ตอนที่ 594คนที่เป็นห่วงเขาที่สุดก็คือเธอ

ตอนที่ 594คนที่เป็นห่วงเขาที่สุดก็คือเธอ หลังจากที่คุยกับปรัณแล้ว ดุลยาหล่อนเริ่มกลับไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วย หล่อนกลับบ้านไปรอบหนึ่งก็เพื่อไปเก็บของมาอยู่เป็นเพื่อนลูกที่นี่ยาวไป ดุลยามองเข้าไปในห้องผู้ป่วยมีผู้ชายสุขุมอยู่ข้างๆเตียง หล่อนเคาะห้องสองครั้งเบาๆถึงค่อยเปิดประตูเข้าไป “คุณชนุดมอยู่นี่หรอ” ดุลยาได้แต่ฝืนยิ้มทักทายกับผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า ชนุดมมองผู้หญิงสูงอายุที่เดินเข้ามา ปกติแล้วเขาไม่ค่อยชินกับการทักทายระหว่างคนเท่าไหร่ แต่ว่าเขาคือแม่ของชีวภา ถึงอย่าไรก็ต้องให้เกียรติ “คุณป้า” ถึงแม้ชนุดมจะดูแลชีวภาได้ดี แต่ชนุดมเองคุยกับดุลาไม่ได้กี่ประโยค ดุลยารักลูกสาวมากจริงๆแต่หล่อนก็คิดไม่ออกว่าชีวภานั้นจะคบค้าสมาคมกับชนุดมได้ยังไง เพราะผู้ชายคนนั้นมักจะมีความเย่อหยิ่งและทำให้บรรยากาศเยือกเย็นขึ้นมาด้วย โดยเฉพาะเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดียิ่งแสดงออกอย่างชัดเจน ขนาดที่ตัวหล่อนเองที่อายุอานามแก่ขนาดนี้ยังรู้สึกกดดันเวลาที่จะต้องพูดกับเขา ดูจากเวลาแล้วก็น่าจะสิบเอ็ดโมงกว่าใกล้เวลาพักเที่ยง ในมือของดุลยามีปิ่นโตเก็บความร้อนหล่อนวางบนโต๊ะ “คุณชนุดมยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ดีเลยฉันเตรียมกับข้าวมา ฉันทำเองนะ อาจจะไม่อร่อยเท่าในโรงแรม คุณกินรองท้องไปก่อน” ดุลยาคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าชนุดมต้องอยู่เป็นเพื่อนกับคนป่วยในห้องพักผู้ป่วยแน่ๆ ช่วงเวลานี้ นอกจากเวลาที่หล่อนอยู่ดุลยาแล้วก็มีชนุดมนี่แหละที่ไม่ห่างไปจากชีวภาแม้แต่ก้าวเดียวเลย ตอนแรกเขาก็สงสัยในตัวของชนุดมว่าจะทัศนคติว่าจะคิดอย่างไรกับชีวภา แต่ว่าผ่านหลังจากนั้นแล้ว ก็ไม่สงสัยอีกเลย ไม่มีใครเล่นเกมหลอกลวงได้ถึงขนาดนี้หรอก ดูออกได้อย่างชัดเจนว่าเป็นสิ่งที่เขาทำออกมาจากใจจริงๆ ดุลยาไม่รู้ว่าจะขอบคุณอย่างไร ได้แต่แสดงออกวิธีโง่ๆแบบนี้เพื่อแสดงความจริงใจของตนเอง ชนุดมเข้าใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นได้แต่เก็บอาการปฎิเสธไว้ เขาลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วเปิดปิ่นโตเก็บความร้อนออก สีแดงกุหลาบของปิ่นโตเก็บความร้อนนั้น ด้านบนยังมีลายลูกหมีสีน้ำตาลสองตัว อีกตัวของลูกหมีนั้นมันหายไปครึ่งหนึ่ง ปิ่นโตมันอยู่ในมือเขามันทำให้น่ารักขึ้นมามาก เมื่อเปิดฝาออกมีกับข้างสองอย่างซุปหนึ่งอย่าง อันแรกคือสันในเปรี้ยวหวาน ชั้นที่สองกุ้งแห้งผัดเต้าหู้ข้างล่างสุดคือซุปปลาตุ๋นนม ถึงแม้ว่าจะเป็นอาหารบ้านบ้านธรรมดาแต่เขารู้สึกว่าดุลยาทำอาหารฝีมือดีมาก และดูแล้วน่ารับประทานมากๆ “ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบกินกับข้าวแบบไหนกัน ทำอาหารสิ่งเดียวกับที่ชีวภาชอบกิน เด็กนั่นอ่ะชอบกินสันในเปรี้ยวหวานมากที่สุด ...” พูดได้แค่นี้ ดุลยาก็เริ่มพูดไม่ออก กลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อใจของชนุดม หล่อนหยิบกระดาษขึ้นมาเพื่อหาข้ออ้าง “ฉันขอออกไปตักน้ำร้อน” ประตูห้องเปิดออกแล้วก็ปิดลง ชนุดมมองกับข้าวสองอย่างที่วางไว้บนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้า สักพักเขาถึงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบสันในเปรี้ยวหวานเข้าปาก รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆแล้วยังกลิ่นหอมของซีอิ๊วที่ผัดไหม้ๆ กระดูกหมูน่าจะผัดก่อนหนึ่งรอบ ด้านในนิ่มด้านนอกกรอบ ยิ่งมีซอสที่ราดอย่างชุ่มฉ่ำอยู่รอบๆยิ่งทำให้ถูกปากมาก ชนุดมไม่อชอบอาหารที่ค่อนข้างเลี่ยนเกิน หากเปรีบเทียบกันแล้วเขาชอบเนื้อวัวมากกว่าเนื้อหมู แต่ตอนนี้เขากินกระดูกหมูแบบนี้แต่กลับรู้ว่ามันอร่อยอย่างวิเศษ หล่อนชอบมากเลยหรอ? เขานึกย้อนกลับไปคิดตอนที่เขาสองคนกินข้าวด้วยกัน หล่อนมักชอบกินอาหารรสชาติเปรี้ยวหวาน อาหารเค็มเผ็ดค่อนข้างกินน้อยลง ตอนแรกเขาก็ไม่ได้สนใจเลยยังไม่ได้รู้มาก่อน เขามองจานที่ว่างเปล่า กระดูกหมูหนึ่งจานมีทั้งหมดแปดชิ้น เขากินหมดเรียบไม่เหลือเลยสักชิ้นในปากของเขายังมีรสชาติที่หอมละมุนอยู่ แต่ในใจของเขากลับว่างเปล่าเหหมือนกับจานที่อยู่ตรงหน้า เขากินของที่เธอชอบ แต่หล่อนกลับไม่ฟื้นขึ้นมา รสชาติแบบนี้มันยากกับการอดทน ชนุดมยกชามเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาซดครึ่งชามและมีน้ำซุปหกลงมาดูแล้วช่างน่าอายแต่กับคนคนนี้มันปกติสำหรับเขา ไอความร้อนที่คุกรุ่นขึ้นมาจากปิ่นโตเก็บความร้อนมันลอยเข้าตาเขาพลางรีบเบนตาออกห่าง แต่ในปากของเขามันกลับได้รับความรู้สึกขมขื่น เขานั่งพักอย่างเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งแล้ววางอุปกรณ์ทานอาหารที่อยู่ในมือลงหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นขึ้นมาเช็ดมุมปากแล้วลุงขึ้นยืนไปยังหัวเตียงเขามองใบหน้าที่ขาวซีดของคนที่อยู่ด้านล่างดวงตาเขามันช่างเจ็บปวดจี๊ดๆ “เธอคิดว่าจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่?” นานแล้วที่ไม่ได้คุยกับเธอเสียงที่พูดออกมามันช่างแหบห้าว “ฉันรอเธอตื่นขึ้นมาลงโทษฉันอยู่นะ เธอทำไมยอมแพ้ไปแล้วหล่ะ? ” เสียงเขาหยุดลง ในห้องกลับไม่มีเสียงใดต่อ ผู้หญิงที่อยู่บนเตียงตาเธอยังคงปิดสนิท ทั้งหมดทั้งมวลแล้วเป็นตัวเขาเองที่บ้าบอพูดเองเออเอง การทำแบบนี้มันทำให้ชนุดมไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไร มีคำพูดบางคำเมื่อพูดออกไปแล้วมันก้ไม่อาจปิดกั้น – “ไม่ชอบฉัน? ไม่ใช่ว่าเธอพยายามมาบอกรักฉันหรอ แล้วทำไมตอนนี้กลับมานอนไม่ขยับเลยหล่ะ ความกล้าหาญของเธอล่ะ ความกล้าของคุณล่ะ ผลลัพธ์ล่ะ” “เธออยู่ร้านชาหลันซานมานานแล้วแถมจะเอาตัวเองยกให้ทศพล แถมยังบอกว่าเพื่อฉัน เธอเคยถามความรู้สึกกของฉันบ้างไหม? เธอจะตามใจตัวเองๆปถึงเมื่อไหร่ เธอมองสภาพฉันตอนนี้สิ มีความสุขหรือยัง ?....” “ชีวภา ฉันเกลียดผู้หญิงที่พูดแล้วทำไม่ได้ เพราะงั้นเธอตื่นขึ้นมารีบพูดคำพูดที่เธออยากจะพูดออกมาทั้งหมด” เมื่อเขาพูดถึงตรงนี้ เขาได้แต่ยิ้มเบาๆ ในตาแดงกร่ำ สติอารมณ์หลุดลอยไปมาก ดูแปลกประหลาดไปบ้าง “เอาจริงแล้วฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอมากมาย ก็แค่น่าเสียดายที่ฉันคิดได้สายไปแล้ว ฉันกลัวว่าจะไม่มีโอกาสบอกกับเธอออกมาตรงๆ.....” เสียงอันทรงพลังค่อยๆลดลงเรื่อยๆจนถึงไม่สามารถฟังออกได้ เขาไม่มีอารมณ์ใดๆ จนถึงขนาดที่ไม่มีหลักการบ้าบออะไร เรื่องที่เขาอยากทำ อยากพูดมันเยอะมากชีวิตของเธอลำบากและรับภาระทำงานมาตั้งแต่เด็ก เขารวยขนาดนี้ เขาสามารถทำให้เธอมีชีวิตที่ดีที่สุดทุกอย่างที่เธอต้องการขอเพียงแค่เธอเอ่ยปากออกมา แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสนั้นอีก แค่บังคับอารมณ์ความรู้สึกกดดันนี้ที่มันวุ่นวายไปทั้งตัวทั้งหมด เขาถึงได้หยุดตัวเองลงได้ถึงได้ปฏิบัติตัวได้ตามปกติ หน้ากากออกซิเจนครอบอยู่บนใบหน้าขาวซีดเล็กๆที่มีนอนอยู่บนหมอน ยิ่งมองหลายๆครั้งถึงได้รู้สึกชนะขึ้นมา ร่างสูงใหญ่งอตัวลงนิดๆความรู้สึกร้อนๆมันทำให้เขาแผดเผา ลำคอเหมือนถูกเชือกมัดไว้อย่างแน่นหนา “เธอคนนี้กินอะไรถึงโตมาได้ ถึงขนาดที่ใช้ชีวิตของตัวเองมาแลกเปลี่ยน เธอทำไมกล้า...” จนเวลาผ่านล่วงเลยมาถึงตอนนี้ จากตอนเกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ชนุดมไม่กล้าจินตนาการเองเลยว่าหล่อนเอาตัวเองไปแลกธีมนต์กับทศพล หล่อนเอาอารมณ์แบบไหนไปนะ เขาจำประโยคนั้นที่ธีมนต์อธิบายออกมา— ฉันชอบเธอ และมั่นใจว่าทำทุกอย่างเพื่อเธอก็ถือว่ามันคุ้มค่าแล้ว ณ เวลาตอนนั้นหล่อนคิดว่าเขาแค่สนใจแต่เรื่องของนัชชา ขนาดตัวเขาเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่เรื่องเลวร้ายก็เกิดขึ้นในตอนนี้เอง หล่อนสลบไป ดูแล้วการื้นกลับมาคงยากมาก แต่เขากลับพบว่าหัวใจของเขากลับเต็มไปด้วยเธอแล้ว เขาละเลยกับความรู้สึกนั้นไปนี่คือความจริงที่สุด แต่สิ่งที่เขาต้องเผชิญหน้าอยู่กับผลลัพท์แบบนี้ด้วยประโยคนั้นของเธอมันทำให้หัวใจของขาทุกข์ทรมาน ทำให้เขาสำนึกผิดทุกคืน ทำให้เขาคนที่อายุสามสิบกว่าปีรับรู้ถึงรสชาติความรู้สึกที่เสียในในเรื่องที่เกิดขึ้น หากเป็นไปได้ เขาหวังว่าเขาสามารถที่จะบอกกับตัวเธอเงได้ เขาที่เขาสนใจมากที่สุดก็คือเธฮ