บทที่25 เขาเสียใจ

บ๗ที่25 เขาเสียใจ มองนีราที่เดินหนีออกไปอย่างมีพิรุธ โตษณรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมาทับเขาไว้ ดวงตาที่เย็นชาของเขาหดเล็กลง “ฉันได้ยินแม่ของเราบอกว่า คุณไม่ชอบดื่มกาแฟที่ขมเกินไป” รอจนเมื่อนีรากลับเข้ามาอีกครั้ง โตษณก็สามารถกลับมาอยู่ในท่าทีที่สงบนิ่งได้ นีราตกใจเล็กน้อย กาแฟที่อยู่บนโต๊ะเมื่อสักครู่คือกาแฟที่เขาสั่งให้เธอ? “ขอบคุณ” หลังจากลังเลอยู่ไม่นาน สุดท้ายแล้วนีราก็ไม่ได้ไปสัมผัสกาแฟแก้วนั้น เธอไม่ได้ชอบดื่มกาแฟเพราะมันมักจะรู้สึกว่าไม่ว่าจะใส่น้ำตาลหรือนมเท่าไหร่ กาแฟก็ยังมีรสขมอยู่ดี “ไม่ชอบ?” โตษณยกคิ้วของเขาเล็กน้อย “ก็พอได้” นีราได้ยินดังนั้นก็หยิบมันขึ้นมาจิบเล็กน้อย เธอไม่สามารถที่จะปฏิเสธคำขอของโตษณได้เลย ก็เกิดความเงียบขึ้นมาในห้องอีกครั้ง “นั้น..” “นั้น..” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันเพื่อพยายามที่จะทำลายความเงียบภายในห้องนั้น “นีรา” โตษณหยุดสักครู่แล้วพูดช้าๆ “ผมเสียใจ” “หืม?” นีราไม่เข้าใจ “ฉันพูดว่า ฉันรู้สึกเสียใจแล้วในตอนนี้” โตษณก้มหัวเล็กน้อย เล่นกับถ้วยกาแฟที่อยู่บนโต๊ะ และพูดออกมาเบาเบาว่า “หลังจากนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหย่าแล้ว” นีราก็เบิกตากว้างขึ้นมา เธอไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม? โตษณไม่ได้รู้สึกเกลียดเธอตลอดเวลาที่ผ่านมา? “แต่ว่า...” “นีรา หลังจากนี้ฉันยังมีธุระ” โตษณลุกขึ้นยืน “คุณจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลภูลพิพัฒน์เอง หรือว่าให้ฉันไปส่ง?” “ฉันกลับเอง” นีราตอบเสียงเบา “อืม” โตษณเดินออกไปจากห้องอย่างไม่หันกลับมามองอีก เมื่อได้ยินเสียงประตูปิด นีราก็กลับมามีสติอีกครั้ง “ครั้งนี้เกิดอะไรขึ้น” นึกถึงเรื่องที่คุยกับโตษณเมื่อสักครู่ รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าโตษณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แต่เมื่อเขาพูดว่าไม่อยากหย่า ทำไมเธอถึงยอมตกลงอย่างไม่ลังเล? “ประธานโตษณ คุณต้องการไปที่ไหน” “กลับไปที่บริษัท” ก่อนออกมา โตษณได้เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าต่างที่ชั้นสอง และยิ้มออกมาที่มุมปาก “ประธานโตษณ คุณดูอารมณ์ดีนะ” เวทัยรู้จักโตษณเป็นอย่างดี “คุณนายเขาตกลงไหม?” “ขอเพียงแค่เธอเป็นเด็กดีและไม่ก่อปัญหาฉันสามารถให้เธอเป็นคุณนายของตระกูลภูลพิพัฒน์ไปอีกได้หลายปี” โตษณลูบไปที่ข้อมือเบาเบา มีเชือกสีแดงที่ข้อมือของเขา “ข้อเสนอของประธานทยุติ เราต้องตอบตกลงแล้วใช่ไหม?” เวทัยถามออกมาอย่างระมัดระวัง “ประธานทยุติ ไม่รู้สถานะที่แท้จริงของคุณนาย ถึงได้เสนอข้อเรียกร้องแบบนี้ออกมา เราต้องแจ้งกับเขาถึงเรื่องนี้ให้ชัดเจนไหม?” “ไม่ได้!” โตษณปฏิเสธโดยไม่คิด เรื่องที่เขาแต่งงานจดทะเบียนกับนีรา เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ ถ้าหากว่าไม่ใช่คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์กดดันให้เขาทำแบบนี้ เขาไม่มีทางที่จะแต่งงานกับนีราแน่นอน ในชีวิตนี้เขาจะแต่งงานกับเธอคนเดียวเท่านั้น จะไม่แต่กับผู้หญิงคนอื่น “ประธานโตษณหรือว่าคุณจะตอบตกลงประธานทยุติ?” เวทัยกระแอมไอเล็กน้อย ถามออกมาด้วยท่าทางที่อึดอัดและแนะนำว่า “ความหมายที่ประธานทยุติสื่อออกมานั้นค่อนข้างชัดเจน เขาไม่ได้แค่อยากได้เธอไปเป็นเลขาส่วนตัวเท่านั้น” โตษณเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ภายนอกที่ดูเงียบสงบของเขานั้นแท้ที่จริงแล้วภายในนั้นเหมือนมีพายุลูกใหญ่ไหลวนอยู่ คืนนั้นที่zero club เขาได้บอกกับทยุติถึงความสัมพันธ์ของเขากับนีราแล้ว แต่ว่าทยุติก็ยังคงเสนอความต้องการแบบนี้ออกมา ก็รู้ความต้องการของเขาแล้วโดยที่ไม่ต้องบอกอะไร “ฉันจะจัดการเอง” โตษณหลับตาลง เวทัยรู้ว่าโตษณหมายถึงอะไร เขาเลยไม่พูดอะไรอีก นีราไม่ได้กลับไปที่บริษัทKU-Cooperation เธอตรงกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลภูลพิพัฒน์ เธอยืนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลภูลพิพัฒน์เป็นเวลานาน ไม่รู้ว่าทำไม เธอมักจะมีความรู้สึกบางอย่าง เธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน “คุณนายน้อย!” เสียงตะโกนอย่างรีบร้อนทำให้นีราตกใจ เธอพึ่งพบว่ามีคนรับใช้ยืนเรียงแถวสองแถวอยู่ที่หน้าประตู แถวและสี่คนทั้งหมดรวมแล้วแปดคน “คุณนายน้อย คุณกลับมาแล้ว” ป้าเหมียวออกมาต้อนรับเธอด้วยตัวเอง เธอจับมือเธออย่างใกล้ชิดและกล่าวว่า “วันนั้นที่คุณออกไป ทำให้ฉันตกใจมาก” นีรารู้สึกเก้อเขินได้แต่ยกมุมปากขึ้น เธอกลับมาอย่างเชื่อฟังอย่างนั้นหรือ? โตษณไม่ได้แม้แต่จะอธิบายสักประโยคเดียว “ป้าเหมียว ทำไมคนในคฤหาสน์ถึงเพิ่มมากขึ้นขนาดนี้?” นีราถามออกมาอย่างสงสัย “วันแต่งงานของคุณกับคุณชายหลายวันนั้น คุณท่านต้องการให้พวกคุณมีพื้นที่มากขึ้น เลยเรียกคนใช้ทั้งหมดกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่า ตอนนี้คุณกับคุณชายเกือบจะผ่านช่วงฮันนีมูนแล้ว ดังนั้นนายท่านเลยให้พวกเขากลับมารับใช้พวกคุณ” ช่วงฮันนีมูน! นีราอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอยู่คนเดียว เธอกับโตษณไม่เคยมีช่วงฮันนีมูนกันเลยตั้งแต่ต้น “คุณนายน้อย” ป้าเหมียวก็ปลอบเธออย่างสุดซึ้งว่า “คุณนายน้อย คุณท่านให้ฉันมาบอกคุณ คุณสบายใจได้ ตำแหน่งคุณนายน้อยของตระกูลภูลพิพัฒน์เป็นของคุณ พวกผู้หญิงก่อนนั้นที่เคยมีปัญหา หลังจากนี้พวกเธอไม่สามารถที่จะมาก่อเรื่องได้อีก” “ชิตชไม?” นีราพูดออกมา “ป้าเหมียว แท้จริงแล้วชิตชไมเป็นใครกันแน่?” “คุณนายน้อย คุณรู้ได้อย่างไร” ป้าเหมียวถามออกมาโดยไม่คาดคิด “อืม” นีราไม่ได้พูดออกมาว่าเธอได้ยินชื่อนี้มาจากคืนวันแต่งงาน เธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถลืมคืนแห่งความอัปยศของคืนนั้นได้ตลอดชีวิต “ชิตชไมเป็นแฟนคนก่อนของคุณชาย” ป้าเหมียวไม่สามารถปิดบังความจริงไว้ได้เลยเล่าเรื่องบางเรื่องเกี่ยวกับชิตชไมให้ฟัง “ชิตชไม ไม่ใช่คนที่มีจิตใจบริสุทธิ์แบบคุณนายน้อย คุณท่านรู้ว่าเธอต้องการแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ก็เพื่อกอบโกยเงินทอง ดังนั้นคุณท่านเลยไม่เห็นด้วยมาโดยตลอด” ที่จริงแล้วมันเป็นแบบนี้? นีราก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดทันที ว่าทำไมวันนั้นที่โตษณบีบคอเธอและพูดว่าเธอทำให้ชิตชไมต้องออกไป และตั้งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร “หลังจากนั้นล่ะ?” มีร่องรอยของความสับสนวุ่นวายในใบหน้าของป้าเหมียว เธอพูดออกมาอย่างเร็วว่า “ได้ยินมาว่าคุณชิตชไมเดินทางไปต่างประเทศคนเดียวและตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน” “ไปต่างประเทศ” “ใช่แล้ว หลังจากนั้นคุณชิตชไมก็หายตัวไป” ป้าเหมียวสูดลมหายใจ “คุณท่านหวังว่าคุณชิตชไมจะหายไปจริงๆ ดังนั้น พวกเราคนตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่มีใครกล้าพูดถึงคุณชิตชไมอีก” “ห้องนั้น?” ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นนีราอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ห้องที่อยู่ชั้นสองห้องนั้น ซ่อนความลับระหว่างสามีของเธอและผู้หญิงอื่นๆอยู่ “ตั้งแต่ที่คุณชิตชไมออกไป คุณชายก็นำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอเก็บ ล็อกไว้ในห้องนั้น” ป้าเหมียวมองดูนีราอย่างระมัดระวังและกล่าวว่า “มันเป็นไปได้ว่าคุณชายยังไม่ได้ลืมคุณชิตชไมดังนั้น…” “เขามักจะเข้าไปที่ห้องนั้นไหม?” นีราคิดว่าโตษณน่าจะเข้าไปที่ห้องนั้นบ่อยๆ เพราะว่าในนั้นมีความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับเขาและคุณชิตชไมอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีเพียงตาข้างเดียว แต่ว่านีราก็ยังคงเห็นสถานการณ์ทั่วไปของภายในโดยประมาณ เคาน์เตอร์ที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายของโตษณและชิตชไม บนพื้นยังมีภาพเสมือนขนาดใหญ่ เธอไม่เคยเห็นโตษณยิ้มอย่างสดใสขนาดนั้นมาก่อน ราวกับว่ารอยยิ้มทั้งหมดของเขามีไว้เพื่อผู้หญิงคนนั้นคนเดียว “ไม่นะ” ป้าเหมียวถูกบังคับให้พูดโกหก เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ช้าก็เร็วนีราจะต้องถามเรื่องนี้ “จริงหรอ?” นีราเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ถ้าคุณไม่ต้องการที่จะเห็นพวกนั้นอีก ฉันสามารถกำจัดของพวกนั้นออกไปทั้งหมดได้!”เสียงที่มีอำนาจดังขึ้นที่หน้าประตู