ตอนที่ 37 ไม่ใช่พนักงานของเรา

ต๭นที่ 37 ไม่ใช่พนักงานของเรา นีราจำใจต้องสบตากับทยุติ อย่างช่วยไม่ได้ “บนหน้าของฉันมีอะไรหรอ？” เห็นทยุติจ้องที่เธอบ่อยๆ เธอเอามือจับหน้าอย่างไม่สบายใจ ระยะห่างระหว่างคนสองคนเป็นเพียงโต๊ะเล็ก เธอรู้สึกราวกับว่าไม่ปกป้องตนเองต่อหน้าของทยุติได้เลยแม้แต่น้อย เธอไม่ลืม เมื่อครั้งแรกที่เจอทยุติที่ห้องประชุม แววตาที่คมกริบดั่งเหยี่ยวของเขา เหมือนราวกับว่ามองแค่ครั้งเดียวทะลุปรุโปร่ง ทยุติส่ายหน้า “นีรา ผิวของคุณดีมากจริงๆ” ทยุติชมด้วยความจริงใจอย่างยิ่ง “ผมเห็นผู้หญิงมาหลายคน นั่นแหละผิวของคุณก็สามารถทนต่อการทดสอบอย่างใกล้ชิดเหมือนกัน” ใบหน้าของนีราจากขาวซีดกลายเป็นสีแดงขึ้นมาทันที “ฉันไปก่อนนะ” เธอทนไม่ไหวที่ทยุติลวนลามอย่างโจ่งแจ้ง “โธ่โธ่โธ่！”โมลีรีบลุกขึ้นกับเธอ ถึงแม้อยากจะอยู่ต่อกับทยุติอีกสักหน่อย แต่นีราจะไปแล้ว เธอก็รู้สึกเกรงใจที่จะอยู่คนเดียว “นีรา อีกไม่นานเราจะได้พบกัน”ทยุติวิ่งเหยาะๆไปด้านหน้านีราพูดอย่างมีความสุข “รอคุณได้มาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผมเมื่อไหร่ พวกเราจะได้เจอหน้ากันทุกวัน” “เฮ้ คิดว่าทุกวันต้องเจอคุณ สภาพจิตใจของผมคงไม่ดีเหมือนปกตินะซิ” ทยุติสูดลมหายใจเข้า “คุณพูดอะไร？” นีราหยุดเดิน เธอหรี่ตามองเขา “ผู้ช่วยส่วนตัว ผู้ช่วยส่วนตัวอะไรกัน？” “หรือว่าประธานโตษณของพวกคุณไม่ได้บอกคุณหรอ？” ทยุตินำเรื่องราวมาพูดซ้ำอีก ท้ายที่สุด เขามองนีราแล้วพูดด้วยความซาบซึ้งใจ “นีรา เพื่อคุณ ผมลงแรงไปไม่น้อย” นีราไม่เข้าใจว่าทำไมทยุติต้องการให้เธอไปเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา “ทำไม？” “หือ？” “ทำไมถึงต้องเป็นฉัน？”ใบหน้าของนีราเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เธอรู้สึกราวกับว่าโดนคนวางแผนเอาไว้ มองเห็นเธอคิ้วขมวด ทยุติรู้สึกผิดนิดหน่อย เขาใช้เธอเป็นแต้มต่อกับโตษณ แต่กลับมองข้ามความรู้สึกของเธอที่ถูกแลกเปลี่ยน “เพราะว่าพนักงานของบริษัท KU-Cooperation ผมรู้จักเพียงคุณ” ทยุติตั้งใจพูดอย่างสบายอารมณ์ “อีกอย่าง พวกเราถูกลิขิตไว้แล้ว ถึงตอนนั้น บริษัทKU-Cooperationให้เงินเดือนคุณสามเท่า ผมทางนี้ก็สามารถให้เงินเดือนคุณได้” นีรามองไปที่ทยุติอย่างไม่เข้าใจ เขาหาข้อมูลของเธอมาก่อน ควรจะรู้นานแล้วว่าเธอไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน “นั้นคงไม่ใช่เงินเดือนสี่เท่าใช่ไหม？” โมลีตื่นเต้นดีใจเขย่าแขนนีรา “นี่เป็นข้อตกลงที่ดี นีรา” “ไม่ใช่สี่เท่า เป็นหกเท่า” ทยุติพูดเสียงเรียบๆ “ถึงตอนนั้น ผมจะจ่ายเงินเดือนสามเท่า ผมต้องการแค่หนึ่งเดือน” แค่หนึ่งเดือน？ ความรู้สึกของนีราย้อนกลับไปคืนวันก่อนทันที โตษณบอกกับเธอว่าต้องการให้เธออยู่กับเขาแค่สองปี เธอกลายเป็นแต้มต่อของการแลกเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ “คุณทยุติ พวกคุณจะไม่ถามความสมัครใจของฉันสักหน่อยหรอคะ？” ไม่รอให้ทยุติได้พูด นีราทิ้งให้เขาดื้อรั้นอยู่คนเดียว “ขอโทษด้วยค่ะ คุณทยุติ” โมลีพูดออกมาแล้วรีบตามนีราให้ทัน “นีรา รอฉันด้วยสิ เดินช้าลงหน่อย……” หัวใจของทยุติคล้ายกับโดนกระแทกอย่างรุนแรง เมื่อสักครู่ ตอนที่เธอมองเขา ในสายตาซ่อนไว้ด้วยความโกรธ ความอัปยศ และไม่ได้รับความเป็นธรรม “พี่ใหญ่？” “ไปเถอะ” ทยุติเก็บอาการยิ้มที่มุมปาก เขาออกจากร้านอาหารอย่างเงียบ ๆ “พี่ใหญ่ เราควรจะกดดันบอร์ดคณะกรรมการต่อไปใช่ไหม？”เห็นทยุติเม้มปากสนิท จิตตาถามอย่างระมัดระวัง “พี่ใหญ่ เมื่อสักครู่พี่ไม่ได้ถือสาที่นีราพูดใช่ไหม？” ทยุติหลับตาลง ดวงตาคู่นั้นมีอารมณ์สลับซับซ้อนทำเขาเจ็บปวดใจ ครู่ใหญ่ๆ เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง สายตามีความชัดเจน ในสายตาไม่มีความลังเลและไม่มีความรู้สึกเสียใจอะไรทั้งนั้น “กดดันต่อไป พรุ่งนี้ต้องให้คำตอบฉัน” ริมฝีปากบางของทยุติพูดอย่างเย็นชา “เปิดเผยความลับแก่พวกเขา ตอนนี้มีสองบริษัทกำลังเจรจากับฉัน ถ้าพวกเขาไม่ตอบรับ เราต้องยกเลิกความร่วมมือกับพวกเขา” “ได้” จิตตารีบเปิดคอมพิวเตอร์เริ่มทำงาน โตษณ ฉันอยากเห็นว่านีราจะมีผลต่อหัวใจแกแค่ไหน มือของทยุติลูบแหวนที่นิ้วก้อยไม่หยุด นั่นเป็นแหวนที่นิ้วก้อยของผู้หญิงสมัยเก่า ในเวลาหนึ่งเดือน ถ้าหากโตษณแยแสนีราเพียงพอ เขาคิดว่าเขาสามารถก่อกวนให้บริษัท KU-Cooperation เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้ โตษณยืนอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน แสงอาทิตย์ตกดินสาดมาที่ตัวเขา ทำให้โครงร่างที่แข็งแกร่งของเขาเบาลงเล็กน้อย “ประธานโตษณคะ” ชาลินีที่ยืนด้านหลังของเขาตาพร่าในเสี้ยววินาที ถึงแม้ว่าเธอจะได้เห็นเขาในท่าทางต่างๆมาเป็นเวลานาน เธอก็ยังรู้สึกใจสั่นๆอยู่ “พูดมา” เสียงของเขาเย็นชามาก ไม่เป็นทางการแม้แต่นิดเดียว “พวกเรายังคงติดต่อคุณทยุติไม่ได้ค่ะ”หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ชาลินีคืนสู่ความเงียบสงบ เธอรายงานสถานการณ์โดยสังเขปและสรุปให้กระชับ “คุณทยุติมีท่าทีไม่ยอมถอย เขาเพียงต้องการนีราเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเขา ไม่มีข้อเรียกร้องอย่างอื่น” เส้นเลือดดำที่มือของโตษณโป่งขึ้นมาเพราะเขาโกรธมาก “งั้นสละสิทธิ์ความร่วมมือ”เขาพูดเหมือนไม่มีนัยสำคัญ “ประธานโตษณ！”ชาลินีรีบร้อนยับยั้ง “ประธานโตษณคะ คราวนี้โครงการของโกลเด้นซิตี้คือบริษัทKU-Cooperationใช่เวลาสามปีถึงได้เจรจามาจนมาถึงขั้นตอนนี้ ในช่วงแรกพวกเราลงทุนไปมากทั้งด้านการเงินและกำลังคน จนมาตอนนี้จะมาบอกว่าสละสิทธิ์หรอคะ？” ลูกกระเดือกของโตษณขยับขึ้นลง เขาเป็นประธานกรรมการของบริษัทKU-Cooperation แน่นอนเขารู้ว่าโครงการของโกลเด้นซิตี้มีความหมายกับบริษัทKU-Cooperationอย่างมาก เห็นโตษณไม่พูดจา ชาลินีก็รู้ว่าการพูดโน้มน้าวของเธอนั้นได้ผล “ประธานโตษณ คุณทยุติกดดันพวกเราผ่านทางบอร์ดคณะกรรมการ เขาให้เวลาพวกเราพรุ่งนี้วันสุดท้าย” ชาลินีลองหยั่งเชิงอย่างระมัดระวัง “มิฉะนั้นแล้วเงื่อนไขที่พวกเราตกลงกับเขาก็แล้วไป？” โตษณเหลือบมองกลับมาที่ชาลินี หลังของชาลินีมีอาการหนาวสั่น อยู่กับเขามาหลายปี เธอค่อนข้างรู้จักทุกแววตาของเขาเป็นอย่างดีว่าแสดงออกถึงความรู้สึกแบบไหน “ประธานโตษณ ฉันรู้ดีว่าท่านกังวลเพราะนีรานั้นมีสถานะเป็นคุณหนูของตระกูลภูลพิพัฒน์” ชาลินีดันทุรังกล่าว“แต่ท่านบอกอยู่ ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ในฐานะนี้นานใช่ไหม？” “ผมบอกว่าไม่ก็คือไม่” โตษณน้ำเสียงแข็งกราว ทยุติรู้มานานแล้วเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับนีรา และยังเขาใกล้นีราอีก ทำให้เขาต้องป้องกัน ต้องให้ความสนใจสักหน่อย “ประธานโตษณ ฉันมีอยู่วิธีหนึ่งไม่รู้ว่าเป็นไปได้หรือไม่？” โตษณค่อยๆหันไป เขารู้ว่าในกรณีที่สูญเสียโครงการของโกลเด้นซิตี้ ความสามารถในการแข่งขันของบริษัทKU-Cooperation จะลดลงอย่างมหาศาล ถ้าหากมีวิธี เขาก็จะไม่ยอมแพ้ “ในเมื่อคุณทยุติเรียกร้องแบบนั้น แต่ว่านีราคือพนักงานบริษัทKU-Cooperationของพวกเรา” ชาลินีพูดแฝงความหมายลึกซึ้งว่า “ถ้าหากชาลินีไม่ใช่พนักงานของพวกเราล่ะคะ？”