บทที่ 41 แฟนของฉัน ฉันดูแลเอง

บ๗ที่ 41 แฟนของฉัน ฉันดูแลเอง สองนาทีผ่านไป เวทัยนำข้อความส่งเข้าไปในโทรศัพท์ของโตษณ “ท่านประธานโตษณ ผมได้ส่งข้อมูลเกี่ยวกับระบบกระดานข่าวไปให้คุณแล้ว”เวทัยเงียบไปสักพักกล่าวต่อว่า“ผมได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องเมื่อตอนกลางวันมาบ้างแล้ว” หลังจากฟังเหตุการณ์จบ โตษณขมวดคิ้วขึ้น “รู้ว่าเป็นเพราะอะไรหรือยัง？”โตษณกุมขมับเขาไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใดนีราเข้าไปทำงานที่บริษัทได้ไม่นาน แต่กลับมีศัตรูมากมายขนาดนี้。 เวทัยไม่สงบคำไม่พูดสิ่งใดออกมา เขาไม่อาจบอกว่าเป็นเพราะโตษณเอง。 “ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน อาจเป็นเพราะ....อาจเป็นเพราะคุณทำอะไรพิเศษต่อนายหญิงอีกครั้งหนึ่งแล้วหรือเปล่า” “ผมรู้แล้ว”วางโทรศัพท์ลง โตษณเริ่มต้นดูข้อมูลระบบกระดานข่าวอย่างจริงจัง รูปภาพทยุติบีบหน้าผากแทนนีราภาพนั้นปรากฏในสายตาของเขาในทันที ดวงตาของโตษณเริ่มปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง “คุณชาย คุณโทรศัพท์ไปหานายหญิงดีกว่านะคะ”ป้าเหมียวเดินเข้าพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง，“คุณหนูเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน ตอนนี้ร่างกายยังไม่กลับมาเป็นปกติดี ตอนนี้ถึงแม้จะเป็นฤดูร้อน แต่ว่าพอตอนย็นมาลมจะแรง ป้ากลัวว่าคุณหนูจะกลับมาช้าถึงตอนนั้นถูกลมเย็นพัดร่างกายรับไม่ไหวต้องเกิดปัญหาขึ้นอีกแน่เลยค่ะ” ถึงตอนนี้โตษณถึงคิดได้ว่านีราเพิ่งป่วยมาเมื่อสองวันก่อน “รอสักครู่ฉันจะโทรไปหาเธอเอง”โตษณวางโทรศัพท์ลง เขาไม่มีอารมณ์ดูคำวิจารณ์เกี่ยวกับระบบกระดานข่าวที่ไร้สาระเหล่านั้นอีก ภายในบาร์ ไฟหลากสีหมุ่นไปมา หญิงสาวบนเวทีกำลังร่ายรำส่ายเอวอย่างสุดเหวี่ยง โมลีเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างเกียจคร้าน เธอในตอนแรกไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะนัดนีราออกมาเล่น แต่ว่า ช่วงเวลาที่เธอเลิกงานกลับถูกนีรารั้งตัวไว้ “นีรา ไม่เอาน่า วันนี้ฉันไม่อยากไปบาร์เหล้าจริงๆ”นึกถึงสายตาที่แฝงแววเตือนที่โตษณส่งมานั้น โมลีก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้น “ขอร้องเธอล่ะ” “ แต่ว่าฉัน.... ” “โมลี ช่วงเที่ยงวันนี้ฉันดีต่อเธอไม่น้อย！ฉันไม่สนล่ะ เย็นนี้เธอต้องไปกับฉัน！”นีราพูดจบก็ยื่นมือไปหยิบหมวกกันน็อคของโมลีมาสวมใส่แล้วขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์ของเธอ โมลีต้องส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ นึกถึงวันนี้ตอนเที่ยงปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นเพราะนีรา จึงทำให้เธอมองทยุตินานเป็นพิเศษ จึงจำต้องยอมพานีราไปที่บาร์เหล้า “นีรา ฉันว่าพวกเราจองห้องดีกว่าน่ะ”มองดูเหล่าผู้ชายข้างกายที่แฝงแววไม่มีความหวังดีเหล่านั้น โมลีจึงได้แสดงความเห็นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง“เธอดูสิด้านนอกคนมากมายขนาดนี้” “ไม่เอา！”นีรายกแก้วเหล้าที่ถืออยู่ดื่มลงไปอีกครั้ง เธอส่ายศีรษะแล้วพูดขึ้นอย่างเป็นจริงเป็นจังว่า“มาบาร์เหล้า ก็เพื่อเสพรับกับบรรยากาศเช่นนี้ ไปกินที่ห้องกลับไม่มีความหมายอะไร” มองดูนีรายกแก้วเหล้าทีละแก้วทีละแก้วดื่มลงไป โมลีรู้สึกสมองพองโต เธอในตอนนี้รู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอคิดว่าตนเองไม่สมควรพานีรามาที่บาร์เหล้า อาการเช่นนี้ชัดเจนว่าเป็นอาการของคนไม่เมาไม่กลับแน่นอน “ทำไมเธอไม่ไปเต้นรำ？”หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ประกายตาของนีราเริ่มพร่ามัว “ฉันจะกล้าไปได้อย่างไร！”โมลีนึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อนนีราถูกพาตัวไปโดยทยุติ จนถึงตอนนี้ในใจของเธอยังเกิดความรู้สึกเสียใจ หากว่าถูกพาไปโดยผู้ชายคนอื่นล่ะ？ ทันใดนั้นนีราได้ถอดผ้าพันคอลงมาจากคอ เปิดเผยลำคอขาวผ่องออกมา ยังมีร่องอกที่มองเห็นอยู่ร่ำไร สร้อยคอปรากฏอย่างชัดเจน “พวกเราไปเต้นรำกันเถอะ ได้ไหม？”นีราหลับตาลงหายใจเข้าไปลึกๆครั้งหนึ่ง “เธอดื่มมากไปแล้ว”โมลีรีบนำผ้าพันคอไปพันไว้ที่บ่าของเธออีกครั้ง“คนดี ฟังฉัน พวกเรารออยู่ที่นี่สักครู่ อีกสักพักหนึ่งฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง” นีราเป็นคนสวยอยู่แล้ว ถ้าหากเปิดเผยออกไปมากกว่านี้ รอสักครู่ที่ลานเต้นรำจะต้องถูกลวนลามอย่างไม่ต้องสงสัย “บ้าน？”นีราทวนคำด้วยเสียงเบาๆ เธอก้มศีรษะลงยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มลงไปอีกครั้ง “นีรา เธอไม่อาจดื่มอีกแล้วน่ะ มองดูเหล้าเจ็ดแปดขวดที่วางอยู่บนโต๊ะ โมลีไม่อาจไม่แย่งแก้วเหล้าไปจากเธอ，“ร่างกายของเธอยังไม่กลับมาเป็นปกติดี ไม่สามารถดื่มต่อไปได้แล้วน่ะ” “โมลี”นีราคว้าขวดเหล้ามากอดไว้ขวดหนึ่งตากลมโตบริสุทธิ์คู่นั้นจ้องมองไปที่โมลีพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า“โมลี เธอรู้อะไรไหม？มีบางครั้งฉันรู้สึกอิจฉาเธอ ที่เธอใช้ชีวิตให้ผ่านไปอย่างอิสระเสรี” ภายใต้แสงไฟสาดส่องวุ่นวาย โมลีพบเห็นก้อนน้ำตากลิ้งในอยู่ดวงตาของนีรา “นีรา” “ค่ำคืนนี้ ฉันอยากจะปลดปล่อยตัวเองสักครั้ง”นีราใช้มือปาดเช็ดน้ำตาส่ายศีรษะร้องไห้พูดขึ้นว่า，“ฉันต้องการปลดปล่อยตัวเองสักครั้งจริงๆ ฉันเหนื่อยมาก เหนื่อยทุกวัน ฉันกลัวว่าฉันจะอดทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว” “นีรา！”แต่ไหนแต่ไหรมาโมลีที่ปกติเบิกบานเฮฮาวันนี้ได้พบเจอสภาพเช่นนี้ของนีราเกิดความตกใจขึ้น เธอตบลงที่ไหล่ของนีราเบาๆแล้วพูดปลอบใจขึ้นว่า“ถ้าเธอรู้สึกว่าไม่สบายใจแล้วล่ะก็ เธอมาหาฉันได้ตลอดเวลา ฉันเล่นเป็นเพื่อนเธอได้ตลอดเวลา” “ฉันอยากดื่มเหล้า！” “แต่ว่า”โมลีเพิ่งคิดที่จะปฏิเสธ แต่พอพบเห็นนีราเบิกตากลมกว้างที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตามองมาที่ตนเอง เธอก็ใจอ่อนลงพลักเหล้าในอกออกไป“นีรา เธอต้องดื่มน้อยหน่อยน่ะ จริงๆน่ะ เธอไม่อาจ” ไม่รอให้โมลีพูดจบ นีรายกแก้วดื่มลงไปอีกแก้วหนึ่ง “เห้อ！”หากมัวแต่ดื่มเหล้าไม่สู้ไปเต้นรำดีกว่า โมลีดึงนีราลุกขึ้นยืน“มา มา มา อย่ามัวแต่ดื่มเหล้าอยู่เลย พวกเราไปร้องเพลงกัน” โมลีถอดเสื้อชั้นนอกออก เหลือแค่เพียงเสื้อยืดชั้นในตัวหนึ่ง ตำแหน่งไหปลาร้าด้านหลังสักอักษรไว้แถวหนึ่ง ยิ่งขับเน้นให้เธอมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นไปอีก “นี้จะเลยเถิดกันไปใหญ่แล้ว”จิตตาที่นั่งอยู่ไม่ไกลมองเห็นภาพนั้นต้องส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา เขาคิดอยู่ในใจลูกพี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ช่างเป็นเรื่องน่าเสียดาย “เฒ่าแก่ เหล้าของคุณ”บาเทนเดอร์ชงชาเย็นไอร์แลนด์แก้วหนึ่งวางไว้บนบาร์ จิตตาทางหนึ่งเคาะโต๊ะทางหนึ่งส่งข้อความไปให้ทยุติ ภายในลานคฤหาสน์ ทุกอย่างเงียบสงบ โตษณนั่งอยู่ในห้องสมุดแต่จิตใจกลับรู้สึกไม่สงบตลอดเวลา เขามองดูนาฬิกาเป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว อีกทั้งโทรศัพท์ของนีราตลอดเวลาอยู่ในสถานะไม่มีคนตอบรับ “สตรีที่น่าตาย！”รู้สึกไม่พอใจจนต้องสบถด่าออกมา โตษณหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องสมุด สองนาทีผ่านไป รถพอร์ชสีดำคันหนึ่งตะบึงออกจากคฤหาสน์มุ่งตรงไปยังเมืองทิศตะวันออก โมลีอยู่ด้านหลังนีราเพื่อปกป้องเธออยู่ตลอดเวลา ไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้เธอได้ รู้สึกว่าบนร่างยิ่งมายิ่งหนัก โมลีรีบจับเธอเขย่าเรียกขึ้นว่า：“นีรา？นีรา？” “มารดาของฉัน！”ในที่สุดนีราถูกลากออกมาจากลานเต้นรำ โมลีรู้สึกว่าทั้งร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ผู้หญิงที่กินเหล้าเมาร่างกายมักหนักเป็นพิเศษ “ต้องให้ช่วยไหมครับ？คุณผู้หญิง？” ในที่สุดก็ไม่เกินที่โมลีคาดไว้จริงๆ พวกเธอเพิ่งนั่งเสร็จเรียบร้อย ก็มีผู้ชายเข้ามาสนทนา “ไม่ต้อง แฟนของฉัน ฉันดูแลเองได้”มือของโมลีลูบเบาๆไปที่ใบหน้าของนีรา“คุณค่ะ ตรงนี้ไม่ต้องการคุณค่ะ” “กระบวนท่านี้ยอดเยี่ยมจริงๆ”จิตตานั่งอยู่โซฟาด้านหลังต้องชื่นชมออกมา“โมลี เธอตอนนี้อาศัยอยู่บาร์เหล้าเหมือนกับปลาได้น้ำ” โมลีหยิบผ้าพันคอมาพันให้กับนีรา เธอเมาจนไม่รับรู้เรื่องราวใดๆแล้ว “ประธานทยุติให้ผมส่งพวกคุณกลับไป”จิตตาพูดขึ้นอย่างนอบน้อม“คุณกับผมช่วยกันพาคุณหนูนีราออกไปจากที่นี่เถอะผมบอกให้คนรออยู่ที่ด้านนอกเรียบร้อยแล้ว” “โอเค”โมลีรับคำ ให้เธอคนเดียวลากนีราออกไปเธอรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง ทั้งสองประคองนีราลุกขึ้นยืน จิตตากับโมลีทั้งสองหยุดเท้าลงโดยพร้อมเพรียงกัน