ตอนที่ 36 มื้ออาหารที่น่าเบื่อ

ต๭นที่ 36 มื้ออาหารที่น่าเบื่อ “คุณทยุติ……” โมลีตื่นเต้นกระตุกชายเสื้อของนีรา ทยุติยืนนิ่งราวกับงานประติมากรรมอยู่ด้านหลังจิรภา หางตาที่เรียวยาวของเขายกขึ้นเล็กน้อย สายตาเหมือนสระน้ำลึก ทำให้คนตัวสั่นด้วยความกลัว “คุณคือ？” ถึงแม้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่มองเห็นทยุติดูน่าประทับใจ จิรภาค่อยพอใจขึ้นมาหน่อย เพียงเพื่อไม่ให้อับอายต่อหน้านีรา เธอยังคงเชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “ผมเป็นใครมันไม่สำคัญ” ทยุติลูบคางไปมาพูดขึ้นมาลอยๆ “แต่ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเหมือนคุณ” “แก！” จิรภาโกรธจนหน้าดำหน้าแดง เสียงดังเอะอะเมื่อสักครู่ มีคนมากมายในบริษัทตอนนี้กำลังดูอยู่ มือขวาของเธอจับมุมกระโปรงไว้แน่น “เป็นสาวน้อยหน้าตาก็ดี ทำไมกลับใจดำ” ทยุติจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอและกระซิบคำเตือน “ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร จำชื่อของฉันไว้ ทะ—— ยุ—— ติ！” รูม่านตาของจิรภาขยายกว้าง “ต่อจากนี้ถ้ายังมาหาเรื่องนีราอีกละ เธออย่าคิดว่าจะได้มีความสุข”ทยุติเดิมทีหน้าบึ้งก็หัวเราะขึ้นมา โมลีที่อยู่ข้างๆแก้มแดงด้วยความตื่นเต้น “นีรา คุณเป็นยังไงบ้าง？”เมื่อกลับมาตรงหน้านีรา ทยุติกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เขายื่นมือออกไปลูบหน้าผากของเธออย่างสนิทสนม “อืม เมื่อไข้จะลดแล้ว” นีรารีบตบมือของเขาเบาๆ ทั้งสองสนิทกันมากในที่สาธารณะคล้ายกับจะบอกทุกคนว่าความสัมพันธ์พวกเขาไม่ธรรมดาอย่างนั้นหรอ？ “ฉันหายดีแล้ว ขอบคุณค่ะ” นีราพูดเบาๆ “หน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเร็วจริงๆ” ทยุติยักไหล่ของเขา “แต่ไม่เป็นไร ผู้หญิงที่ผมชอบ ไม่ว่าจะยังไงผมก็ชอบ” นีรา：“……” มีคนกระซิบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของนีราและทยุติ นีราแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน “ยังไม่ไปอีกหรอ？” เห็นจิรภายังอยู่ด้านข้าง ทยุติขมวดคิ้วและโบกมือให้อย่างหงุดหงิด “พวกเราต้องการกินข้าว กรุณาอย่ารบกวนพวกเราได้ไหม？” จิรภาข่มความรู้สึกโกรธเอาไว้ แต่เธอมองออกว่าทยุติไม่ธรรมดา จึงทำได้แค่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธทนความอัปยศนี้ “พวกเราไปเถอะ！”หลังจากพูดกับพี่น้องข้างกายอย่างไม่พอใจ จิรภาหันหลังกลับออกไปทันที โมลีไม่ลืมที่จะหันไปทำหน้าตลกใส่พวกเธอ “คุณทยุติ ฉันสั่งอาหารไว้แล้ว” จิตตาวิ่งเข้ามาจากด้านข้าง “พวกเราไปกินกันเถอะ” จิตตาก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจ ทยุติไม่กินอาหารดีๆของโรงแรมห้าดาว ต้องมากินร้านอาหารด้านล่างของบริษัทKU-Cooperation ตอนนี้ เขาคิดว่าเขาควรเข้าใจได้แล้ว “ให้พวกเขานำอาหารมาเสิร์ฟที่นี่ ฉันอยากกินข้าวกับนีรา” ทยุติเอาใจนีรา “เหมือนกับว่าผมกับคุณยังไม่เคยกินข้าวด้วยกัน” “นีรา？ ได้ไหม？” “ไม่ได้ค่ะ”นีราปฏิเสธโดยไม่คิด เธอยังออกห่างจากเขาบ้างเล็กน้อยเพื่อความปลอดภัย สีหน้าทยุติไม่ดีในชั่วพริบตาเดียว นี้คือครั้งแรกที่เขาถูกเด็กผู้หญิงปฏิเสธ ทำร้ายความภาคภูมิใจของเขา “ถ้างั้น นีรา” โมลีรีบดึงแขนเสื้อของนีรา “อย่าเลย คุณทยุติกินข้าวกับพวกเรายิ่งดี คนเยอะรื่นเริง” นีรายังคิดจะปฏิเสธ โมลิกระสับกระส่ายก้มเข้าไปใกล้หูของเธอและเริ่มที่จะโน้มน้าวเธอ “นีรา ถ้าเธอยังปฏิเสธอีก เราเลิกเป็นเพื่อนกัน！” แทนที่จะพูดโน้มน้าวให้คล้อยตาม นีราเข้าใจว่าคำพูดของโมลีว่าเป็นการขู่เข็ญ แน่นอนเธอรู้ว่าโมลีหลงใหลทยุติมากๆ เกือบถึงขั้นหมกมุ่น “แต่ว่า……” “คุณทยุติ คุณนั่งเลยค่ะ เมื่อสักครู่เหลืออยู่อีกที่ คุณนั่งตรงข้ามนีรา” โมลีขยิบตาให้ธียศอย่างรีบร้อน “ธียศ คุณนั่งตรงข้ามฉันละกัน” ถึงแม้ว่าธียศไม่เต็มใจ แต่ก็ย้ายไปที่อื่น “เพื่อนของคุณไม่มีที่นั่ง” นีรากล่าวด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย “ตรงนี้มีสี่ที่นั่ง ฉันนั่งแล้ว เพื่อนของคุณไม่มีที่นั่ง ดังนั้นคุณสองคนน่าจะ……” “ไม่ต้อง！” ไม่รอนีราพูดจบ จิตตารีบร้อนดึงเก้าอี้จากที่นั่งถัดไปมาวางไว้ด้านข้าง เขาพยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ “นีรา ผมนั่งตรงนี้ก็ได้ ไม่มีปัญหา สบายมาก” ทยุติตบไหล่ของจิตตาหนักๆ ท่าทีฉลาดเฉียบแหลมของจิตตาครั้งนี้เป็นที่พอใจอย่างมาก “แต่ว่า……” “ไม่มีแต่แล้วละ” โมลีรีบตัดบทพูดของนีรา “เอาอย่างนี้แหละ ดีแล้ว ให้บริกรเพิ่มชามและตะเกียบอย่างละสองชุดก็เรียบร้อยละ” หลังจากโดนโมลีหยิกต้นขาอีกรอบ นีราจึงตัดสินใจยอมรับที่ต้องเป็นแบบนี้ แค่ไม่เกินประมาณครึ่งชั่วโมง ดีกว่าหลังกินข้าวโมลีทะเลาะกับเธอซึ่งแบบนี้คุ้มกว่าเยอะ หลังจากทยุติสั่งอาหาร นีราถึงเข้าใจแท้จริงแล้วทยุติต้องการกินข้าวกับเธอมานานแล้ว เพราะเขาสั่งแต่อาหารคนป่วยทั้งหมด โดยรวมแล้วทั้งหมดคือเพื่อขับไล่ความเย็น จำพวกบำรุงร่างกาย “นีรา มา กินตับหมูบำรุงเลือดเยอะหน่อย” “มา นีรา ดื่มซุบเพื่อไล่ความเย็นสักหน่อย” “นีรา อันนี้คือดีที่สุด เขาบอกว่าควรดื่มโจ๊กเมื่อป่วย อาหารเบาๆไม่หนักต่อร่างกาย” “ผมบอกคุณ คุณต้องกินนะ” …… นี่เป็นมื้ออาหารมื้อหนึ่งที่นีราอึดอัดมาก ทยุติและธียศเหมือนตกลงกันเรียบร้อย ผู้ชายสองคนผลัดกันคีบอาหารให้เธอ แถมการสนทนาของพวกเขาก็คืออะไรกินได้กับอะไรที่กินไม่ได้ “นีรา ดื่มซุปอีกสักหน่อยสิ” ทยุติพูดด้วยความไม่สบายใจ “ผมเห็นว่าตอนนี้คุณผอมลง หญิงสาวสูง167เซนติเมตร น้ำหนักแค่ 40 กว่ากิโลกรัม คุณผอมไปจริงๆนะ” “จริงด้วย” ธียศรีบพูดเสริม “นีรา ตั้งแต่เจอคุณครั้งแรกผมรู้สึกว่าคุณขาดสารอาหาร ช่วงนี้ คุณยิ่งผอมลงไปอีก” นีราปวดหัวไปหมด คำพวกนี้เธอได้ยินไม่ต่ำกว่าสิบรอบแล้ว “ขอร้องทั้งสองคน ช่วยเปลี่ยนเรื่องพูดได้ไหม？” นีราก้มหัวลงอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เธอแทบจะอ้วกออกมา อาหารกลางวันที่กินเข้าไป ปริมาณเทียบเท่ากับเธอกินหนึ่งวัน “ได้สิ” ทยุติพยักหน้าอย่างเข้าใจ “หญิงสาวในปัจจุบัน ผอมเพื่อความสวย แต่ว่าผู้ชายอย่างพวกเราไม่คิดแบบนั้น พวกเราคิดว่ามีเนื้อมีหนังหน่อยถึงดี” กลัวนีราจะเข้าใจผิด เขารีบเสริมอีกประโยค ：“แน่นอน นีรา ผมไม่ได้เรียกร้องอะไรจากคุณ แค่แข็งแรงก็พอแล้ว” แม้ว่าทยุติจะไม่ได้พูดกับโมลี แต่ทว่าเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างจริงๆจังๆ เหมือนกับเด็กผู้หญิงได้พบกับดาราใหญ่ “กินอิ่มหรือยัง？ อิ่มแล้วพวกเราไปกันเถอะ” นีราคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอหนีไปก่อน “ผมอิ่มแล้ว” ธียศคล้อยตามยืนขึ้นมา เขาก็ต้องการที่จะไปนานแล้ว “ฉันยังไม่อิ่ม！” โมลียิ้มแล้วลากนีรากลับมา “นีรา เธอรออีกแปบหนึ่ง ฉันยังกินไม่อิ่มเลย รอฉันอีกสิบนาที ขอฉันกินสองคำ” นีราขมวดคิ้วเข้าหากัน ถ้าเธอจำไม่ผิด โมลีกินข้าวไปแล้วสองชาม