บทที่28 มานี่หน่อย

บ๗ที่28 มานี่หน่อย “แล้วฉันล่ะ” นีราร้องไห้ออกมา เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ “ฉันทำอะไรผิด?” นีราพูดออกมา “คุณต้องการแต่งฉันเข้ามา? คุณต้องการให้ฉันแต่งงานกับคุณ? ทำไมฉันทำอะไรผิด?” “เพราะเธอ เธอกดดันให้ชิตชไมต้องออกไป!” ตาของโตษณกลายเป็นสีแดง เขามองเธออย่างกับต้องการจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ “โอ้ย!” โตษณก็พุ่งกำปั้นหนักเข้าไปที่ด้านหนึ่งของตู้หนังสือ นีราหลับตาลงด้วยความกลัวเธอเชื่อว่าโตษณสามารถทำร้ายเธอได้ “คุณชาย คุณนายน้อย” ป้าเหมียวพามะลิรีบวิ่งขึ้นไป “นายน้อย คุณทำอะไร!” ป้าเหมียวเข้าไปดึงโตษณโดยไม่สนใจอะไร “คุณต้องการจะทำอะไร เธอคือคุณนายน้อย คุณไม่กลัวนายท่านจะโทษคุณหรือ?” ป้าเหมียวรู้ว่าตอนนี้มีเป็นหญิงชราเท่านั้นที่จะหยุดโตษณได้ “คุณนายน้อย คุณไม่เป็นไรนะ” มะลิรีบเข้าไปพยุงนีรา เมื่อมือของโตษณที่ดันเธอไว้ถูกดึงออก ขาทั้งสองข้างของเธอก็อ่อนแรงและล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้นพิงชั้นหนังสือไว้ มีหยดเลือดหยดอยู่บนพื้น “ป้าเหมียว คุณชายรับบาดเจ็บที่มือ คุณทำแผลให้เขาหน่อย” นีรายื่นมือไปจับที่ชั้นหนังสือ ด้วยความช่วยเหลือของมะลิเดินออกจากห้องไป ครั้งนี้เธอเดินออก มา เธอไม่มีความกล้าที่จะหันหลังกลับไป “คุณนายน้อย ฉันจะอยู่ดูแลคุณที่นี่” มะลิมีอายุเพียงแค่สิบเก้าปีเท่านั้น เธอดูขาว สะอาดสะอ้าน น้ำเสียงในการพูดค่อนข้างอ่อนแอและเบา “ไม่ต้องหรอก” นีราค่อยๆปลดเสื้อผ้าของเธอออกและเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตอนนี้เธอเหนื่อยมาก มะลิกังวลว่านีราอาจจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นเลยยืนรออย่างเงียบๆอยู่ที่หน้าห้องน้ำ ที่จริงแล้วการแต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวยก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก นี่เป็นวันแรกที่เธออยู่ที่คฤหาสน์และสัมผัสความรู้สึกได้โดยตรง ภายในห้องหนังสือ โตษณนอนห้อยหัวอยู่บนโซฟา “นี่ไม่ใช่แผลเล็กเลย” ป้าเหมียวขมวดคิ้ว เขามีเลือดออกที่มือข้างขวาของเขา แค่เพียงเห็นแค่นั้นก็เจ็บแล้ว “วันสองวันนี้คุณจะต้องระมัดระวังให้มาก อย่าให้อะไรสัมผัสที่บาดแผลไม่เช่นนั้นมันอาจจะเกิดการอักเสบได้” โตษณหลับตาแน่น “คุณชาย ครั้งต่อไปอย่าหุนหันพลันแล่นแบบนี้อีก” ป้าเหมียวค่อยๆปลอบอย่างอ่อนโยน “คุณก็ทราบดีอยู่แล้วว่าคุณท่านเอ็นดูคุณนายน้อยมากขนาดไหน จะพูดอย่างไรดี คุณไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเธอใช่ไหม” โตษณลืมตาขึ้น เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำร้ายนีรา ไม่ทำร้ายผู้หญิงนั้นคือบรรทัดฐานของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดเธอมาก “ป้าเหมียวบาดแผลที่มือสามารถรักษาให้หายได้ แต่บาดแผลที่อยู่ในใจจะทำอย่างไง” โตษณมองเข้าไปในดวงตาของป้าเหมียวอย่างเจ็บปวดและถามว่า “ทำไมคุณย่าไม่สนใจความรู้สึกของฉัน เธอทำให้ฉันสูญเสียความสุขในชีวิตไป” ป้าเหมียวถอนหายใจยาวออกมา เธอเฝ้าดูโตษณเติบโตขึ้นและดูแลชีวิตของเขาจนกระทั่งเขาโตเป็นผู้ใหญ่ ดังนั้นเธอก็ได้นับว่าโตษณเปรียบเสมือนลูกของเธอ โตษณบางครั้งก็ยอมเปิดเผยความในใจออกมาให้เธอฟัง “ครั้งก่อนที่คุณท่านพบกับคุณชิตชไม ฉันก็อยู่ที่นั้นด้วย” ป้าเหมียวหยุดสักครู่เพื่อบอกความจริงออกมาว่า “ความเห็นของฉันกับคุณท่านเหมือนกัน คุณชาย สักวันหนึ่งคุณจะเข้าใจ ว่าคุณชิตชไมไม่ใช่คนรักของคุณ” “งั้นเธอล่ะ?” “ถึงแม้ว่าคุณนายน้อยจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุด แต่เธอเป็นคนที่รักคุณมากที่สุด” ป้าเหมียวลูบไปเบาเบาที่หลังมือของเขา “คุณชาย คุณอย่าเข้าใจผิดคุณนายน้อยไป วันนี้คุณท่านต้องการที่จะสนับสนุนเธอ แต่คุณนายน้อยกลับช่วยพูดแทนคุณ ไม่ได้พูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับคุณเลย” โตษณหรี่ตาของเขาลง เขายังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำพูดของป้าเหมียว “เอาล่ะ พักผ่อนเถอะ” ป้าเหมียวเก็บของเข้ากล่องยา “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ฉันจัดการเงียบไว้ ไม่ให้คุณท่านรู้” มองที่ผ้าพันแผลที่อยู่ที่มือของเขา ในหัวของโตษณคิดถึงนีราขึ้นมา ในขณะที่เขาทำให้เธอกลัวจนขาอ่อนแบบนั้น เธอยังไม่ลืมที่จะบอกให้ป้าเหมียวมาทำแผลให้เขาแทนเธอ “คุณ…” โตษณช้าสายตามองไปที่มะลิ “คุณนายน้อยล่ะ?” “อยู่ด้านในค่ะ” มะลิตอบเสียงเบา “คุณนายน้อยไม่ให้ฉันเข้าไป เธออยู่ในนั้นมามากกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว” ครึ่งชั่วโมงเหรอ? โตษณวิ่งเข้าไปทันที นีราได้นอนหลับอยู่ที่อ่างอาบน้ำ น้ำตาที่อยู่ที่ตาของเธอนั้นยังไม่แห้งเลย “คุณชาย” “ชู่วววววว!” กลัวว่าจะปลุกให้นีราตื่น โตษณพูดเสียงเบา “ไปเอาผ้าเช็ดตัวมา และเธอออกไปได้” โตษณค่อยๆอุ้มนีราไปไว้บนเตียงอย่างระมัดระวัง เขาต้องการที่จะเช็ดผมของเธอให้แห้ง แต่มือของเขามีผ้าพันแผลพันอยู่อย่างหนาทำให้ไม่สะดวก เขาเลยต้องเรียกมะลิเข้ามา “ดูแลคุณนายน้อยให้ดี” หลังจากสั่งเสียงเรียบ โตษณก็เดินกลับไปที่ห้องหนังสือ หนังสือข้อตกลงที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างเงียบๆ นั้นเป็นสิ่งที่เขาคิดได้ในช่วงบ่ายระหว่างทางกลับจากร้านกาแฟ แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง โตษณก็ยังต้องการที่จะทำตามแผนของเขา หลังจากนี้สามปีเขาต้องเป็นอิสระอีกครั้ง มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ที่เขาจะสามารถอธิบายให้ชิตชไมเข้าใจได้ เมื่อตกกลางดึก ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าดังขึ้น หน้าต่างห้องนอนไม่ได้ปิดสนิทนัก ทำให้ผ้าม่านถูกพัดขึ้นและส่งเสียง ซาซาๆ ออกมา นีราตกใจตื่นขึ้นมาทันที เธอกลัวพายุฝนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กและยิ่งเป็นเวลากลางคืนแล้ว เมื่อตอนยังอยู่ที่บ้านตระกูลจำรูญ ทุกครั้งที่เกิดเหตุแบบนี้ขึ้น คุณแม่จะรีบเข้ามาที่ห้องนอนเพื่อนอนเป็นเพื่อนเธอ ในขณะที่เธอกำลังเรียนอยู่ต่างประเทศก็มีเพื่อนสนิทของเธอมาอยู่เป็นเพื่อน ข้างนอกหน้าต่าง ฝนตกหนักขึ้นและเธอยิ่งกลัวมากยิ่งขึ้น เมื่อรู้สึกถึงฝนที่สาดเข้ามา นีราลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง เขามองไปที่นาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้ว เขาคิดว่าจะต้องเจอลูกค้าคนสำคัญในวันพรุ่งนี้ เขารีบลุกขึ้นเตรียมตัวเข้าไปนอนที่ห้องนอน ขณะที่เขาเดินผ่านห้องนอนใหญ่ของเขา เขาค่อยๆเปิดประตู เห็นคนตัวเล็กๆมีท่าทีที่หวาดกลัวอยู่บนเตียงนอนในเวลานั้น ทันใดนั้นในใจของเขาก็เกิดความรักเพิ่มขึ้น ผู้หญิงคนนั้นเคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตราบใดที่มีเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าเธอจะต้องการให้เขาอยู่ข้างๆเธอ โตษณเปิดไฟในห้องนอน ผ้าม่านที่ด้านข้างของหน้าต่างเปียกและมีแอ่งน้ำเล็กๆอยู่บนพื้น “อือ!” เสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นอีกครั้ง นีราลดเสียงร้องไห้ลงให้เงียบ เธอกลัวว่าโตษณจะต่อว่าเธอ หลังจากปิดหน้าต่าง โตษณเปิดผ้าห่มและนั่งลงไป เขาถึงพบว่านีราตกใจกลัวจนปากซีดเป็นสีขาว ตัวสั่นและสองมือกำผ้าห่มแน่น “มาใกล้ๆหน่อย” เห็นเธอยังคนตัวสั่นอยู่ที่มุมนั่น โตษณกล่าวอย่างไม่พอใจ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา โตษณดึงเธอเข้ามา เธอล้มลงในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขา ทั้งสองนั่งเงียบๆแบบนี้เป็นเวลาพักใหญ่ นีราจากตอนแรกที่มีความวิตกกังวลก็ค่อยๆผ่อนคลายลง หลังจากนั้นไม่นานโตษณก็พบว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาได้หลับไปแล้ว มองดูใบหน้าของเธอยามหลับ เขารู้สึกสบายใจมาก เขารู้สึกโล่งใจเป็นพิเศษ โตษณค่อยๆปิดไฟเบาๆ กอดเธอไว้และนอนหลับไป ใกล้สว่างโตษณก็ลุกขึ้นมานั่ง