บทที่ 32 ผู้หญิงคนไหน

บ๗ที่ 32 ผู้หญิงคนไหน ทำไมเธอถึงไม่อาจปฏิเสธเขาได้？ถ้าเธอสามารถปฏิเสธได้？ณ ร้านกาแฟในวันนั้นเธอก็คงตัดความสัมพันธ์แยกทางกันไปแล้ว หรือจะพูดได้ว่า เดินจากไปอย่างไม่มีหัวใจ “คุณไม่ได้พูดว่า หวานเป็นลมขมเป็นยาหรอ？”นีราตอบคำถามอย่างใจเย็น กับคนที่ไม่ได้รักเธอ มันไม่มีประโยชน์ที่เธอจะพูดความรู้สึกออกมา “มะลิ คุณหนูพึงทานยาจีนที่รสชาติแสนจะขมเสร็จ เธอช่วยออกไปซื้อของหวานมาให้สักหน่อยสิ” เมื่อได้ฟังโตษณพูด มะลิหันไปขยิบตาให้นีราทันที เธอตอบตกลงด้วยความร่าเริง ：“ค่ะ เดียวมะลิออกไปซื้อมาให้คุณหนู” “คุณมาหาฉันเพราะมีธุระ？”นีราหยุดพูดสั้นๆ “มะลิออกไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เราสองคน คุณพูดในสิ่งที่คุณต้องการเถอะค่ะ” โตษณมองนีราอย่างไม่คาดคิด ผู้หญิงคนนี้ฉลาดกว่าที่เขาคิด ทำไมเธอถึงจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่？ หัวเตียงของเธอเต็มไปด้วยองุ่น กล้วยหอม และผลไม้ต่างๆที่มีรสหวาน หากต้องการกลบความขมในปากลง แค่ผลไม้ในห้องนี้ก็สามารถช่วยได้ ไม่จำเป็นต้องให้มะลิวิ่งออกไป แต่เพราะมะลิอาจเข้าใจว่าโตษณเป็นห่วงเธอ จึงให้เธอเหนื่อยวิ่งออกไป มองเอกสารข้อตกลงนั้นในมือของเขา มือทั้งสองข้างของนีราที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มบีบแน่นเข้าหากัน “นี่คืออะไร？” เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ “ข้อตกลงของเมื่อคืน” โตษณไม่มีท่าทางลังเล “ชั้นบอกแล้วว่าชั้นไม่เซ็น”นีราหันหน้าหนี เธอไม่ต้องการเห็นว่าเขาตัดสินใจแล้วที่เขาจะเซ็นข้อตกลงนี้ ตัวเธอเองนั้นไม่อาจเซ็นเอกสารข้อตกลงนี้ได้ “นีรา ”โตษณอธิบายข้อตกลงด้วยตนเอง “ผมแก้ไขระยะเวลาด้านบนแล้ว ก่อนหน้านี้คือสามปีแก้ใหม่เป็นสองปี ผมต้องการเวลาของคุณเพียงสองปี ในสองปีนี้ คุณเพียงแค่ช่วยผมปกปิดคุณยายก็พอ สำหรับค่าตอบแทน ผมเหลือไว้ให้คุณเขียน คุณต้องการเท่าไหร่ผมให้คุณได้หมด” “ตราบเท่าที่ผมสามารถจ่ายได้”ในตอนสุดท้าย เขาเพิ่มไปหนึ่งประโยค “โตษณ คุณเห็นชั้นเป็นอะไร？”นีราดวงตาแดงก่ำอีกครั้ง “ชั้นขายตัวให้คุณหรอ？ หรือคิดว่าตระกูลภูลพิพัฒน์ของพวกคุณนั้นยิ่งใหญ่ คุณนึกจะทำอย่างไรกับชั้นก็ได้？” โตษณมองเธอด้วยความเงียบสงบ ไม่มีการสั่นไหว “การแต่งงานที่ปราศจากความรักไม่สามารถจะมีความสุขได้”เขาอธิบายด้วยความเย็นชา “คุณรู้ ว่าหัวใจของผมมีแค่ชิตชไม พวกเราแต่งงานกันไปก็ไม่สามารถมีความสุขได้ การแต่งงานครั้งนี้ เป็นเพียงแค่ธุรกิจที่ทำร่วมกันแค่นั้นตั้งแต่เริ่มจนจบ” “ไม่จริง！”นีรากัดริมฝีปากล่างแน่น เธอจำได้ว่าวันที่โตษณขอเธอแต่งงานบนเรือสำราญที่หรูหรา เขาทั้งสองสมัครใจด้วยกันเอง ไม่มีใครบังคับพวกเขา “คุณดูเอกสารพวกนี้ซะ”โตษณนำเอกสารที่อยู่ในมือเขายัดเข้าไปที่มือของเธอ “คุณตั้งใจดูดีๆ” มันเป็นใบรับรองของหุ้น สี่สิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของหุ้นบริษัทบีเอ็มเอสถือโดยโตษณ เขากลายเป็นผู้ถือหุ้นที่แท้จริง และกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด “คุณ….” “คุณไม่แปลกใจหรอว่าทำไมผมถึงซื้อหุ้นได้เยอะขนาดนี้？” เขายังคงเปิดเผยกับเธออย่างเลือดเย็น “คุณอาจจะไม่รู้ แท้จริงแล้วพ่อของคุณ คือประธานคณะกรรมการชนัตรผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทบีเอ็มเอส เขามีมากกว่าหกสิบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เกือบเรียกได้ว่าบริษัทบีเอ็มเอสเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของตระกูลจำรูญของพวกคุณ” นีราจ้องมองที่ใบรับรองหุ้นในมือ เธอรู้ว่าเพียงแค่ถ้าโตษณต้องการ เขาก็สามารถกลายเป็นประธานคณะกรรมการบริษัทบีเอ็มเอสได้ทุกเมื่อ เธอไม่สามารถจินตนาการได้ว่าบริษัทที่พ่อแม่ของเธอลำบากสร้างมาทั้งชีวิตจะเป็นอย่างไรหากตกอยู่ในมือของโตษณ “ประธานคณะกรรมการชนัตรให้ผมแต่งงานกับคุณ” โตษณพูดอย่างช้าๆ น้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาของนีรา คำพูดของโตษณเปรียบเสมือนใบมีดที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ ทุกคำพูดของเขา ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดเหลือเกิน “ไม่นะ……เป็นไปไม่ได้……”นีรานอนก้มลงบนผ้าห่มด้วยความเจ็บปวด เธอนอนขดตัวบนเตียงเจ็บปวดเกินกว่าจะควบคุมตัวเองได้ แท้จริงแล้ว งานแต่งงานของเธอถูกซื้อมาโดยพ่อของเธอ “นีรา ผมไม่มีเวลาอยู่กับคุณที่นี่ ”หัวใจของเขาเต็มไปด้วยคำขอโทษ กลับปรากฏภาพของทยุติขึ้นมาอีกครั้งตรงหน้าของเขาตอนนี้ ฉากในห้องผู้พักป่วยที่เขาและเธอเอาอกเอาใจกันอย่างอ่อนหวาน “คุณดูข้อตกลงให้ดีๆ ผมหวังว่าคุณจะสามารถให้คำตอบที่ผมต้องการ” ก่อนกลับ เขาหันไปมองเธอ ไหล่ของเธอสั่นอย่างรุนแรง มีช่วงเวลาเพียงชั่วครู่หนึ่ง ที่เขาคิดอยากกลับไปเอาเอกสารข้อตกลง แต่ทว่า สมองของเขาสั่งให้เขาออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เดินผ่านทางเดินยาว โตษณรู้สึกโดดเดี่ยว เขายืนอยู่ที่รั้ว มองไปที่ตึกคนอยู่อาศัยฝั่งตรงข้ามที่เต็มไปด้วยแสงไฟนับหมื่นดวง ใจก็อดคิดถึงชิตชไมไม่ได้ ถ้าเธอยังอยู่ ทุกอย่างคงดีกว่านี้ โตษณสัมผัสเชือกผูกข้อมือสีแดงกระซิบพึมพำกับความรู้สึกลึกๆ “เฮ้ เจอกันที่เดิม” โตษณโทรศัพท์หาเบอร์ที่คุ้นเคย เขาควรจะผ่อนคลายสักหน่อย ตอนออกมาจากโรงพยาบาล มองเห็นรถMaseratiสีฟ้า เขาหยุดก้าวเดินอีกครั้ง คนที่ชอบขับรถสปอร์ตราคาแพง เขาจำได้แค่คนๆนั้น หรือว่าคนนั้นกลับมาแล้วเหรอ？ โตษณขับรถออกจากโรงพยาบาลด้วยความสงสัย ณ ที่นั่งพิเศษในบาร์แห่งหนึ่ง ชายหญิงต่างพากันนั่งที่โซฟาพูดคุยยิ้มแย้มกันอย่างสนุกสนาน “เฮ้ คุณผู้ชายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ แกนั่งแบบนี้โครตไม่เข้าพวกเลย ”ชเนศนั่งโอบสาวสวยอยู่ข้างโตษณ “คนอื่นนั่งดื่มคุยกับสาวๆ ส่วนแกทำอะไรเนี่ย มาที่นี่เพื่อนั่งคิดเรื่องชีวิตคนเดียวหรอวะ？” กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงด้านข้างทำเขาสำลัก โตษณขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ “ให้เธอออกห่างฉันไกลสักหน่อย” โตษณไม่ไว้หน้าผู้หญิงคนนี้ เขาก้มลงดื่มเหล้าหมดแก้วในครั้งเดียว “ไปไปไป ไปรอผมตรงนู่น” ชเนศโบกมือไล่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาทันที เขายกแก้วเหล้าขึ้นมา “โตษณ แกดูไม่ค่อยดีเลยวันนี้？ปกติแกไม่ดื่มเหล้าแบบนี้” ชเนศยื่นมือไปคว้าแก้วเหล้ามาจากมือโตษณ “ตอนนั้น ฉันเจอเธอที่นี่” เพราะว่าเขาดื่มไปเยอะ ดวงตาของโตษณเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาวางมือลงบนโซฟา มีรอยยิ้มบนริมฝีปากแต่เหมือนร้องไห้ ชเนศถอนหายใจไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไร คุณผู้ชายของตระกูลภูลพิพัฒน์ยึดมั่นในความรัก ตระกูลภูลพิพัฒน์และตระกูลโตเล็กต่างรู้ดี เมื่อปีก่อนนั้นโตษณทำเพื่อชิตชไมจนมีปัญหากับตระกูลภูลพิพัฒน์ถึงจุดแตกหัก “โตษณ ฉันไม่ได้ว่าแกนะ” ชเนศงงงวยและพูดว่า “ผู้หญิงบนโลกนี้มีมากมาย ชิตชไมตอนนี้ก็ไปอยู่ต่างประเทศแล้ว นั้นแปลว่าเธอไม่ได้รักแกแล้วจริงๆ แกคิดถึงเธอแล้วมันได้อะไรขึ้นมา” “เธอลำบากใจ” โตษณก้มหัวลงอย่างหดหู่ ชเนศส่ายหน้า：“จะลำบากใจอะไรล่ะ ตอนนั้นแกจะพาเธอหนี เธอก็ไม่ยอม มันก็แสดงให้เห็นว่า เธอไม่เด็ดเดี่ยว” โตษณเติมเหล้าอีกแก้ว “ผู้หญิงคนนั้นบังคับให้เธอไป หากไม่มีเธอ ชิตชไมก็คงไม่ต้องไป” “ผู้หญิงคนไหน？” “นีรา” เป็นครั้งแรกที่ชเนศได้ยินชื่อของนีรา