ตอนที่ 592 คู่ผัวตัวเมีย

ตอนที่ 592 คู่ผัวตัวเมีย เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น สายโด่งแล้วเธอถึงจะลืมตาขึ้นเพราะเพดานลายดอกไม้สีขาวส่องสว่างจ้าสาดส่องเข้าตา แต่คงยังสับสนอยู่สักพักหนึ่งถึงได้นึกออกว่าตัวเองอยู่ที่ไหนแล้วเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง เรื่องเมื่อคืน.... ใบหน้าเล็กๆสีขาวที่อยู่ในผ้าห่มถึงคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นที่รุนแรงภาพที่ติดตาและสถานการณ์อีรุ่งตุงนังพันไม่ห่างจากกันได้จนเกิดอาการเขินอายม้วนต้วยจนตัวเธอแดงระเรื่อๆ มันเหมือนกับการก่อกองไฟ ไม่มีเสียงอะไรแต่ก็ร้อนแรงได้ เธอหันหัวตะแคงไปด้านข้างมีเพียงพื้นที่เย็นๆบนเตียงที่ยับย่นทิ้งไว้ แค่พลิกมุมผ้าห่มออกไปคนก็ไม่อยู่ซะแล้ว แต่รอยหนุนบหมอนยังปรากฎอยู่และยืนยันได้ว่ามีคนนอนอยู่ที่นี่ยิ่งเห็นร่องรอยรู้เลยว่าเขาเพิ่งจะลุกไปไม่นานนี้เอง แล้วคนล่ะ? คำถามต่างๆปรากฎขึ้นในหัวสมองของเธอ แต่หล่อนได้ยินเสียงดังมากจากห้องอาบน้ำที่อยู่ไม่ไกล “แอ๊ดๆ”และเขาก็ก้าวออกมา เขารีบเดินโป๊เปลือยออกมาอย่าฉับไว มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวที่ห่อหุ้มอยู่ระหว่างเอวของเขาเท่านั้นเอง นัชชารีบแอบซุกใต้ผ้าห่มครึ่งใบหน้ามีแค่ตากลมโตและหน้าผากมนที่โผล่พ้นออกมา เธอรีบเอามือกำแน่นที่ชายผ้าห่มและฟังเสียงเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยเธอก็เกร็งตัวขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน ‘ตุ๊บๆ’ การหัวใจเต้นถี่แรง ความดันโลหิตเพิ่มขึ้นสูง อะดรีนาลีนพุ่งทำให้ตัวเธอมีอาการตอบสนองกับความตื่นเต้นตามเห็นอยู่ตรงหน้า “ตื่นแล้วหรอ?” ตอนนั้นองหล่อนถึงได้รู้ว่าบนหัวหล่อนมีผู้ชายเอียงตัวทาบอยู่บนนั้น และสิ่งที่น่าหลงไหลที่สุดคือหยดน้ำที่เกาะอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา รูปลักษณ์ดี เบ้าตาโต บวกกับใบหน้าที่ราวกับเทพยดานั้นแกะสลักไว้ นัชชารู้สึกถึงตัวเองเป็นก้อนถ่านเล็กที่กำลังลุกอยู่แต่ตอนนี้ดับไปแล้วและมีควันพวยพลุ่งมาแทน เตชิตมองหล่อนเอาแต่ปิดหน้าไม่ยอมโต้ตอบ เขาขมวดคิ้วขึ้นแล้วเอามือดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าหล่อน “โอ๊ย!” นัชชาทำเสียงกรีดร้องดังลั่นเหมือนลูกเต่าน้อยที่กำลังถูกดึงกระดองออกหล่อนรีบแย่งผ้าห่มกลับมาจากเขา เขาก็ไม่ยอมจับมือที่กำลังวุ่นวายของหล่อนไว้แล้วก้มหัวลงถามว่า “เป็นอะไรหรือป่าว?” “ปะ ปะ ป่าวไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!” เธอพูดติดๆขัดๆกันอยู่นานจึงจะออกมาเป็นคำได้ “คุณรีบไปใส่เสื้อผ้า....” ตอนเช้าออกมาโชว์หุ่นเพอร์เฟคกว่าตัวเองขนาดนี้ มันล่อแหลมนะรู้บ้างหรือป่าวเนี่ย! เตชิตมองหล่อนหน้าแดงไปทั่วหน้าถึงได้เข้าใจว่ามันคงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาถึงได้เขินอายได้ขนาดนี้? คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเธอช่างน่ารักจริงๆดวงตาของเขามีรอยยิ้มและรีบกอดตัวเธอไปพร้อมกับผ้าห่มอยู่ในอกเขา “ก็เป็นผัวเมียกันดังเดิมไม่ต้องเขินกันหรอก” นัชชาฟังที่เขาพูดได้แต่ตกตะลึงไปชั่วขณะถึงได้สติกลับมาขนาดคอยังแดงแจ๋ “ใครเขินหรอ !? ฉันแค่ยังไม่ตื่นเท่านั้นเอง” เตชิตหยีตามองอาการหล่อนในตอนนี้ที่ทำตาโตยิ่งกว่าไข่ห่านใส่เขา ยังไม่ตื่นหรอ? นี่ช่างเป็นข้อแก้ตัวที่น่าเชื่อจริงๆ..... “ตื่นได้แล้ว ลุกไปอาบน้ำ เมื่อคืนฉันไม่ค่อยไม่สบาย” เขากระซิบเสียงต่ำๆข้างหูหล่อน มันช่างล่อแหลมทั้งสื่อความหมายชัดเจน นัชชาไม่มีอารมณ์แล้วขนาดจะอายยังอายไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว จะปิดก็ไม่ได้ จะป้องกันก็ไร้ประโยชน์นัชชาได้แต่ลุกจากเตียงนั่งบนเตียงสักพักและใช้ปลายผ้าห่มด้านหนึ่งปกปิดร่างกายตัวเองไว้ครึ่งตัวบน “เสื้อผ้าล่ะ?” เขายักไหล่ แล้วพูดออกมาอย่างไม่แคร์ “ฉีกไปแล้ว” นัชชาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วทำเสียงอ่อยๆ “คุณช่วยหาเสื้อผ้าให้ฉันอีกชุดค่ะ” “จะเอาเสื้อผ้ามาทำไร?” เตชิตลุกยืนขึ้น ในดวงตาของเขาดูเป็นเรื่องจริงจังซึ่งแสดงออกว่าไม่ได้อยากช่วยเธอเลย “แต่ยังไงก็ต้องอาบน้ำอยู่ดี ตอนนี้ใส่ไปเดี๋ยวก็เลอะสกปรก เดินไปอย่างนี้แหละ” นัชชารู้ว่าในใจขากำลังคิดอะไรอยู่มันต้องเป็ความคิดทะลึ่งอยู่แน่ๆ หล่อนคิดแล้วคิดอีกดูจากสายตาแล้วบนเตียงไม่มีอะไรที่จะปกปิดอะไรบนร่างกายได้เลยนอกจากผ้าห่มแล้วก็มีแค่หมอน ไม่มีอย่างอื่นเลย หล่อนหมุนหัวไปมาหาของแต่ท้ายสุดแล้ว็มาหยุดที่ร่างกายของเขา สองสายตาประสานกัน เตชิตคิดว่าเดี๋ยวเธอคงต้องใช้เสียงอ่อนเสียงหวานขอร้องเขาแน่ๆที่ไหนได้หล่อนกับจู่โจมมายังที่เอวของเขา เขาไม่มีโอกาสที่จะป้องกันตัวได้แต่ถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยงแต่เธอกลับดึงชายผ้าขนหนูได้ อีกคนดึงออกมาข้างหน้า อีกคนดึงกลับไป ช่วงเวลานั้นเองเตชิตได้แต่มองว่าผ้าขนหนูที่สวยงามผืนนั้นมันหลุดออกไปจากตัวเขาแล้ว.... รูปร่างแข็งแกร่งสูงใหญ่ผิวสีแทน โดยเฉพาะจุดป่าดกดิบจุดพิเศษนั้น แม้ว่านัชชาจะรีบเร่งหันหันไปอีกด้านแต่ก็ไม่สามารถหลบหลีกจุดจุดนั้นได้ “ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย!” หล่อนเหมือนโดนไฟแรงดันไฟฟ้า2.2ล้าน โวลต์ช็อตทั้งแขนทั้งขา รู้สึกเลยว่ามันไม่ใช่การกระตุ้นที่ธรรมดาขนาดตัวเองยังไม่รู้เลยว่าทำไมถึงทำเสียงตกอกตกใจได้ขนาดนี้ หากคนอื่นไม่รู้ว่าเรื่องคงจะนึกว่าเกิดคดีฆาตกรรมแน่ๆ แต่นัชชาก็ไม่มีคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่หล่อนรีบเอาผ้าขนหนูพันตัวแล้วรีบลุกพรวดออกจากเตียงไปแล้วรีบวิ่งจี๋ ไปยังห้องน้ำที่อยู่ห่างร้อยเมตร หล่อนปิดประตูดัง ‘ปัง’ อย่างแน่นหนาแล้วรีบล็อกประตูจากด้านในห้องน้ำพร้อมกับถอนหายใจจากเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ช่างตื่นเต้นไปแล้ว น่ากลัวที่สุดแล้ว หล่อนดึงผ้าขนหนูออกจากตัวของเขา! ขณะที่นัชชากำลังตื่นตัวและใจกล้าขนาดนั้นภายในยังมีความพึงพอใจและตื่นเต้นแอบซ่อนอยู่ในนั้น เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมชอบแต๊ะอั๋งเธอเรื่อยๆแต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว เพราะว่ามันสดใสซาบซ่าดีนี่เอง ด้านนอกประตู เตชิตยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ แต่ที่แตกต่างออกไปคือช่วงล่างของเขา...เย็นยะเยือก เรื่องราวทั้งหมดใช้เวลาเกิดขึ้นไม่นาน ขนาดตัวเขาที่เป็นตัวพ่อเรื่องนี้ยังตามไม่ทันกับเรื่องนี้ ยิ่งดูสภาพเขาในตอนนี้ที่ตัวล่อนจ้อน เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาถูกแย่งผ้าขนหนูเมื่อกี้นี้ ดี ใช้ได้ ดูเหมือนว่าเรื่องราว‘สนิทสนมกลมกลืน‘เมื่อคืนนี้ จะทำให้หล่อนกล้ามากขึ้นกว่าเดิม กล้าที่จะทำเรื่องนี้ได้ เรื่องอื่นก็ไม่ต้องพูดแล้ว ช่างกล้าได้ใจจริงไ แต่ว่า... เตชิตมองสภาพตัวเองที่โป๊เปลือยแบบนี้ตัวเองยังหน้าแดงขึ้นมาเลย ผ่านไปชั่วขณะ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กระตุกขึ้นที่มุมปาก เขาเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้าง เขาหยิบเสื้อชั้นในและเสื้อผ้าออกมาสวมใส่ วันนี้เสียให้หล่อนก่อน วันหน้าค่อยเอาคืน ก็ยังไม่สาย -- อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากปรัณจัดการเรื่องของนัชชาเสร็จเขาก็มั่วแต่ยุ่งอยู่กับการผ่าตัด ผ่าตัดเสร็จยังไม่ทันได้หายใจเลย เขายังต้องรับผิดชอบเป็นผู้เชี่ยวชาญในการการประชุมเรื่องของชีวภาอีก การประชุมในครั้งนี้ ทุกคนต่างมีข้อโต้แย้งต่างๆนานามีเพียงแค่สองประเด็นเท่านั้นที่สามารถสืบหาข้อเท็จจริงได้ แต่ปรัณรู้ดีว่า สองประเด็นนี้น่าจะเกี่ยวข้องที่สุดแต่ไม่ได้เข้าข่ายสักเท่าไหร่ แต่มันก็มีความหวังเล็กๆน้อยๆบ้าง เขาก็ต้องลองดู แล้วยิ่งชนุดมให้คำมั่นสัญญาว่าขอให้รักษาได้จะราคาเท่าไหร่ ยาจะแพงขนาดไหน จะใช้อุปกรณ์แพงสักเท่าไหร่เขาก็ไม่สนใจ เงินสำหรับเขาแล้วมันเป็นเพียงแค่ตัวเลขขอแค่เพียงชีวภาตื่นขึ้นมามันคือเป้าหมายที่สูงที่สุดแล้ว ห้องพัก VIP ของคนคนนั้น เขานอนพักนานแล้ว ระหว่างการพักรักษาตัวชนุดมไม่ได้มาหาหรือมาพูดอะไรเลย ได้แต่โอนเงินจ่ายตามบิลนั่น และก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะใช้จ่ายอะไร เขาไม่เคยถาม ยิ่งเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ปรัณยิ่งกดดันเพิ่มเข้าไปอีก เพราะว่าเขารู้ดีว่าการนิ่งสงบของพายุนั้นพอถึงเวลามันจะประทุขึ้นมา ผู้ชายคนนี้จะระเบิดอารมณ์ออกมาหากรอถึงเวลานั้นพอดี เขากลัวว่าไม่มีใครที่จะรับสภาพความกดดันนี้ได้