ตอนที่ 33 ฉันตกลงเงื่อนไขของคุณ

ต๭นที่ 33 ฉันตกลงเงื่อนไขของคุณ สี่ปีก่อนหน้า โตษณพึ่งรับช่วงต่อบริษัทKU-Cooperation จากคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ เขาในวัยยี่สิบสี่ปี ถึงแม้จะมีความกล้าหาญและวิสัยทัศน์ พร้อมกับความสามารถที่โดดเด่น แต่เนื่องจากอายุยังน้อยทำให้คนอาวุโสของบริษัท KU-Cooperation จำนวนไม่น้อยไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อชเนศกลับมาจากต่างประเทศ พวกเขาพาโตษณที่หมดกำลังใจไปดื่มที่บาร์ด้วยกัน ผู้ชายบ้านรวยที่เอาแต่ใจ การดื่มเหล้าปกติแล้วจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีแค่ผู้ชายล้วนเท่านั้น ดังนั้น จึงเรียกใช้เด็กนั่งดริ้งจำนวนไม่น้อยเข้ามาช่วยสร้างสีสัน “คนสวย มานี่มา มาดื่มกับผมสักแก้ว” ผู้ชายคนหนึ่งกำลังหัวเราะพร้อมกับยื่นแขนไปถูเอวหญิงสาวขึ้นลง หญิงสาวถอยหลังคิ้วขมวด：“ ขอโทษค่ะ คุณผู้ชาย ฉันแค่มาเสิร์ฟเหล้าเท่านั้น” “น่าสนใจ” ดูเหมือนว่าการต่อต้านของผู้หญิงจะไปกระตุ้นความปรารถนาของชายหนุ่มที่ต้องการจะเอาชนะ เขาลูบคางของเขาและเอื้อมมือไปข้างหน้าจับมือเธอพูดอย่างดูถูก “บอกราคามา คืนนี้ฉันจะซื้อเธอเอง” “กรุณาให้เกียรติกันด้วย！”หญิงสาวมีสีหน้าไม่พอใจ คิ้วสวยของเธอบิดเข้าหากัน โตษณอยู่ในมุมเผลอมองผู้หญิงหัวแข็งที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายคนนั้น เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับชิตชไม ณ ตอนนั้น ชิตชไมสวมกระโปรงสีดำเซ็กซี่และเสื้อหนัง รองเท้าบู๊ทสูงหุ้มขายาวเรียวของเธอแน่น ผมยาวสีดำดั่งน้ำหมึกของเธอถูกมัดสูงขึ้นไป ดวงตาสีดำมีความดื้อดึงผิดปกติ “อ่า！” เมื่อโดนปฏิเสธอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มรู้สึกเสียหน้า เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้าข้อมือหญิงสาวอย่างหยาบคาย “ไม่ต้องอายหรอก เธอทำงานที่นี่ก็ไม่ใช่คนดีอะไร” “ขอโทษนะคะ！”ชิตชไมต้องการสลัดมือของผู้ชายด้วยความรังเกียจ แต่ทว่าชายหนุ่มจับมือของเธอไว้แน่นจนเธอสลัดออกไม่ได้ โตษณวางแก้วเหล้าในมือลงที่บาร์และดูฉากนี้ด้วยความสนใจ เขาเห็นผู้หญิงจำนวนมากพยายามหลบหนี “เธอพูดมาทำงานที่นี่ได้เงินเดือนเท่าไหร่” ชายหนุ่มพูดด้วยความโอ้อวด “ฉันให้เธอสองเท่า แค่เธออยู่กับฉันคืนนี้” ชิตชไมโกรธจนหน้าดำหน้าแดง “ถ้าคุณยังไม่ปล่อย ฉันจะเรียกผู้จัดการ”เพราะความโกรธ ทำให้หน้าอกของเธอขึ้นและลงด้วยความรุนแรง “เรียกผู้จัดการ？” ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันหัวเราะอื้ออึง แววตาที่เย็นชาของโตษณจ้องมองหญิงสาวไม่ยอมปล่อย ดวงตาเยือกเย็นคู่นั้นของเธอมองยังคนพวกนี้เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและเหยียดหยาม ในที่สุด ผู้จัดการต้องขอโทษถึงสามรอบและไล่ชิตชไมออกถึงจะทำให้เรื่องนี้สงบลงได้ ในเวลาเที่ยงคืน โตษณที่ดื่มจนเมามากออกจากบาร์ “หยุดรถ ”เขาในระหว่างกึ่งเมากึ่งตื่นมองเห็นหญิงสาวที่ดื้อรั้นคนนั้นหมดอาลัยตายอยากในสายฝนและร้องไห้ “เฮ้ ขึ้นรถ！” เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเปิดประตูรถ ชิตชไมไม่สนใจเขา เธอเดินต่อไปข้างหน้าในสายฝน เมื่อเห็นด้านหลังที่อ่อนแอของเธอ ภายใต้ดวงตาของโตษณมีรอยยิ้ม เขาลงจากรถและลากเธอเข้าไปในรถ “โตษณ แกดื่มไปเยอะแล้ว” เห็นโตษณล้มคว่ำอยู่บนโซฟา ชเนศส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างๆ สองคนช่วยกันพยุงเขาออกจากบาร์ ถ้าหากโดนคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์จับได้ว่าเขาพาโตษณไปกินเหล้าอีกแล้ว เขากลัวที่จะถูกอบรมอีกครั้ง วันต่อมา ถึงแม้ว่าชนัตรและปาริมาจะพูดอย่างไรก็ตาม นีรายังคงยืนยันจะให้พวกเขาทำเรื่องพาเธอออกจากโรงพยาบาล “ลูกรัก กลับบ้านสักวันสองวันเถอะ ให้แม่ได้ดูแลลูก ลูกอยากทานอะไร แม่กับพ่อจะทำให้ลูกกินทุกอย่างเลย” ร่างกายนีราที่ซีดและผอม สร้างความเจ็บปวดให้ปาริมา “แม่คะ” นีราตบมือเบาๆเป็นสัญญาณให้แม่ของเธอวางใจ “ในคฤหาสน์ มีป้าเหมียวกับมะลิอยู่ และในคฤหาสน์ ยังมีคนใช้อีกแปดคน พวกเขาดูแลหนูได้ดีแน่นอน” “ป้าเหมียว จริงใช่ไหม？” “จริงค่ะ” ป้าเหมียวตอบอย่างอ่อนโยน “คุณชนัตรและคุณปาริมา โปรดวางใจได้ พวกเราจะดูแลคุณหนูนีราอย่างดี คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์สั่งซ้ำแล้วซ้ำอีก ให้พวกเราดูแลคุณหนูนีราเป็นอย่างดี” “เพียงแค่” ป้าเหมียวมองนีราอย่างอายๆ “คุณปาริมา ท่านกับคุณชนัตรต้องโน้มน้าวคุณหนูสักหน่อย เธอมักจะทานน้อยเกินไปค่ะ” “นีรา……” “คุณแม่”ไม่รอให้ปาริมาเปิดปาก นีราอ้อนเกาะที่ด้านข้างของเธอ “หนูรู้แล้วค่ะ จะกินข้าวเยอะๆ ไม่ลดความอ้วน ไม่กินกระหยิ่มยิ้มย่อง” “ลูกนะลูก” ปาริมาหัวเราะอย่างตามใจ “ป้าเหมียว รบกวนด้วยนะคะ ช่วยดูแลนีราแทนฉันที” ชนัตรพยักหน้าเล็กน้อย นีราก้าวไปข้างหน้าและกอดชนัตรพูดเสียงเบาๆ ：“คุณพ่อ ขอบคุณค่ะ” ชนัตรดูมึนงงเล็กน้อย เขาลูบหลังของเธอ ：“เด็กโง่ มาบอกขอบคุณพ่อทำไมกัน” รถเบนซ์สีขาวค่อยๆหยุดที่ประตูโรงพยาบาล คนขับรถเปิดประตูด้านหลัง โตษณก้าวลงจากรถ “คุณพ่อ คุณแม่” เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้พวกเขา “สบายใจได้ครับ ผมจะดูแลนีราอย่างดี” ในระหว่างที่พูด มือของโตษณโอบไหล่ของนีราอย่างเป็นธรรมชาติ นีราถือกระเป๋าในมือไว้แน่น โตษณเล่นละครแสดงความรักระหว่างสามีและภรรยาครั้งต่อหน้าของพ่อแม่ของเธอ “คุณพ่อ คุณแม่ พวกเราไปก่อนนะคะ” นีราตั้งใจเข้าใกล้ชิดโตษณ เธอก็ต้องการให้โตษณร่วมมือแสดงละครกับเธอ ชนัตรและปาริมามองดูเบนซ์สีขาวขับออกไป เอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ ชนัตรโอบปาริมาขึ้นรถที่รออยู่ด้านข้างมานานแล้ว “ชนัตร ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ” ปาริมาหน้าบึ้งกล่าวด้วยความกังวล “ท่าทางของนีราเหมือนกับว่าไม่มีความสุข หรือว่าโตษณไม่ดีกับเธอ？” “ชนัตรคะ？”เห็นชนัตรจมอยู่ในความคิด ปาริมาดึงแขนของเขา “คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ดูใจลอยจังเลย？” “โอ้ ไม่มีอะไร”ชนัตรส่ายหน้า เขากำลังคิดว่า เมื่อสักครู่ตอนอยู่ที่ประตูทางออกของโรงพยาบาลนีราพูดขอบคุณกับเขาจริงๆแล้วแปลว่าอะไรกันแน่？หรือว่าเธอรู้เรื่องแล้ว？ “ฉันเป็นห่วงนีราจังเลยค่ะ” ปาริมาถอนหายใจพิงไหล่ของชนัตร “ชนัตร พวกเรามีลูกสาวคนเดียว ถ้าลูกไม่มีความสุขจะทำอย่างไรกันดีล่ะ？” “ไม่หรอก ลูกต้องมีความสุขสิ” ชนัตรลูบหลังเธอกระซิบปลอบใจ “ถึงแม้ว่าลูกอยู่กับตระกูลภูลพิพัฒน์แล้วไม่มีความสุข พวกเราก็ยังอยู่ไม่ใช่หรือ ตระกูลจำรูญเป็นบ้านของลูกตลอดไป” ปาริมาพยักหน้าเห็นด้วย อารมณ์ขุ่นข้องใจของเธอยิ่งเพิ่มขึ้น เธอกังวลว่าลูกสาวที่รักของเธอได้รับความไม่เป็นธรรมที่ไม่สามารถพูดได้ ภายในรถเบนซ์สีขาว นีราและโตษณต่างคนต่างนั่งชิดริมหน้าต่าง ฉันเซ็นข้อตกลงเรียบร้อยแล้ว ณ ตอนบ่าย นีราเธอดึงเอกสารออกมาจากกระเป๋าของเธอ “ฉันตกลงตามเงื่อนไขของคุณและฉันหวังว่าคุณจะทำตามสัญญาของคุณ” หลังจากใช้เวลาพิจารณาหนึ่งคืน เธอตระหนักว่าการแต่งงานของเธอมันไม่มีอยู่จริง เกิดความประหลาดใจในดวงตาของโตษณ เขาเข้าใจผิดว่าเธอจะไม่เห็นด้วย คิดไม่ถึงเพียงคืนเดียวก็ไตร่ตรองชัดเจนแล้ว “แน่นอน” เขาตอบกลับอย่างเย็นชา รับข้อตกลงมา “นีรา จำรูญ” ตัวอักษรโผล่ออกมาอย่างฉับพลัน เธอเขียนตัวอักษรได้สวยดี