ๆ จิงหยิงเหิงเดินตรงเข้าไปในห้อง “ นายหญิงน้อยจะไม่กลับมาเหรอ?” ป้าเหมียวไตร่ตรองประโยคนี้