ตอนที่ 34 ผมไม่สามารถตกลงได้

ต๭นที่ 34 ผมไม่สามารถตกลงได้ ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์อีกครั้ง นีรารู้สึกไม่เหมือนเดิมสักนิด เธอรู้ดีว่า สองปีหลังจากนี้เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีก “ห้องหนังสือของเธอจัดเตรียมไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว” โตษณยืนอยู่ข้างหลังเธอพูดเบาๆ “ห้องหนังสืออยู่ด้านขวาของห้องนอนใหญ่ ด้านซ้ายของเธอ” ห้องหนังสือของเธอเธอถูกปกคลุมด้วยสองเสาโรมันขนาดใหญ่ที่บันไดเลื่อน “ขอบคุณค่ะ” เธออยู่ในความสงบเอากระเป๋าจากมือของเขาและเดินตรงไปที่ชั้นสอง โตษณมองเห็นเพียงความสงบบนใบหน้าของเธอ แต่กลับไม่รู้ว่าลึกๆแล้วในหัวใจของเธอเต้นพล่านมานานแล้ว ถูกคนที่รักที่สุดในหัวใจบังคับให้เซ็นเอกสารข้อตกลงการแต่งงาน หัวใจของเธอเจ็บปวดจนใครก็ไม่สามารถอธิบายได้ ห้องหนังสือเป็นการตกแต่งอย่างเรียบง่ายของสีดำและสีขาว ตู้ใบใหญ่เต็มไปด้วยหนังสือ และโต๊ะสีขาวที่ว่างเปล่า ปลายนิ้วของเธอสัมผัสหนังสือในตู้หนังสือเบาๆ ทั้งหมดเป็นหนังสือที่ซื้อมาใหม่ ที่ยังมีกลิ่นหอมของหนังสือ “คุณหนู นี่คือคำสั่งจากคุณผู้ชายให้พวกเราจัดเตรียมค่ะ” มะลิเคาะประตูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนเช้าตรู่คุณผู้ชายสั่งให้พวกเราจัดเตรียม หนังสือใหม่พวกนี้เมื่อตอนเช้าออกไปซื้อมา คุณผู้ชายบอกว่าคุณอยากเรียนภาษาฝรั่งเศส ดังนั้นทั้งหมดนี้จึงเป็นหนังสือเกี่ยวกับภาษาฝรั่งเศส” แท้ที่จริงเขารู้นานแล้วว่าเธอจะรับข้อตกลง นีรามองเห็นดอกคามิเลียในมือของมะลิ “โอ้ นี่ก็คุณผู้ชายสั่งตอนเช้าให้ไปซื้อมาค่ะ” มะลินำแจกันดอกไม้วางไว้บนโต๊ะทำหน้าอิจฉา “คุณหนูคะ คุณผู้ชายดีกับคุณมากจริงๆ เขาบอกว่าคุณชอบดอกคามิเลียที่สุด เลยให้พวกเราหลังจากนี้ต้องซื้อทุกวัน เพื่อวางไว้ที่ห้องรับแขก ห้องหนังสือของคุณ แล้วก็ห้องนอนด้วยค่ะ” “ต่อจากนี้ซื้อแค่ช่อเดียววางไว้ที่ห้องหนังสือก็พอ” นีราพูดเสียงเบา เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าโตษณจะทุ่มเทเพื่อเธอ เธอคิดว่า ทั้งหมดที่เขาทำ เพื่อหวังว่าเธอจะแสดงมันได้ดีในช่วงสองปี ไม่ให้โดนเปิดเผยต่อหน้าผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย “ทำไมละคะ？”มะลิไม่เข้าใจมองไปที่นีรา “คุณหนู คุณไม่ได้ชอบดอกคามิเลียที่สุดหรอคะ？” ฉันชอบ แต่มันไม่ได้หมายความว่าคุณผู้ชายชอบ หรือพวกเธอชอบ นีรามองไปบนตู้หนังสือพูดเบาๆ “ดังนั้น แค่วางไว้ที่ห้องหนังสือของฉันช่อเดียวก็ดีแล้ว” เนื่องจากเธอกับเขาเป็นเพียงแค่คู่สามีภรรยาตามข้อตกลง ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถจัดการกับการตกแต่งบ้าน “แต่ว่า……” “มะลิ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก” นีราดูเหนื่อยๆ“ถึงเวลากินข้าวค่อยมาเรียกฉันอีกทีนะ ไม่ต้องเข้ามากวนฉัน” “ค่ะ” มะลิค่อยๆเดินออกไปจากประตู มองไปที่ห้องหนังสือขนาดใหญ่ นีราถอนหายใจยาว โชคดีที่ในคฤหาสน์นี้มีห้องที่เป็นของเธอ เธอจึงมีที่สามารถรักษาบาดแผลได้ และเป็นสถานที่ให้พักสั้นๆคลายความตึงเครียด “คุณผู้ชาย！” คาดไม่ถึงว่าออกจากห้องหนังสือ แล้วก็เผชิญหน้ากับโตษณ มะลิรีบก้มหัวลงทันที “เธออยู่ข้างในหรอ？” “ใช่ค่ะ” มะลิทำหน้าบึ้ง “คุณหนูดูท่าทางไม่ค่อยดี แต่เธอบอกว่าอยากอยู่คนเดียวสักพัก” “ฉันเข้าใจละ ลงไปได้แล้ว”โตษณโบกมือ เมื่อเขายืนอยู่ที่ประตูและลังเลที่จะเคาะประตู โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา เมื่อเห็นสายเรียกเขา ใบหน้าของเขาหดหู่ทันที “ประธานโตษณ” มือของทยุติเคาะหน้าต่างเบาๆ “ใกล้ครบสามวันแล้วนะ ไม่ทราบว่าคุณได้พิจารณาเงื่อนไขของผมหรือยัง” โตษณหันไปพิงราว เมื่อครุ่นคิดเขาชอบใช้นิ้วชี้ลูบไปเบาๆบนพื้นผิวเรียบลื่น “คุณทยุติ ขอโทษด้วย ผมไม่สามารถตกลงได้” “จริงหรอ？” ทยุติเหมือนกับไม่แปลกใจ เขาหันไปยิ้มและตอบ “ผมจะให้คุณอีกสามวัน คุณพิจารณาดีๆ มันเป็นข้อตกลงการค้าขายที่คุ้มค่า” ลูกตาดำของโตษณเดิมทีจากไม่แสดงออกก็กลายเป็นสีดำมากยิ่งขึ้น “คุณทยุติ ผมคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ” เขาตอบอย่างชัดเจน “ผมสามารถหาคนมาเจรจาต่อรองกับคุณได้ คุณไม่ต้องคิดเรื่องนี้แล้ว ผมไม่สามารถเห็นด้วยได้” ทยุติหัวเราะวางสายไป โตษณ คุณดูน่าสนใจกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะ ทยุติลูบคางและหัวเราะออกมา “พี่หัวเราะอะไร” เมื่อเจอจิตตาเขายังคงหัวเราะ ทยุติเตะเขาอย่างป่าเถื่อน “พี่ใหญ่ นี้มันโหดเหี้ยมเกินไป！” จิตตาคุกเข่าลงไป เขาเงยหน้าขึ้นมามองทยุติด้วยความโกรธ “พี่ใหญ่ ปกติแล้วเราสองคนร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกันยังไงผมจำได้ แต่ว่า ตอนนี้ ให้ผมตายด้วยน้ำมือของพี่ ผมขอปฏิเสธ！” ทยุตินั่งพิงโซฟายกขาขึ้นด้วยความขี้เกียจ ：“ แสดง แสดงต่อไป！” “พี่ใหญ่ ตอนนี้อารมณ์ของผมไม่สามารถหาคำไหนมาอธิบายได้” จิตตาร้องไห้อย่างเจ้าเล่ห์ “ตอนแรกฉันจะชมรอยยิ้มของพี่ว่าสวย แต่ว่าตอนนี้……” “หุบปาก！” ทยุติสัมผัสใบหน้าและขากเสลด “การที่ฉันเกิดมาหน้าตาดีมันต้องให้แกมาคอยบอกอีกหรอ？แกมันก็แค่คนขี้ประจบ！” “จงพูดความจริง！” จิตตาลุกขึ้นจากพื้นภายในครั้งเดียว “ฉันติดตามคุณจากเมือง Z ไปยังเมือง S โดยเฉพาะหัวใจฟ้าและดิน……” “หยุดหยุดหยุด ถ้าพูดอีกฉันเฆี่ยนแกแน่！”ทยุติยกมือขวาขึ้น จิตตามักจะหยอกเล่นกับเขาทุกวัน เหมือนเป็นตัวตลก จิตตายกมือขึ้นเพื่อปกป้องใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว “พูดถึงเรื่องธุรกิจ” ทยุตินั่งไขว้ขากล่าว “ในเมื่อโตษณไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขของฉัน ดังนั้นพวกเราต้องไปรายงานกับบอร์ดคณะกรรมการของบริษัท KU-Cooperation” จิตตารีบกลับมาเป็นปกติทันที：“ ไม่นะ พี่ใหญ่ ถ้าประธานของบริษัทM.D.รู้เรื่อง ว่าพี่ถอดใจที่บริษัท KU-Cooperation ไม่ยอมรับเงื่อนไขที่ดีแบบนี้ แถมยังต้องการให้นีรามาเป็นผู้ช่วยพี่อีก มันจะไม่……” ทยุติมองจิตตาอย่างตำหนิ เขาเอาหนังสือปิดปากทันที “ในเมื่อตาแก่นั่นต้องการให้ฉันเจรจา งั้นฉันก็มีอำนาจในการตัดสินใจ” ทยุติกระซิบที่หัวกล่าว “อีกอย่าง แกรู้เป้าหมายของพวกเราในครั้งนี้ ฉันไม่ได้ต้องการจะร่วมงานกับโตษณ” “พี่ใหญ่” จิตตาเข้าไปถามใกล้ๆ“พี่ใหญ่ พี่ไม่ได้ตกหลุมรักนีราจริงๆใช่ไหม？” ได้ฟังจิตตาพูด ทยุตินิ่งไปสักพัก “ฉันต้องใช้ประโยชน์จากเธอ” พูดจบ เขาเสริมต่อทันทีอีกประโยค “จิตตา แกคิดว่าถ้านีราเป็นพี่สะใภ้ของแกจะเป็นยังไง？” “พี่ใหญ่ พี่มีความรู้สึกรักจริงๆหรือเปล่า？” จิตตาทำหน้าประหลาดใจมองเขา “พวกพี่รู้จักกันแค่สิบกว่าวัน อีกอย่าง ประธานโตษณไม่ใช่พูดหรอกหรอ ว่านีรามีอะไรกับเขา！” ทยุติยื่นมือไปตีหัวจิตตาอย่างแรง “อะไรที่เรียกว่า มีอะไร！” เขาปฏิเสธอย่างไม่พอใจ “ฉันมองออก โตษณกับนีราพวกเขาสองคนไม่ได้มีอะไรกัน” โตษณยืนอยู่หน้าประตูห้องหนังสือสักพัก เขาลังเลจนในที่สุดก็หันกลับไปที่ห้องหนังสือของเขาแทน มองเอกสารข้อตกลงที่อยู่บนโต๊ะ ส่วนลึกในหัวใจของเขาเกิดความเสียใจขึ้นมา ข้อตกลงถูกเขียนว่า เมื่อครบกำหนดสองปี เขาและนีราจะต้องหย่าขาดกัน เมื่อถึงตอนนั้น หุ้นของเขาที่อยู่ในบริษัทบีเอ็มเอส จะถูกโอนเป็นของเธอ แน่นอน เขาจะจ่ายค่าชดเชยเป็นจำนวนมาก