บทที่ 31 ทำไมถึงได้เชื่อฟัง

บ๗ที่ 31 ทำไมถึงได้เชื่อฟัง ชาลินีและเวทัยทั้งสองต่างชำเลืองมองหน้ากัน “ไปเถอะ” เหนือความคาดหมายของเวทัย โตษณพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างนิ่งเฉย เมื่อเห็นว่าโตษณไม่สนใจรถคันนั้น ชาลินีก็แอบถอนหายใจโล่งอก เธอคิดว่าแผนการของเธอนั้นจบเห่เสียแล้ว ทั้งสองเดินไปถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยของนีรา โตษณหยุดก้าวเดิน “ประธาน….” “ชวู่！”โตษณทำสัญญาณมือให้ชาลินีเงียบ “นีราครับ ผมมีปริศนาจะให้คุณทายอีกครั้ง”ทยุติพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง พร้อมกับปอกแอปเปิ้ลให้แก่นีรา “เต่าสร้างบ้านหลังหนึ่งในกระดองของมัน หลังจากนั้นมันก็กลับเข้าไป ลองทายดูสิ เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ” “หา？” “ง่ายมากๆเลย ลองทายดูสิครับ”ทยุติกระพริบตาหันหน้าไปทางเธออย่างมีชีวิตชีวา “ข้อนี้ง่ายมาก รับรองว่าคุณต้องคิดออกแน่นอน” นีราครุ่นคิดอยู่สักพัก จึงถามขึ้นมาด้วยความลังเล “แคลเซียมเม็ด？” “ถูกต้องแล้วครับ！”ทยุติปรบมือด้วยความตื่นเต้น นีรากำลังจะยิ้ม แต่ทันใดนั้นเองเธอพบว่ามือของทยุติโดนบาด “มือของคุณมีเลือดออก？” เธอรีบคว้ามือของเขามาด้วยความเป็นห่วง “เดียวชั้นเรียกนางพยาบาลมาทำแผลให้คุณนะ……” “นีรา”ทยุติจับมือของเธอมากุมไว้ “ผมไม่เป็นอะไร ก็แค่แผลเล็กน้อยเท่านั้นเองครับ” “ไม่เป็นไรหรอ？”นีราพูดพร้อมกับดึงมือของเธอออกมาจากมืออันแสนอบอุ่นของเขาอย่างเงียบๆ “ไม่เป็นอะไร” ทยุติจ้องมองไปที่ดวงตาที่แสดงออกถึงความกังวลของเธอ ด้วยความซาบซึ้งจากเบื้องลึกของหัวใจ “นีรา ผิวของคุณงดงามมาก เรียบเนียนดังไข่ไก่ที่ถูกปอกเปลือกจนหมดจด” ในจังหวะที่นีราเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ทั้งสองสบตากัน เธอทำตัวไม่ถูก รีบก้มหน้าลง “ว่าไปแล้ว แผลของคุณก็ไม่ใช่เล็กๆเลยนะ เดียวชั้นให้นางพยาบาลมาทำแผลให้คุณสักหน่อยดีกว่า” ทยุติไม่อาจหักห้ามใจยื่นมือออกไปหาเธอ เขาหวังเพียงที่จะโลมไล้เบาๆที่ใบหน้าอันเรียวงามของเธอ “คุณทยุติค่ะ！”นีราเอียงศีรษะของเธอไปอีกด้านหนึ่ง “เดียวชั้นทำแผลให้คุณเองก่อนดีกว่า แล้วคุณค่อยไปให้พยาบาลจัดการต่อ เสร็จแล้วก็กลับไปได้แล้วค่ะ นี่มันก็สายมากแล้ว” เธอไล่แขกที่ไม่พึงประสงค์เรียบร้อย ณ ช่วงบ่าย อยู่ดีๆทยุติก็มาปรากฏตัวที่ห้องพักผู้ป่วยของเธอโดยไม่คาดคิด เขาแค่พูดว่ากำลังผ่านถนนเส้นนี้พอดี ซึ่งเธอก็ไม่ได้ถามอะไรเขามากเช่นกัน มือของทยุติหยุดชะงักด้วยความละอายใจ เขายังคงยิ้มและลูบที่หน้าผากของเธอ “ก็ได้ครับ ไหนๆคุณก็ไล่ผมละ งั้นผมไปก็ได้” ฟังมาถึงตรงนี้ โตษณออกไปจากบริเวณห้องผู้ป่วยอย่างเย็นชา ก่อนออกมา ชาลินีเผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะเมื่อเห็นนีราและทยุติในห้องพักผู้ป่วย “คุณพักผ่อนเยอะๆนะ”ก่อนที่ทยุติจะออกมา เขานั้นไม่ลืมที่จะแสดงความเป็นห่วง “ถ้าคุณอยากทานอะไร โทรหาผมได้ตลอดเวลา ผมว่างเสมอ” มองดูทยุติที่ออกไปจากห้อง นีรารู้สึกอ้างว้าง เธอมองไปที่โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างเตียงที่ไร้การแจ้งเตือน ไม่มีคำสักคำที่แสดงความเป็นห่วงจากเขาคนนั้นเลย หรือจริงๆแล้วเขานั้นไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด？ นีรากอดมือถือจมอยู่กับความคิดของตนเอง โตษณยืนอยู่ที่ชั้นเจ็ด มองดูทยุติออกไปจากโรงพยาบาลอย่างมีความสุข “ประธานโตษณคะ ทำไมคุณทยุติถึงได้ไปอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของคุณหนูได้ละคะ？”ชาลินีแกล้งทำเป็นตกใจ “เมื่อสักครู่ ดูเหมือนกับว่าคุณทยุติกับคุณหนู สองคนนี้ดูเขาสนิทกันมาก” มือข้างขวาของโตษณจับราวจับไว้แน่น “ว้าย！”ชาลินีเหลือบมองโดยไม่ตั้งใจ เธอรีบคว้ามือข้างขวาของโตษณมา “ประธานโตษณ มือของคุณมีเลือดออก รีบไปทำแผลเถอะค่ะ” “ไม่ต้อง”โตษณในท่าทางเย็นชาดึงมือกลับมา แผลเล็กน้อยแค่นี้มันไม่มีอะไรเลยสักนิด ชาลินีดึงมุมปากด้วยความอึดอัด “ประธานโตษณคะ อีกสักครู่จะถึงเวลารับประทานอาหารแล้ว”ชาลินีกระซิบเตือนหลังจากดูนาฬิกาข้อมือ “เวทัยได้ล่วงหน้าไปที่งานประชุมของคุณยศพรแล้ว พวกเราก็ต้องไปแล้วเหมือนกันนะคะ” “คุณช่วยไปแทนผมทีนะ”โตษณเอามือออกมาจากราวจับ“แล้วช่วยบอกกับคุณยศพรว่าวันนี้ผมมีธุระด่วนไม่สามารถไปร่วมงานประชุมได้” “แต่ว่า ประธานโตษณ….” โตษณทิ้งไว้ให้ชาลินีเพียงด้านหลังที่แสนเย็นชา “ฮึ！” ชาลินีกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ “นีรา แค่เธออยู่กับทยุติด้วยกันไม่กี่ครั้ง ฉันเชื่อว่าเธอได้หลุดจากตำแหน่งในตระกูลภูลพิพัฒน์แน่” เมื่อกลับมาที่ห้องผู้ป่วย นีรากำลังงอแงไม่ยอมกินยา “คุณหนูคะ คุณหมอบอกว่าคุณต้องกินยา” มะลิพูดด้วยความอ่อนโยน “กินยาเท่านั้น ถึงจะหายเร็วขึ้น คุณหนูคงไม่อยากอยู่แต่ในโรงพยาบาลไปทั้งวันเนอะ” “ฉันดูแล้วโรงพยาบาลนี้ก็ไม่เลวนะ”นีราถอนหายใจ เธอคิดว่าพักอยู่ในโรงพยาบาลนี้ดีกว่าพักที่โรงพยาบาลอื่นมาก ก่อนหน้านี้ เธอปรารถนาจะได้อยู่กับโตษณตลอดเวลา ตอนนี้เธอกลับคิดหาวิธีหลีกเลี่ยงเขา ณ ประตูห้องพักผู้ป่วย โตษณยืนขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอยังเป็นเด็กหรือเปล่า？ถึงได้งอแงไม่ยอมกินยา มองเห็นโตษณผลักประตูเข้ามาชั่วพริบตาเดียว นีรารู้สึกว่าโลกหยุดหมุน เขาใส่ชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมออกสองเม็ด เผยให้เห็นลูกกระเดือกสีข้าวสาลี เมื่อผลักประตูเข้ามาชั่วพริบตาเดียวก็สร้างความตะลึงไปสักพัก อวัยวะทุกส่วนบนใบหน้าอันแสนคมของเขาเหมือนถูกรังสรรค์จากสวรรค์ ทุกครั้งที่มองจมูกโด่งของเขา นีราเกิดแรงกระตุ้นอยากจะสัมผัสทุกครั้ง “คุณผู้ชาย ท่านมาแล้ว” มะลิลุกขึ้นทันที เธอถือยาเดินถอยหลังออกไปอย่างมีความสุข เธอมีความสุขกับนีรา เธอเห็นว่าไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานีรามักจะมองไปที่ประตู ถึงแม้ว่านีราจะไม่พูดออกมา แต่เธอเองก็รู้ว่านีรากำลังรอใครอยู่ “ฮื่อ”โตษณเหลือบมองไปที่ยาสีดำจางๆที่อยู่ในชาม “ทำไมถึงให้กินยาจีนละ？” “คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ตั้งใจให้คนนำมาให้ค่ะ” มะลิพูดเสียงเบา “คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ได้ปรึกษาแพทย์แผนจีนแล้ว ต้องการให้คุณหนูฟื้นฟูร่างกายค่ะ” ทว่ามะลิไม่ได้พูดซ้ำทุกคำของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ เดิมทีคำพูดของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์คือ เมื่อนีราดื่มยานี้แล้ว ร่างกายของเธอจะค่อนข้างเหมาะสมต่อการตั้งครรภ์ โตษณนั่งลง เขารับชามยามา “ในเมื่อมันดีต่อร่างกาย เธอก็ดื่มไปเถอะ หวานเป็นลมขมเป็นยา ทนดื่มไปเดียวก็ดีขึ้น” เสียงของเขาเบามาก มันเบามากจนถ้านีราไม่ตั้งใจฟังก็จะฟังได้ไม่ชัดเจน “แต่ว่า…..” นีรายังต้องการจะพูดอีกสักสองประโยค แต่หลังจากดูแววตาของโตษณแล้ว เธอกลืนน้ำลายและพยักหน้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เมื่อโตษณไม่เย็นชากับเธอ มักมีความกลัดกลุ้มเล็กน้อยปรากฏขึ้นมาในดวงตา เมื่อรู้ดีว่าเขารู้สึกแย่เพราะอะไร นีราก็ไม่อาจปฏิเสธเขาได้ เธอคิดว่าเขาลำบากมามากแล้ว เธอไม่สามารถทำให้เขาต้องรู้สึกแย่อีก “จะดื่มเองหรือว่ายังไง？”โตษณใช้ช้อนคนซุบยาจีนถามเบาๆโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอสักนิด เธอมีความหวังว่าเขาจะป้อนเธอดื่ม “ชั้นดื่มเอง” ในที่สุด นีราก็รับชามยามาอย่างเชื่อฟัง เธอไม่ควรร้องขอมากเกินไป ยาจีนรสชาติขมมากๆ นีราขมวดคิ้วและดื่มซุปยาทั้งหมดภายในครั้งเดียว “มะลิ เอาน้ำเปล่าให้ฉันหน่อย”เมื่อดื่มยาจีนเสร็จ นีรารีบดื่มน้ำเปล่าแก้วใหญ่ตามอย่างเร่งรีบ เธอรู้สึกได้ว่าลิ้นของเธอนั้นไม่มีรสชาติ “ทำไมต้องเชื่อฟังด้วย？”เห็นเธอขมวดคิ้วเข้าหากัน เหมือนกับว่าทรมานมาก โตษณจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา ในเมื่อเธอสามารถปฏิเสธเขาได้ นีรามองดูเขาก้มหน้าลง