ตอนที่90คุณอย่าให้มันมากเกินไป

ตอนที่90คุณอย่าให้มันมากเกินไป ทุกที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าเด็กสวยงามจนทำให้คนไม่อยากละสายตาไปไหน“มีเสื้อคลุมเด็กสองชุดไหม?”ซื้อเสื้อผ้าให้อ้อยกับส้มจะวุ่นวายนิดนึงตรงที่จะต้องซื้อเป็นสองชุดดังนั้นถ้าเกิดมีเหลือแค่ชุดเดียวก็จะไม่ซื้อต้องถามให้ชัดเจนก่อนถึงจะซื้อถ้าไม่อย่างนั้นก็จะเสียเวลาและอารมณ์ “มี”พนักงานรีบพาเด็กสองคนไปลองชุดนภนต์ดึงเพ็ญนีติ์มานั่งข้างๆที่เก้าอี้คอยดูคนขายที่นำชุดไปให้อ้อยกับส้มลองสวยมากจริงๆเด็กสาวสองคนนี้เหมือนกับนางแบบเสื้อผ้าเลยตอนที่เปลี่ยนชุดๆใหม่แล้วเดินออกมาจากห้องลองเหมือนเดินบน‘แคทวอล์ค’เลยท่าทางแบบนั้นมันสวยเกินไปแล้ว “นภนต์ฉันคิดว่าพวกเธอมีความสามารถที่จะเป็นนางแบบได้นะ” “กลับมาได้แล้วแต่ฉันไม่ต้องการให้ในอนาคตพวกเธอเป็นนางแบบจะไม่มีการแสดงตัวในที่สาธารณะ” “ถือว่าพวกเราไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน” “ตอนนี้เธออยากจะสอนพวกเด็กๆแล้วอย่าไปทำลายความคิดของพวกเธอ” เฮอเขาได้คิดว่าอ้อยกับส้มเป็นลูกของเขาไปแล้วในช่วงปีนี้เขาได้ช่วยเธอหลายอย่างเธอก็ปฏิเสธก็ทำให้เขารู้สึกเสมอว่าเธอรู้สึกผิดใช่ในปีนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอไปขอร้องปุริมตระกูลศาสตร์พงษ์จะกลับฟื้นจากความยากกจนได้อย่างไร “นายต้องการให้พวกเธอทำอะไร?” “เป็นเจ้าของกิจการธุรกิจชั้นยอดฉันว่าสองอย่างนี้พวกเธอทำได้หมด” “พูดไปเรื่อยนี้ต้องใช้พันธุกรรมนะนายดูฉันที่เป็นแม่คนเดียวแม้แต่หางานทำยังหาไม่ได้เลย” “ถ้าอย่างนั้นช่วงเวลาสั้นๆที่ฉันไม่อยู่มิฉะนั้นเธอจะต้องมีงานทำเพ็ญนีติ์มาทำงานที่บริษัทฉันเถอะ” “ไม่เอา”เขาต้องให้การดูแลเป็นพิเศษกับเธอนั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยเธอไม่ต้องการถูกคนมาดูแลในงานของเธอสิ่งที่เธอต้องการคือการพึ่งพาตนเอง “ไม่สู้ฉันลงทุนทำธุรกิจให้เธอหรือว่าจะเปิดห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆแบบนี้?” “ฉันจะไม่ดูแลมันพอเถอะ”ตอนนี้บอกได้แค่ว่าเธอรู้สึกว่าเธอไม่มีอะไรจริงๆทฤษฎีต่างๆที่เคยเลยไปตอนเรียนหนังสือก็ลืมไปหมดแล้วผลจากการไม่ได้ทำงานมาเป็นเวลานานเธอรู้สึกว่าศักยภาพของเธอมันถอยลงๆไปเรื่อยๆ “ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ได้อย่างไรพูดไปเธอก็ไม่อยากไปทำงานที่บริษัทฉันอย่างนั้นก็เปิดห้างสักแห่ง”มองเด็กๆลองชุดกันอย่างมีความสุขไปพลางพูดพูดกับเธอให้เข้าใจไปพลางบางทีนภนต์ก็เป็นจุดแข็งยิ่งอายุมากขึ้นในตัวของเขาก็รู้สึกถึงกลิ่นอายของความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอไม่พูดอะไรเลยทุกสิ่งที่เกิดขึ้นแบบนั้นมันดูไม่ใช่ตัวเธอจะช้าหรือเร็วเธอก็ต้องพึ่งพาความแข็งแกร่งของตัวเองเพื่อผ่านพ้นปัญหาต่างๆไปให้ได้นั้นถึงจะเป็นสิ่งที่งดงามที่สุดกระโปรงเสื้อกาเกงยีนส์ตัวเล็กๆแม้แต่ถุงเท้ากับรองเท้าก็ยังซื้อเป็นชุดๆเขาเป็นคนซื้อเธอก็ไม่พูดอะไรที่จริงแล้วเรื่องพวกนี้ทั้งหมดควรเป็นปุริมที่ทำแต่เขายังจดจ่ออยู่กับพนินีเอาเถอะไม่ใช่เธอจะกีดกันกำลังของปุริมถ้าตำหนิก็ต้องตำหนิตัวเขาเอง เขาสมควรได้รับมัน “คุณผู้ชายค่ะของทั้งหมดได้แล้วค่ะไซต์มีทั้งหมดสองชุดคุณจะเลือกอันไหนดีคะ”พนักมีท่าทางสุภาพรอนภนต์ให้ห่อของขวัญดีที่สุดจะต้องดีที่สุดแน่นอว่านี่เป็นคำสั่งซื้อครั้งใหญ่แน่นอน แต่เดิมในใจหวังไว้กลับไม่อยากให้นภนต์กลับไม่อยากให้นภนต์ลังเลใจจนไม่กล้าพูดตรงๆ“ที่ลองไปทั้งหมดต้องการทั้งหมดเอาทั้งหมดใส่ถุงได้เลย” “โอเคค่ะโอเคค่ะคุณผู้ชายพวกเราจะรีบทำการไปห่อให้เลยค่ะ”มือรีบคว้าทุกอย่างคาดไม่ถึงว่าพนักงานที่ยืนรอลูกค้าอยู่ก็ตางรีบไปแพคของอย่างน้อยก็ไม่ต่ำกว่าสิบชุด “นภนต์นายจะทำให้พวกเธอเสียนิสัยนะ” เขายิ้มๆรอยยิ้มที่ดูดีทันทำให้พนักงานขายผู้หญิงคนนั้นถึงกับเดินหนีไปผู้ชายคนนี้ถ้าจะพูดว่าหล่อก็ไม่ใช่ประเภทที่หล่อมากมายขนาดนั้นก็แค่พูดไม่ถูกเหมือนทั้งร่างกายดูแล้วสุภาพเรียบร้อยทำให้เธอไม่อยากทำอะไรอยากจะมองดูเขาด้วยสายตานานๆ เขาคือศูนย์รวมของความหล่อและสวยที่รวมกันอยู่ “ฉันยินดีตามใจพวกเธอยิ่งยินดีตามใจเธอเพ็ญนีติ์ขอบคุณนะที่เธอให้โอกาสครั้งนี้กับฉันก็เลยทำให้ฉันสนใจแบบนี้แม้ในอนาคตเธออาจจะผิดสัญญาฉันก็จะไม่เสียใจ” ไอตาผู้ชายโง่ก็เหมือนกับเธอเลย ทำไมโลกนี้ถึงมีความรักน้อยนักคนที่ชอบตัวเองตัวเองก็ไม่ชอบแต่กลับไปชอบคนที่ไม่รักคนอื่น มันผิดที่มากไปหน่อยรึเปล่าผิดจนทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ใจของคนเนี่ยยากที่จะเปลี่ยนแปลงที่สุดแล้ว พนักงานสามสี่คนไปช่วยกันห่อของไม่นานนักก็เสร็จเรียนร้อยมีทั้งถุงเล็กถุงใหญ่ก็เอาถุงเล็กใส่ลงไปในถุงใหญ่ถ้าไม่ถามก็คงจะไม่ดี“คุณผู้ชายให้พวกเราพวกคุณช่วยยกของไปไว้ในรถไหมค่ะ?” “OKขอบคุณมาก”นภนต์ลุกขึ้นแล้วก้มลงไปอุ้มอ้อยขึ้นมา“ไปเถอะตัดสินใจแล้วเดี๋ยวเราจะไปกินข้าวกลางวันกันหลังจากนั้นก็จะไปสนามเด็กเล่น” “พ่อบุญธรรมใจดีที่สุดเลย”อ้อยหอมแรกๆไปที่แก้มของนภนต์หนึ่งฟอดใหญ่ๆ“พ่อบุญธรรมขาตอนขากลับพ่อพาพวกเราไปว่ายน้ำได้ไหมคะหนูอยากให้พ่อสอนหนูพ่อสอนหนูหนูว่ายน้ำเป็นเร็วมากเลย” “อ้อยพ่อแท้ๆก็สอนได้ถ้าเกิดไม่ใช่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บเมื่อวานเขาก็จะพาหนูไปว่ายน้ำนะ”ส้มเตือนความจำอ้อย “ใช่แล้วพ่อแท้ๆก็สอนได้แม่ไม่ใช่ว่าเมื่อวานแม่บอกว่าแม่ไม่สบายหรอ?พวกเรากลับกันแล้วแล้วพ่อแท้ๆหละ?ทำไมพวกเขาไม่มาเจอพวกหนู”ตัวเล็กๆเหมือนปลาน้ำจืดของอ้อยก็ไถลตัวลงมาจากตัวของนภนต์เด็กน้อยไม่รู้จักความเจ็บปวดของลูกผู้ชายอย่างนภนต์จริงๆ สีหน้าของเพ็ญนีติ์เปลี่ยนเป็นสีแดงๆขาวๆเธอไม่สามารถพูดกับลูกๆได้ว่าเพราะเมื่อวานอำนาจของปุริมอยู่กับพนินีทำให้เธอไม่สามารถปล่อยมือได้แต่ถ้าไม่พูดก็ไม่มีเหตุผลอื่นใดเลยที่จะบอกว่าปุริมไม่มาพอจะพูดพอดีทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่เยือกเย็นมองมาที่ตัวเองทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมากลับพอดีกันกับที่ผู้ชายที่อยู่หน้าแคชเชียร์มองเธอในตอนนี้สายตาของปุริมมองมาที่เธอส่วนนภนต์ที่ยื่นบัตรเครดิตอยู่“ไม่ต้องใช้ของเขารูดของฉัน” “นี่…...”พนักงานคิดเงินไม่รู้จะทำอย่างไรไปสักพักนึงสถานการณ์มันคลุมเครือเงินเยอะแยะขนาดนั้นทำไมถึงมือผู้ชายตั้งหลายคนอยากจ่ายเงินให้ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองกลับเรียกเก็บเงินผู้ชายสองคนนี้แต่ละคนก็มีข้อดีเฉพาะตัวซึ่งมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูด“พวกคุณสองคนสรุปว่าใครจะจ่ายคะ?” “พ่อแท้ๆของหนู”อ้อยกับส้มบอกไปยังแคชเชียร์กำลังจะตะโกนในความสนิทสนมของพวกเด็กๆก็เป็นธรรมดาที่จะสนิทกับพ่อแท้ๆของตัวเองมากกว่าพ่อบุญธรรมอยู่แล้ว แคชเชียร์ลังเลสักพักแล้วพูด“คนไหนคือพ่อแท้ๆของพวกเธอ?” “อ้อยส้มมาหาแม่ทางนี้”เพ็ญนีติ์พาลูกสาวไปด้านข้างหลังจากนั้นก็บอกพนักหยิบบัตรของนภนต์“ใช้ใบนี้จ่ายค่ะ”ตอนนี้เธอกับปุริมไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแม้แต่นิดเดียวความรู้สึกเหล่านั้นมันโดนจำรูญตอนที่อยู่รอรับเสื้อผ้าเด็กกับนภนต์พอเธอจับดูแล้วก็ให้ความรู้สึกที่อยากจะย้อยเวลากลับไปก่อนจบการศึกษา บนร่างกายที่มีสีสันของปุริมใบหน้าเริ่มเขร่งเครียดขึ้น“เพ็ญนีติ์ฉันตังหากที่เป็นพ่อแท้ของเด็กเด็กๆก็พูดแล้วว่าอยากให้พ่อแท้ๆจ่ายไม่อยากให้คนนอกอีกคนจ่าย”คำพูดทุกคำที่เขาพูดเต็มไปด้วยความเกลียดชังนภนต์ จูงมือของเด็กๆไปที่เค้าท์เตอร์ชำระเงินเพ็ญนีติ์เบียดมาตรงกลางระหว่าผู้ชายสองคนแล้วพูดกับแคชเชียร์“เด็กๆเป็นลูกของฉันคุณก็เห็นพวกเธอหน้าตาคล้ายฉันเฮอเฮอดังนั้นถ้าฉันบอกว่าใครเป็นคนจ่ายก็คนนั้นแหละรับของเขาไป”มือไปหยิบบัตรของนภนต์ในใจลึกๆวันนี้อยากให้นภนต์จ่ายเธอชอบที่เห็นปุริมเสียหน้าแบบนั้นอยากให้เขาอยู่ที่ร้านอาหารโรงแรมของอุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟว่าจัดการกับหัวใจของเธอยังไงอีก “เธอ….”ปุริมยกมือขึ้นมาจับที่ข้อมือของเพ็ญนีติ์“ลูกเป็นลูกของฉันทำไมถึงให้เขาจ่าย?” ใช้แรงกำหลังจะนั้นก็บีบข้อมือ“สกปรกอย่ามาแตะต้องตัวฉัน”พูดไปพลางก็มองแคชเชียร์ไปพลางสุดท้ายก็ใช้บัตรของนภนต์จ่ายเธอก็ถอนหายใจอย่าเบาใจ แต่คิดไม่ถึงในขณะที่แคชเชียร์กำลังใช้บัตรเครติดของนภนต์รูดจ่ายเงินอยู่นั้นบัตรนั้นูกดึงออกมาถูกแทนด้วยบัตรอีกใบ“ใช้บัตรฉัน”แล้วก็แทรกบัตรอีกใบเข้าไปทันใดปุริมมองไปที่นภนต์“เด็กๆเป็นลูกฉันนายก็อยากได้หรอ?” “ตอนนี้เพ็ญนีติ์เป็นแฟนของฉัน”นภนต์พูดอย่างไม่อ่อนแอก็คว้าบัตรเครดิตของเขาในมือจากปุริมมา “ฮาฮ่านี่มันเรื่องตลกจริงๆนายถามเพ็ญนีติ์ว่าเธอกับฉันตอนนี้มีความสัมพันธ์กันอย่างไร?” “ไม่มีความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น”นภนต์ตอบแทน “เพ็ญนีติ์เธอพูดหรอ?” เพ็ญนีติ์กัดริมฝีปากนึกถึงอยู่สองเรื่องก็คือข้อตกลงของการแต่งงานกับการหย่าร้างเธอยังไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น “เพ็ญนีติ์ไม่ต้องกลับเขาก็แค่เป็นแฟนกับฉัน” “นภนต์ตอนนี้ฉันมีข้อตกลงสองอย่างถ้าให้ดีนายควรหาที่เงียบๆถามเพ็ญนีติ์เกี่ยวกับเรื่องข้อตกลงสองอย่างงั้นนะฉันจะบอกให้นะนายรบกวนภรรยาฉัน” น้ำเสียงของเขาเงียบและสงบมากทำให้นภนต์ได้แต่สงสัยสายตามองไปที่เพ็ญนีติ์ราวกับกำลังถามว่า:เรื่องจริงหรอ? ไม่มีอะไรทั้งนั้นพยักหน้าอย่างไร้ประโยชน์เพ็ญนีติ์รู้ดีว่าเธอเผชิญหน้ากับข้อตกลงสองข้อนี้มันทำให้เธอไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆเธอไม่สามารถสู้ปุริมได้ผู้ชายคนนั้นวางแผนทุกอย่างมาอย่างดีแล้วไม่เว้นช่องว่างไว้ให้เธอเลย “พวกเราไปกันเถอะ”นภนต์ลากเธอกับเด็กๆออกมาสุดท้ายปุริมก็เป็นคนจ่ายนั้นก็แล้วแต่เขา “ช้าก่อนเพ็ญนีติ์หยุดเด็กๆก็หยุดเธอไปคนเดียวก็พอ” “ปุริมนายอย่าให้มันมากเกินไปนะ”เพ็ญนีติ์เริ่มโกรธพูดยังไงที่จะไม่ให้นภนต์เขาเจ็บปวดนพนต์จริงใจกับเธอมากๆมานานแล้วแต่เธอกลับให้เขากลับไปไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ