ตอนที่ 599 แอบตัดผมหงอก

ตอนที่ 599 แอบตัดผมหงอก เนื่องจากเหตุการณที่เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน นอกเหนือจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์ดังกล่าว คนที่เหนื่อยที่สุดดูท่าจะเป็นปรัณ ชายคนนี้นานแค่ไหนที่ไม่ได้กลับมาบ้านแล้ว? เธอจำไม่ได้ แต่ที่แน่ ๆคือตอนนี้ออฟฟิศของเขากลายเป็นบ้านของเขาไปแล้ว ปรัณเป็นคนที่เข้มงวดกับฝีมือทางการแพทย์ของตัวเองเป็นอย่างมาก ความเข้มงวดนี้เลยจุดเข้มงวดเกินไปแล้ว ในยุคนี้ถ้าผู้ป่วยคนไหนอยู่ในความดูแลของแพทย์แบบนี้นับว่าโชคดีมาก ๆ เมื่ออยู่ในฐานะของคนใกล้ตัวเขา สุวีราคิดว่าเขาเท่ห์มากเลย เพื่องาน เพื่อการแพทย์ เขาสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่างไป เธออยากให้เขาหยุดพักสักนิด รู้สึกถึงชีวิตเช่นคนธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่ว่าสุวีราไม่เคยพูดเกลี่ยกล่อมเขา แต่ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นเรื่องเร่งด่วนที่จะต้องได้รับการแก้ไขถึงพูดเยอะไป ควรเอาเวลานั้นมาจัดการแก้ไขสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้เสร็จลุล่วงไปก่อน สุวีรามองไปที่ชายหนุ่มที่หลับสนิท หากมีความเคลื่อนไหวพียงเล็กน้อยเขาก็จะตื่นขึ้น แต่ตอนนี้เขาเหนื่อยเสียจนเธอเคาะประตูเขาก็ไม่ได้ยิน สายตาผ่านร่างของเขาที่นอนฟุบลงบนโต๊ะ ทันใดนั้นเธอก็เห็นผมหงอกสีเงินเงาอยู่บนหัวเขาเส้นหนึ่ง เหมือนท่ามกลางสีดำสนิท มีหิมะขาวสะอาดตกลงมาที่นั่น เธอเข้าไปดูใกล้ๆเพื่อความแน่ใจ เป็นผมหงอกจริง ๆด้วย รู้ว่าปรัณอายุไม่น้อยแล้ว แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเขายังดูวัยรุ่นอยู่ ที่จริงมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาอายุเท่าไร ตอนนี้มีผมหงอกขึ้น แม้แต่เธอก็แอบตกใจนิดๆ ปฏิกิริยาแรกของเธอคืออยากดึงผมหงอกที่เห็น แต่ถ้าเธอดึงก็จะเป็นการปลุกให้เขาตื่น แต่ถ้าไม่ดึงต่อไปถ้าเขามองเห็นจะรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า? เป็นครั้งแรกที่สุวีรารู้สึกว่าเธอใจดีมาก เรื่องดึงไม่ดึงผมหงอกของเขาพิจารณาอยู่เป็นสิบนาที ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจใช้กรรไกรตัดผมหงอก ในห้องทำงานของแพทย์ กรรไกรหาได้ง่ายที่สุด เธอหากรรไกรเล็ก ๆ จากแถบเครื่องมือด้านข้าง แล้วค่อย ๆ เอนตัวเข้าไปใกล้จรดกรรไกรไปที่โคนผมหงอกแล้วตัดออก นิ้วชี้และนิ้วโป้งของเธอค่อยๆหยิบผมหงอกออกมาอย่างระมัดระวังแล้วโยนทิ้งในถังขยะ โลงใจนิดหนึ่ง แต่อดไม่ได้ที่จะว่าเขาประโยคหนึ่ง "ถ้าคุณยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง คุณก็รอวันที่แก่ก่อนวัยอันควรเถอะ!" —— เมื่อนัชชามาถึงร้านดอกไม้ ไม่มีใครอยู่ในร้าน หลังจากเปิดประตูออก เธอก็เรียกพนักงานที่บริการทำความสะอาดมาทำความสะอาดทันที เคยได้ยินเตชิตบอกว่า ก่อนหน้านี้เธอจ้างพนักงานผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง แต่เขาเป็นเด็กวิทยาลัย พอตอนหลังๆเธอไม่อยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้มาทำงานต่อ นัชชาเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ เปิดคอมพิวเตอร์ เอกสารบนหน้าจอบันทึกรายละเอียดข้อมูลของลูกค้า ดูออกว่าพนักงานคนก่อนหน้านี้ทำงานละเอียดแค่ไหน เธอเปิดโฟลเดอร์หนึ่งบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ มีบันทึกข้อมูลส่วนตัวของพนักงาน คนแรกคือติณณา ตามที่เตชิตบอกกับเธอ ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นพนักงานหญิงที่ช่วยเธอทำงานในตอนแรกล่ะมั้ง นัชชาโทรไปหาหมายเลขโทรศัพท์ที่ปรากฏอยู่บนประวัติส่วนตัว รออยู่สักครู่ก็มีคนรับสาย "สวัสดีคะ ใช่ติณณาหรือเปล่าค่ะ?" หลังจากที่อีกฝ่ายได้ยิน ก็ตอบกลับอย่างสุภาพ "ใช่คะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ? " นัชชาโล่งอกนิดหนึ่ง "ฉันคือนัชชาเอง เป็นเจ้าของร้านดอกไม้ waiting ยังจำได้ไหม?" ติณณากำลังเตรียมที่จะไปทำงานเสริมสอนพิเศษ พอได้ยินประโยคนี้ ตกตะลึงไปชั่วครู่ พอได้สติก็ร้องอุทานออกมา "พี่นัชชา?" "อืม ฉันเอง" "จำได้คะ ฉันจะลืมได้ยังไง!" ติณณาพูดด้วยอารมณ์คร่ำครวญ "ตอนนั้นคุณจากไปแบบกะทันหัน ฉันหดหู่อยู่นานเลย" นัชชาฟังเสียงสดใสที่ดังมาจากปลายทาง ความหวาดระแวงในใจก็หายไป "ตอนนั้นฉันมีเรื่องกระทันหันเลยไม่ได้มีเวลาคุยกับเธอก่อน วันนี้โทรศัพท์หาเธอฉันกลัวว่าจะเป็นการรบกวนด้วยซ้ำ……วันนี้ที่ติดต่อหาเธอเพราะอยากบอกกับเธอว่า ร้านดอกไม้เปิดแล้ว เธออยากกลับมาดูสักหน่อยไหม?" ก่อนหน้านี้ร้านดอกไม้กำลังไปได้สวย แต่จู่ ๆ นัชชาก็หายตัวไป การดำเนินงานทั้งหมดของร้านก็หยุดลง เธอไม่เข้าใจ แต่เธอก็จำใจทำตามที่ทางร้านกำหนด ใจจริงก็รู้สึกเสียดายมาก ๆ อยู่ พอตอนนี้รู้ข่าวว่าร้านดอกไม้เปิดใหม่แล้ว เธอดีใจอย่างบอกไม่ถูก "ได้สิค่ะ รอฉันไปสอนพิเศษเสร็จแล้วจะรีบไปที่ร้านดอกไม้ทันที น่าจะใช้เวลาประมาณสักสองชั่วโมงครึ่งนะค่ะ" นัชชาเห็นเธอตอบกลับอย่างง่ายดาย ยิ้มไปพยักหน้าไป "ได้สิ ฉันรอเธออยู่ที่ร้าน เดินทางปลอดภัยนะ" หลังจากวางสาย เธอก็โทรหาคนที่รับผิดชอบเรื่องรับสมัครแฟรนไชส์ คนๆนั้นชื่อว่าไตรดาเขาเป็นคนที่เก่งและมีประสบการณ์มากทางด้านลงทุนรับสมัครแฟรนไชส์ จากบันทึกในคอมพิวเตอร์ดูออกว่าเขาคนนี้พยายามทุ่มเทอย่างมากในเรื่องนี้ เพียงแค่ตอนนั้นเธอจากไปโดยไม่ล่ำลา ตอนแรกคิดว่าการที่จะสร้างความเชื่อใจขึ้นมาใหม่คงมีความลำบากอยู่ไม่น้อย แต่ที่ไม่คาดคิดคือ อีกฝ่ายตอบตกลงอย่างรวดเร็ว นัชชาคำนวณเวลาที่ติณณาและไตรดาจะมาถึงน่าจะเป็นช่วงอาหารเที่ยง เธอจึงจองร้านอาหารข้างๆไปรอพวกเขาล่วงหน้า ช่วงเวลาสิบเอ็ดโมงสี่สิบ ติณณาและไตรดาก็มาถึงร้านอาหาร นัชชาเลือกร้านอาหารญี่ปุ่น การตกแต่งอาหารค่อนข้างประณีต เวลากินก็ไม่ยาก ซาซิมิชั้นเลิศ และอาหารต่าง ๆ ถูกจัดว่างไว้บนโต๊ะ ไตรดานั่งอยู่หัวโต๊ะ พูดไม่เยอะ ท่าทีดูเยือกเย็น นัชชารู้ว่าทำไมเขาถึงแสดงออกแบบนั้น เธอไม่ทำตัวห่างเหิน ถามฝ่ายนั้นอย่างตรงไปตรงมา "คุณไตรดา ฉันรู้ว่าเพราะเรื่องราวก่อนหน้านี้ทำให้คุณรู้สึกไม่ค่อยดี ตอนนั้นฉันหาคุณมาช่วยอย่างจริงใจ แต่ช่วงหลังร่างกายของฉันเกิดมีปัญหานิดหน่อย ต้องไปรักษาตัวที่ต่างประเทศอยู่ช่วงหนึ่ง จนถึงวันนี้ร่างกายก็เพิ่งจะดีขึ้นนิดหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุ หวังว่าคุณจะให้อภัย " ไตรดารู้ว่าอาจเป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวที่ส่งผลกระทบให้เรื่องงานต่าง ๆ ล่าช้าไปมาก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาเรื่องสุขภาพ เขาก็บ่นพึมพรำกับตัวเองว่าเป็นโรคอะไรถึงได้หนักหนาสาหัสขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นเธอพูด? นัชชาเห็นความสงสัยของเขา เธอพูดขึ้นมาอย่างลอย ๆ ว่า "สามีของฉันเป็นทนายความ เขาอยู่กับฉันตลอดเวลา" แม้ว่าในฐานะทางสังคมและด้านความประสบความสำเร็จของไตรดาเทียบไม่ได้กับเตชิต แต่ก็พอจะรู้ว่าคนที่อยู่ในระดับสังคมชั้นสูงเป็นอย่างไร เขานึกถึงเรื่องที่เตชิตร่วมมือกับรัฐบาลเรื่องปราบปรามผู้ร้ายข้ามชาติเขาก็เข้าใจได้ทันที คดีใหญ่แบบนี้ เกี่ยวข้องกับตัวตนของเตชิตและการเคลื่อนไหวดังกล่าว หายไปนานขนาดนี้ สงสัยคงโดนฝ่ายผู้ร้ายตอบโต้แน่ ๆ ทันใดนั้นสีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป มองไปที่นัชชาด้วยสีหน้าเป็นห่วง“ ตอนนี้ร่างกายไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมครับ?” "ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" นัชชายิ้มอย่างไม่มีอะไร "เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่เปิดร้านดอกไม้ใหม่อีกครั้ง คุณวางใจเถอะค่ะ" ไตรดาเห็นเธอคิดยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น ไม่ได้ต้องการเก็บงำอะไรไว้ ตนเองเลยเปิดใจ "ที่จริงที่ผมตกลงมาหาคุณ ด้านหนึ่งเพราะชื่นชมในตัวสามีของคุณ ส่วนอีกด้านหนึ่งเพราะผมคิดว่าร้านดอกไม้อยู่ในความดูแลของคุณน่าจะไปได้สวย" นัชชาเผยมือออกแสดงถึงการเชื้อเชิญ "คุณพูดมาตามตรงได้เลยคะ" "แม้ว่าเมือง J นับว่าเป็นเมืองทางการเมืองและเศรษฐกิจ มีร้านค้าหลายประเภท แต่ร้านดอกไม้พูดได้ว่ายังขาดแคลนอยู่ คุณภาพที่สูงและตำแหน่งในตลาดยังไม่มีใครเข้าไป ถ้าเราพยายามโปรโมรทำโฆษณา เราก็มีโอกาสที่จะยืนอยู่ในตำแหน่งแนวหน้าของตลาดประเภทนี้" พอพูดถึงตรงนี้ ไตรดาก็พูดถึงปัญหาอีกอย่างหนึ่ง "แต่ว่า ความคิดสร้างสรรค์และการขึ้นอยู่ในตำแหน่งชั้นนำของตลาดประเภทนี้ของเรา เป็นที่จับตามองของหลาย ๆ คน ในช่วงที่คุณไม่อยู่ มีของที่คล้ายๆกับร้านเราออกมา เห็นได้ชัดว่ามีการขโมยคัดลอกแนวคิด อีกอย่างคือสิ่งที่พวกเขาทำได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี” นัชชาขมวดคิ้ว "คุณหมายถึงร้านเขตตะวันตกนั่นใช่ไหม?" "ใช่ครับ คุณรู้รายละเอียดของร้านนั้นหรือ?" "ใช่คะ ฉันลองค้นหาคำวิจารณ์ของผู้บริโภคเกี่ยวกับร้านนั้นทั้งหมด" ไตรดาเห็นเธอขมวดคิ้ว ก็ถอนหายใจ "แต่คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกกดดันมากเกินไป เดิมทีสินค้าที่ดี ๆ ก็มักมีการลอกเลียนแบบเป็นเรื่องธรรมดา แค่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไวกว่าที่คาดคิดไว้เท่านั้น เพียงแค่เราทำอย่างจริงจังเราจะต้องเป็นมืออาชีพมากกว่าพวกเขาแน่ ๆ"