ตอนที่ 597 หาผู้หญิงมาช่วยใช้เงิน

ตอนที่ 597 หาผู้หญิงมาช่วยใช้เงิน เตชิตเดินออกมาไม่นาน นัชชาก็เดินตามออกมาติดๆ บนโต๊ะถ้วยและตะเกียบก็จัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ฝืมือในการทำอาหารของป้ารินนั้นไม่ต้องพูดมากเลยขนาดคนที่เรื่องมากอย่างเตชิตยังถูกใจไม่ต้องไปถามคนอื่นเลย เป็นไปดังคาด จริยากินไปพูดไป”เต แกเชิญป้ารินมาทำกับข้าวได้ถือว่าดีจริงๆ ฝีมือการทำอหารยังดีกว่าฉันอีก” เตชิตพยักหน้าเวลาทานข้าวเขามักไม่พูด บรรยากาศค่อนข้างเก้อเขินหน่อย บนโต๊ะมีเพียงแค่เสียงตะเกียบเวลาโดนกับถ้วยเท่านั้น ถีงแม้ว่านัชชาพยายามที่จะสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายลงแต่ความจำทั้งหมดมันว่างเปล่าเลยไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา ด้านเตชิตเรื่องขอทุนเขาคิดหาวิธีออกทำให้กินอย่างมีความสุข นัชชาซดน้ำซุปรสชาติความอร่อยมันอยู่ในปากยังไม่ได้สัมผัสรสชาติอะไรมากนักกับเห็นถ้วยแล้ว หล่อนอยากจะตักอีกถ้วยแต่ปัญหามีอยู่ว่าจริยาอยู่ที่นี่ด้วยเลยไม่กล้าที่จะเอื้อมไปตัก ปกติป้ารินเห็นแบบนี้แล้วจะตักเพิ่มให้ น่าเสียดายที่วันนี้ป้ารินเข้าไปจัดการเก็บของอยู่ในห้องครัว ช่วงที่หล่อนกำลังคิดว่าจะกินดีหรือไม่กินดี สายตาหล่อนพบมือมาอยู่ตรงหน้า วินาทีเดียวถ้วยเซรามิคที่อยู่ตรงหน้าหล่อนก็หายไป นัชชามองตามถึงได้เห็นกำลังก้มลงตักน้ำซุปให้แล้วยังพยายามเอาน้ำมันที่อยู่ข้างบนน้ำซุปออกให้เพื่อให้มีแต่ซุปที่ใสๆแล้วตักให้เธออย่างใส่ใจ นัชชามองไปทางอย่างตกตะลึง เขารู้ได้ไงว่าหล่อนอยากกินซุป... การกระทำทั้งหมดมันอยู่ในสายตาของจริยา หล่อนรู้มาโดยตลอดนิสัยของเตชิตตั้งแต่เล็กนั้นเงียบขรึมมาก บ่อยครั้งนักที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึกของตนเอง หล่อนก็เคยชินกับพฤติกรรมแบบนี้ แต่ว่าวันนี้เห็นสิ่งที่เขาทำให้นัชชาเป็นครั้งแรกในใจของจริยาไม่ได้มีรสชาติใดๆ หล่อนเคยชินกับการมองพฤติกรรมของลูกชายที่เย็นชา แต่เขากับทำให้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งขนาดหล่อนเองยังไม่เคยทำไรให้เลย ในใจหล่อนมีรสชาติของความเจ็บปวดอยู่นิดๆ จริยาไม่กล้าที่จะแสดงออกมาอย่างชัดเจนมากได้แต่อย่างไม่จริงใจ “ฉันยังไม่เคยเห็นเตชิตดูแลคนอื่นแบบนี้เลยนัชชาเธอนี่โชคดีจริงๆ” ประโยคนี้หากเป็นอื่นพูดฟังแล้วก็ไม่ได้มีอะไร แต่ประโยคนี้ที่แม่ที่ให้เขาเกิดพูดขึ้นมาเอง มันมีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่ ถึงแม้ว่าความทรงใจของนัชชาหายไปแต่ว่าหล่อนไม่ได้โง่แค่คิดแปบเดียวก็รู้ว่าทำไมจริยาถึงพูดออกมาแบบนี้ หล่อนมองมายังถ้วยใส่น้ำซุปที่เติมจนเต็มที่อยู่ตรงหน้า หล่อนไม่อยากสร้างเรื่องให้จริยาเลยพูดต่อว่า “ต้องขอบคุณคุณป้าไม่งั้นฉันคงไม่มีโอกาสที่พบเขา” เดิมที่เตชิตก็เบื่อกับอารมณ์ในตอนนี้อยู่แล้วแต่ประโยคที่นัชชาพูดตอบกลับมามันทำให้เขาดีขึ้น ถึงแม้ว่ารู้ว่านัชชาต้องการพูดเพื่อให้จริยารู้สึกดีขึ้นแต่เธอพูดแล้วมันทำให้เขาดีขึ้น ในที่สุดเวธนีถึงได้รู้สึกตัวหล่อนวางตะเกียบลงแล้วพูดออกมา”พี่สะใภ้ ว่างก็มาเที่ยวที่บ้านนะ” ประโยคที่หล่อนพูดว่าพี่สะใภ้นั้นทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น นัชชายิ้มตอบรับมา “ได้ค่ะ ถ้ามีเวลาไปแน่นอนค่ะ” ………….. จริยากับเวธนีออกจากวิลล่าในช่วงบ่ายโมง หลังจากเห็นคนขับรถขับไปส่งเขาทั้งคู่ หล่อนได้แต่ถอนหายใจยาวๆออกมา “เฮ้อ ในที่สุดก็ไปแล้ว ฉันตื่นเต้นจนจะตายแล้ว” เตชิตพิงกับตู้ด้านหลังมือกอดอกแล้วจ้องมองหล่อน “เธอตื่นเต้น? ดูไม่ออกสักนิด” “ฉันก็ต้องแกล้งทำเป็นนิ่ง ใจนี่เต้นจะแย่แล้ว” นัชชาพูดออกมาอย่างตื่นตระหนก “นั่นแม่คุณนะ ถ้าเกิดถามอะไรขึ้นมาแล้วฉันไม่รู้ งั้นจะมีข้อสงสัยแล้วใช่ไหม ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ ถึงเวลานั้น ....” หล่อนพูดสิ่งที่หล่อนกังวลเมื่อสักครู่ออกมาพูดได้ครึ่งเดียวก็ถูกลากเข้าไปกอดในอ้อมกอดที่อบอุ่น เตชิตเข้ามาประกบตัวใกล้ๆ แขนเขาอยู่รอบเอวและด้านหลังของหล่อน ร่างตัวโตเหมือนกำลังดูดหล่อนเข้าไป ริมฝีปากที่บางเบาอยู่บริเวณกกหูของหล่อน”ผมรู้ ลำบากหน่อยนะ” ตอนแรกนัชชาแค่อยากออกมาตรงๆว่ามันทำให้เกิดอารมณ์ความกดดันขึ้นมาแต่หลังจากได้ยินคำปลอบโยนมันทำให้จมูกเริ่มแสบ ความกดดันที่อยู่ในใจและน้ำเสียงได้ตอบเขาไป “ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากระบายอารมณ์.....” เขาฟังอารมณ์อย่างกับเด็กของหล่อนเขาอยากจะหัวเราะจนน้ำไหล ฝ่ามือลูบหลังหล่อน “ต่อไปไม่ต้องกลัวนะ มีผมอยู่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ทำอะไร คนอื่นจะคิดยังไง ผมจะช่วยคุณจัดการเอง” นัชชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ โพรงจมูกมันอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมหอมบนตัวเขา “นั้นเป็นแม่ของคุณนะ หากฉันทำผิดพลาดไป คุณยังจะช่วยฉันไหม?” คำถามนี้ช่างเหมือนกับ’คำถามที่ว่าหากแฟนและแม่ตกน้ำจะช่วยใครก่อน’เตชิตส่ายหัวอย่างละเหี่ยใจ “เธอทำได้หรอ? แค่กินข้าวคุณดูแลตลอดแล้วมีอะไรที่คุณจะทำผิดกับเขา” “ก็ใช่....” นัชชาตัดสินใจแล้วว่าหล่อนจะเอาเรื่องพวกนี้มาจินตนาการคิดมากให้รกสมอง เวลาเดียวกับที่ป้ารินเก็บของในครัวเสร็จแล้วเดินออกมาพอดี เห็นสองคนนั้นกอดกันกลมปกติแล้วจะไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง ความรู้สึกของคุณผู้ชายคุณผู้หญิงนั้นมีความสัมพันธ์ดีมาก ขนาดหล่อนที่เป็นคนรับใช้ในใจยังรู้สึกดีใจ แต่บางที่การไม่อาจผูกมัดกับ’ความรัก’ได้ นัชชาเห็นป้ารินเลยรีบหันตัวกลับเข้าบ้าน รีบผลักคนที่อยู่ข้างหน้าออก “ฉันจะรีบไปหาเอกสารเกี่ยวกับร้านดอกไม้แล้ว” “จะเตรียมเปิดใหม่จริงๆหรอ?” “ใช่สิ ตอนนี้ว่างมากถึงมาก เมื่อก่อนก็ทำได้ไม่เลว ตอนนี้ก็ไม่อยากปล่อยไป” หล่อนเข้มแข็งมาก ทั้งรักษาตัวทั้งดูธีมนต์ ทั้งหมดทั้งมวลแล้วไม่ได้อยู่ในประเด็นแต่เตชิตอดไม่ได้ “กลัวเธอเหนื่อย” แต่นัชชากลับไม่ได้คิดเช่นนั้น “เหนื่อยหน่อยถึงจะได้ดี อีกอย่างจะให้ฉันอยู่บ้านเป็นมอดอยุ่ตลอด ฉันก็จะถูกคนดูถูกเอา” ได้ยินคำนั้น เขาขมวดคิ้ว”ใครว่า?” “ก็ถูกคนข้างนอกแล้วก็คนอื่น? คุณเก่งขนาดนี้ ฉันก็อยากขยันเพิ่มเพิ่มขึ้นมาอีกนิด ถึงแม้ไม่รู้ว่าระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ฉันรู้จักกับคุณได้ไง แต่ตอนนี้ฉันหวังว่าตัวเองจะเก่งขึ้นมาอีกนิด ยอดเยี่ยมกว่าเดิมอีกหน่อย” หล่อนต้องใช้พลังงานที่เพียงพอถึงจะดึงตัวเองขึ้นมาได้ จากการใช้ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทำให้หล่อนพอใจอยู่ในจุดจุดนี้ แต่ไม่ใช่กับการที่อาศัยทุกอยากที่เขาให้มา ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตของเตชิตสามารถให้ความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างกับเธอแต่ว่าเธอก้อยากหาอะไรให้ตัวเองเจอ “เมื่อห้าปีก่อนคุณก็เป็นแบบนี้” เตชิตเอามือลูบหน้าที่เนียนนุ่มของหล่อน “กล้าหาญ ขยัน ทำงานเรื่อยๆ และยังมีอีก ไม่อยากมอดเกาะกินฉันไปเรื่อยๆ” นัชชาถูกเขาชมจนยิ้มขึ้นมา “ดูแล้วฉันต้องทำมันเองตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงที่สุด” “ดี เธอต้องหาวิธีในการใช้เงิน ไม่งั้นฉันไม่มีแรงจูงใจวิธีการหาเงินมา” เตชิตพูดได้อย่างไม่โกหกเลย ตอนนี้ที่เขาหาเงินได้ที่มาก็มาจากหล่อน นอกจากนั้น เขาก็คิดวิธีอื่นไม่ออกจริงๆ เขามีเงินพอ พอที่จะใช้จ่ายทั้งชีวิตสิ่งที่ขาดอยู่ก็คือผู้หญิงคนที่จะมาใช้เงินของเขา นั่นมันเป็นอารมณ์ความสำเร็จอีกอย่าง นัชชากลอกตาไปมา และยืดเท้าขึ้นมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์นิดๆมายังตาเขา “คุณวางใจได้เลย ถึงตอนนั้นฉันจะทำสาขาขึ้นมาต้องจ่ายเงินเยอะไม่น้อยเลยแหละ อย่าลืมช่วยฉันนะ เดี่ยวแบ่งหุ้นให้” เตชิตหัวเราะขำๆ ถามก็ไม่ถามก็ตกลงแล้ว “แน่นอนครับ เถ้าแก่นัชชา”