บทที่ 42 สตรีผู้เมามาย

บ๗ที่ 42 สตรีผู้เมามาย “คุณจะทำอะไร？”มองเห็นผู้ชายยืนอยู่ข้างหน้า จิตตาตกใจจับนีรากันไว้ด้านหลัง “ตื่นเต้นไปทำไม？”ชายผู้นั้นเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่งมองดูนีราแล้วยิ้มออกมา“ฉันก็คิดอยู่ว่าหญิงสาวข้างหน้านี้รู้สึกคุ้นตาอยู่บ้าง” “ขอโทษ กรุณาถอยออกไปด้วยค่ะ”โมลีมองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า“คุณค่ะ รูปแบบการเข้าหาเช่นนี้เธอพบเจอมาเยอะ คุณใช้ผิดที่แล้วล่ะค่ะ” “เชิญครับ”ชายหนุ่มผายมือเป็นความหมายว่าเชิญแล้วถอยออกไปด้านข้าง “เฮ้！”จิตตารีบก้าวไปข้าวหน้าแล้วกั้นมือของชายหนุ่มไว้“คุณจะทำอะไร？” “ขอโทษครับ ขอโทษครับ”ชายหนุ่มกล่าวคำโทษอย่างต่อเนื่อง“ผมไม่ได้ตั้งใจ เอาผ้าพันคอให้คุณ ขอโทษนะครับ ไม่ได้เจตนา ไม่ได้เจตนา” จิตตารับผ้าพันคอมาด้วยความไม่พอใจ เขาเกิดความรู้สึกลึกๆข้างในว่าผู้ชายตรงหน้านี้ไม่อะไรไม่ถูกต้อง แต่ว่า ดูจากการแต่งกายของชายหนุ่มเขาสามารถมั่นใจได้ว่า เขาต้องไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ใช้วิธีการเช่นนี้ในการเข้าหาผู้หญิงแน่นอน “ช่างเถอะ ช่างเถอะ พวกเราไปกันดีกว่า”น้ำหนักของนีรากดทับลงบนร่างของโมลีคนเดียว เธอรู้สึกว่ายากที่ฝืนทน“พวกเรารีบพานีราส่งกลับไปกันเถอะ” ชายหนุ่มใช้สายตาส่งทั้งสามเดินจากไปจนลับตาจากนั้นจึงหันกายเดินเข้าไป เมื่อรู้สึกว่าสายตาจากด้านหลังหายไป จิตตาจึงได้ถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาว่า：“โมลี เธอรู้สึกไหมว่าผู้ชายคนเมื่อสักครู่มีอาการแปลกๆ” “แน่นอนสิ”โมลีผงกศีรษะรับ“นาฬิกาบนข้อมือของผู้ชายคนนั้นเป็นนาฬิการุ่นอันลิมิเต็ดที่ประเทศเยอรมันผลิตออกมาเมื่อหลายปีก่อนยังมีชุดที่เขาสวมใส่อีกทั้งน้ำหอมกลิ่นจางๆบนร่างของเขาล้วนแต่บ่งบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีรสนิยมคนหนึ่ง” “อีกอย่าง ความสนใจของเขาเมื่อสักครู่ดูเหมือนว่าพุ่งไปที่ผ้าพันคอของนีรา”จิตตาทำการแยกแยะต่อว่า“เขามีความตั้งใจจะแกะผ้าพันคอของนีรา” โมลีและจิตตาทั้งสองหยุดลงและมองไปที่คอของนีราโดยพร้อมเพรียงกัน ที่คอของเธอมีเพียงสร้อยคอเส้นหนึ่ง ถึงแม้ฝีมือการแกะสลักจะทำได้งดงามยิ่ง แต่ว่าก็ไม่ใช่ของล้ำค่าที่ประเมินราคาไม่ได้ “เขาที่แท้มองดูอะไรกันแน่？”จิตตาส่ายศีรษะอย่างไม่เข้าใจ “ในเมื่อมาถึงซีโร่คลับแล้ว ยังมีสิ่งที่พวกเธอสืบไม่ได้อีกหรอ？”โมลียิ้มออกมาจากนั้นพาดผ้าพันคอไว้บนไหล่ของนีราอย่างเรียบร้อย“ไปกันเถอะ นีรายังป่วยอยู่น่ะ” เมื่อมองเห็นแลมโบกินีสีน้ำเงินที่คุ้นเคยคันนั้นอีกครั้ง จิตใจของโตษณอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้สงบลงได้อีก。 “โตษณ ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ” “โตษณ คุณต้องเชื่อฉันน่ะ ฉันรักคุณน่ะ ฉันจะมีความสัมพันธ์กับเขาได้อย่างไร มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว” ชิตชไมใช้สายตาน่าสงสารมองไปยังโตษณที่ยื่นอยู่ข้างหน้า โตษณก้มลงไปหยิบน้ำมันหอมขวดหนึ่งขึ้นมาสูดดมลึกๆครั้งหนึ่ง ทุกครั้งที่นึกถึงชิตชไม เขาไม่สามารถมีความคิดเป็นปกติได้ “นีรา คุณตื่นสิ”ลมหนาวพัดไปวูบหนึ่ง นีราทนไม่ได้ร่างกายสั่นขึ้นด้วยความหนาวสะท้าน โมลีจึงกอดนีราให้กระชับขึ้นอีก จิตตาเพิ่งเดินออกมา ก็มีรถวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าประตูคลับในทันที：“รถมาแล้ว พวกเรามาช่วยกันพยุงเข้าไป” “ได้！”โมลีกำลังต้องการที่จะปิดประตูรถลงอย่างระมัดระวัง。 กลับมีมือที่มีกำลังมากคู่หนึ่งจับค้างไว้。 มองเห็นใบหน้าที่ไร้ความอบอุ่นในนั้น จิตใจของโมลีเกิดอาการเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “ประธานโตษณ ”โมลีเกิดความรู้สึกว่าวินาทีต่อไปเธอจะถูกโตษณเตะออกไป “ออกมา”เขาออกคำสั่งอย่างเย็นชา โมลีออกมาจากรถอย่างว่าง่าย โตษณขยับกายเข้าไปโอบนีราออกมา สายลมพัดผ่าน นีราต้องเอนศีรษะเข้าไปพิงที่หน้าอกหนาของเขาอย่างไม่รู้ตัว “ประธานโตษณครับ！”จิตตายืนขวางหน้าเขาไว้ “หลีกไป！”โตษณใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ“ประธานทยุติของพวกนายยังไม่สามารถขวางฉันไว้ได้ นายคิดว่านายจะขวางฉันได้ไหมล่ะ？” จิตตาถอยออกไปด้านข้างก้าวหนึ่ง：“ท่านประธานโตษณ คุณเข้าใจผิดแล้วครับ ประธานทยุติเพียงให้ผมเตือนคุณว่า พรุ่งนี้เป็นเส้นตายวันสุดท้ายแล้ว” โตษณจ้องมองจิตตาอย่างเกรี้ยวกราด หลังจากวางนีราเข้าไปในรถ โตษณรีบเปิดแอร์ในรถในทันที มือของเขากุมมือของนีราอย่างแนบแน่น มือของเธอเย็นจนเป็นที่น่าตกใจ “ แม่ค่ะ” “อืมมม ฉันยังดื่มได้อีก” “เขาไม่รักฉัน ฉันรู้ดี” นีราฟุบอยู่ด้านข้างละเมอออกมาอย่างต่อเนื่อง “สตรีที่น่าตาย！”โตษณทนไม่ได้ต้องด่าออกมาอีกคำหนึ่ง “คุณชายค่ะ！” กลับมาถึงคฤหาสน์ ป้าเหมียวและมะลิทั้งสองคนรีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ “มะลิ เธอไปเตรียมน้ำร้อนไว้ให้นายหญิง”โตษณอุ้มนีรารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนยังไม่ลืมที่จะสั่งความ“ป้าเหมียว ป้าต้มน้ำซุปสร่างเมาไว้ แล้วก็ซุบน้ำขิง” “ได้ค่ะ ได้ค่ะ ได้ค่ะ”ป้าเหมียวรีบวิ่งออกไปทันที “คุณชาย ให้ฉันจัดการเถอะค่ะ” “ไม่ต้อง เธอออกไป”โตษณปฏิเสธความช่วยเหลือของโตษณ “นีรา เธอตื่นขึ้นสิ”โตษณตบไปที่แก้มอันแดงก่ำของนีราเบาๆ มือของเธอเย็นเฉียบ แก้มหน้ากลับร้อนลวก ไม่ว่าเขาจะตบอย่างไร นีราก็ไม่ยอมลืมตาขึ้น “ไม่ต้องการชีวิตแล้วใช่ไหม？”โตษณทางหนึ่งพูดตัดพ้อทางหนึ่งช่วยเธอแกะกระดุมเสื้อออก นีราสั่นสะท้านคราหนึ่ง เธอรีบยกมือขึ้นปิดปาก “ด้านนี้ ห้องน้ำอยู่ทางด้านนี้”รู้ว่านีราต้องการจะอาเจียน โตษณรีบอุ้มเธอวิ่งออกไปด้านนอก แต่ไม่ว่าอย่างไร ความรวดเร็วของเขายังช้าไปเล็กน้อย นีราไม่รอจนถึงห้องน้ำก็อาเจียนออกมาแล้วส่วนหนึ่ง “มะลิ！”มองเห็นคราบเปรอะเปื้อนบนเสื้อเชิ้ตสีขาว หว่างคิ้วของโตษณขมวดเป็นจุดเดียว มะลิที่เตรียมพร้อมอยู่ด้านนอกรีบหยิบผ้าขนหนูวิ่งเข้ามา：“คุณชายค่ะ！” “เธอดูแลนายหญิง！”คราบอาเจียนที่อยู่ในห้องน้ำทำให้โตษณยกเลิกความคิดที่จะดูแลนีราด้วยตนเอง เขาเป็นคนรักความสะอาด จึงรู้สึกทนไม่ได้กับกลิ่นที่ไม่น่าพิสมัยนั้น “ได้ค่ะ！”มองเห็นนีรากอดโถ่ส้วมกำลังอาเจียนอยู่นั้น มะลิรีบย่อตัวลงลูบไปที่หลังของนีราเบาๆ“นายหญิงค่ะ รู้สึกดีขึ้นไหมคะ ทำไมถึงได้อาเจียนขนาดนี้！” หลังจากอาเจียนออกมาสักพักหนึ่ง นีรามีความรู้สึกว่าได้อาเจียนสิ่งที่อยู่ในกระเพาะออกมาจนหมด。 “ขอโทษค่ะ”หลังจากได้สติกลับคืนมาเล็กน้อย นีราฟุบอยู่บนโถ่ส้วมอย่างอ่อนเพลียพูดขึ้น“ขอโทษค่ะ” “มาค่ะ ดื่มน้ำอุ่นบ้วนปากสักหน่อย”มะลิพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน“นายหญิงค่ะ คราวหลังอย่าดื่มเหล้าขนาดนี้อีกนะคะ เช่นนี้ไม่ใช่เป็นการไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือคะ？” คำพูดที่แสดงความดูแลเอาใจใส่นี้ทำให้นัยน์ตาของนีราแดงก่ำขึ้นมา。 “ขอบคุณน่ะที่ดีกับฉันอย่างนี้” หลังจากอาเจียนอีกครั้งหนึ่ง นีรารู้สึกอ่อนเพลียจนไม่สามารถกล่าววาจาออกมาได้ “นายหญิงค่ะ คุณได้ยินที่ฉันพูดไหมคะ？”มะลิพยายามต้องการที่จะเรียกสติของนีรากลับมา แต่กลับกลายเป็นมีตั้งใจหากไร้กำลัง สูญเสียกำลังไปมหาศาลถึงสามารถพอที่จะทำให้เธอลุกขึ้นมาได้。 “พวกเราไปอาบน้ำอุ่น อาบน้ำอุ่นเสร็จแล้วหลับสักรอบหนึ่ง ก็จะรู้สึกสบายขึ้นมากแล้วละคะ”มะลิพยุงนีราเพื่อต้องการพาไปที่ห้องอาบน้ำ แต่ว่านีราก้าวไปอย่างโงนเงน ทำให้แต่ละก้าวของเธอก้าวไปอย่างเปลืองแรง ทุกก้าวที่ย่างไปใจของเธอคล้ายกับการสู้รบ กลัวว่าหากไม่ระมัดระวังจะเกิดการหกล้มทั้งสองคน “ระวังหน่อยนะคะ” แต่เดิมนีราก็ดื่มจนเมามาย ทันใดนั้น เท้าทั้งคู่ของเธออ่อนลง ทั้งตัวไหลลงไปจากร่างของมะลิ “นายหญิงค่ะ！” มะลิร้องขึ้นอย่างตกใจ！