บทที่21 ฉันต้องการเธอ

บ๗ที่21 ฉันต้องการเธอ ทยุติไม่สามารถหยุดหัวเราะได้ เขาไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้น “นีราฉันเป็นเพียงผู้ชายปกติทั่วไป” ทยุติเดินเข้ามาที่ใกล้ๆหูของเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม “และคุณไม่รู้ว่าตัวคุณนั้นมีเสน่ห์มากแค่ไหน” “เฮ้” “โอเค” ทยุติยกริมฝีปากยิ้มแบบอบอุ่นไปให้เธอ “ฉันให้คนเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เธอแล้ว ไปอาบน้ำก่อนค่อยไปเถอะ” ภายในห้องน้ำ เธอมองไปที่ชุดกระโปรงที่เธอสวมอยู่ นีราเกิดความสงสัยขึ้นนิดหน่อย ทยุติรู้ขนาดของตัวเธอได้อย่างไร ชุดนี้มันพอดีจนเหมือนกับว่าขนาดที่สั่งตัดนั้นวัดมาจากตัวเธอเองเลย นีราปล่อยผมสยาย ลงมาและเริ่มม้วนตรงปลายผมให้เป็นลอนเล็กน้อยและค่อยๆปล่อยผมลงมาไว้ที่บ่าของเธอ อวดลำคอและไหปลาร้าอันงดงาม ทันใดนั้นมือของเธอก็หยุดอยู่ที่สร้อยคอที่ไหปลาร้า “เธอแค่เป็นคนที่ต้องเก็บรักษามันไว้แทน แค่นั้น” คำพูดของโตษณด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกดังก้องอยู่ในหัวของเธอ “ฉันจะไปส่งเธอ” ทยุติพูดอย่างขี้เกียจในขณะยืนพิงอยู่ที่ประตูห้อง “ไม่ต้อง” นีราตอบปฏิเสธออกไปโดยไม่ต้องคิด ถ้าหากให้คนอื่นเห็นเธอและทยุติเดินออกจากโรงแรมพร้อมกันเธอจะไม่สามารถหาข้อแก้ตัวมาปฏิเสธได้เลย “ฉันไม่ได้บังคับ ระวังด้วย” ทยุติได้คาดการณ์ไว้แล้วว่านีราจะต้องจอบปฏิเสธเขาแน่นอน เขาทำได้แค่ตบไปที่ไหล่ของเธอและพยักหน้า “นีรา” เห็นด้านหลังของนีรา ทยุติก็เรียกเธอไว้ “หา” “เมื่อเธอคืนนอนหลับสบาย” ทยุติลังเลเล็กน้อยแต่ก็พูดความจริงออกมา “เมื่อวานระหว่างเราไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น” “จริงหรอ?” นีราก็ยิ้มและถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา ถึงแม้ว่าเธอกำลังจะหย่ากับโตษณ แต่ว่าตอนนี้เธอก็ไม่สามารถออกนอกลู่นอกทางได้ นี่ก็ยังนับเป็นปัญหาในระหว่างการแต่งงาน “แน่นอน” ทยุติรู้สึกเสียใจเล็กน้อย รอยยิ้มที่ดูสดใสของนีราทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ “ทยุติ” เธอหยุดและพยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณนะ” ในขณะที่นีรากำลังเดินเข้าไปในลิฟต์นั้น ประตูลิฟต์อีกบานก็เปิดออก “ประธานโตษณ ถึงแล้วค่ะ” ชาลินีเตือนเบาเบา ดวงตาของโตษณกำลังมองไปที่ภาพของหญิงสาวคนนั้น ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยขนาดนั้นนะ? “ประธานโตษณ คุณมาได้รวดเร็วจริงๆ” ทยุติยิ้มที่มุมปาก “เชิญเข้ามาก่อนครับ” เมื่อเข้ามาในห้องของประธานโตษณก็เริ่มมองไปรอบๆทันที ห้องนั่งเล่นเชื่อมต่อกับห้องนอน ผ้าห่มที่อยู่บนเตียงถูกทิ้งไว้ที่ข้างเตียง ผ้าปูที่นอนมีรอยยับ เมื่อมองดูผ่านๆ เหมือนพึ่งมีคนลุกออกมาจากเตียงยังไม่ได้ทันเก็บกวาด “ขอโทษนะ” ทยุติเอามือลูบไปที่คอแล้วหยิบเอากระโปรงลูกไม้บางสีขาวที่อยู่บนโซฟา โยนขึ้นไปวางไว้บนเตียง ชาลินีรู้สึกกระอักกระอ่วน เธอรู้อย่างแน่นอนว่ามันหมายถึงอะไร “พวกคุณมาถึงกันเร็วมาก ฉันยังไม่ทันได้เรียกคนมาที่ทำความสะอาดเลย” ทยุติเอามือลูบไปที่คางแล้วพูดออกมา “แต่ไม่เป็นไร เรากำลังจะกลายเป็นคู่ค้ากันในอนาคต หลังจากนี้คงได้มีโอกาสได้พบกัน พวกเรายิ่งรู้ตื้นลึกหนาบางกันมากเท่าไรยิ่งดีเนอะ” โตษณนึกถึงผู้หญิงที่เห็นแวบๆที่หน้าลิฟต์เมื่อกี๊ทันที “ประธานทยุติ พึ่งจะให้คนออกไปเมื่อสักครู่นี่ใช่ไหม” “อ่า ไม่ต้องพูดแล้ว” ทยุติโบกมือและนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของโตษณ พวกเขาจ้องตากันอย่างสื่อความหมาย “ประธานโตษณ ฉันรู้ว่าคุณก็รู้ว่าผู้หญิงสมัยนี้เหมือนกับนางปีศาจ ถ้าหากว่าฉันไม่เร่งให้เธอออกไป อาจจะต้องปะกับประธานโตษณแน่นอน” “ดูเหมือนกับว่าประธานทยุติมีประสบการณ์มากในเรื่องนี้” โตษณจึงหยิบเอาเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาเพื่อปกปิดใบหน้าของความไม่พอใจเขา ผู้หญิงคนนั้นดูคุ้นๆมากๆ ทำให้ในใจของเขาไม่สามารถปล่อยให้มันผ่านไปได้ ทยุติเหลือบมองไปที่โตษณ ดวงตาของเขาก็ส่งประกายขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ เขานั่งพิงเบาๆที่โซฟาและกล่าวว่า “ประธานโตษณ จริงๆแล้วฉันได้พบเจอผู้หญิงมามากมาย แต่ผู้หญิงที่มีเสน่ห์ มีความรู้และน่ารักไม่ใช่เรื่องที่ง่ายที่จะหาเจอ” “โอ๊ะ?” โตษณมองไปที่ทยุติอย่างสนใจ เขาได้เช็กมาก่อนแล้วว่าโกลเด้นซิตี้ เกี่ยวกับรายละเอียดของคนที่เป็นหัวหน้ารับผิดชอบโครงการ ถึงแม้ว่าทยุติจะมีข่าวไม่ดีเรื่องเจ้าชู้ แต่ว่าเขาไม่ใช่เพลย์บอยที่เจ้าชู้ไปวันวันเพียงอย่างเดียวแน่นอน ทยุตินั่งตัวตรงเขาจ้องโตษณด้วยดวงตาสีดำและถอนหายใจออกมา “โตษณคุณเป็นคนที่ค่อนข้างโชคดีที่ฉันได้อิจฉาคุณ” โตษณกำหมัดของเขาแน่น เขาไม่ต้องการให้ใครมาพูดถึงผู้หญิงของเขา และเขาก็ไม่สนใจว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นมีอำนาจมาแค่ไหน “ยกตัวอย่างเช่น เลขาของคุณ” ทยุติหันหน้าไปมองชาลินีเล็กน้อย “เธอไม่เพียงแค่สวย และยังเป็นคนที่มีความสามารถ ฉันก็อยากมีเลขาแบบนี้บ้างเหมือนกัน” “ประธานทยุติ พวกเรามีคุยเรื่องธุรกิจกันดีกว่า” โตษณไม่พอใจเขาขัดจังหวะทยุติด้วยการพูดขึ้นมา ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเล่นปริศนา “โอเค” ทยุติหยุดและมองโตษณ วันนี้อาการที่โตษณแสดงออกมานั้นผิดปกติ ทำให้เขามั่นใจมากขึ้นสิ่งกับสิ่งที่เค้าได้คิดไว้ ว่าหัวใจโตษณนั่นเป็นจุดอ่อนของเขา “อ่านเงื่อนไขทั้งหมดที่เราเขียนมาให้ประธานทยุติฟัง” โตษณกล่าวอย่างเย็นชา “ประธานทยุติ สำหรับเงื่อนไขที่ทางคุณกล่าวมานั้น พวกเราสามารถทำได้ ขั้นตอนดังต่อไปนี้ หนึ่ง พวกคุณเสอน … ” ทยุติก็หลังพิงเก้าอี้โซฟาฟัง ดวงอาทิตย์ข้างนอกหน้าต่างส่องแสงที่สดใสผ่านทางหน้าต่างลงมาเป็นจุดแสงเล็กๆหลายๆจุดบนพรหม ดูสวยงาม หลังจากที่เสียงของชาลินีจบลง ภายในห้องอยู่ดีๆก็เงียบเชียบ ชาลินีหันหน้าไปมองประธานโตษณและเรียกเตือนด้วยความระมัดระวัง “ประธานทยุติ นั่นคือสิ่งทั้งหมดที่เราสามารถให้ได้ นี่เป็นแผนการทำงานของเราที่เราคิดมาอย่างดีแล้ว” โตษณอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ทยุติเหมือนจะไม่ได้สนใจที่ชาลินีรายงานไปเลยแม่แต่น้อยตาของเขายังปิดสนิท “ประธานโตษณ?” ชาลินีแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย ไม่เคยกล้าที่จะไม่สนใจเธอเพราะเป็นเลขาส่วนตัวของโตษณเพราะว่าเธอนั้นก็เป็นที่ยอมรับจากคนภายนอก “ประธานทยุติ” โตษณสะกิดไปที่แขนเสื้อและเรียดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “นี่คือทั้งหมดที่เราสามารถให้ได้ คุณสามารถให้คำตอบเราได้ภายในสามวัน” เขาไม่เคยต้องทำแบบนี้กับใครมาก่อน ถ้าโครงการนี้ไม่ได้เป็นโครงการใหญ่ในโกลเด้นซิตี้ที่หลายปีที่ผ่านมาได้ทำกับบริษัทKU-Cooperationและเป็นโครงการที่ใหญ่ที่สุดสำหรับบริษัท ไม่มีทางที่โตษณจะมาพบทยุติด้วยตัวเองแน่ ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ต้องการที่จะมาที่นี่อีก ทยุติยังนิ่งไม่ขยับเขยื้อน โตษณมองไปที่ชาลินีเล็กน้อยและยื่นขึ้นไปยื่นอยู่ข้างเธอเตรียมพร้อมที่กำลังจะเดินออกไป เมื่อโตษณกำลังจะเดินไปถึงประตู ทยุติค่อยๆลืมตาขึ้น “ฉันต้องการนีรา” โตษณหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น “ประธานโตษณ?” ชาลินีมองไปที่โตษณด้วยความรู้สึกตึงเครียด เธอรู้ว่าโตษณจะหย่ากับนีราในช่วงบ่ายวันนี้ หนังสือสัญญาหย่ายังอยู่ในกระเป๋าของเธออยู่เลย “สัมปทานที่บริษัทKU-Cooperationให้ทั้งหมดฉันไม่เอาก็ได้” ทยุติยืนอยู่ข้างหลังของโตษณและพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า “ฉันต้องการเพียงแค่นีรา” “ไม่ได้” มือที่ล้วงกระเป๋าอยู่ของโตษณเปลี่ยนเป็นกำหมัดแน่น “ประธานโตษณ” ชาลินีต้องการอยากรู้ว่า มูลค่าของสัมปทานที่บริษัทKU-Cooperationทั้งหมดนั้นนีราไม่สามารถเทียบได้เลย